Als je op zaterdag door het centrum loopt, durf ik er geld op te zetten dat je minstens drie vrijgezellengroepjes tegenkomt. Je herkent de vrouwen meestal aan hun gemeenschappelijk T-shirt met opschrift, soms vergezeld van vreemde dingen in hun haar (minnie mouse oren, fluffy diademen of strikjes). De mannen hebben meestal ÊÊn extreem genantverklede kerel in het gezelschap die andere vrouwen moet kussen of aflikken, of eventueel hun telefoonnummer moet proberen te bemachtigen. Daarrond zweeft doorgaans alcohol en testosteron. Gemiddeld drie à vier op een zonnige zaterdagmiddag in centrum Gent.
Datzelfde gemiddelde zien wij ook terugkomen in het aantal huwelijken per zomer in onze agenda. De afgelopen jaren toch minstens drie, met ook uitschieters tot zeven op ÊÊn jaar tijd. We zitten natuurlijk in de drukst be-trouwde leeftijdscategorie, maar toch. Dat blijft veel.
Dat is geweldig uiteraard, want het is een ongelooflijk fijn gevoel dat mensen ons er graag bij willen op hun grote dag. En ik moet daar niet onnozel over doen, dat wil op de een of andere manier ook zeggen dat wij een hoop vrienden hebben die hun geluk hebben gevonden, dus duizend keer hoera.
Maar er zijn ook wat mindere kantjes aan. Het is duur. Vier huwelijken op een paar weken tijd, dat kost een bom geld. Omdat je uiteraard met veel liefde en plezier een cadeau geeft, en daarbij niet als een gierige pin wil overkomen. Geen gemakkelijke vraag trouwens, wat een âcorrectâ bedrag is om aan een trouwend koppel te schenken? Hoeveel geven jullie zo gemiddeld? Ik weet dat er mensen zijn die pas na het feest iets overschrijven en dus eigenlijk het bedrag aanpassen aan het âgenreâ feest. Maar ik wil zo niet redeneren. Ik geef een cadeau omdat ik mensen graag zie en omdat het hun grote dag is, niet om mijn eten of drinken te betalen. Wat voor âgenreâ feest het is, dat is de keuze van het koppel. Maar los van het cadeau wil je er natuurlijk ook goed uitzien. En dan ben ik nog niet eens van het type dat je iets maar ÊÊn keer kan aandoen bij dezelfde mensen (for real, ik zou het zelfs geen enkel probleem vinden als vrouwen op mijn trouw in het wit zouden komen, die fuss heb ik nooit begrepen. Maar ten eerste is er geen âmijn trouwâ, ten tweede trek ik zelf ook geen wit kleedje aan als ik ben uitgenodigd.) Maar vestimentair moet het natuurlijk wel in orde zijn, en ook dat is niet gratis.
Maar kijk, het klinkt nu bijna alsof ik trouwen vreselijk vind. Terwijl iedereen natuurlijk weet dat ik niets liever zou willen dan zelf JA roepen. Over twee weken zijn we denk ik officieel het enige koppel in onze vriendenkring dat (nog?) niet getrouwd is, dus ik verwacht dat het aantal huwelijken vanaf volgend jaar wel sterk zal verminderen. Maar het zit er dus niet in. Tom zegt trouwens altijd al lachend dat er elke keer een maand bij komt voor hij een aanzoek doet, telkens ik zeg dat ik het zo jammer vind dat we niet getrouwd zijn. Onmiddellijk gevolgd door de mededeling dat dat natuurlijk een grapje is, want dat hij het nooit zal vragen. (For the record: ik heb het al gevraagd en hij zei nee)
We hebben ondertussen al een aantal keer op de eerste rij gestaan, wat eigenlijk minstens zo plezant is. Tom is al getuige geweest bij een vriend, vorig jaar is mijn schoonzus getrouwd, we hebben al eens een bruidegom gehad die bij ons wakker werd op de ochtend van de trouw, ik was afgelopen 22 juli nog getuige (het verslag daarvan verdient een aparte blogpost, die komt er nog) en vrijdag was Tom lid van de groomsâ party op een echte American Wedding. Ik heb daar altijd van genoten, op de zijlijn is het eigenlijk even leuk. Allez, dat denk ik toch, want ik weet natuurlijk niet zeker hoe het precies voelt om het trouwend koppel te zijn.
