*Vrijdagmiddag optimistisch in de auto gesprongen om Gent-Leicester te doen. Vrijdagavond tegen 22u met iets minder moreel aangekomen. Uren aangeschoven aan de Eurotunnel, uren in het Engelse vrijdagavondspitsmeteenhoopongevallen-verkeer vastgezeten. Om zo zot te zijn moet een mens wel een goede reden hebben natuurlijk: een Belgisch-Engels-Indisch huwelijk, bijvoorbeeld.

*Een whopper in je auto, op de trein, onder het kanaal: check. We wisten toen wel al dat we links moesten rijden zodra we van de trein waren, maar dat blijft toch efkens verschieten. Kleine relatiecrisis ook toen we ein-de-lijk de afrit mochten nemen na een werkdag non-stop in de auto (we zagen al een vlag op onze gps!) en we de verkeerde namen, waardoor er weer wat tijd bij kwam. Maar goed, links een rond punt nemen zou verboden moeten zijn.

*Twee nachten met ons tweetjes. Twee nachten onze kinderen in goede handen achterlaten. Twee nachten ongestoord slapen. Drie dagen beseffen waarom ik ook weer verliefd geworden ben op die mens, en hoe geweldig veel fun wij kunnen maken. Zuurstof voor de entiteit, hartjes in overvloed. (En de rest moogt ge er bij denken, maar sure. And sure. And su…, of zou dat erover zijn?)

*Zo kon de entiteit er ook van profiteren om eens samen te gaan lopen. Niet gemakkelijk voor mijn lief, want die moet zwaar vertragen om bij mijn tempo aan te sluiten. En uiteraard loopt hij nog wat blokjes extra als ik na een dikke 5km het hotel weer binnenstrompel. Maar zo gezellig joh. Ik heb wel nog wat werk aan het lopend foto’s trekken, maar hey. Ik loop dus wel nog altijd he! Deze week zelfs een keer per ongeluk bijna 7km gelopen. Vuistje!

*Het eerste deel van de dag was niet zo heel ver van wat we trouwgewijs gewoon zijn, de tweede helft was Indisch ingevuld. Ik kan niet vertellen wat er allemaal gebeurd is, maar er was bijvoorbeeld een vuur in het midden van de feestzaal. Het brandalarm alarm kon daar tegen. Normaal gezien duurt een Indisch huwelijk meerdere dagen, maar dat hadden ze dus in twee en een half uur gepropt. Fantastisch om eens te Mogen meemaken. Heel speciaal, ik kan het niet anders benoemen.

*Of misschien wel: lekker. Na de ceremonie was er namelijk een vegetarisch Indisch buffet. Yummie! Het was nochtans tourist spicy, maar toch iets te heftig voor mijn gevoelig maagske. Zweten, gebroebel en uiteindelijk vrij vroeg in bed. Maar het feest moest sowieso stoppen voor 1u, dus we hebben niet zoveel gemist. Mijn lief heeft zelfs heel even Indisch gedanst, en hij was niet eens dronken! En we hadden ook wat effort gedaan:

*Een heel weekend Engels praten. Ooh vent, zo fantastisch! I just love that! Met zowel hevige discussies over the Brexit als over David Beckham en Adele. Eén Brit had voor de Brexit gestemd, want “change is always better, no?”. Hmmm. Maar over dat polyglottistische luik: Ik wil voor serieus graag high tea parties organiseren waar alleen Engels gepraat mag worden, iemand geïnteresseerd?

*De terugtocht ging – praise the lord – een stuk vlotter. Het was nog altijd gigantisch ver, maar zonder reuzefile toch al beter te verteren. Meer dan 1000km op twee dagen in een auto met bijna geen stops. Ik denk niet dat ik dat met iemand anders zou kunnen dan met mijn toplief. Oh boy, valt het op dat ik redelijk bakvisverliefd ben teruggekeerd? En ook: is het niet de max dat ge vijf en een half jaar later (morgen!) nog altijd bakvisverliefd kunt zijn op uw lief? Hell yeah.

*Het was een zotte trip voor één dag huwelijk, maar wel geweldig. Bedankt Jana en Amit, het was een eer om erbij te zijn! En er zijn twee grote voordelen aan uw kinderen een weekend uitbesteden. Ten eerste: ge zijt ne keer op uw gemak voor een weekend. Ten tweede: ge kunt ze daarna kapotknuffelen!

Het volgende huwelijk is over 9 dagen. En ik ben getuige. And so ready.

(Mijn speech iets minder)