Of het een zot idee is om met 37 mensen op vakantie te gaan? Nogal ja, maar zot zijn doet geen zeer. En hoewel ik op voorhand toch een klein beetje onzeker was over hoe dat allemaal zou verlopen, kan ik achteraf zeggen: experiment geslaagd. Het was heerlijk.

Het begon toen een paar trouwe Dranoutergangers al even lonkend zaten te kijken naar dit vakantiehuis vlakbij het festival. Prachtig, maar wel met een stevig prijskaartje. Ze besloten om eens te polsen bij een aantal mensen, ge weet maar nooit. Binnen de halve dag (of mogelijks nog sneller) hadden die mensen JA! geroepen en zo werd de Blauwpoort geboekt voor een week.

Het leek lang veraf, maar plots was het bijna tijd om de valiezen te pakken. De kamers werden op voorhand verdeeld en de vrouwen kwamen samen om eens te bekijken hoe we dat praktisch gingen aanpakken. Want allemaal goed en wel, maar die 37 mensen moesten ook elke dag gevoederd worden. En vooral ook onze gemeenschappelijke kroost van 21 kinderen. En hoe regel je zoiets financieel?

We hebben het opgelost met een excel met een verdeelsleutel, met een gigantische Collect&Go-bestelling (oh ja, wij hebben die van Poperinge kei hard geplunderd) en met een weekmenu. Chili con carne, risotto, pastabuffet, hamburgers met gegrilde groenten, restjes. We hebben er elke dag in no time iets van gemaakt. Iedereen heeft zijn steentje bijgedragen, helemaal vanzelf werd er gekookt, gevoederd en afgewassen. We aten in twee shiften, eerste de kinderen en dan de mama’s en de papa’s. De eerste shift was meestal heel druk, maar eigenlijk liep dat allemaal heel vlot.

En eigenlijk viel die drukte ook geweldig goed mee. Het huis en bijhorende domein is zo groot, dat je elkaar echt niet voor de voeten loopt. Als de kinderen in de living het kot afbraken, konden wij echt rustig eten in de keuken. En er waren ook een paar ontspanningsroutes: de fantastische boomhut-sauna was kinderen niet toegelaten en er waren altijd genoeg ouders in de buurt om een oogje in het zeil te houden. Dus even ontsnappen: geen probleem.

We hebben ook niet veel moeten scheidsrechteren. De meeste kinderen kenden elkaar niet echt goed, maar dat liep eigenlijk meteen heel vlot. Na een week was het wel nog altijd “die jongen met dat gele haar” of “die grote meisje met dat rokje” als Basiel iets wilde vertellen, maar niet erg. Ze speelden samen en hadden de tijd van hun leven.

Het weer zat niet altijd mee, maar daar hebben we een fijne mouw aan gepast. Ik ga nog een aparte post maken over de uitstappen die we gedaan hebben, want het moet gezegd: de Westhoek is een ongelooflijk fijne streek. En hoewel de zwemvijver vrij ijskoud was, hebben we daar toch ongeveer elke dag ingezeten. Zeker de kroost. Die waren al na twee minuten aan het klappertanden, maar verbeten stoer de pijn. Groepsdruk is iets speciaals. Basiel heeft nog nooit zoveel groenten gegeten zonder morren. Ah, het kindje naast mij eet dat gewoon op? Ik ga niet onderdoen. Geef hier die komkommer!

Het gezelschap was fantastisch, de sfeer was heerlijk, het domein was geweldig. Ik hoop dat de kinderen dit nog lang zullen herinneren in de categorie perfect summer. Want zo voelt het voor mij. Er waren gezinnen bij die compleet nieuw waren voor ons, ook mensen die ik al een beetje ken en goede vrienden. Niemand kende iedereen. Maar het was een fantastische mix, omdat de bedenkers Lies en Lien goed nagedacht hebben over wie ze zouden samen zetten. Het plaatje klopte.

Terwijl ik mij klaarmaak om weer in de realiteit te stappen (of in de auto richting Nostalgie), zijn ze in de Blauwpoort aan het inpakken en opruimen. Wij moesten gisteren helaas al vertrekken, dus het kampvuur hebben we moeten laten passeren. Maar de rest zit warm in ons hart, heel warm.

Wat mij betreft mogen we daar (minstens) een tweejaarlijkse gewoonte van maken. En ik kan blijven vertellen, maar één beeld zegt meer dan duizend woorden.

Eén ding is zeker, we hebben geen blauwtje gelopen in de Blauwpoort.