Omdat ik zo trouwlustig ben, denken mensen nogal gauw dat ik het klassieke plaatje wil. Tom die me komt ophalen, burgerlijke trouw, gevolgd door een kerkelijke ceremonie en daarna een gigantisch feest. Maar zo gaat de bal nog al eens de verkeerde kant op. Want door al bij zoveel huwelijken aanwezig te zijn, weet ik vooral heel goed wat ik niet wil. En ja, ook wat ik wel wil. En het klassieke plaatje, dat interesseert me niet zoveel.
Ik droom van een leuk, romantisch en origineel aanzoek. En als ik echt wild mag gaan met mijn gedachten, dan was ons wettelijk huwelijk een losse aangelegenheid. Ik zou misschien zelfs met de fiets willen gaan, en onze kindjes meenemen. Geen sjiek gedoe, zelfs geen bijkomende uitleg op het stadhuis. Waar ik wel echt naar verlang, is naar een ceremonie, vrij van enige godsdienst. Een combinatie van muziek, speeches van mensen die ons heel na aan het hart liggen en wat fijne teksten. En vooral, persoonlijke geloftes. Ik zou mijn liefde graag eens uitspreken voor Tom en voor alle mensen die wij graag hebben en zien, en deze emokip wil natuurlijk ook dat Tom hetzelfde doet voor mij. In mijn hoofd is dat op een warme zomderdag onder een boom, omgeven door alleen maar mensen die daar willen zijn, en van wie wij willen dat ze er zijn. Dat laatste is een moeilijk punt in het hypotetische verhaal, want er zijn ook altijd mensen die geacht worden op zo’n gastenlijst te staan (volgens de klassieke regels dus), maar ver buiten onze wishlist vallen. (Die gastenlijst, dat lijkt mij echt het allermoeilijkste).
Daarna een heel los een ongedwongen feestje. Met kinderen in de namiddag, zonder kinderen tot in de vroege uurtjes. Met een bar, een frietkot en een ijskreemkar. Of zoiets. Op een locatie waar mensen misschien kunnen blijven slapen. Met zeteltjes ook en een dansvloer, allemaal heel los en ongedwongen. Maar dus wel net iets meer als met onze ouders stiekem naar het stadhuis gaan om te tekenen en verder niets. Want dat laatste ziet mijn lief namelijk wel zitten (Grijns. Het gaat hem niet over het niet willen trouwen, het gaat hem over het niet in de belangstelling willen staan. Ook al zou ik met plezier het grootste deel van die taak op mij nemen. Knipoog.)
Er zijn maar een paar problemen om deze droom tot werkelijkheid te brengen. Het gebrek aan een aanzoek, om te beginnen. Maar ook onze bankrekening en mijn gierigheid. Want zelfs als je het klein en gezellig houdt, is het natuurlijk niet gratis. En dat is wel heel veel geld voor ÊÊn dag die voorbij vliegt. En ik wil er niet van uit gaan dat âhet zichzelf wel terugbetaaltâ, want ik verwacht van alle mensen in ons hart geen cadeau. Als je iemand uitnodigt, dan is het omdat je wil dat die persoon erbij is. Niet omdat je wil dat die ook een bijdrage levert. Enfin, zo denk ik er toch over.
Maar kijk, het zal bij dromen blijven. En eigenlijk is dat wel ok. Het is maar ÊÊn dag, beter een leven lang vol liefde zeker? Want dat is er zeker genoeg.
Toch blijf ik kei hard de hashtang âalweernietdebruidâ gebruiken.
You never know. Toch?
Waarom wil Tom niet trouwen?
Bij ons was het eenvoudig: we wilden allebei niet trouwen maar omdat de man van de hypothecaire lening zei dat dat praktischer was, deden we het toch. Geen romantiek, geen boom in de zomer, geen ijsjes en geen mooie teksten, maar evengoed een welgekomen dag in ons leven en de liefde was er niet minder om.
