Ik weet dat ik dingen mag verwachten als ik vertel hoe ik me voel en wat er fout loopt in mijn leven. Ik weet dat er dingen beter kunnen, ik weet dat ik met mijn gezondheid geen hoge toppen scheer op dit moment. Ik besef dat, maar toch voel ik de nood om een paar dingen uit te klaren. Zodat je het misschien een beetje beter begrijpt? Hoeft niet hoor, maar ik heb het dan toch gezegd. Ik ben dankbaar voor jouw reactie, maar het kan soms ook echt binnenkomen. Als aanleiding heb ik de dingen genomen die ik lees in de comments en die me echt raken. En waarvan ik denk, ja maar. Jammaar. Jammaar. Daarom wel mensen of daarom niet.
**Net als Lilith zeg ik ook nergens dat je niet mag reageren of dat ik niet tegen advies kan. Of wat dan ook. De grootste frustratie is misschien dat er naast veel dingen wordt gelezen. Maar bon, genoeg gezeverd. Nu lachen! Nu! Tot je er buikpijn van krijgt (en een sixpack, mooi meegenomen) 😉
“Ga dan minder werken”
Het is niet alsof ik de arbeidsmarkt als mijn broekzak ken, maar het is gewoon niet in elke werkomgeving mogelijk om minder te gaan werken. Misschien is een 4/5 een verdoken en dus drukkere 5/5, misschien is het gewoon niet mogelijk om iets anders te doen dan een full time in die bepaalde job, misschien betekent minderen dat je niet meer kan meedraaien of niet meer gewaardeerd wordt naar waarde… Ik zeg er maar een paar. Ik heb natuurlijk een heel specifieke job, minder werken betekent veel meer dan alleen maar minder werken. Mijn werkgever vraagt veel flexibiliteit, maar geeft dat ook. Ik kan niet klagen, we doen allebei ons best. Het enige wat beter zou kunnen is het aantal verlof dagen, want 20 is naar mijn gevoel te weinig (kleine hint, welja). Maar ik heb me een beetje geërgerd aan de manier waarop ‘ga dan minder werken’ werd voorgesteld in de comments. Alsof je gewoon even naar je werkgever stapt en zegt, ah ja, ik ga vanaf nu minder werken. En alsof je daarna gewoon even een restaurantbezoekje of een vakantie schrapt en de rekening klopt wel weer. Ik denk niet dat het op al te veel plaatsen zo gemakkelijk gaat. But correct me if I am wrong.
“Zoek dan een andere job”
Ik lees hier vaak de ondertitel bij, ‘want dat heb ik ook moeten doen’. En oprecht, dat vind ik heel erg jammer voor jou. Ten eerste liggen de kaarten op de arbeidsmarkt vandaag niet zo dat je gewoon even met een vingerknip een andere job vindt, ten tweede heb ik een heel lange en moeilijke weg afgelegd om te staan waar ik sta. Ik zou het voor mezelf (maar ook voor mijn kinderen) geen goed signaal vinden om de handdoek in de ring te gooien en mijn dromen op te geven. Uit het oog, uit het hart geldt in mijn sector nog net iets harder vrees ik. Ik heb trouwens ooit intensief gezocht naar iets wat ook bij me zou passen, met een jobcoach. Bij voorbaat zei ze dat ze zeker dingen zou vinden, na afloop zei ze, nog nooit meegemaakt maar radio is echt wat jij moet doen. Mama zijn is mijn prioriteit, maar ik mag toch ook nog andere dingen zijn? Een goede radiopresentatrice bijvoorbeeld, iets wat al sinds mijn kindertijd op mijn verlanglijstje staat. But correct me if I am wrong.
“Verhuis en ga dichter bij je job wonen”
Er zijn wel duizend redenen waarom ik dat niet zou doen. Ten eerste omdat ik op een plek woon die me heel gelukkig maakt. Ik heb door de specifieke aard van mijn job de pech dat het alleen in Antwerpen of Brussel kan om die job te uit te oefenen (gesteld dat het maar gewoon een keuze is om bij de radio te werken, er staan er veel te wachten weet ik), maar op geen van beide plaatsen zie ik mezelf wonen. Ik ben ook niet alleen, ik heb een gezin. Dat verhuizen heeft wel wat meer voeten in de aarde dan een camionette bestellen en de dozen erin laden, toch? Ten tweede hebben we net een huis gekocht, met een reden. We willen hier graag lang wonen, we wonen hier zo graag, we zijn hier verankerd met mensen en plaatsen en sferen die we graag hebben en zien. Ten derde werkt mijn lief wel achter de hoek, heel bewust. Hij heeft namelijk het soort job dat je wel op verschillende plaatsen in Vlaanderen kan doen. Hij heeft gezocht naar iets dichtbij, om mij te ontlasten, om er op tien minuten te kunnen staan als het dringend is. Waarvoor een grote dankuwel. Ten vierde vind ik het heel griezelig om je hele leven rond je job te bouwen. Het kan elk moment voorbij zijn, je wil misschien wel eens veranderen, weet ik veel. Neem je dan elke keer je hebben en houden en gezin mee? Lijkt me geen strak plan. But correct me if I am wrong.
