Zaterdag was het Nostalgie Beach Festival. Toch een beetje een hoogdag op mijn werk. Een dag waarop je eindelijk eens kan kennismaken met ‘ons’ publiek, waarop je backstage kan rondlopen op een festival (altijd een winner, toch?), waarop je live radio kan maken op locatie (altijd spannend en supertof) en zoveel meer. Ik heb er zo geweldig van genoten, dat ik het graag een beetje met jou deel. Vergeef me, maar waar het hart van vol is, loopt de mond van over…

*Het was de 3de editie van het Nostalgie Beach Festival. So far: derde keer, goeie keer. Na twee keer Bredene, zijn we nu verhuisd naar een heerlijk terrein met heuveltjes in Middelkerke.

*24.636: het aantal stappen dat ik gezet heb door van backstage naar main stage en marquee te hollen. Weetje: om 24:00 reset mijn fitbit zich automatisch en daarna heb ik ook nog rondgelopen. Dus het was een dag van meer dan 25.000 stappen. Ja, dat is een voorlopig record sinds ik een activity tracker heb.

*Elf: het aantal te bewonderen artiesten/groepen. Met als persoonlijk hoogtepunt voor mij: de reünie van The Dinky Toys. Ik hoop dat ze besluiten om er weer voor te gaan, want het was echt een bommetje.

*Twee: Het aantal uur dat ik in de studio gespresenteerd heb, op locatie. Het was een beetje zoeken, want alles is daar anders en ik was eerst aan de beurt. En waar ik drie jaar geleden bijna doodging van de adrenaline en stress op zo’n moment, ben ik ondertussen gewoon rustig. Het is wat het is, het komt zoals het komt. Zelfs als het in het honderd loopt, ik blijf rustig. De techniek is niet altijd perfect (de technici proberen dat altijd zo snel mogelijk recht te trekken, geen klachten over hen), de mogelijkheden zijn beperkt. Maar het is zo fijn om te doen, echt de max.

*Zestien: Het aantal uren dat ik heb “gewerkt”. Live interventies met publiek, met de korpschef van Middelkerke, vlak voor het begin van het optreden, sfeer van op het terrein, met presentator Walter Grootaers…En ga zo maar door. Het was intens, maar het voelde niet als werken. Echt niet, ik heb genoten van elk moment.

*Een: Ik ben één keer herkend als mezelf. Niet omdat ik rondliep met een microfoon van Nostalgie, want dat was nogal een weggever. Als ik die constructie niet aanhad, kon ik anoniem rondlopen. Maar backstage is wel iemand komen zeggen dat ze zo fan was van mijn blog. Inderdaad, als ik al herkend word, is het meestal van Sofinesse, niet van de radio. Ik vind dat vrij hilarisch. En dat mag zo blijven.

*3586: Het aantal keer dat ik gedacht heb dat het hier zo plezant was. Dat de sfeer zo goed zat. Dat er een gezellige, warme vibe hing. En dat ik een gelukzak ben dat dit mijn job is.

*89: Zoveel keer heb ik sommige collega’s geknuffeld omdat het zo leuk was. En we samen in een soort van radiofestivalhigh zaten. Het is een ruwe schatting, het zou ook vaker gebeurd kunnen zijn. Sorry not sorry.

Eigenlijk wil ik gewoon zeggen dat ik ervan genoten heb. En wat foto’s delen. Om nog even na te genieten.

Kom je volgend jaar ook? Kunnen we daten bij een oranje microfoon ;).