We kunnen het eerste kwartaal van 2016 al bijna parkeren in de annalen. Het is echt geschift hoe snel de tijd vliegt. Als iemand de pauzeknop vindt, stuur maar naar de Ooievaarstraat.
Want het feestje voor Felix zijn eerste verjaardag zit er ook alweer op. Veel fijne mensen en veel te veel (ook fijne) taart. Voor de eerste keer heeft iedereen ook echt geluisterd naar mijn vriendelijke vraag om geen cadeautjes mee te brengen. Hij beseft dat nog niet en we hebben echt speelgoed (of rommel) genoeg. Over zijn tweede verjaardag kunnen we nog eens babbelen, misschien.
Het gaat ook niet meer lang duren voor hij gaat stappen, denk ik. Hij duwt al een hele tijd tegen alles wat beweegt en sleept zo ons halve meubilair door het huis. Maar het liefst van al loopt hij achter de nini-walker, een zot duur maar tof ding dat ik ooit eens gekregen heb toen Basiel in dezelfde fase zat. Ontwikkeld door een vader met rugproblemen en in ieder geval beter dan voorovergebogen twee handjes vast te houden.
Maar over feesten gesproken, de eerste editie van het grootouderfeest op school is hier met groot succes onthaald. Nu weten we ook ineens waarom onze kleuter op elk mogelijk moment “Ik zag twee beren” begon te zingen. Alhoewel, veel broodjes worden er niet meer gesmeerd. Tegenwoordig zijn het slakken die koekjes bakken, mollen die worstjes rollen en boeven die slagroom proeven. Dat laatste heeft hij dus ook kei stoer gedaan tijdens het optreden, hoewel hij helemaal geen slagroom lust. Dat blijkt lokaal dus ook enorm te verschillen, dus ik ben wel behoorlijk curieus, wat gebeurt er bij jou naast beren die broodjes smeren?
De douche blijkt trouwens een fantastische plek om te zingen. Alle ingrediënten voor een _spetterend_optreden zijn binnen handbereik. En zoals je ziet, het is een kwestie van tijd voor hij naar het Sportpaleis kan.
Nu ik erover nadenk, ik praat eigenlijk elke dag tegen een paar Sportpaleizen. Ik merk dat niet zo goed, want eigenlijk praat ik vooral tegen een oranje mouch’ke, maar de cijfers liegen niet. Ik presenteer nu al een paar jaar hetzelfde programma, wat een heel leuke en comfortabele zetel is, maar toen de vrouwen afgelopen dinsdag (op vrouwendag) beslisten om Nostalgie te kapen en er voor een dagje nostalSHE van te maken, ben ik toch nog eens verliefd geworden op mijn job. Het was één grote adrenalinerush (vier uur lang) en ik was stikkapot na de uitzending, maar zo fijn om zo interactief en kort op de bal radio te maken. Loved it. (En special thanks voor de geheime facebookgroep die me een hele dag met complimenten bleef bestoken)
Stikkapot blijft hier wel een constante in het verhaal, want slapen gaat hier nog altijd niet goed (understatement). Maar er is ook hoop, want na lang sukkelen en ette(r)lijke loopoortjes en doktersbezoekjes, begint het ons te dagen dat ons nachtelijk krijsende jongetje misschien een chronische oorontsteking heeft. Omdat hij geen koorts maakt (ook nu niet, hoewel ze langs beide kant zeer duidelijk ontstoken zijn), hebben we daar nooit eerder aan gedacht. Of mee naar de dokter geweest. We hebben nu een afspraak bij de NKO-arts op 24 maart en duimen dat die zegt ‘buisjes’ en dat daarmee het grootste leed geleden is. Ik ga wel ergens de stukken van mijn moederhart moeten oprapen, wetende dat hij misschien al die tijd zoveel pijn heeft gehad en wij hem niet geholpen hebben. (En dat al die nachtelijke escapades misschien niet nodig waren geweest, maar bon, vijgen na pasen)
En of dat allemaal wel te combineren was, vroegen de studenten journalistiek van de Artevelde Hogeschool. Ze mochten hun interviewskills op mij testen en hadden hun research grondig gedaan. “Want je bent radiomaakster, moeder van twee kinderen en blogster, zo’n druk leven!”. Het was raar om iemand anders dat te horen zeggen, want soms denk ik dat het gewoon aan mij ligt dat ik het moeilijk vind om daar gezwind door te springen. Al lukt dat langs de ene kant ook wel aardig, langs de andere kant is er altijd dat sluipende slaaptekort en die jagende drukte. Maar ik vond het wel eens leuk om het onderwerp van een zogezegd tv-programma te zijn (once an attentionwhore, always an attentionwhore) én ik heb moeten lachen toen ik naar de wc ging.
