Toen we vorig jaar dit huis kochten, wisten we meteen dat de badkamer niet helemaal ons ding was. Niet dat het een verschrikkelijk gedrocht was, maar wij misten een bad. Zijnoot: mijn lief zag het eerst niet zitten om een huis te kopen en te verhuizen. Bij de redenen waarom we dit huis niet zouden moeten kopen was “maar er is geen bad” zijn topargument. Hij gaat NOOIT in bad. Ondertussen is hij gelukkig wel dolblij dat we verhuisd zijn. Ik kan in de winter echt genieten van een uur (of langer) weken, maar vooral de kindjes zijn er zot van. Basiel zou zich het liefst van al nooit wassen (en al zeker zijn haar niet), maar voor een bad wil hij al eens een uitzondering maken.

Toen bleken er allerlei problemen te zijn met de badkamer. Een wc met een serieuze handleiding, geen warm water en geen waterdruk. Eigenlijk moesten we gewoon iets ondernemen en na lang wikken, wegen en rekenen besloten we dan maar ineens the whole shabam te doen. Als ge toch moet breken, kunt ge beter ineens alles doen. Toch?

Ik heb weken rondgehangen in offerteland, maar uiteindelijk hebben we gekozen voor Karel van Ik wil Raad en Daad. Er waren twee kanshebbers, en dan hebben we gewoon voor de tofste gekozen ;). Daarna is er een iets te lange stilte geweest, maar vorige week zijn de werken begonnen. Alles dus netjes leeggemaakt en nog een keer gezwaaid naar de oude badkamer:

Ik had expliciet gevraagd om de grootste breekwerken te plannen tijdens onze vakantie in de regen. Achteraf bekeken: een topidee! Dat betekende dat we bij thuiskomst toch al een werkende wc hadden, best handig als er maar ééntje in het huis is.

Maar jongens, wat ben ik voor de rest dom en naïef geweest. Ik had de badkamer leeggemaakt, maar de rest van het huis gelaten zoals het was. Omdat ik dacht: ze gaan in de badkamer werken, de rest van het huis heeft daar niet veel mee te maken. Jammer, doodjammer. Als ik geweten had hoeveel stof er aan te pas ging komen, ik had alles afgedekt. (Ondertussen is dat wel ongeveer gebeurd) Voor sommige dingen is het echt te laat, RIP het tapijt dat toch al niet meer zo fris was.

Een vogeltje heeft mij ingefluisterd dat de vrouwelijke bouwvakker die meegeholpen heeft (hoe cool is dat, een vrouwelijke bouwvakker!) de namiddag voor onze thuiskomst nog een ferm opruimmanoeuvre heeft ingezet. Ik ben haar ongelooflijk dankbaar, want anders was ik meteen ingestort na 850 km in de auto denk ik. Overal, maar echt overal en overal ligt stof.

De keuken en woonkamer: ik kan op ieder meubelstuk mijn naam schrijven. Als ik ’s avonds het aanrecht een beetje proper maak, ligt er een kwartier later weer een laag wit stof op. Ik vraag mij oprecht af hoeveel weken dat nog gaat dwarrelen. Maar zelfs op de eerste en op de tweede verdieping ligt er overal stof. De trap is donker, dus daar kan je het echt goed zien. Ge kunt het zo gek niet bedenken, of er kruipt stof tussen/op/over/in.

Ondertussen zijn we weer thuis, dus leven we echt op een werf. Pretty vervelend. Met de rommel kan ik nog leven, daar had ik me op voorbereid. Maar dat het zo vuil is, daar word ik gek van. Het gaat ook niet om een klein beetje stof he, het is van een kaliber dat Sien en Maria meteen in de gordijnen zou jagen. Oh jeezes, de gordijnen, die moet ik nu ook wassen zeker?

Voor de rest is verbouwen constant compromissen sluiten tussen wat je wil (ik heb een heel duidelijk beeld in mijn hoofd) en wat je kan betalen. Geweldig irritant. Je moet ook even flexibel zijn als een stuk pizzadeeg dat in de lucht wordt gegooid, want wat eerst geen probleem zou zijn, blijkt dan plots toch wel een andere invulling te moeten krijgen. Maar ik hoor overal dat zoiets normaal is. En erbij hoort. Wij zijn we gewoon nog maar juniors als het op verbouwen aankomt. Ondertussen zitten we hier:

Pas op, we zijn nog altijd goed gezind. Ik lach ook wat af met onze aannemer. En het eindresultaat gaat hopelijk echt zijn wat ik in mijn hoofd heb. Daar was het vanaf dag 1 al een duidelijke mental picture. Hopelijk kan ik de real picture (die daar volgens de verwachtingen nauwelijks van afwijkt) snel tonen.

*HOEST*

Maar nu is het nog eventjes in het stof bijten.