Toen ze vijftien jaar geleden aan het scoutskampvuur tegen mij de plechtige woorden “voortaan ben jij voor ons Gevoelige Citta” uitspraken, begon ik onmiddellijk van mijn tak te maken. Want ik was toch helemaal niet gevoelig? Dat ondertussen de tranen over mijn wangen stroomden, bewees alleen maar de correctheid van mijn voortotem. Dat zag ik toen nog niet helemaal, maar vandaag wel.
Ik ben vele jaren ouder, vele passen rustiger, veel tellen bewuster. Er zijn heel veel dingen gebeurd in mijn leven, die voor een stuk mee bepaald hebben wie ik nu ben. Ik ben zeer kritisch voor mezelf, gebruik mijn solo-autorit vaak voor uitgebreide zelfreflectie en ken mijn kleine kantjes soms te goed. Je begrijpt dat dat hard kan zijn, want wie houdt er echt van (zelf)confrontatie? En dat ik van mezelf heel vaak vind dat ik niet voldoe. Of dat ik niet ben wie ik eigenlijk zou willen zijn. Ook dat mijn eigen karakter me vaak parten speelt.
Toch, ik heb het leven onder controle. Ik ben niet onzeker of neerslachtig. Ik ben supergelukkig, en ook heel veel redenen om dat te zijn. Mijn fantastisch lief, onze geweldige jongens, mijn belachelijk plezante job, ons leuke huis, veel warme vrienden en familie. Echt veel, heel veel om heel gelukkig over te zijn. En dat ben ik ook.
Ik kan soms echt trots zijn. Want ik doe het goed. Het moederen voelt alsof ik nooit iets anders gedaan heb, daar is onzekerheid bijna onbestaande. Mijn lief voelt als een geschenk uit de hemel, daar zal ik me misschien al eens vaker afvragen of ik wel de ‘zo fijn mogelijkste’ partner voor hem ben. Ik doe mijn job doodgraag, maar er zijn maar weinig arbeidsplaatsen waar je persoonlijkheid zo hard in de strijd wordt gegooid als in de media.En vrienden weten wie ik ben en ik heb er wel een stevig deel die echt de max zijn, maar er is ook een boze wereld die me vaak verkeerd inschat. Of zoiets.
Ik weet dat de fout daarvoor meestal bij mezelf ligt. Mensen voelen zich bijvoorbeeld aangevallen door wat ik zeg, terwijl ik dat nooit zo bedoeld heb. Ik ben nogal recht voor de raap, dat weet ik, maar toch komen dingen precies heel anders over dan ik ze bedoelde. Er zijn bepaalde stokpaardjes waarbij ik mijn verstandelijke rem bijna lijk te verliezen. Als het gaat over borstvoeding, baby’s, alcohol (*) of onrechtvaardigheid zou ik soms uit mijn vel kunnen barsten. Dan neemt mijn instinct het over. Ik zou de wereld willen “redden”, ook al heeft niemand daar om gevraagd en gaat het vaak niet over “redden”. Maar die dingen liggen me zo nauw aan het hart, dat het soms sterker is dan mezelf. Dat is lastig, en dan haat ik mezelf. Soms om het feit dat ik me bemoei, maar soms ook om het feit dat ik niet heb geholpen. Dat helpen en bemoeien is te vaak een dunne lijn. En ik werk eraan, echt waar.
We hadden deze week een collega te gast in De Goeie Morgen, die zijn hele leven heeft omgegooid na een zware burn-out. Hij maakt nu radio en geeft therapie. Hij zegt rake dingen, ik kan aan zijn lippen hangen. Hij zei dat hij 100% zeker was dat ik hoogsensitief ben, en hij heeft ervoor gestudeerd.
Er zijn vele vormen van hoogsensitiviteit, ik heb me daar nog niet in verdiept. Ik ben zeker extreem gevoelig. Ik kan niet aarden in een sfeer die niet goed zit, ik voel dat heel fel aan. Dan wil ik die ontmijnen, uitpraten, oplossen of gewoon weglopen. Maar dat kan niet altijd, dat is ook niet altijd aan mij. En soms moet je gewoon ondergaan. Ik kan alleen kiezen hoe ik er mee omga, die keuze heb je altijd.
Maar soms. Soms gaat het helemaal niet. Soms gebeuren er dingen die ik geen plaats kan geven, of worden er dingen gezegd die nog dagen nazinderen. Dan ben ik een klein bang vogeltje. Dan wil ik in een hoekje kruipen en wenen. Ik kan daar echt helemaal van slag van zijn. Ik wil zo graag het goede zien, het goede zijn, het goede doen. Maar het goede wil niet altijd mee. Door mezelf, door anderen. Soms gaat het gewoon niet. Alsof alles wat ik al dagen/weken/maanden/uren bewust probeer te parkeren en rationaliseren, me plots toch een ferme klap verkopen.
