Ja, het leven gaat voort. Elke dag passeren er nog scènes uit een slechte weekendfilm, waarbij ge dramatisch huilend op de grond, de zetel of uw hoofdkussen valt. Maar ge moet ook gewoon gaan werken en verder gaan met de orde van de dag. In uw hoofd en uw hart kan de wereld wel stilstaan, als ge om u heen kijkt, ziet ge dat ding gewoon verder draaien. Alsof er niks gebeurd is. En zonder dat ge het beseft, draait ge een beetje mee.

Om dat ik probeer volwassen en een sterke vrouw te zijn, gaan we hier dus ook door met onze vrijetijdsbestedingen. Weken geleden was er voor gisterenavond al een MC-debuut gepland en ik ben veel te koppig om zulke dingen te laten passeren. Ik ben dus op dat podium geklommen.

Misschien moet ik even uitleggen wat voor een beest dat is, een MC. Het is de officiële afkorting van Master of Ceremony. – Dat betekent gelukkig niet dat ik gisteren met een pitteleir op het podium van de Bal Infernal in Gent stond. ( In een ravissant grijs kleedje, dat wel) – Zoals u weet of niet weet, zit ik bij improvisatietheater The Lunatics. Wij spelen dus voorstellingen die wij helemaal uit onze duim zuigen (we zijn te lui om teksten te leren) en waarbij we proberen een aanslag op uw buikspieren te plegen. Een voorstelling bestaat uit een aaneenschakeling van improspelletjes en die moeten uiteraard aan elkaar gepraat worden. En dat is de taak van de MC. Een beetje de baas spelen van de spelers, een beetje het publiek opwarmen en uit hun kot lokken, de boel in goeie banen leiden en vooral doen alsof ge precies nooit iets anders gedaan hebt. MC’en dus.

Gisteren ben ik voor het eerst als MC op het podium gekropen. (Voor spelen heb ik even een sabbatjaar ingelast.) En ik heb drie kwartier niet gedacht aan het feit dat een klootzak mij gedumpt heeft (deze ‘kloootzakterminologie’ is belangrijk voor het verwerkingsproces, dat begrijpt u – uiteraard is hij nog steeds de man van mijn leven), ik heb drie kwartier niet gedacht aan alle andere dingen die daarbij komen. Ik heb gewoon genoten van de show, van het uitgelaten publiek en van de sfeer. En ik ben trots op mijzelf. Er is nog werk aan, maar het publiek heeft plezier gehad (dat denk ik toch) en ik heb me geweldig geamuseerd. (En alleen daarvoor verdien ik al goede punten).

Bovendien heb ik ook meteen een fantastische oplossing gevonden om de opkomende feestdagen te negeren (met dank aan mijn baas). Ik ben geen fan van kerststronken en verplichte familiebijeenkomsten, maar als je dat samen met iemand kan delen, kan het best heel warm zijn. Het gaat nu verschrikkelijk koud zijn en ik ben nog niet in staat om dat weg te feesten, dus ik ga gewoon werken. Kei hard werken. Ik ga de hele kerstvakantie het ochtendprogramma doen op Nostalgie (Yihaaaa!). Dat betekent dat ik hier op Nieuwjaar ook om 6u30 ga staan (Inderdaad, wanneer u naar huis strompelt). En pas tien uur later weer naar huis ga. (Inderdaad, wanneer gij uw derde knop moet openzetten omdat ge te veel gegeten hebt). Geen mogelijkheid dus om na te denken over eikels die uw eindejaarsfeesten en uw leven tijdelijk verpesten. Gewoon mijn droomjob uitoefenen. En daar later ook nog eens megaveel recup voor krijgen. Ik ben er klaar voor.

Ten slotte zijn er ook nog ongelooflijk veel mensen die ongelooflijk hard hun best doen om mij af te leiden. Vrienden, wat een kostbare schat. Zo heb ik de afgelopen dagen bijvoorbeeld met poppen gespeeld (don’t ask) en geklust (er is weer licht in de badkamer – geweldig om bij grote boodschappen weer een boekske te kunnen lezen – ook handig dat de deur van de badkamer in het ijskoude appartement nu weer toe kan tijdens het douchen, zwaar bevorderlijk voor de warmte – met grote dank aan K.) en zelfs geld uitgegeven aan nieuwe schoenen.

En heb ik beseft dat ik omgeven word door geweldige mensen. Speciaal voor jullie ga ik proberen om weer snel mijn geweldige zelf te worden (uhum) . Bedankt, oprecht.  

En nu op naar de volgende afleiding. Zaterdag ga ik de Ethias Arena in Hasselt trotseren. Als in ‘Sofie spreekt 12.000 mensen aan en maakt ze warm voor het Zingpaleis‘. Me can do.