Ik weet niet of je toevallig ook die sketch gezien hebt bij Loslopend wild & gevogelte, waarbij een koppel thuiskomt van een ontspannend dagje sauna en de grootouders ondertussen het kleinkind aan het dopen zijn in het zwembad? Ik moest wel even gniffelen. Tegelijkertijd overviel me een half geluk dat zoiets bij ons nooit gebeurd is. Niet dat we een zwembad hebben, maar onze ouders hebben (gelukkig) nooit moeilijk gedaan over de onkatholieke status van onze kids (sorry, ik wou dat woord gewoon even gebruiken omdat zoveel mensen dat niet kunnen verdragen, excuus).
Toch krijgen we het heel af en toe van andere kanten op ons bord, waarom we dat eigenlijk toch niet gedaan hebben. Laat het mij eerst even duidelijk stellen: ik heb helemaal niets tegen mensen die gedoopt zijn (ik ben het zelf, aha). Als het een weloverwogen beslissing is van ouders die christelijk en katholiek zijn en daar om die redenen belang aan hechten, dan wil ik aan de zijlijn zelfs enthousiast met palmtakjes staan zwaaien.
En ik zou mijn energie er beter niet aan verspillen, maar ik kan mij wel een beetje opwinden over “maar het is toch traditie”. Ge kunt mij nu perfect verwijten dat ik ook een kerstboom(pje) heb gezet (zonder stalletje weliswaar), maar ik vind het toch van een heel andere orde. Ik weet wel dat de meeste mensen het niet slecht bedoelen, maar het gaat hier wel niet over de keuze van behangpapier. Ik heb het er moeilijk mee dat je een beslissing neemt voor iemand die nog geen weerwerk kan bieden (dat doe je constant bij het opvoeden van kleine kindjes, dat besef ik, maar deze hoef je niet te nemen in tegenstelling tot veel andere beslissingen in het dagelijkse leven. Ik bedoel maar, deze zou je kunnen openlaten.) voor iets wat toch niet licht op te vatten valt. Ik heb diep respect voor de christelijke waarden, maar alles wat naar kerk ruikt vind ik behoorlijk moeilijk. Ik wil mijn kind niets opdringen, zeker niet iets wat ik zelf verafschuw, ondanks “de traditie”. Volgens de traditie word je dan ook elke zondagmorgen in de mis verwacht, of is dat weer anders? Maar ge begrijpt dat ik uiteraard ook met palmtakjes zal staan zwaaien, als één van mijn zonen uit overtuiging zou beslissen om toch dat water over zijn hoofd te laten gieten. Water gieten doen ze genoeg trouwens, maar het is niet gewijd.
Doet me er aan denken dat ik ooit – als superdevoot kind – eens stiekem van het water van Lourdes (zo in een plastic Maria’ke) van mijn overgrootmoeder heb gedronken. Ik was ervan overtuigd dat het me heilige krachten zou geven, maar daar moet ik het misschien een andere keer nog eens over hebben.
Mijn mond valt vooral open als mensen zeggen dat ze het gedaan hebben voor het gemak van de kinderen. Voor als ze later voor de kerk willen trouwen. Really? Dat kan je toch niet menen? Ten eerste: hoe groot acht je de kans dat je kinderen voor de kerk willen trouwen (uit overtuiging he, niet uit traditie of omdat een kerk beter staat dan een gemeentehuis)? Vrij klein. En nogmaals, als het uit overtuiging is, dan ben ik superenthousiast. Ten tweede: als ze dat echt zouden willen, dan bestaat er toch een relatief eenvoudige procedure om je te toch laten dopen. Uit vrije wil. Of kan je de hele rimram zonder de beker en het sacrament doen, maar wel nog in de kerk.
Hier zijn ze niet gedoopt, wat op een multiculturele stadsschool helemaal niet opvalt. Ik kan me voorstellen dat het in de gemiddelde katholieke dorpsschool een beetje anders ligt. Ik heb ouders nog vette competitie weten houden over de mooiste communiekleren, blij dat we die communiestress automatisch bij het vuilnis kunnen parkeren.
Mijn eigen zus vroeg zich tijdens haar catecheselessen ter voorbereiding op haar vormsel trouwens af waarom ze dat eigenlijk moest doen. Omdat wij daar collectief geen sluitend antwoord op konden geven, heeft ze toen (nog geen 12 jaar he!) zelf beslist om er niet mee door te gaan. Ik vond en vind dat nog altijd megasjiek voor een puber-to-be. High five voor mijn zus.
Voila, nu ik mijn frustratie even kwijt ben kunnen we weer verder met de was en de plas. Want zo erg is het allemaal niet, dat weet ik wel.
Mijn eigen doopsel was trouwens nogal spectaculair blijkbaar. Ondanks het feit dat ik er zelf bij was, heb ik er niet zoveel herinneringen aan. Gelukkig kon ik het later nalezen in de krant.
Inderdaad, ik ben gedoopt in de Paasmis. Dat stond daarna met foto in de krant (of het parochieblad, mijn geheugen laat me in de steek).