“Besteed meer dingen uit”
Zoals je misschien wel tussen de lijnen kan lezen, besteden we zoveel uit als mogelijk. Maar poetshulp is – ondanks het dienstenchequesysteem- duur in een gezin met jonge kinderen. Kinderopvang is duur, ik besef dat dat zich kan opheffen door (deels) thuis te blijven. Maar iets waar je misschien ook niet bij stilstaat is dat ik als zelfstandige in bijberoep, helemaal geen vergoeding zou krijgen als ik deeltijds ouderschapsverlof opneem. Ik zeg niet dat ik dat wel zou moeten krijgen, ik zeg gewoon dat het financieel alweer een moeilijke afweging zou zijn, om nog niets te zeggen over alles verliezen (aan klanten, publiek) wat ik heb opgebouwd met dat bijberoep. Ik zou graag mijn strijk wegdoen, meer poetshulp vragen of andere dingen. Maar dat is een zware investering op dit moment. De rekening van een ander kan je moeilijk maken. But correct me if I am wrong.
“Kies voor je kinderen. Als vrouw.”
Hier moet ik toch even van slikken. Ben ik een slechte moeder omdat ik ook nog andere aspecten van mezelf naar boven wil halen? Ja, ik heb intens genoten van het kleine halfjaar dat ik thuis was met mijn jongens en ja, de terugkeer kwam te vroeg voor mij persoonlijk – maar ben je alleen maar een goede moeder als je jezelf wegcijfert en alleen wat gaat werken om centen binnen te halen om de lening af te betalen? Heel kort door de bocht, ik weet het. De situatie is dat ik een geweldig lief heb die zijn rol als vader ongelooflijk serieus neemt en met verve vervuld. Hij doet elke dag de ochtendspits, elke dag. Maar de situatie is ook dat wij beiden in een werksituatie zitten waar full time werken de enige optie is. Want vergeet niet wat het met je “carrière” doet als je er wat jaren uit bent. Ook al wordt er verwacht dat je daarna nog twintig jaar meedraait. De topperiode, de periode waarop het allemaal moet gebeuren (volgens de arbeidsmarktverwachting) is tevens de periode waarbij het gezinsgewijs het moeilijkst ligt. Daar schort iets aan, heel erg.
Wat is dan de oplossing?
Ik verwacht geen pasklaar antwoord. Niet van jou, niet van de regering, niet van mijn omgeving, van niemand. Ik hoop wel dat er maatschappelijk dingen veranderen, maar ik kan daar niet op wachten. Ik weet dat de sleutel grotendeels bij mezelf ligt, maar ik heb ook heel vaak een catch 22-gevoel. Wat ik probeer is op de plek waar ik op dat moment ben, rustig in te ademen en te genieten van wat ik daar doe en kan doen. Ik probeer me niet te veel te haasten, maar misschien ook eens vijf minuten te laat te komen als mijn bloeddruk daardoor lager blijft. Ik kijk uit naar een paar daagjes vakantie met de kindjes binnenkort. Ik bespreek op regelmatige basis met mijn lief hoe we het eventueel anders zouden kunnen doen. Hoe? Wat? Wanneer? Ik schrap zoveel mogelijk dingen die ik eigenlijk liever niet zou doen of die even te veel energie vragen. Ondertussen probeer ik toch alle ballen in de lucht te houden, zo goed als mogelijk. En af en toe mijn hart te luchten als het even te moeilijk wordt. Ik heb daarvoor een blog, weetwel.
But correct me if I am wrong.
