Natuurlijk is het af en toe wel eens ruzie, maar meestal zijn ze vooral heel blij met elkaars gezelschap. Basiel was altijd al heel zorgzaam voor zijn kleine broer, maar sinds deze zomer zouden ze perfect kunnen meedoen aan het programma Beste Vrienden.
Ze kunnen nu vlot communiceren met elkaar en doen niks liever dan samen de boel afbreken. Maar ze kunnen ook mooi naast elkaar zitten te spelen. Allebei verdiept in hun eigen spel, maar waarbij het niet toevallig is dat de ene zijn garage in de dichtste perimeter van de ander zijn toren staat. Hun favoriete hobby is zeker in bad gaan. Dat de badkamer daarna de vochtigheidsallures heeft van een openbaar zwembad, nemen we er met de glimlach bij. Ze blijven vaak spelen tot het water echt koud is. Blijkbaar voel je dat niet als het geweldig plezant is.
We zeggen wel eens al lachend dat ze niet zonder elkaar kunnen. Maar misschien is het wel echt zo. De afgelopen twee weken mocht Basiel met mijn moeder en zus op vakantie, naar het fantastische Wenduine. Felix ging ondertussen naar de opvang, want is door zijn middagdutjes en zindelijkheidsstage nog net iets te veel blok aan vakantiebenen. Wij zakten met de rest van het gezin zo vaak als mogelijk af naar de kust, maar de eerste week was er een ‘gat’ van vijf dagen.
In de helft daarvan kreeg Basiel koorts. Hij had nergens pijn, hij had alleen maar koorts. Hij sliep ook de helft van de dag, maar verder was er niets aan te merken. Behalve dan dat hij de hele tijd over zijn broertje babbelde. Volgens mij moeder maakte hij bij elke activiteit de bedenking of dit ook geschikt was voor Felix, vroeg hij waar melk in zat (‘want dat mag Felixje niet eten’) en telde hij de dagen af tot Felixje zou terugkomen.
Toen die dag was aangebroken, was de koorts plots helemaal verdwenen. Basiel stond een straat verder al te wachten op onze auto. Ze werden allebei gek toen we er eindelijk waren. De hereniging was zo mooi dat ik mijn hart in heel mijn lijf voelde bonken. Hij vergat dat hij zijn ouders ook vijf dagen niet had gezien, alle aandacht ging naar zijn broer. Zonder Felix leek hij wel een arm of een been te missen.
Mijn moeder (die verpleegster is en niet van het flauwe type) is er van overtuigd dat hij gewoon koorts gemaakt heeft omdat hij zijn broer zo hard miste. Als er mensen zijn die van heimwee kunnen overgeven, waarom zou je dan geen koorts kunnen maken van broerwee? Ziek van gemis. Ziek omdat je je kleine broer zo hard mist. Dat is prachtig en hartverscheurend tegelijk.
Nog even en ze mogen samen naar school, iets waar Basiel al maanden naar uitkijkt. Beetje jammer wel dat ik daardoor het fantastische moment moet missen waarop ze elkaar nu altijd in de armen vlogen na een lange school/crèchedag.
Al heb ik zo het gevoel dat er nog wel genoeg momenten gaan komen waarbij ze elkaar in de armen gaan vliegen. (En ooit ook wel in de haren vermoedelijk)
Keischattig. Een smeltend hart, hier. En daar vermoedelijk ook wel één of twee 🙂 Mooi hoe graag ze elkaar zien!
Het gebeurt niet vaak dat er tranen van ontroering in mijn ogen springen, maar hier bij werd het toch vochtig… 😉
Niet enkel is het mooi omschreven, maar er is hier zo veel herkenning dat ik er warm van wordt…
Hoewel ze nooit langer dan een dag van elkaar gescheiden zijn… vraagt de ene achter de andere als de andere op school of in de opvang zit…
Samen spelen gaat steeds beter hoewel ze beiden soms heel goed wat ze willen en dat is niet altijd het zelfde 😉
Geniet maar van je twee boys…
Ps: hier ook eentje die staat te springen tot het herfstvakantie is geweest en kleine broer ook naar school komt 😊
Ontzettend mooi verwoord…
Kippenvel toen ik het las !!!!
Heel mooi.
Ik hoop dat dit ons ook nog te wachten staat.
Maar zo lief!!!
‘k word er gewoon week van
Heel mooi stukje! Ik heb twee dochters van dezelfde leeftijd en idd, dit was de eerste vakantie dat ze onafscheidelijk waren in hun spel :).
mooi zeg! wel fijn dat ze zo goed samen kunnen spelen!
Oh zo schoon! Miet goed doen aan je moederhart.
Moh zo mooi!
Mijn twee schelen 4 jaar en kwamen zelden overeen. Nu 17 en 21 jaar zijnde betert dat gelukkig wat maar als ze beginnen discussiëren heb ik wel oordopjes nodig.
Zo schoon je zonen!
Schoon, heel schoon! Dit verhaal zou het mijne kunnen zijn maar dan 25 jaar geleden.
Zoon is de oudste en ons dochter is 2 jaar jonger. Haar broer verongelukte 9 jaar geleden en ik denk dat “broerwee” hét woord is dat omschrijft wat zij voelt…
Oh zo triest. <3
Maar hoe schoon is dat seg! Er zitten tranen in mijn ogen.
En die foto’s….
Ben er zeker van dat de koorts door broerwee kwam.
Ik ben een heimwee “patiënt” en weet hoe ziek je daarvan kan zijn.
Ontroerend mooi!
maar zo mooi! Onze oudste van zeven mocht nog een vakantieweekje in spanje doorbrengen met haar oma, terwijl de twee ‘kleintjes’ (van vier) met ons meegingen naar huis. Ons zoontje van vier heeft de avond na haar vertrek de hele nacht zachtjes liggen wenen in bed. Niets kon hem troosten. Ook nu spreken ze beiden dagelijks over hun grote zus, en tellen ze af tot ze terug thuiskomt. Hij is het ook die, als hij uit logeren gaat bij mijn mama (waar hij niet zo frequent komt), een gat in de dag slaapt, en een super dikke middagdut doet. Ik ben ervan overtuigd dat hij dat (onbewust) doet, uit heimwee, en om ‘sneller’ terug thuis te zijn. Het is in elk geval super mooi!
dit soort verhalen is dus waarom ik me schuldig voel dat mijn zoon enig kind is…
Toen ik las dat hij koorts had, dacht ik meteen dat het aan het gemis lag! Heel mooi hoe je het beschrijft. Ik maak het ook mee met de mijne, maar dat is nog niet zo lang, vroeger altijd ruzie en nu dikke vriendjes.
Prachtig verhaal! Helemaal ontroerd!
Hier gaat je hart toch echt van smelten.
Hoe mooi, en wat een mooi woord ook: broerwee.
Mo zo mooi! Hier ook zo’n grote liefde tussen grote zus en kleine broer. Is er iets schoners op de wereld?
Zo mooi! Hier helaas eerder een jaloerse dan zorgzame grote broer. Dat maakt mij dan weer een klein beetje jaloers op jouw kindjes 🙂