Helemaal mee eens se 🙂
Ha, straf, ik heb gisterennacht hierover wakker gelegen. Lars is ook niet gedoopt en wij krijgen dat geregeld toch eens in ons gezicht gewreven van de grootouders/overgrootmoeder. Ik heb zelfs bij ons bezoek aan het schooltje waar hij waarschijnlijk volgend jaar naartoe gaat voor de zekerheid nagevraagd of dat geen probleem is, zo’n ongedoopt kind (want ja, ik woon dus in zo’n boerendorp met een klein schooltje met zo’n 170 kinderen waar dat wel eens kan opvallen).
Ik hoef mijn kind niet perse te laten dopen. Het is mooi en belangrijk om ze waarden mee te geven, maar het al dan niet krijgen van een hostie gaat daar volgens mij niet veel aan veranderen.
Maar ik lag gisteren dus wakker omdat ik mij afvroeg of mijn kind niet gaat opgroeien in een wereld van extreme godsdiensten. Hoe geef je hen daar een plaats in? Laat je ze opgroeien vanaf de zijlijn – ik geloof eerlijk gezegd niet dat hij op zijn 18e gaat zeggen “ma, nu is de tijd rijp voor mijn doopsel” – of laat je ze opgroeien vanaf 1 kant (in ons geval het katholicisme, verzwakt tot enkel het bezoeken van begrafenismissen en communies) en laat je ze zelf de belangrijke zaken eruit halen en meepakken en andere godsdiensten in alle openheid interpreteren zoals ook wij dat uiteindelijk gedaan hebben?
Ik voelde dus dat ik aan het overwegen ben om hem misschien toch maar te laten dopen, maar ik ben er nog niet uit. Wat een gedoe zeg.
héééélemaal akkoord met jouw blog. Ik had het er vorige week nog over met enkele vrouwen uit de wijk hier. Zij hebben hun kinderen wel laten dopen, en ze doen binnenkort hun communie. Maar ‘t is niet 100% uit gelovige overwegingen. “We willen hen gewoon later zelf de keuze laten om eventueel in de kerk te trouwen”. En dat zinnetje wringt echt bij mij. ‘zelf de keuze laten’ staat echt in contrast met hen te dopen als baby en nu hun communie te laten doen, op een leeftijd dat ze nog niet door hebben waar het eigenlijk voor staat.
‘t Is nooit bij ons opgekomen om onze twee dochters te laten dopen. We zijn niet gelovig, punt, dan doe je dat niet volgens mij. Waar ik wel nog over twijfel is om de dochters later godsdienst te laten volgen ipv zedenleer. Ik vind het namelijk wel belangrijk om hen genoeg info te geven over de katholieke kerk, omdat het wel bij onze geschiedenis en cultuur hoort. Tegelijkertijd zou het ook jammer zijn als ze niet genoeg leren over de islam en andere godsdiensten. Misschien is er bij zedenleer wel aandacht voor een basis van alle godsdiensten, en is dat dan toch de beste keuze volgens mij. Enfin, we hebben nog wel een jaar of 2-3 vooraleer we moeten beslissen 😉
Meedoen met de hoop omdat het traditie zou zijn, dat is pas dom. Gelovig zijn is geen traditie.
Hier in de dorpsschool is dat toch ook al aan het veranderen hoor. Er zijn elk jaar wel enkele kindjes die hun communie niet doen.
En het kwam ook al voor dat er eentje gedoopt wordt in aanloop naar zijn eerste communie toe. Dat moet allemaal kunnen en niemand hoeft zich te moeien bij een ander.
Jot… ken het gevoel…
Bij ons is Seppe wel gedoopt; voornamelijk omwille van de traditie, omwille van de overgrootouders; en op dat moment stond ik daar ook nog wel achter. Alleen is het kind absoluut niet katholiek opgevoed; en gaan we zelden of nooit naar de mis. (alleen heb ik dat zelfs nooit in ons trouwboekje laten bijschrijven – oeps…)
En toen kwam het tweede leerjaar… en de communie… We hadden het er samen nooit echt over gehad en gingen er van de ander vanuit dat die wel wou dat hij zijn communie deed. Tot we er een paar weken voor de start van de lessen eens over spraken. Bleek dat geen van ons er eigenlijk achter stond. Ook voor de grootouders was het geen absolute must; dus we konden onze zin doen.
Maar we zijn dan wel naar de uitleg gaan luisteren; en hebben het lijstje met de evenementen waar ze op verwacht werden meegenomen (omg, hoe veel was dat niet zeg …); en dan hebben we beslist dat Seppe mocht kiezen of hij zijn communie wou doen of niet. Hij zei categoriek: ‘nee’
Er waren nog een aantal ouders met dezelfde bedenkingen; en die hebben uiteindelijk allemaal beslist om niet mee te doen.
Er kwam dus geen communiefeest voor hem (nope; we hebben niet zomaar een feest gedaan om cadeautjes te krijgen); maar we zijn wel gaan feesten op het feest van zijn neefje – dat viel op dezelfde dag, dus wat dat betrof was het zelfs praktisch gezien een fantastische beslissing 😉 . En zelfs toen had hij er geen spijt van; ook niet toen hij zag hoeveel cadeautjes zijn neefje kreeg.
We zijn wel als compensatie naar Legoland geweest (een echte aanrader trouwens, met twee jongens als ze wat groter zijn 😉 – overnachten in één van de themahotels of bungalows is een topper!) en dat was een heel leuke belevenis! Ik zou het zo opnieuw doen 😀
En als hij later beslist om te trouwen, en om voor de kerk te trouwen, dan doet ie er dan maar wat aan ;). Ze zullen blij zijn dat ze bij de katholieke kerk er dan al of niet een zieltje bij krijgen. En als dat niet zo is, dan is het niet zo!
