“Het is nogal een figuur he”, is iets wat we geregeld horen. Ik kan het ook niet ontkennen, onze jongste is inderdaad nogal een enthousiast exemplaar. Hij springt en vliegt door het leven.
Of huppelt, zoals toen we op de parking van de Ikea liepen. Huppelen, zoals een paardje. Na enige tijd kwamen daar ook hinnikende geluiden bij. Ik weet ook niet precies hoe het gebeurd is, maar op een bepaald moment was het hele gezin als een paardje naar de auto aan het huppelen.
In onze gezinsdraf kruisten we een ander koppel. En plots begon de man van het koppel ook te huppelen, compleet met een hinnikje.
Maar echt joh, van zo’n dingen gaan mijn hartje serieus in galop.
(En mijn lachspieren ook)
Hoe zalig is dat!
uhuhuh!
Hahaha, zalig!
Ik hoor je niet meer op de radio ‘s morgens? 🙁
Wat is er gebeurd met dat je niet meer te horen bent op Nostalgie?
ik moet er spontaan van glimlachen. Heerlijk!
Hahaha, dat moet inderdaad een grappig moment geweest zijn 😀
Oh, en ik hou van mensen die zomaar zichzelf durven zijn!
Geweldig toch als je dan ook nog eens ‘gelijkgezinden’ tegenkomt 😉
Hahaha, geweldig!
Zalig. Moet meer kunnen. Wat meer liefde en humor kleurt de wereld.