Ik heb me vaak afgevraagd wat ik gedaan zou hebben als mijn man erop zou hebben gestaan dat we trouwden mÊt romantiek, boom in de zomer, ijsjes en mooie teksten. Ik zou eens diep gefronst hebben, allicht, en drieduust grapjes gemaakt hebben. Maar ik zou toegegeven hebben, gok ik. Ik zou gedacht hebben: welja, als hÊm dat gelukkig maakt, dan ga ik wel even op mijn tanden bijten en mee van een ijsje staan likken met bloemen in mijn haar. Zo erg kan dat tenslotte ook niet zijn.
Is er een compromis mogelijk? Een dag waar jij naar kan uitkijken en waar hij mee kan leven?
Ah nee he, want hij wil niet in de belangstelling zijn. En zodra er meer dan 2 mensen zijn, heeft hij dat gevoel :).
Zijn blog werd destijds nochtans ook door meer dan twee mensen bezocht. Of zou dat niet hetzelfde zijn? đ
Anoniem he, dan heeft hij wel een grote mond đ
đ
Maar als vrienden hem als getuige vragen zegt hij ja? Alsof hij dan ook niet al een stuk in de belangstelling staat? En alsof jouw wens niet ietsje hoger staat dan die van zijn vrienden?
(of ben ik nu teveel aan ‘t stoken?)
Tom. Gast. Vraagt dat nekeer. Kom zeg. Als het allemaal niet hoeft is het geen probleem als het wel gebeurd he. Het is niet alsof ge trouwt en erna zult denken “Was ik maar niet getrouwd”. Ge hebt 2 kanjers van Club Supporters gemaakt met deze madam, hoeveel chance is dat niet. Bezegel dat eens, dan kunnen we allemaal een nieuw kleedje kopen! đ
Ik was ook trouwlustig en had me er al bij neergelegd dat we ooit wel is zouden trouwen, als we al kindjes hadden. En dan ineens, na 7 jaar, werd ik dan toch gevraagd! Alles is dus nog mogelijk đ. Mijn man wilde vooral niet heel de dag in het midden van de aandacht staan, maar zegt nu nog altijd dat het de leukste dag van zijn leven was (de dag dat Oskar werd geboren was de mooiste en meest overweldigende, maar onze trouwdag was echt de leukste). En het kost veel – al kan je daar natuurlijk zo ver in gaan als je wil – maar het was het echt waard! Maar het hoeft natuurlijk niet – een kindje ( of 2 of 3 of…) is zo’n grotere verbintenis dan een huwelijk. Maar zeg nooit ‘nooit’ he đ (mannen kunnen nogal wel is van gedacht veranderen đđ)
Wij willen allebei niet trouwen, want wat zegt zo ÊÊn dag nu? Wij hebben wel een feest gegeven toen we tien jaar samen waren, om tien jaar liefde te vieren. Niet veel gedoe en geen dingen die moeten, gewoon een fijn feest. Al vonden sommigen het toch een vreemd gegeven. Ach, wij doen de dingen al eens graag anders.
Ik neem aan dat zoiets voor jullie ook geen optie is, omdat Tom dan alsnog in de belangstelling moet staan. đ
Ik wil graag trouwen. Maar ik wil toch ook graag getrouwd zijn. Hoeveel jaar kan ik nog blijven zeggen ‘mijn lief’? En met twee kinderen en zo…
Ik snap je volledig :). ‘Mijn lief’ zeggen op je 40, dat klinkt zo kinderlijk … Dus beste lief van Sofie, gun haar toch die ene dag ;). Ik sta zelf ook echt niet graag in de belangstelling, maar het zijn wel je dierbaren die je rond je hebt, en Sofie zal de speech wel geven :))))
Elf jaar samen hier, een huis en twee kinderen. Niet getrouwd, maar al naargelang mijn gemoed varieer ik toch vlotjes tussen ‘mijn lief’ en ‘mijn man’ hoor. Als ik die kerel nog niet eens mijn man zou mogen noemen na alle belevenissen samen…
De liefde vieren…dat is nu net voor mij de essentie van trouwen. Impliciet heb je elkaar al lang “trouw” gezegd door samen te wonen, door samen een huis te kopen of door samen kinderen te krijgen, door elkaars ambetantigheden elke dag met veel begrip te aanschouwen, … Die ene dag of dat ene ondertekend papiertje gaat echt het verschil niet maken en gaat je relatie niet wijzigen.