Ah ja, en de nichtjes doen over een paar weken hun vormsel – feestjeuh 😉 – maar als ik zie hoe vaak die al vier jaar naar activiteiten moeten … no thanks!
Bij ons was het ook een beetje een tweestrijd tussen ons en de overgrootouders…
Voor ons was het absoluut niet nodig, maar de vragen bleven wel komen, dus hebben we een, voor ons, super alternatief gevonden, we huurden een priester van “De Goede Herder” uit Dendermonde…
Dit is super persoonlijk. Een kleine 5 minuten heeft betrekking op het sacrament van het doopsel, al de rest (muziek en teksten) mag zelf ingevuld worden, uit beschikbare teksten of uit zelfgeschreven/gezochte teksten… Ook de meter, peter en (over)grootouders krijgen een rol, en spreken hun zelfgeschreven wensen uit over het kindje… In principe is het meer een “Welkom op deze wereld”-viering dan een doopsel, maar de bomma’s waren in de wolken… Ze werden echt mee betrokken en branden nu nog steeds kaarsjes op de website van De Goede Herder (gelukkig zijn ze toch ook al een beetje modern)… Iedereen vond het super mooi en heel persoonlijk…
Bij de oudste hadden we al een babyborrel gehad, dus maakten we er gewoon een nieuw feest van, bij de 2e en 3e hebben we het gewoon samen met de babyborrel gedaan, en bij nummer 4 moet de babyborrel nog komen, al zal ze dan geen baby meer zijn, maar wij vieren liever feest bij mooi weer 😉
En betreft de geldigheid van het doopsel, dit kan overgedragen worden naar de RKK indien nodig… Onze oudste zit nu in het 1e leerjaar en volgt zedenleer… Conflict? Nee hoor, zijn “lentefeest” wordt gecombineerd met zijn 1e communie met, je kan het al raden, een priester van de Goede Herder… En als ze later voor de kerk willen trouwen? Dan mogen ze het zelf overdragen…of trouwen bij een priester van…, hé 🙂
Wat een reclame 😉 Maar zo gaat dat met iets waar je tevreden van bent zeker?
En dat water van Lourdes, was dat drinkbaar?
Wat een goeie tip, dat ga ik ook eens uitzoeken!
Wij hebben dezelfde keuze gemaakt als jullie. Wij waren de eerste in de familie met ongedoopte kinderen. In het begin hebben we daar wat kritische vragen rond gehad, vooral van mijn moeder, die nogal sterk gelooft in ‘doe zoals iedereen en val niet op’. Intussen is dit al lang geen punt meer. Ik zie ook dat er in onze blanke stadsschool steeds meer ongedoopte kindjes zitten. Waar er bij onze oudste zoon nog maar 25 % niet gedoopt waren, is dat bij onze dochter al bijna de helft. Ze organiseren er trouwens een prachtig lentefeest. Wat er dan weer voor zorgt dat wij last hebben van ‘lentefeeststress’. Want in het mercantiele Roeselare moet dit uiteraard gevierd worden met bijzonder veel spijs, drank en mooie kleren 🙂
Hier ook een ongedoopt bastaardkind en het tweede zal van hetzelfde laken een pak krijgen 😀
Het hoeft voor mij niet. Er is niemand in de familie die er op aanstuurt (eerder in tegendeel, mijn ma is een beetje en ketter). Ik heb de voorbije jaren een afschuw ontwikkeld voor de instelling De Kerk (wie niet?) en wil mijn kinderen daar ook niet aan linken. Ze worden opgevoed volgens algemene waarden en normen (die je in elke godsdienst vindt, trouwens) en kunnen later zelf nog wel beslissen of ze zo’n geut heilig water over hun hoofd willen. Bewust. Dus ik volg je redenering helemaal.
Persoonlijk zie ik godsdienst als een manier waarop mensen rechtvaardigheid afdwingen in een wereld waar de rechterlijke of wettelijke macht niet ALLES kan veroordelen. Een manier om te zeggen “het is niet omdat je er in dit leven mee wegkomt, dat er daarboven niemand u int snotje heeft en u alsnog straft als ge dood zijt”. Om dingen te verklaren die (vroeger) niet verklaard kunnen worden. Maar dat is dan weer een ander, ruimer onderwerp 🙂
Totally agree.
Wij zijn niet getrouwd en Emil is niet gedoopt. Wij wonen in ene klein dorp en hij gaat naar de parochieschool en veel van onze vrienden hebben al gevraagd wat we dan gaan doen bij de eerste communie. Wat een onnozele vraag… Mijn zoon zal heus niet gepest worden daarvoor, laat staan dat hij er op een andere manier last van zal hebben. Integendeel.