Ik zei er gisteren iets van op instagram, dat ik dan het tulpje ben dat zijn kopje laat hangen. En iemand zei dat iedereen wel eens recht heeft op slappetulpendagen. Awel ja. Ik ben toch niet alleen he, met slappetulpendagen? Ik wil mijn kop niet laten hangen, maar ik krijg ook niet altijd alles zomaar verwerkt en geplaatst. Sommige dingen gaan heel diep, en doen heel veel pijn. Herken je dat? Komt er ooit een dag waarop dat niet meer is? Ik hoef niet perfect te zijn, maar diep vanbinnen zou ik dat misschien toch wel willen. Slanker, grappiger, creatiever, actiever, sneller, mooier, warmer, empatischer, altruïstischer, liever, aandachtiger. Waarom toch?
Er is altijd een nieuwe dag. Gelukkig. De slappetulpendagen gaan voorbij.
Maar vandaag was dat niet genoeg.
Daarom heb ik daarnet nieuwe bloemen gekocht. Ze moeten wel nog openbloeien.
Ik herken het, deels dan toch. Ik heb wel niet zoveel stokpaardjes als jij 🙂 Maar van onrechtvaardigheid ga ik ook gemakkelijk over de rooie. Ik ben daar super gevoelig aan! Net als aan kritiek, for that matter. Maar het verschil is, dat ik zelden of nooit hard ben. Of ik probeer dat toch niet te zijn. Niet voor mijzelf en niet voor anderen. Ik denk er vaak het mijne van en in mijn hoofd krijgen sommige mensen de volle lading. Buiten mijn hoofd ben ik empathisch, diplomatisch en wik en weeg ik mijn woorden. Dat lukt goed, steeds beter eigenlijk, met goede resultaten. Ik raad je aan dat ook eens te proberen. Want jij bent, voor zover ik je ken van instagram en je blog (eigenlijk niet dus, dit is puur een indruk), bij momenten wel “een harde”. Voor jezelf in de eerste plaats (niet doen jong, dat is toch nergens voor nodig!) maar ook voor anderen soms, vind ik. Ongetwijfeld nooit slecht bedoeld, maar mss moet je wat meer het “live and let live” principe proberen hanteren. Laat het los, dat doen en laten van een ander. Volgens mij word je daar lichter van én zal het je ook minder kritiek opleveren. Want je bent idd een gevoelige ziel en je maakt het jezelf niet echt makkelijk he, op die manier 😉
Slappetulpendagen heeft iedereen hoor. No worries. Alles is van voorbijgaande aard, net als het leven! ❤
En nee, er komt geen dag dat dat niet zo zal zijn. Je bent wie je bent. En dat maakt je net uniek. Omarm het. Sowieso leer je er elke dag wat beter mee omgaan, ook al voel je dat nu (nog) niet…
Ik denk niet dat ik hoogsensitief ben (ik vind me in ieder geval in je beschrijving toch niet terug), maar er zijn ook dagen dat ik uit bed kom en liefst van al er gewoon terug in zou kruipen. Dat de uren precies dagen zijn en iedere opmerking er één te veel is. Dat zijn de dagen dat i k’s avonds mijn bad in kruip en een uur (of langer) lig te weken met kaarsjes en productjes en een goed boek. Dat ik voor mezelf een beker verse thee zet en nadien nog wat koekjes opzoek. En dat gaat nadien altijd beter. Niet altijd super, maar wél altijd beter.
Nog nooit gereageerd hier denk ik, maar nu doe ik het toch. Ik dacht al wel langer dat jij (ook) hoogsensitief bent, dat soort dingen lees je nl. tussen de regels door. Lees misschien eens het boek van Elaine Aron. Voor mij was dat een eye opener en sindsdien kan ik de dingen des levens vaak beter plaatsen, heb ik de indruk. Zie het als iets positiefs: hooggevoelig zijn brengt wat lastige zaken met zich mee (vooral voor jou zelf), maar heeft ook veel geweldige kanten. Veel succes!
Ik denk dat je inderdaad je hoogsensitiviteit moet zien als iets positiefs. Het is geen ziekte maar een eigenschap.
Al kan iedereen wel eens slappetulpendagen hebben, ook zonder hoogsensitief te zijn. En dat is helemaal ok.
ja, iedereen heeft zeker recht op een slappetulpendag. zolang je je kopje maar niet verder en verder laat hangen en zelf naar beneden trekt!
Hooggevoeligheid is zeker niet alleen een last, maar ook een troef. soms zit het mij ook in de weg en weet ik met mezelf geen blijf. maar soms voelt het ook goed om jezelf te zijn en vrij je gevoel te kunnen uiten. niet iedereen kan dat, en dat moet beklemmend zijn. een steen in je maag die te lang blijft zitten.
En toch ben je elke dag mijn zonnetje in ‘De Goeie Morgen’. Zelfs als het regent:)
Gij zijt zo’n b(l)oeiende vrouw, gij!
