Eigenlijk ben ik nooit een fan geweest van make-up. Het is niet alsof het me totaal niet interesseert, ik ben er eigenlijk gewoon een beetje bang van. Ik ben allergisch aan doofpotoperaties op grote en kleine schaal, en een kilo schmink voelt voor mij als just another verstopmanoeuvre.

Van mijn eerste lief mocht ik geen make-up gebruiken. Hij zei altijd dat ik mooi genoeg was van mezelf (dat werkte wel als argument) en dat ik het moest opsparen voor als ik het over twintig jaar echt nodig zou hebben. Dus eigenlijk haalde ik mijn mascara en oogschaduw alleen maar boven voor heel speciale gelegenheiden, zoals een trouwfeest.

Uiteraard ga ik voor presentatieopdrachten wel een stap verder. Je kan best nog voor een tikkeltje meer gaan dan the whole shabam, als je er onder een spot niet als een uitgewrongen dweil wil uitzien. Ik ben ook al een paar keer professioneel opgemaakt voor televisie of een fotoshoot. Dat is zowel al glamoreus meegevallen als lelijk tegengeslagen.

 

Het laatste jaar ga ik in het dagelijks leven ook af en toe voor een vleugje. En elke keer opnieuw word ik overladen met complimenten. Dat zou eigenlijk leuk moeten zijn, maar het maakt me geweldig onzeker. Want betekent dat dan dat ik er echt zo afgewassen uitzie zonder? Of dat ik minder vrouw ben omdat ik me weghoud van the beauty-industrie? Feit is dat van de twintig jaar waar mijn eerste lief over sprak, er al vijftien gepasseerd zijn. Is het tijd om mezelf jonger/frisser/beter te maken met een laagje vernis?

Toen ik onlangs met een bende vriendinnen op weekend was, gingen we zaterdagavond op restaurant. Iedereen riep bijna tegelijk dat ik er (helemaal uitgedost en opgemaakt door vriendin Barbara) zo geweldig uitzag. En dat ik dat echt altijd zou moeten doen. Ook toen ik afgelopen weekend deze foto op Instagram zette, waren de reacties nogal overweldigend. Allemaal complimenten, maar ik werd er eigenlijk alleen maar onzeker van.

Het ding is dat ik me er altijd bewust van ben als ik make-up draag. Ik voel dat de hele tijd zitten. Je zou kunnen argumenteren dat het ligt aan de vervallenheid van mijn producten, maar het gebeurt even hard met kraakvers en kwaliteitsvol spul.

Het is gewoon je goeie punten een beetje extra in de verf zetten, hoor ik ook vaak. Niks mis mee. Het is trouwens niet alsof ik hier rondloop als ma Flodder. Ik ben heel erg bezig met mijn outifts en uiterlijk. Ik maak mezelf dus echt graag mooi, maar toch blijft make-up me afschrikken.

Puur natuur en verdrietig. Real life.

Puur natuur en verdrietig. Real life.

Ik vind het wel eens gezellig om in de badkamer te klungelen met kwast en poeder, maar ik mag er niet aan denken dat ik dat op dagelijkse basis zou moeten doen. Puur natuur voelt zoveel echter, authentieker, waarachtiger. Ik hou van openheid, niet van me verstoppen achter een laagje.

Maar de reacties met make up zijn zo overweldigend positief, dat ik toch ergens druk voel. Het gekke is ook dat ik er absoluut geen hol van ken (no clue waarvoor 75% van de producten voor dienen), maar dat mensen me vaak zeggen dat ik me zo mooi heb opgemaakt. Het lijkt wel alsof het een slapend talent is van mezelf. Al zou het natuurlijk ook kunnen dat de aap zelfs met slecht aangebrachte schmink toch een iets minder lelijk ding is.

Ik ben natuurlijk 33 ondertussen, dus misschien is het moment echt aangebroken om aan de oplapwerken te beginnen. Ik weet ook niet helemaal waarom het me zo’n oncomfortabel gevoel geeft. Want ik voel me graag mooi en vrouwelijk, dus ergens is het ook een grote contradictie.

Hoe zit dat bij jou?

  • Schminkpop van geboorte
  • godin der natuur zonder hulpmiddelen
  • het betere oplapwerk in de dagelijkse routine
  • special occasions person

Ik ben zelf nog serieus in dubio over dat plamuren. Maar af en toe kan geen kwaad zeker?

(Of kan ik het echt niet meer uitstellen?)