Ik kies precies altijd de verkeerde rij in de supermarkt. Ik zou me daar geweldig in kunnen  opwinden – druk, druk, druk weetwel –  maar ik amuseer me dan met een beetje spionage. Wat leggen andere mensen in hun karretje? Wat vertellen ze ondertussen?  Is dat die kerel zijn minnares? Die ligt nogal onder de sloef…Enfin, ik brei nogal graag mijn eigen verhaal. In mijn hoofd mag dat. Maar het volgende is echt gebeurd, in de rij naast de mijne.

Een bende jonge gasten had hun laatste centjes bij elkaar geraapt om wat sneukelingen te kunnen kopen. Ze moesten echt hun broekzakken legen om er te geraken. Zo gaat dat op het einde van de week als je student bent.

Eén jongen kocht een Surprise-ei, voor zijn liefje. De andere stoere kerels stonden er wat lacherig bij. Jeez kerel, een surprise-ei. Is uw lief misschien een meisje van 6? Er werd wat over en weer gepingpongd. Ge kent dat wel: testosteron, de juiste stoer-ness zoekend maar toch ook nog schattig.

Goh ja, zei de student. Op onze eerste date wilde ik iets meenemen maar bloemen vond ik zo lullig. Dan staat ge daar in de cinema met een bos bloemen, ook maar ambetant. Dus ik heb toen een Surprise-ei meegenomen. En sindsdien geven we elkaar soms een eitje, als het allemaal niet als een eitje loopt. En ze heeft nu examens, dus ik ga haar een eitje meenemen.

De jongens aan de kassa van de supermarkt werden allemaal even stil. Toen beslisten ze collectief dat hij haar ooit – over een jaar of tien he dude – maar ten huwelijk moest vragen. Met een ring in een Surprise-eitje, uiteraard.

De stoere praat deinde wat weg. En ik zag de rest van de bende denken: godmiljaar, waarom ben ik daar zelf niet opgekomen om een ei mee te pakken ei-genlijk. Damn.