Het ding stond bij mijn schoonouders in de woonkamer, een beetje verloren tussen andere meubels. Misschien daarom dat ik niet meteen had opgemerkt wat voor een prachtige kast het wel niet was. Maar op een dag stond ik er naar te staren, bijna te smelten van enthousiasme.

“Ooh, wat een fantastische kast. Echt prachtig.” – zoiets ongeveer zei ik tegen mijn schoonmoeder.

“Echt? Vind je? Ik wou het ding net wegdoen. Ze is nog van mijn moeder, maar ik zie dat niet zo graag. Ze staat hier eigenlijk een beetje in de weg.”

Ik wist niet wat ik hoorde. Zo een mooie kast! Die verdiende het niet om te eindigen in de kringloopwinkel (al zou die daar vast iemand heel gelukkig kunnen maken) of op de rommelmarkt. Of nog erger, op het containerpark. Dus ik vroeg heel voorzichtig of wij ze dan misschien mochten hebben?

“Natuurlijk. Ideaal, dan blijft ze toch nog in de familie.”

Vreugdedansje! Merci! Beste schoonmoeder van de wereld!

Ik heb even moeten nadenken over de perfecte locatie voor de kast, want zoiets moois verdient een mooi plaatsje. Als er geen 7-meter-lange-rode-kast in onze living zou staan, kreeg ze zeker daar een plekje. Maar die kast vraagt al aandacht genoeg, het moest dus ergens anders. Ik twijfelde over onze slaapkamer, maar daar staan eigenlijk nog te veel samenraap-meubels, dat zou de schat ook geen eer aandoen.

Uiteindelijk werd het de bureau. Want de poten van het bureaumeubel hebben dezelfde vorm als de poten van de kast. Want het is de enige kamer waar de meubels allemaal bewust gekozen zijn. En hoewel er daar nog heel veel afwerking nodig is (plinten, boekenrek ophangen, gordijnen, dingen aan de muur, schouw opknappen) – is het toch de kamer waar het plaatje het meest klopt.

Sinds die dag was het aftellen naar het moment waarop de kast zou arriveren in Gent. De andere kast (die ik ooit gekocht heb voor ons andere huis, maar die ik in ons nieuwe huis niet zo perfect passen vind) werd verhuisd naar de slaapkamer (nog een samenraapmeubel erbij, wie gaat het opmerken?), zodat de muur vrijkwam voor de kast waar ik ondertussen smoorverliefd op was geworden.

Afgelopen weekend was het zover. De kast ging rechtstreeks van de Berlingo, de trap op, naar de bureau. En ik weet niet wat jij er van vindt, maar ik vind het een prachtige kast. Zoals ik zei, een beetje veel verliefd.

Ik heb geen kaas gegeten van interieurfotografie, forgive me. In het echt is het nog veel mooier. En let ook niet op draden en bakjes, dat heb je met een IT’er in huis.

Benieuwd welke dingen ik nog kan spotten bij mijn schoonouders!

(Ok, misschien heb ik al dingen gezien. Misschien.)