Vrijheid, blijheid. En al de rest is dikke zever 😉
Helemaal akkoord! Mijn twee belangrijkste redenen (buiten degenen die jij opsomde) om je kind niet te dopen als je zelf niet gelovig bent:
– Welke boodschap geef je eigenlijk aan je kind?! Als het later vraagt “waarom ben ik gedoopt?” en je moet antwoorden “gho ja, omdat iedereen het deed” of “voor de show”: is dat dan de levensles die je je kind wil geven? Dat je zonder veel nadenken maar moet meedoen met de hoop…
– Uiteindelijk associeer je je wel met de Kerkelijke instelling… Niet dat ik hier zwaar wil doen en ‘t is wat kort door de bocht, maar het gaat hier wel over een instelling die pedofilie door de eeuwen heen heeft geduld… (buiten alle andere shizzle over mensen dom houden en beroven). Daar wil ik echt niets mee te maken hebben, laat staan m’n kind aan verbinden. Maar goed, als je zelf gelovig bent, kan ik me voorstellen dat je je daarboven stelt en het voor “hogere” doelen doet. Maar als dat geloof er niet is, zou ik dat intrieste gedeelte van De Kerk toch niet kunnen wegdenken hoor…
Anyway 🙂 ‘k Vind ‘t wel goed om een moment in te lassen om even stil te staan bij de waarden van ‘t leven (voor mij persoonlijk trouwens goed weerspiegeld in de christelijke waarden) en eens feestelijk samen te zijn, dus al dat lentefeestgedoe is me wel ‘t overwegen waard, maar dan niet voor dure cadeaus te krijgen 🙂
Helemaal mee eens. Hier geen gedoopten, omdat ik dat wel heel belachelijk zou vinden als niet-gelovige. Iets waar veel mensen in mijn omgeving geen probleem mee hebben: die laten hun kinders zelfs dopen en hun communie doen terwijl ze tegelijk aangeven de kerk toch maar belachelijk te vinden. Maar ja, ge kunt uw kind toch moeilijk niet laten dopen. Wat zouden meme en pepe daarvan zeggen? Que?
Dochter is ook niet gedoopt, omdat ik niks met de katholieke kerk heb. Maar ze gaat wel naar een katholieke school, omdat dat nu eenmaal de beste keuze hier in de buurt was. Binnen enkele jaren zal ze mogelijk wel haar communie mee willen doen met de rest van de klas – so be it. We geven haar dan de keuze voor een lentefeest, maar als ze per se een vriend van Jezus wilt worden, dan ga ik haar niet tegenhouden.
Hey Sofie, ik wou je graag nog even een hart onder de riem steken bij jouw keuze. Mijn drie kinderen, twee jongens en één meisje, zijn al een stuk ouder dan die van jou maar wij hebben voor dezelfde keuze gestaan. We hebben geen enkele van de drie laten dopen en hen de vrije keuze gelaten voor hun eerste en plechtige communie. En zo komt het dat er toch eentje van de drie uiteindelijk gedoopt is toen hij acht was en toch zijn eerste en plechtige communie heeft gedaan. Dat was helemaal zijn eigen keuze en wij vonden dat prima zo. Hij zat op een katholieke lagere school (omdat dat nu eenmaal de buurtschool was – en een goeie) maar viel door het grote aantal andere nationaliteiten en dus andere geloofsbelevingen zeker niet uit de toon omdat hij niet gedoopt was. Maar hij was toch op de één of andere manier getriggerd en toen sommige kindjes uit zijn klas hun eerste communie hadden gedaan, zei hij nadien dat hij dat eigenlijk toch ook wel had willen doen. We hebben hem dan voorgesteld om er een heel jaar goed over na te denken. En we hebben lange gesprekken met hem gevoerd over geloven en wat dat inhoudt. Een jaar later – eind tweede leerjaar – zei hij spontaan: “ik heb er goed over nagedacht en ik wil graag mijn eerste communie doen”. En dus lieten we hem dopen (dat was een heel fijn moment omdat we echt een boodschap/wens tot hem persoonlijk konden richten en hij die dus ook al begreep) en daarna deed hij samen met de kindjes van het eerste leerjaar zijn eerste communie. Dat was ook makkelijk omdat hij in een graadsklas zat (eerste en tweede jaar samen). Hij heeft dan in het zesde leerjaar ook zijn plechtige communie gedaan. Veel mensen zeggen dat kinderen op die leeftijd niet zelf kunnen kiezen, maar bij mijn kinderen heb ik dat zeker niet zo ervaren. De ene heeft bewust wel gekozen, de andere twee bewust niet, met evenveel respect voor elkaars keuze.
Mooi gezegd!
Mijn dochtertje is ook niet gedoopt, en gaat naar een vrije basisschool gaan, waar ze wél de katholieke godsdienst meekrijgt. Ergens vind ik dat niet erg, dat is ook degene waar wij mee zijn opgegroeid. En ik wou per se dat zij naar dat schooltje ging (mijn oude schooltje, nog een aantal oude juffen, …). Kortom: een goede school 🙂
Ik heb nagevraagd of ze gedoopt moest zijn, en moet niet.
Wij hebben ook even getwijfeld, maar staan er zelf niet achter, dat is dan ook hypocriet, om ze ‘zomaar’ te laten dopen.
Voor de rest wachten we af. Tot de tijd van de lentefeesten/communies. En wil ze graag haar communie doen, dan houden we haar niet tegen.
Oh, ik wist niet eens dat dat nog zo’n issue was. Blijkbaar ben ik opgegroeid in een erg tolerantie familie.