Aanvulling:
Oh jongens, ik kan hier een hele polemiek starten en blijven reageren. Ik weet dat dit thema geregeld terugkomt en denkoefening is al duizend keer gemaakt, met heel veel mensen in mijn omgeving. Er is geen antwoord voorlopig, behalve het uitzweten. Het moest even van mijn hart, omdat ik het even niet meer zag zitten. Maar zoals gezegd, vijf minuten later raap ik mijn moed bijeen en ga ik verder. Ik moet inderdaad een keuze maken, maar die is te radicaal voor mij, want dat betekent dat ik mijn job echt kwijt ben. Ik heb bovendien al met een jobcoach proberen te zoeken naar een andere job die me zou liggen en daar is niets uitgekomen. Dat had de jobcoach in heel haar carrière nog nooit meegemaakt. De kaarten liggen echt niet zo simpel als je denkt. Ik heb mezelf al vervloekt dat ik niet iets gewoon wilde doen…een ‘normale’ job. Maar de aard van het beestje…
Ik zoek rust, ik vind die niet. Ik ben moe, maar Felix slaapt ook slecht dus er is veel slaaptekort. Ik ben daar niet alleen mee, toch? Ik heb heel veel dingen met veel plezier opgegeven, maar ik blijf het gevoel hebben dat ik faal, op zoveel verschillende vlakken. Dat is een gevoel, maar dat komt en gaat. Jullie doen alsof het hier alleen maar over werk en gezin gaat, maar ik schrijf toch ook over heel veel andere dingen?
Enfin. Ik zou beter zwijgen.
Bedankt allemaal om te reageren, ik haal veel energie uit mijn blog en de lieve reacties. Je hoeft je hier nooit in te houden, ik kan daar wel tegen. Maar een mildere herfst, daar kan je toch ook niet tegen zijn he ;)?
Kus
Sofie
Terecht- als he hart luchten op je blog helpt om even terug wat moed te krijgen en stoom af te blazen, vooral blijven doen. Dan heb ook ik op zijn minst niet het gevoel dat ik de enige ben waarvoor de rat race soms wat veel wordt…:-)
Ik word ook een beetje tureluut van die mensen die zeggen “ga dan wat minder werken en doe het met minder”. Laat de reisjes en restaurantbezoekjes en dan gaat dat wel, hoor ik ze zeggen.
Ze beseffen niet dat sommige gezinnen voltijds werken en die dingen sowieso al laten.
Minder gaan werken is echt niet voor iedereen een optie!
Goed gezegd 🙂 🙂
Ah, dus mijn reactie staat al een beetje in je tweede logje, daarvoor bloggen we, om ons hart te luchten. Ik toch. En omdat het leuk is (moet blijven).
Goed bezig, je eigenheid behouden…
De negatieve of berispende of gelijkwat commentaren zullen waarschijnlijk hard aangekomen zijn en daarom vind ik het straf dat je er toch een respons op durft schrijven. Respect! Maar ondanks die negatieve commentaren, ben ik 1000% zeker dat er veel meer mensen blij waren met je bericht, omdat ze zo voelen dat ze niet alleen zijn.
Goh ja, en er zullen ook veel mensen blij geweest zijn met dat bericht omdat ze zo voelden dat ze (voor zichzelf) de beste keuze gemaakt hebben (door bijvoorbeeld zoals ik van job te veranderen en deeltijds te gaan werken, ik heb nooit meer het gevoel dat het leven me te zwaar valt en nee, ik doe geen minderwaardige niet-uitdagende job momenteel…). Ik heb een beetje het gevoel dat Sofie alleen wil horen dat het leven voor iedereen keizwaar is met kleine kindjes? En dat is het dus niet he… Dus daarom al die “tips” op haar vorige stukje. Niet berispend, maar gewoon omdat het leven 1000 maal leuker is zonder constant moe te zijn en je kindjes te weinig te zien. Ook al doe je dan niet je droomjob. Ik vind de argumenten die ze aanhaalt bijvoorbeeld helemaal niet doorslaggevend :). Ik heb zoveel vriendinnen die na hun 30 nog van job veranderen… allemaal naar een job die hen wat meer ademruimte geeft. Die hebben dat ook niet impulsief beslist. Die liepen ook al jaren te klagen over hun gebrek aan tijd. (zoals Sofie toch ook al jaren doet hier?)
