Er was eens een meisje dat in juni ’82 afstudeerde aan de verpleegsterschool. Drie maanden later trouwde ze met een slager en kwam ze bij een ander soort vlees terecht. De verpleegsterschort ging met veel spijt in het hart aan de haak.
Een paar decennia, drie kinderen en duizenden kilo’s vleessalade later, begon ze opnieuw te dromen over haar roeping. Er gingen nog wat jaren voorbij, er passeerde al eens een infodag over opfrissingscursussen of het internet werd afgeschuimd naar informatie.
Op een dag vertrok er – samen met een klein hartje – een sollicitatiebrief naar een rust- en verzorgingstehuis in de buurt. Meteen starten als verpleegster was natuurlijk uitgesloten, want een diploma dat dertig jaar in de kast ligt is niet meer zo fris. Bovendien zijn verpleegprocedures een beetje zoals de richtlijnen bij Kind&Gezin, die durven al eens om de vijf minuten te veranderen vernieuwen.
Maar één gesprek later stond Hilde, als prille vijftiger, voor het eerst in haar leven wel op de arbeidsmarkt. Bijna dertig jaar vlees verkocht, maar eindelijk weer aan de slag om levend vlees te verzorgen. Een trapje ‘lager’ dan een verpleegkundige, maar wel zorgend met hart en ziel. Wij zagen haar openbloeien, genieten, enthousiast vertellen over leuke collega’s, met liefde praten over de bewoners en begrepen dat die verpleegsterkriebel bijna dertig jaar lang heel hard was blijven kietelen.
Een jaar later ging het nog een stap verder. Een paar dagen per week zat Hilde op de schoolbanken, om opnieuw echt als verpleegster aan de slag te kunnen. Nog voor de opfrissingscursus begonnen was, stond er al een job te wachten in het RVT. Ze wilden haar er zo graag bij. Vijftig plus ja, maar met zoveel enthousiasme dat ministers die prediken dat we allemaal langer moeten werken maar zelf graag op tijd hun schup afkuisen, er nog een serieus puntje aan kunnen zuigen.
Verpleegster Hilde werkt nu weekends, feestdagen, vroeges en lates. Allemaal heel onregelmatig, wat niet evident is. Zeker niet omdat er ook twee kleinzonen en andere nichtjes en neefjes zijn waar ze nog graag voor zorgt. Het werk is fysiek ook niet te onderschatten, maar de bewoners en collega’s maken veel goed.
Je moet het haar maar nadoen. Als vijftigplusser op de arbeidsmarkt stappen, van bij het eerste gesprek een job vasthebben en daarna zelfs nog opklimmen. Eat this, vergrijzing.
Verpleegster Hilde is mijn moeder. En ik ben apetrots op haar parcours.
Op moederdag moesten we allebei werken, dus de bloemen van vorige week zijn een blog geworden. Telt dat ook?
🙂 heel herkenbaar, mijn moeder is ook verpleegster. Weliswaar heel haar leven, we hebben ze als kind ook niet zoveel gezien maar ze maakt het ruimschoots goed nu! ps: ik dacht eigenlijk dat je vegetariër was….?
En waarom zou ik geen vegetarier kunnen zijn? Omdat mijn vader slager is :)? Ik ben flexitarier trouwens, heel af en toe, om de zoveel weken, eet ik eens een stukje vlees.
Je moeder is fantastisch in het omgaan met mensen, welke job ze ook doet, en wij zijn heel blij dat dit bij ons is! (Collega met momenteel een hongerig kind aan de borst 😉)
Je moeder is een geschenk uit de hemel een fantastis mens ,super oma en een toffe collega
Ik ken je mama natuurlijk niet, maar ze klinkt als een fantastisch mens. Elke patiënt/bewoner/revalidant… droomt van zo’n toegewijde verpleegster!
Ik heb het geluk gehad om dat meisje ook te leren kennen! Je moet het maar doen. Bijscholen en terug gaan werken. Een hele fijne mevrouw, jouw moeder!!
Wat een mooie blog. En een dikke gefeliciteerd voor de moederdag van je mama, en voor haar moed en energie om daar op je 50ste nog aan te beginnen!
Ik ken je mama al heel lang.. (zegt natuurlijk ook iets over MIJN leeftijd…
Ik herinner me haar als een vlot pratende , sociale en ondernemende kleuter in mijn kleuterklasje … Zovele jaren later , kort na haar verpleegster studie huwde ze met slager Dirk.. (en dat was er ene uit het allereerste klasje van mijn loopbaan !!!)
De zaak floreerde … Goede waar en vriendelijkheid geven trouwe klanten.
En toch bleef bij Hilde dat verpleegster -idee sluimeren..
Proficiat Hilde , ik vind het fantastisch dat jij doorzette…
Dat doorzettingsvermogen heb je van je mama ! (ook zo’n sterke vrouw)
En het zit ook in Sofie haar genen!!! Dikke knuffel Hildeke , geniet van je job ! XXX
Super cool!!!!
Wat een prachtige tekst over je mama Sofie!!
Maar inderdaad “Ze is een fantastische verpleegster”
één van haar patiëntjes bevestigd het elke week in mijn kapsalon!
Chapeau Hildeke!
Mooi!
Chapeau !?
Uiteraard zonder vraagteken ( vinger was te snel)
Juffrouw José, is dat dé kleuterjuf?? En die was ook juf van je mama en papa? Grappig!!
En HOERA voor Hilde!!! Petje af hoor!!!
Straf! Mooi! Deze post overtreft bloemen, wat mij betreft.
Mijn lief ging na +10 jaar werken ook verpleegkunde studeren, drie jaar met een werkende student en ondertussen ook alweer twee jaar met een palliatief verpleegkundige die zijn job dolgraag doet. Het blijft puzzelen met dat rooster, maar als ik zie hoe hem dat veranderd heeft, dan is het alle georganiseer meer dan waard.
Dat geeft moed! ik ben 49 en ben ook opnieuw aan het studeren. Ik heb 25 mer dan 25 jara geleden ook een m
Oeps, tekst te vlug verstuurd. Ik heb meer dan 25 jaar geleden al een masterdiploma behaald, mar heb daar weinig mee gedaan. Ik ben eigenlijk al die tijd thuisblijfmoeder geweest voor onze 4 kinderen. Ik heb daar erg van genoten om alleen maar te kunnen moederen. Het was niet altijd gemakkelijk: iedereen kon carrière maken en ik deed alleen het huishouden en dat met een universitair diploma.
Zondag op Moederdag gaf mijn zoon van 23 mij een mooie brief: “Je gaf ons alle vrijheid, maar was er altijd om ons op te vangen. We zijn echt met ons gat in de boter gevallen. Ik besef dat je veel opgeofferd hebt voor ons. Ik ben blij dat je nu je passie in je studies kan volgen nu we eindelijk groot zijn”.
Nu de jongste ook aan de universiteit zit, ben ik in september opnieuw gaan studeren: een professionele bachelor in de voedings- en dieetkunde. De examens in januari zijn goed verlopen en ik ben nu druk aan het studeren voor die van juni.
wow chapeau zeg!
Amaai… wanneer je zo een mooi verhaal schrijft over en aan je moeder dan kan ik alleen maar zeggen: hoedje af voor moeder én dochter !!!
Ik lees dit nu de tweede keer en krijg er nog altijd kippenvel van als ik het lees. Elk woord is waar. Hilde is een fantastische collega!
Het is een eer om met haar samen te mogen werken.