Een tijdje geleden kreeg ik bovenstaande vraag van kinderbijslagkrant.be van Xerius. Ik was het bijna vergeten, maar deze week viel het krantje in de bus. Als jij kinderen hebt, heb jij mij misschien ook uit de brievenbus gevist ;)?
” Welke levenswijsheid wil jij je kinderen graag meegeven?”, liefst even samen gevat in 200 à 250 woorden. Iets om over na te denken in ieder geval, ik heb er toch eens een nachtje over geslapen. Uiteindelijk kwam onderstaande eruit gerold, en zo is het ook verschenen.
Voor de foto wil ik graag nog eens epicmytrip bedanken. Het verhaal achter die fotoshoot, kan je hier lezen.
***
Ik hoop vooral dat mijn kinderen gelukkig zijn. Nu, maar ook de dag na morgen. Dat is geen gemakkelijke opdracht natuurlijk. Want hoe doe je dat precies, gelukkig zijn? Het lukt mij ook niet elke dag even goed. Hoe kan ik dat dan meegeven aan mijn kleine monstertjes? Respect is zeker een grote sleutel in het hele verhaal. Respect voor elkaar, maar ook voor het speelgoed dat hier vrolijk rondslingert of voor de spruitjes waar ze hun neus voor ophalen. We proberen er met ons gezin elke dag iets van te maken, het geluk te vinden waar het zit. En dat is vaak in kleine dingen en onverwachte hoekjes.
Ik hoop dat mijn zonen genieten, spelen, ontdekken, vallen en weer opstaan. Dat ze uiteindelijk leren wat verantwoordelijkheid is, maar dat ze ook beseffen dat ze ondertussen gerust wat buiten de lijntjes mogen kleuren. Mijn lief en ik doen heel erg ons best om een warm nest te bouwen, waar iedereen zichzelf kan zijn. Ik hoop dat ze zich hier veilig en goed voelen, en dat gevoel ook uitdragen. Zodat andere mensen zich ook warm en veilig bij hen kunnen voelen. Zodat het uiteindelijk een cirkel wordt van liefde, warmte, vriendschap en gezelligheid. En misschien eten ze ooit zelfs met smaak spruitjes, wie weet.
***
En welke levenswijsheid wil jij je kinderen graag meegeven?
Goh, ik kan me wel vinden in ,jouw stukje. Misschien dat ik er nog aan zou toevoegen: leren aanvaarden dat het leven niet perfect is. Wij hebben vaak te hoge verwachtingen van het leven en dat maakt ons ongelukkig. Genoegen kunnen nemen met hoe de dingen zijn, probeer ik mijn kinderen nu al aan te leren. (We zijn er nog niet. Ik ben daar zelf trouwens ook nog niet. Ik ga er ook nooit helemaal geraken. Maar het is een proces en elke stap is … ah ja, een stap.)
dat vind ik een mooie reactie!
Mijn dochter, 23 nu en zelf al mama, had voor ons gekookt toen ik een dagopname in het ziekenhuis had voor een punctie. En weet je wat ze klaargemaakt had? Een schotel van Jeroen Meus met… spruitjes 🙂
Ik heb mijn kinderen vooral geleerd dat ze respect moeten hebben voor anderen. En dat ze zelfstandig moeten zijn, dat ze hun plan moeten trekken. En dat kunnen ze.
En elkaar helpen, ook zo belangrijk.
Liefde en passie. Meer niet. Uit het volgen van je hart volgt al de rest. Alles begint daarmee en eindigt daarmee. Wanneer mensen sterven en gerief kapot gaat en spruitjes rotten is het liefde die je er bovenop helpt. Uit passie haal je een job die je graag doet en vind je gelijkgestemden die je grootste geluk mee delen.
Liefde en passie en al de rest volgt vanzelf.
250 woorden, dat moet moeilijk voor je geweest zijn ;). Niet?
Maar ook met weinig woorden breng je de boodschap meer dan duidelijk over.
Hier een beetje hetzelfde.
Liefde en respect, en dat ze gelukkig mogen zijn :).
Ik wil ze graag veerkracht meegeven.
Ik wil dat ze gelukkig zijn, wat dat voor hen dan ook inhoudt. En daar moeten we bij hen vandaag al aan beginnen, hen leren dat je met weinig ook gelukkig kan zijn. Een mooie zonsopgang of -ondergang, dat eekhoorntje, lekker eten met z’n allen… Ik geef hen graag mee dat dat niet evident is, en dat zulke dingen kunnen gelukkig maken