Hopelijk wordt er ook veel gelachen dit weekend. Als getuige heb ik de zware taak gehad om een vrijgezellen te organiseren en dit weekend is the proof of the pudding. In the eating dus, met wat vrouwen en wat homo’s.
Ik hoop alvast op een topweekend. En één ongestoorde nacht.
Alles goed bij jou?
Neem jezelf niets kwalijk. Mijn oudste dochter had ook een chronische oorontsteking tussen haar 5 maanden (denk ik) en 9,5 maanden. Talloze huisdokters en pediaters hadden haar (oren) al onderzocht en al een paar keer haar urine getest wegens onverklaarbare koortsaanvallen. Er was nooit iets te vinden… Ik voelde echter dat die vreselijke nachten en dat constant nukkig, humeurig gedrag een aanwijzing was voor meer. Uiteindelijk duidelijk gemaakt aan een (nieuwe) pediater dat ik deze keer het ziekenhuis niet ging verlaten zonder duidelijke diagnose. Bleek dat ze een chronische oorontsteking had aan beide kanten maar zo ver in het oor dat enkel het hoofd van NKO het kon opmerken. Onmiddellijk buisjes gestoken.
Mijn jongste ging dezelfde kant op maar daar heb ik onmiddellijk op tafel geklopt. Buisjes op 6,5 maand.
Als moeder doe je wat je kan, voel je er vooral niet schuldig over!
ai, echt? hier ook veel onverklaarbare koortsmomenten (‘aanvallen’ zou ik het niet noemen, waren die heel erg bij je?), maar ook al urine onderzocht etc. Ook een hele slechte slaper. Al één keer werd een dubbele oorontsteking vastgesteld, maar onze man bleef er opmerkelijk vrolijk onder… Hij zit wel constant met zijn vingertje in zijn oor… maar pediater vindt ook niets om ons zorgen over te maken. hm, toch nog eens laten dubbelchecken?
het is afhankelijk van kind tot kind. Mijn oudste sliep heel slecht, was humeurig en af en toe een dag of 2 39,5 graden koorts. En ook heel vaak loopoor maar niet zo erg. Mijn jongste haar looporen waren heel erg maar zij had dan weer geen koorts. En geen pijn, blijkbaar is dat een bepaalde gevoeligheid die sommige kindjes pas heel laat ontwikkelen, dus dan is het extra moeilijk om dat vast te stellen.
Ik duim voor jou dat de moeilijke nachten snel plaats maken voor droomzoete nachten.
Hier heeft er ééntje eindelijk doorgekregen waarvoor nachten dienen (na een 18,5mnd), al vrees ‘k dat het einde van de borstvoeding er ook voor iets tussen zit 🙁 (downside)
Hier verborgen reflux, en toen dat opgelost was, verborgen ooronstekingen. Nooit koorts gehad, nooit naar zijn oren gepakt…. Na eennpaar pediaters, naar een pediatrische KNO en in de wachtkamer is zijn trommelvlies gescheurd en de etter liep eruit. Tja. Hij heeft buisjes gekregen en de KNO merkte op dat er heel veel residu in zijn buis van eustafhius zat, dus dat het al een hele tijd bezig was. Maar inderdaad, een ander kind na de buisjes!
Die foto van Basiel is de max, hahaha. Hopelijk gaat het snel beter met Felixje!
Wat ik me afvroeg… wat gebeurt er als je met de jongste langs spoed gaat? Zou hij dan niet sneller terechtkunnen bij een NKO-arts? Ik ben al eens uit miserie daar geweest met onze baby omdat we niet sneller terecht konden bij een specialist. Diezelfde dag zijn er toen nog onderzoeken gebeurd. Het kan toch niet zijn dat een kindje zoveel pijn moet lijden he… 🙁 Ze gaan je er zeker niet vies bekijken want toen ik daar was heb ik gemerkt dat mensen voor de kleinse prul naar spoed gaan. En anders zou ik die NKO-arts blijven stalken. Zeggen dat je het niet meer kunt aanzien, zoveel pijn… Hopelijk snel beterschap!! We duimen allemaal!