Ikzelf ben wel gedoopt, volgens mijn ouders inderdaad onder druk van hun grootouders (en mijn overgrootouders dus). Maar mijn grootouders houden zich daar echt niet mee bezig en zouden daar nooit een oordeel over uitspreken, ze vragen er zelfs niet om (erg gelovig zijn ze ook niet hoor). Nu ik erover nadenk kan ik mij zelfs niet herinneren of ik ooit aanwezig was op een doopfeest. Dus volgens mij zijn al de kinderen van mijn nichten en neven ook nooit gedoopt geweest.
Blijkbaar zijn we gewoon één grote ketterfamilie, haha.
Weet je, ik heb ontelbaar veel discussies gehad met mijn moeder, en ik zag dat het mijn vader en moeder heel veel verdriet zou gedaan hebben indien ik het niet zou gedaan hebben. Toen bedacht ik, zou het dan écht zo verschrikkelijk zijn als ik het wél zou doen?
En de conclusie was; neen, niet echt. Ze kunnen nog kiezen later of ze hun communie doen of niet. En ze kunnen zich nog laten ontdopen ook indien ze dat zouden willen.
En weet je, het was eigenlijk nog een schone ceremonie. Het was een vrouw die het gedaan heeft, en het was met de twee kindjes samen. Dus niet al té traditioneel.
Het lijkt me evident dat je je kind enkel uit overtuiging laat dopen. Iets anders zou ik erg vinden (en schijnheilig). Het lijkt me ook dat je anno 2016 daar toch echt geen impact meer van hebt van die keuze? Zijn er niet meer en meer kinderen niet gedoopt? Gaan er niet meer en meer kinderen bewust kiezen geen communie te doen? En minder en minder mensen voor de kerk willen huwen?
Ik vind het niet zo zwart-wit. Wat jij zegt is gedeeltelijk waar, maar dat je enkel uit overtuiging zo een beslissing neemt, dat is niet altijd waar. Het kan wel zijn dat je het doet voor de familie, uit respect. Ik kom uit een nog vrij katholieke familie, en soms is het moeilijk om je daar volledig uit los te wringen. Het zijn kleine stapjes die hiervoor moeten genomen worden.
Ik bedoel daarmee, ik merk in mijn omgeving ook meer en meer vrienden die hun kinderen niet dopen, maar dat was pakweg 20 jaar geleden nog niet zo. De tijden zijn aan het veranderen. En ik vind dat goed. In mijn familie is dat ook zo. Mijn neefje heeft zijn plechtige communie bvb niet gedaan, en daar hebben mijn ouders serieus moeten aan wennen, maar dat lukt wel, je moet de oudere generaties soms ook de tijd geven om aan dat idee te wennen.
Mijn punt is, sommige mensen van mijn leeftijd laten hun kinderen nog dopen, anderen niet. Soms uit overtuiging, soms omwille van de familie. Dat is allemaal niet zo erg eigenlijk. En het is zeker ook niet zwart-wit.
Hoi An,
Ik neem aan dat het soms wegens tradities moeilijker ligt, maar ‘k heb het gevoel dat die “strijd” tegenwoordig al gestreden was. Net zoals het 20 jaar geleden ondenkbaar was dat men ging samenwonen in sommige families (vb mijn veel oudere zus) is het dan een decennium later bijna normaal (ikzelf). Als 10-15 jaar geleden het niet-dopen van kinderen in families heel moeilijk zou liggen, had ik de indruk dat dat nu bijna de norm was.
Zelf heb ik mijn kind uit overtuiging laten dopen omdat ik nog actief wens deel te nemen in mijn Christelijk geloof. Voor mij betekenen de rituelen , de beloftes enz dan ook echt iets, en het lijkt me vreemd dat je die zou uitspreken als je ze waardeloos of nietszeggend zou vinden of je er zelfs absoluut niet zou kunnen in vinden. Zelf ben ik getrouwd met een atheist en dat is dus iets dat we goed moeten bespreken: wat kan , wat niet, welke woorden kiezen we en welke woorden vermijden we, … Je kan dingen vieren met keuze van teksten en woorden die niet te geladen of symbolisch zijn voor anderen enz. Waar vinden we het evenwicht in koppel, welke keuzes respecteren we en steunen we van elkaar, …
Tja, misschien ga ik er dan te bewust mee om, maar ik blijf het heel bevreemdend vinden dat je de sacramenten zou uitvoeren als je er absoluut niet achter staat. Dat je bepaalde woorden en beloftes zou uitspreken die je nietszeggend vindt, dat heb ik dus effectief in mijn eerste reactie schijnheilig genoemd, want ik weet niet goed hoe je het anders moet interpreteren. Die woorden kies ik niet ter veroordeling, maar omdat ik het vooral niet begrijp. En in mijn omgeving hoor ik nog amper van kindjes die gedoopt worden, dus ik dacht dat die een minderheid werden. En dat vind ik niet eens een slechte evolutie, gezien de ontkerkelijking van de maatschappij.
Maar ik kan helemaal mis zijn. Misschien leeft het toch sterker dan ik dacht. Op zich is het ook wel een stuk mooi dat mensen omwille van familie bepaalde tradities in ere willen houden. Toch denk ik dat het aantal mensen die het voor familie doen ook sterk aan het minderen is, en dat het argument dan “later trouwen voor de kerk” pijlsnel minder relevant wordt.
Maar je hebt gelijk: niets is zwart-wit en ik wil hier met alle plezier een groot grijsvlak openlaten. Keuzes en motivaties komen er ook in de seculiere maatschappij nog steeds in heel veel smaken en kleuren en zolang je niet in andermands schoenen staat, kan je er moeilijk over oordelen, ook al begrijp je zelf de gemaakte keuzes niet echt.