Maar daar zo eens 1 dag expliciet bij stilstaan, en dat echt eens te vieren met de mensen die je nauw aan het hart liggen. En ik vind dat de liefde het ook wel eens verdient het 1 keer luidop expliciet te zeggen, wat je dag in dag uit wel impliciet toont. Zo gewoon eens voluit JA te zeggen en dan te feesten.
k vond het echt keiplezant.
Wij zijn wel getrouwd ondanks het feit dat we allebei niet graag in de belangstelling staan. Ik zag echt heel erg op tegen de openingsdans bijvoorbeeld âē. Maar die angst bleek nergens voor nodig. De hele dag werden we omringd door onze familie
familie en vrienden, ik voel nog steeds de liefde als ik er aan terug denk. En die openingsdans, dat was echt alsof we alleen op deze wereld waren. Dus beste mr sofinesse, laat dat aanzoek maar komen!
Heel herkenbaar…na 15 jaar nog steeds niet getrouwd en ik wil gevraagd worden…krijg steevast te horen: als ik met iemand trouw dan zal het met jou zijn…als familie of vrienden het onderwerp er tussengooien is hij de eerste om zich uit de voeten te maken…
Mijn beste vriendin is afgelopen weekend na 10 jaar samen zijn getrouwd. Jarenlang kreeg ze ook te horen dat hij niet in de belangstelling wilde staan, hoe graag zij ook zou willen. Ze had het al opgegeven toen hij twee jaar geleden op een heel doordeweekse avond plotseling op ÊÊn knie ging.
Er is dus nog hoop đ
If you liked it, then you shoulda put a ring on it !
En Queen B heeft altijd gelijk, Altijd.
“Een ceremonie, vrij van enige godsdienst. Een combinatie van muziek, speeches van mensen die ons heel na aan het hart liggen en wat fijne teksten. En vooral, persoonlijke geloftes.” Yep, allemaal gehad. Onder een helderblauwe hemel, met zuiderse temperaturen zoals vandaag. Nu vrijdag is het 10 jaar geleden. Ik wens het jullie ook toe!
Ik snap dat helemaal! Wij zijn vroeg getrouwd, dit jaar al 10 jaar. Het was vrij beperkt in schaal en budget, maar toch echt een prachtige dag, met alle mensen die ik graag zag op 1 feest rond ons. Nu zou ik het wel anders georganiseerd hebben – dat waren de pre-pinterest tijden đ
Kijk, ik lees hier precies mijn eigen đ Zelfde soort ‘lief’, zelfde verlanglijstje.
En hier geldt ook dat ik heel graag getrouwd wil zijn, om niet meer ‘lief’ te zeggen, al zeg ik in sommige situaties ook wel ‘man’. Als ge er twee nakomelingen mee op de wereld hebt gezet, mag dat, vind ik.
Momenteel vind ik het gewoon wat gek dat je een pak papierwerk hebt om te zorgen dat de langstlevende en de kinderen kunnen krijgen wat hen toekomt wanneer je plots zou wegvallen. Daarin is trouwen een pak makkelijker.
En een feest is altijd leuk! En een ring. En een kleed. En een huwelijksnacht đ
Zelf het aanzoek doen Sofie đ
Bijna 6 jaar getrouwd nu, maar het heeft wel 20 jaar geduurd voor het zover was. En eigenlijk…bijna helemaal zoals jij het omschrijft. Echt. (Vraag maar eens aan Lien, die was er bij.) Hier ook een man die niet graag in het middelpunt staat, dus zijn grootste vrees (openingsdans) gewoon laten vallen. (En niet gemist.) Wat de gastenlijst betreft: alleen maar mensen vragen waarvan je kan denken als je ze ziet die dag: oh, ik ben zo blij dat jij hier bent! En dan is het gewoon de snelste dag van uw leven waarin iedereen waarschijnlijk zelfs meer met elkaar bezig is dan met u.
Ideetje : surprise wedding party anders? đ