Ooh kapoentje.

Of moet ik zeggen kampioen? Want er zijn wel een paar disciplines waarin jij geweldig uitblinkt. Dada doen, supporteren voor de Belgen, NIET doorslapen, dansen, uitgebreide conversaties voeren met alles wat maar een klein beetje op een telefoon lijkt (afstandsbediening, schoenlepel, stekkerdoos – dat zijn er maar een paar), alleen eten en ondertussen jezelf en de vierkante meter rond jou volledig bekladden, knuffelen en duidelijk maken wat je wil.

Je bent een stevige kerel. Je klokte begin deze maand af op 12kg en 700g en een vette 83 cm. Dat is eerder in de bovenste categorie van kindjes die nog anderhalf moeten worden, maar we zijn niet anders gewoon. Je bent een stevige kerel, met een stevige wil. En een stevige maag. Die 200g zand op familieweekend aan zee zullen we even negeren, dat schuurt de maag.

 

Eigenlijk lust je ongeveer alles wat we je voorschotelen, maar niet in elke volgorde. Het ene moment wil je een hele kom druiven opeten. En net als ik als verantwoorde moeder genoeg pitloze druiven in huis heb gehaald, beslis jij om over te schakelen naar rode bessen. Of tomaten. Of chips. Of kipfilet. Of yoghurt. We zijn uiteraard superconsequent en geven je uiteraard alleen maar supergezonde dingen (fuck, mijn neus groeit een klein beetje), maar het is niet altijd naar wens. Feit is dat je heel duidelijk maakt wat je wil, dat je heel goed weet waar het ligt en dat je heel boos kan worden als je het niet krijgt. Met je sterk ontwikkelde paracommandoklimkwaliteiten geraak je bijna overal, maar gelukkig is de snoepkast boven de oven nog net iets te hoog. Net.

 

Tegenwoordig is zwaaien en dada zeggen je absolute topmove. Als ik de crèche binnenwandel, begin jij onmiddellijk te zwaaien. Gelukkig weet ik dat je je geweldig amuseert als je niet weet dat ik kijk. Want zodra je me ziet, kan je niet snel genoeg buiten zijn. “Dada” komt ook als je gaat buiten spelen en wij binnen blijven. Ook als er iemand zijn jas of schoenen aantrekt, begin jij gegarandeerd te zwaaien. Of als je slaapzakje aangaat en we naar boven wandelen, dada wereld. Dada broer. Dada, ik ga slapen.

NOU. Dat doorslapen staat ondertussen al een jaar op ons to-do-lijstje, maar afkruisen zit er niet zo vaak bij. Afgelopen week heb je wel een record gebroken. Drie nachten van de zeven hebben we je niet gehoord. Maar voor je de pomponnetjes boven haalt, je hebt dat ruimschoots gecompenseerd door de vier andere nachten meer dan genoeg drama te maken. Ik zou mijn lidkaart van #teamnosleep zo graag meegeven met IVAGO lieve schat. Echt, het emmertje is een beetje leeg. Heb jij al zicht op enige planning wanneer dat slapen echt vlot zal verlopen? Dan schrijf ik dat alvast in de agenda.

Maar ik vermoed dat de natuur daarom voorzien heeft dat jij soms echt zo schattig bent dat ik je zou willen opeten. Jij kan zo verleidelijk kijken, dat ik op slag al het slaaptekort vergeet. Jij kan zo lief je handjes uitstrekken en je hoofdje op mij neervlijen, dat ik meerdere keren per dag mijn hart kan opdweilen. Jij kan zo dwingend komen vragen om te mogen drinken maar daar dan ook zo intens van genieten, dat we er allebei rustig van worden. Jij bent ons persoonlijke comedykanaal.

Zoals die keer dat je twee dagen na de overwinning van de Rode Duivels plots met gebalde vuisten in de lucht weer “jaaa” en “jeeej” begon te roepen.

Jaaaa en jeeej voor jou lieverd.

Zoen,

je mama