Hey, bedankt voor jouw reactie! Ik begrijp ook wel wat je zegt hoor … En hoe het misschien overkomt. Ik denk dat ik het soms zelf niet goed weet. Het is te zeggen, hadden mijn ouders dit niet heel erg graag gewild, ik had het waarschijnlijk niet gedaan. En langs de andere kant moet ik toegeven dat ik heel erg ontroerd was door het moment. En dat meen ik. Maar dat heeft veel meer met de symboliek te maken dat mijn kinderen toegelaten worden tot een bepaalde groep, als een soort veilige plaats. Het heeft op zich weinig met de katholieke kerk te maken. Leg ik het goed uit?
Ik blijf erbij dat het niet zwart-wit is, toch niet voor mij. En het is echt nog niet zo dat in deze tijd het voor iedereen evident is uw kind niet te laten dopen indien daar een katholieke achtergrond is. Ik hoor dat van nog mensen in mijn omgeving.
Soit, ik leg het misschien allemaal niet goed uit. Ik merk alleen dat ik hier bijna de enige ben die in het grijze vlak zit ;-). Maar het is niet anders.
Hier geen kinderen, maar als er zouden komen, worden ze sowieso niet gedoopt omdat mijn vriend en ik absoluut niets met de kerk hebben, daar integendeel vrij fel tegen zijn (ik heb mij – net omdat het een instituut is waar ik niet achter sta – laten ontdopen). En ik kan mij niet inbeelden dat iemand daar een probleem mee zou hebben, maar als dat zo zou zijn, dan is dat maar pech voor die mensen. Het zou óns kind zijn en dus onze beslissing en niet die van onze (groot)ouders, tante nonneke of nonkel Jef.
precies verwoord hoe ik er ook over denk, zonder op tenen te trappen !
Mijn kinderen zijn wel gedoopt en eerlijk gezegd krijg ik ook vaak de vraag waarom. Alsof men mij er op wil betrappen dat doe keuze niet “echt” genoeg was of niet van onszelf kwam. Ik vind ook niet dat ik dat moet uitleggen waarom ik die keuze heb gemaakt net zomin als iemand dat moet doen die een andere keuze heeft gemaakt.
Ik vind dat er ook een heel groot verschil zit tussen de kerk en de sacramenten die voor mij wel in de kerk plaatsvinden maar er verder niet zo heel veel mee te maken hebben. Maar ook dat is een persoonlijke mening. Ze hebben later nog tijd genoeg om hun eigen weloverwogen keuzes te maken en zolang ze dat niet kunnen maak ik die inderdaad in hun plaats. Ik heb daar geen enkele moeite mee.
Mijn dochter is niet gedoopt, maar ik ben het volledig met je eens! Niemand hoeft zich te verantwoorden en je mag best keuzes maken voor je kindjes, waarmee zij later zelf doen wat ze willen. Met het doopsel kan je kindjes de kans geven om christelijk op te groeien (wat NIET gelijk staat met wekelijks naar de kerk gaan, maar over waarden gaat) en de keuze om dat niet te doen.
Ik had een paar weken geleden exact dezelfde discussie, over mijn toekomstige kinderen. Ik heb sowieso al lak aan alles dat naar traditie ruikt, maar eigenlijk niet meer hedendaags is.
Perfect omschreven hoe ik er ook over denk!
Al heel wat opmerkingen van de schoonfamilie mogen aanhoren, ik denk dat als ze de kans zouden hebben dat ze onze kinderen laten dopen zonder dat we het weten..
Ik kan alleen maar hopen dat mijn kinderen een bewuste keuze maken later, en als ze dat doen zal ik hen ook steunen hierin. Maar mijn kinderen dopen omdat de bomma dat toch wel tof zou vinden, ik dacht het niet…
Ik begrijp je helemaal! Ik vind het ook wederom raar dat je je zou moeten verdedigen voor een keuze je die samen maakt over jullie kinderen. Maar zo gaat het natuurlijk met veel dingen. Anderzijds vind ik dat het omgekeerde ook geldt: net zoals mensen die hun kinderen niet hebben laten dopen niet moeten verantwoorden waarom niet, geldt dat ook voor mensen die het wel hebben gedaan, zoals iemand hier boven ook schrijft. Als iemand aangeeft dat ze dat hebben gedaan omdat het makkelijker is voor hun kinderen als ze later hun communie willen doen, dan is dat toch ook een reden en ook een persoonlijke keuze, misschien niet de keuze waar je jezelf in vindt maar hier geldt dan ook weer hetzelfde naar mijn mening: over zo’n beslissingen hebben anderen mensen behalve de ouders weinig over te zeggen.
