Felix gaat verhuizen van crèche. Eigenlijk was het de bedoeling dat de Bron al bij Basiel tegen de grond zou gaan, maar door besparingen is het wat langer uitgesteld. Maar nu is het heel concreet, met Kerst sluit het oudste (en grootste) kinderdagverblijf van de Stad Gent voor een grondige renovatie. Dat heeft natuurlijk veel gevolgen, voor iedereen.

Voor ons betekent het vooral een praktische vooruitgang. Felix verhuist naar het dagverblijf dat grenst aan de school van Basiel. Ook al liggen school en De Bron allebei op wandelafstand (800m en 200m), mijn lief zit ’s ochtends op zo’n straks schema dat hij ze toch met de auto brengt. Eerst Felix, daarna Basiel, allebei voor 7u30 en dan meteen door naar de arbeid. Ik ben dan al lang aan het werk, hij moet het altijd alleen doen. Maar vanaf nu moet hij nog maar op één plaats stoppen, dus dat scheelt uiteraard serieus in de ochtendrush.

Maar daar gaat het niet over. Felix verhuist naar een andere crèche. Wij weten dat hij daar in even fantastische handen zal zijn. Hij ziet het ook helemaal zitten, want hij is totaal niet vreemd. Hij is veel te druk bezig met het verkennen van de nieuwe speelgoedheaven. Er zijn ook grotere kindjes, want hij gaat naar een verticale groep (alle leeftijden door elkaar). Ik ben het zeker, hij gaat zijn to-ontdek-list in 2015 niet meer afkrijgen.

We moesten de Bron sowieso achterlaten, want die wordt bij de renovatie tijdelijk op twee andere plaatsen ondergebracht. Maar het is zo verdomd moeilijk. Basiel heeft daar twee jaar de tijd van zijn leven gehad, Felix was ook goed op weg. De mensen zijn…te fantastisch voor woorden.

Ze waren er bij elke stap. Voor onze kindjes, voor ons. We konden er terecht met elke vraag. Op geen enkel ogenblik heb ik moeite gehad om mijn kinderen daar achter te laten, ze waren daar gewoon echt graag. Wij zien hen graag, en ik voel omgekeerd hetzelfde.

Sinds Felix is de band nog veel hechter geworden. Sinds ik word aangesproken als borstvoedingsexpert en met veel enthousiasme mijn kennis deel, voel ik me daar alsof mijn savatjes en kopje koffie klaarstaan.

Het is drie jaar lang een tweede thuis geweest voor mijn zonen, die er zoveel gespeeld, geknuffeld, geleerd, gegeten, gekakt, gelachen, gekropen, gesprongen, gewandeld, gezongen, getekend, geknutseld, gedronken, gespeeld en gespeeld en gespeeld hebben.

Het is drie jaar lang een heerlijk warme zetel geweest, waarbij je elk vlekje kent en weet op welk plekje het zo lekker doorzakt en je je het best kan nestelen.

Merci gasten, echt een ongelooflijk dikke en warme merci. Ik ga mijn best doen om af en toe nog eens in die zetel te gaan zitten.