Weet je wat ik denk? Ik zag die post op Lienweb die duidelijk over jou ging en daarna jouw instagrampost die duidelijk over Lien ging, hoewel jullie dat beiden niet zeiden. Dan denk ik – dit is wat er mis is met vrouwen. Als Lien gewoon had gezegd: Sofie, ik vind het niet leuk als jij zo doet overdrank, of jij: Lien, je hebt me gekwetst met die blog – in plaats van passief-aggresieve blogposts te posten of suggestieve instagramfoto’s die mensen een schuldgevoel moeten aanpraten, dat zou mooier zijn.
Dat je zachter voor de ander wordt, en de ander daardoor zachter voor jou. Ook dat is empathie en warmte.
hehe.
Kill them with kindness, maar dan niet echt “kill”. Probeer ik ook zoveel mogelijk te doen, al ben ik 100 keer ontploft en nog aan het koken vanbinnen of werd er verschrikkelijk hard op mijn soms lange tenen getrapt…
Die post van Lien ging niet duidelijk over mij. En eigenlijk had die ook helemaal niks met mijn slappetulpendag te maken. Ik sliep al toen die post online kwam. Toen ik twee uur later wakker was en op internet zat, was dat natuurlijk niet fijn. Maar het heeft er eigenlijk niets mee te maken. Voor wie dat nog schijnt te denken, het heeft er niks mee te maken. Geval van slechte timing, dat wel. Het was een onaangename druppel, maar de ‘oorzaak’ van mijn triestheid lag totaal ergens anders.
Slappetulpendagen, heeft niet iedereen ze wel eens? Ik in ieder geval wel, maar het is ok vind ik om eens mindere dagen te hebben. Hoogsensitiviteit lijkt me niet altijd een cadeau te zijn, maar levert het ook niet mooie dingen op?
Slappetulpendagen mag van mij woord van het (voor)jaar worden!
We zijn allemaal maar mensen nietwaar?
Hopelijk ben je snel van je slappetulpendagen vanaf en komt er een veld zonnebloemen in de plaats.
Wat de hoogsensitiviteit betreft: misschien stelt het je gerust dat tot 20% van de mensen hoogsensitief is volgens de gangbare definitie (zie ook Wikipedia). Het gaat dus om een vrij normaal verschijnsel en geen ‘afwijking’. Iedereen herkent allicht aspecten. Ik hoop dat je een manier vindt om ermee om te gaan. In wat ikzelf herken, weet ik dat ik gebaat ben bij rust op tijd en stond. Me even afzonderen, stilte, niet te veel prikkels en gedoe: geen speciale dingen eigenlijk, maar ze helpen wel.
Succes!
Je komt heel eerlijk, oprecht en warm over hoor. Ik lees je posts super graag. Ik kan wel niet over borstvoeding, kindjes en oorontstekingen meespreken want ik heb geen kinderen, maar je schrijft super tof en net als je ochtendprogramma word ik daar goed gezind van. Misschien ben je iets te kritisch voor jezelf? Iedereen heeft zijn goeie en minder kanten en dagen en volgens mij ben je vandaag helemaal de persoon die je moet zijn.
Dikke knuffel!
Liesbeth
Slappetulpendagen heeft iedereen! Ik vond het gedicht “Droevig” van Hans Dorrestijn vroeger al geweldig herkenbaar, dat stond op één of andere cassette voor kinderen waar we op reis in de auto soms naar mochten luisteren. Wat me opvalt in je post is dat hij eerst over je karakter lijkt te gaan en als je dan aan het lijstje komt met dingen die je anders zou willen aan jezelf begint het met slanker … Wees niet zo hard voor jezelf!
Slappetulpendagen. Wat een prachtig woord voor die onvermijdelijke, stomme dagen.
Natuurlijk heeft iedereen die wel eens (mensen die nooit aan zichzelf twijfelen, zijn gevaarlijk, toch?). En in deze wereld lijkt dat niet meer te mogen, maar inderdaad heeft iedereen er ‘recht op’. Het enige wat je ertegen kan doen, is vroeg in bed kruipen, lijkt me, maar dat doe jij al ;-).
Ik wil even iets zeggen over hoogsensitieve mensen, waar minder over gepraat wordt. Mensen die hooggevoelig zijn, of die toch aan vele van die criteria beantwoorden zijn vaak héél moeilijk van karakter. Ze kunnen niet tegen tafelgeluidjes, ze slapen slecht, ze zijn wisselvallig en vaak erg boos omdat ze niet al hun kwaliteiten kunnen gebruiken. Mensen die gevoelig en emotioneel en creatieve zijn, dat zijn vaak gewone gevoelige mensen. Bij HSP denk je beste aan mensen zoals Julien Schoenaert, mensen die een hele dag bezig zijn met als het ware vriendje te worden met een bij. En vervuld zijn van liefde, maar door die gevoeligheid niet overkomen zoals ze willen. Iemand zoals jij, een moeder met twee kinderen en een job, zal altijd af en toe een slappetulpendag hebben. Maar met hoogsensitiviteit zie ik je niet je leven inrichten zoals nu.
helemaal herkenbaar…. altijd maar door en door en door maar soms gaat het niet ….. en dat moeten we leren aanvaarden en als de buitenwereld daar niet mee om kan… dat is dan spijtig