Hoewel wij ook niet echt gelovig zijn en niet getrouwd zijn voor de kerk, hebben we besloten om ons zoontje wel te laten dopen. Ik wist in het begin niet helemaal hoe en wat moet ik eerlijk zeggen. Mijn eerste idee was ook dat hij dan, als hij op het punt zou komen dat er communie zou kunnen gedaan worden, zelf kan kiezen. Want oké, je kan je op latere leeftijd nog laten dopen, maar het is toch een gedoe. Toen ik daar de eerste keer met de andere ouders bij elkaar zat werd de vraag ook gesteld over waarom je je kindje laat dopen. De begeleiders gaven zelf ook aan dat vele ouders hun kinderen laten dopen vanuit het idee dat er voor hen gezorgd wordt, dat er ‘iets’ is wat er is en dat ze altijd zullen opgenomen zijn in een gemeenschap. Dat klinkt heel melig, maar op dat moment waren net de aanslagen gebeurd in Parijs, en dat leek mij een hele mooie reden om het te doen. Het is waarschijnlijk idioot, maar op dat moment volstond dat voor mij als reden. Het is misschien iets klein en stom, maar ik vond het wel leuk om hem dat mee te geven. Op een dag als vandaag denk ik daar dan aan terug, en dan sta ik daar nog altijd achter, ook al gaan wij niet naar de kerk en ook al zijn wij niet voor de kerk getrouwd.
Ik vind dit ook. Om welke reden dan ook dat je het wel of niet doet, niemand heeft daar zaken mee. Ik lees hier heel veel reacties die redelijk veroordelend zijn (toch van sommigen). Terwijl ik nog nooit iemand heb veroordeeld die het niet deed. Waarom zou ik? Iedereen kiest zelf. Dus ik ben blij dat ook eens iemand anders het wil zeggen. Of je nu doopt omwille van het gemak, omwille van de familie, omwille van complete overtuiging … maakt niet uit, je kiest zelf, en dat is ok.
het moet passen, ik las gisteren je post en zo’n uur later komt Ilja thuis vertellen over de eerste communie. Ze zijn beiden niet gedoopt die van mij, het was niet simpel om dat uit te leggen aan een bijna 5-jarige en hij wil momenteel wel zijn 1ste communie doen en naar de kerk gaan. Ik ga mij er eens goed in moeten verdiepen denk ik
Iedereen moet en is daar vrij in natuurlijk, maar het is dan ook een beetje hypocriet om een lentefeest te geven vind ik, wat vier je dan? En waarom? Omdat de andere hun communie doen met bijhorend feest?
Hier niet gedoopt = ook geen lentefeest 😉
Bij ons was het lentefeest het vieren van je groot worden: van de overstap van kleuter naar kind dat zich toch bepaalde levensvragen begint te stellen bij het eerste lentefeest (heette bij ons toen bloemenfeest: net zoals bloemen ontluiken, ontluikten wij als kinderen), daarna vierden we het einde van de “pure” kindertijd en de overgang richting volwassenheid bij het tweede lentefeest.
Ik zie niet in waarom dat hypocrieter zou zijn dan een eerste communie (wat bij sommigen toch neerkomt op bidden voor een god waar je je voor de rest van de tijd niet mee bezighoudt). Beetje raar om eerst te zeggen dat iedereen vrij is om te doen wat hij wil, maar vlak erna iemand die het anders doet dan jij hypocriet te gaan noemen, terwijl je blijkbaar niet eens weet waarrond zo’n feest draait.
Mijn kinderen zijn ook niet gedoopt, en ik kan alleen maar hopen dat ze hun communie(s) niet willen doen.
Ik voel me soms zelfs ‘schuldig’ dat ik hen binnenkort naar een katholieke school ga sturen! Buiten het feit dat ik niet begrijp dat dat nog bestaat overigens, ‘katholieke’ scholen. Hoofddoeken aan het loket, dat mag niet. Maar katholieke onderwijsinstellingen: no problem. Er is een staatsschool dichtbij ons thuis, maar daar is de cultuurmix helemaal zoek. De katholieke school heeft gelukkig wel een goeie mix, met zelfs ook jongens en meisjes die moslimouders hebben.
*Maar wat ik me afvraag: doen jullie iets in de plaats van communies?*
Want het enige wat ik sneu vind aan het niét doen: het kind is toch een buitenstaander in de klas. En krijgt geen cadeautjes. Geen mooie outfit. Geen feest. Bummer, toch? “Da’s de keuze die je maakt, dan moet je maar je communie doen”, hoor ik dan vaak. Terwijl 90 % van de kinderen die hun communie wél doen, gok ik, evenmin gelovig zijn of evenmin gelovige ouders hebben. Ik vind dat dan een beetje valsspelen :-D. Dilemma!
Hangt helemaal af van de school en omgeving. Bij mijn zoon in een katholieke school waren er maar 2 kindjes van de 22 die wel hun communie deden. Wij doen helemaal niets, we hebben er niets mee (al zijn ze wel gedoopt, daar was de belangrijkste reden dat we er door de omstandigheden veel mensen een plezier mee deden en dat was belangrijk genoeg) en konden ook niet verzinnen waarom we op dit moment iets moesten vieren (we hielden vorig jaar een groot verjaardagsfeest, want 6 worden en naar het eerste leerjaar gaan vonden we wel een grote stap).
Oh ja, hij heeft helemaal zelf mogen kiezen of hij meedeed of niet. En in plaats van feest+cadeaus+mooie kleren+…. gaan we met het gezin eens twee dagen op stap naar iets dat de 6-jarige mocht kiezen (geen spectaculair iets, gewoon even tijd voor elkaar).
Geen vervanging hier gedaan buiten een uitje onder ons! Neefje deed op dezelfde dag zijn communie (was dat ff handig dat wij beslisten van er niet mee door te gaan), en hij had een groot feest en cadeaus. Seppe is geen moment jaloers geweest op al die cadeaus :). Heerlijk zo!
Oh, de discussies die ik hierover al heb gehad met mijn oma. Ze speelde het zelfs op mijn schuldgevoel! Maar als we niet van plan zijn om voor de kerk te trouwen omdat we daar niet voor zijn, waarom zouden we ons kind dan wel in diezelfde kerk laten dopen? Zoals je zegt, als hij het later toch wil uit overtuiging, dan kan hij er bewust voor kiezen. De christelijke waarden waar we zelf achter staan, kunnen we hem ook meegeven zonder dat hij gedoopt is…
Ha,
Hier een reeds hypocriet gedoopt kind en eentje to be. Hypocriet – omdat we het voor de rust en vree tussen ons en de overgrootouders deden. Ik overweeg zelf overigens enkel een kerkelijk huwelijk omdat Lief en ik elkaar in een orkest leerden kennen en de accoustiek in een kerk nu eenmaal toppie is om dan je huwelijk traditiegewijs door dat orkest te laten opluisteren. But nope, no shame. En ze zullen ook enkel hun communie doen als ze me daar met enige argumentatie van zullen te weten overtuigen. Ik kan alleen maar zeggen, wat werkt binnen de vier muren van je gezin is OK. En daar heeft een ander, noch naast de deur noch ‘hierboven’ geen zaken mee. A-men.
(sorry, die kon ik niet laten)
Howdy, merely grew to be mindful of your site through Yahoo and google, and discovered that it’s genuinely informative. I am going to be cautious about belgium’s capital. I will be grateful should you continue this kind of in the future. Many individuals will probably be benefited from the creating. Cheers!
Zoonlief werd gedoopt omdat dat 10 jaar geleden nog wel bij ons paste en dat min of meer ‘verwacht’ werd.
En dan kwam die eerste communie in zicht… Nou… Daar waren we tegen dan niet meer van overtuigd omwille van de hypocrisie. Niet naar de mis gaan, absoluut niet katholiek opgevoed,… Je kent het wel.
Anyway, we hebben beslist om zoonlief zelf de keuze te geven. De communie voorbereiding was er eentje die niet via school verliep, en belachelijk veel tijd innam. Verplicht. De helft van zijn klas deed het sowieso niet, multicultureel :), en de andere helft was ook maar half overtuigd.
Zoonlief koos er op zijn 6e voor om dat niet te doen, wij blij :). Onze ouders vonden het gelukkig ok, maar hij is wel het enige kleinkind dat geen communie zal gedaan hebben.
We gingen in plaats van veel geld en stress lekker onder ons drietjes naar legoland, top idee!
Ben nog elke dag blij met de beslissing!
Mijn 3 kinderen zijn wel gedoopt en 2 hebben ook hun communie gedaan. Mijn man en ik zijn katholiek opgevoed en onze ouders waren heel actief in de parochie. Wij ervaarden dit als een warme gemeenschap en er waren veel jonge gezinnen bij betrokken.
Dat gevoel probeer ik ook aan mijn kinderen te geven. Ze zitten in een katholieke school en ook de Chiro is hier nog christelijk geïnspireerd. Wij gaan met de kinderen niet elke zondag naar de kerk maar wel naar de gezinsvieringen. Hier worden waarden uitgewerkt in prentenboeken, een creatieve verwerking en samen vieren. Mochten ze op een dag hier niet meer aan mee willen doen zou ik hen niet verplichten. Ze mogen zelf kiezen, net zoals wij ook zelf van onze ouders mochten kiezen.
Zelfde hier. Dochter is zowieso al een bastaardkind want mama en papa zijn niet getrouwd. 😉 Als ze niet naar de ‘hemel’ mag omdat mama en papa haar niet lieten dopen, dan stel ik me ernstige vragen bij die plek.
Waar ik me dan weer mateloos kan aan storen, is het niet-consequent doortrekken van die beslissing. Uw niet-gedoopt kind in een katholieke school inschrijven, het kind alle godsdienstlessen laten meevlogen, maar het dan niet zijn eerste communie laten meedoen. Vervelend voor het kind, want alle voorbereiding gaan door tijdens de lessen…. En vervelend voor de juf en de klas.
Toen ik mijn gedoopte zoon in een katholieke school ging inschrijven, werd er gevraagd naar geloof en doopsel. Lijkt me bizar, er zijn ook andere niet-katholieke scholen. Als je als ouders bewust kiest voor niet-dopen, dan kies je ook voor een niet-katholieke school. Denk ik dan…
Soms lijkt het alsof keuzes niet bewust gemaakt zij, maar vooral uit gemakzucht. Niet dat ik je dat verwijt é, maar t moest er eens uit 🙂
Mijn kinderen zijn niet gedoopt. Ik ben een atheist, vandaar. Ik ben katholiek opgevoed, altijd op katholieke scholen gezeten en hou daar geen negatieve herinneringen aan over. Ik heb er dus geen bezwaar tegen dat mijn kinderen godsdienstles zouden krijgen.
De school is hier twee huizen verder en is een katholieke school. Het is een zeer goede ruimdenkende school. Waarom zou ik mijn kinderen naar een school op 5km sturen, als er een zeer goede school is vlakbij, enkel en alleen omdat ik niet geloof in een supernatuurlijk wezen daarboven?