You can’t have it all… tenzij je toekomt met vier uur slaap of zo :)))
Beste moi,
Ieder maakt zijn eigen keuzes. Argumenten die voor Sofie belangrijk zijn, zijn dat voor jou misschien minder omdat je andere waarden en prioriteren hebt. Sommige mensen hebben een job die hen heel gelukkig maakt en die voor hen heel belangrijk is. Dat hoeft voor jou niet zo te zijn. Dat is prima. Maar je hebt de waarheid niet in pacht. Er is niet 1 oplossing, niet 1 manier om het leven te leiden. Binnen 20jaar zijn al die vriendinnen misschien niet meer gelukkig omdat de kinderen groter zijn en de job waarin ze zitten niet diegene is die ze wilden en lukt het met hun CV niet om hun droomjob te bemachtigen. Misschien zijn ze wel heel gelukkig. Dat kan ook. Er is niet 1 beste manier om iets te doen. Je reactie is heel veroordelend. Je helpt daar niemand mee, integendeel. Zeker niet als reactie op een stuk waarin Sofie aangeeft dat zulke reacties haar kwetsen.
Ik weet dat mijn reactie veroordelend overkomt, maar ik kan er gewoon niet bij dat je een leven wil leiden waarbij je je gezondheid in gevaar brengt? Want dat is wat Sofie doet. Doodmoe achter het stuur zitten (en dus ook anderen in gevaar brengen! lees haar stukje van een hele tijd terug), veel ziek zijn, maar niet genezen … Dat is gewoon een lichaam dat stop zegt eh. Ze praat hier toch echt al jaaaaren over de problemen die ze ervaart, maar haar lezers mogen dan geen tips geven? Dan zou ik precies eerder een dagboek op papier bijhouden 🙂 Toen mijn zus dezelfde klachten had (heeft ooit halfslapend een auto-ongeval veroorzaakt zelfs), toen kreeg ze toch ook van iedereen goedbedoelde tips. Dat was niet omdat haar vriendinnen gemeen waren he, of omdat ze geen carriere mocht maken als vrouw, maar uit bezorgdheid. Nu, een kritische noot wordt hier duidelijk niet geapprecieerd, dus ik ga stoppen met reageren 😉
Het heeft geen zin om te reageren, want we zitten duidelijk op een andere lijn. Maar over dat autoverhaal wil ik toch wel even iets zeggen. Dat was toen ik zwanger was van Felix. Ik ben toen naar de dokter gegaan en ook effectief een tijdje thuisgebleven. Op dit moment ben ik niet zwanger, maar door de gezondheidsproblemen zie drie keer per week een arts (!), ik ga er dus niet lichtzinnig mee om. Ik vertrouw er op dat zij correct omgaan met mijn gezondheid. Een kritische noot wordt absoluut geapprecieerd, maar zo kwam het blijkbaar niet over (bij de lezer die in mijn plaats eerder reageerde).
Ik lees excuses maar weinig actie. Sorry maar ik lees je blog al enkele jaren en dit soort onderwerpen wringt steeds bij het lezen.Je kan maar wil niets veranderen.Je bent precies niet bereid toegevingen te doen en wil alles.Niet verhuizen=lange pendeltijd=minder familiale bijstand=meer hollen en rennen.Job behouden=onregelmatige uren-=lange pendeltijd=geen 4/5=meer hollen en rennen=minder tijd met je gezin.bijberoep=minder tijd met het gezin=geen 4/5=extra werk.Frequent sporten=minder tijd met het gezin.Ik besef dat werk en sport je gelukkig maken maar het ontwricht je evenwicht wat je dan weer ongelukkig maakt.De sleutel is denk ik een beetje toegeven op je eigen geluk en denk eraan dat is tijdelijk.Ik heb zelf zonet enkele van bovenstaande keuzes moeten maken ivm 2e kind en ik heb ze gemaakt met het nodige verdriet maar ik heb ze gemaakt met de gedachte dat het tijdelijk is en mijn kinderen nu klein zijn en mijn tijd nog komt.ik zal 5jaar een heel pak armer zijn,veel meer de huisvrouw moeten zijn, mijn ambities stop zetten,in teken staan van mijn gezin en veel minder van mezelf maar ik hoop dat dit allen ten goede is van mijn gezondheid en gezin.Ik hoop dat ik je niet te hard gekwetst heb en er zullen misschien nog zaken zijn die je niet deelt met je blog die meespelen.Ik wens je nog veel succes en geluk in de toekomst en hoop echt dat alles in orde komt voor jou/jullie.
Ik denk dat Sofie wel weet dat ze het niet allemaal kan hebben en dat ze ook weet wat de nadelen van haar gemaakte keuzes zijn. Ze maakt weloverwogen keuzes, beseft de nadelen op voorhand, maar dat wil niet automatisch zeggen dat ze die nadelen zomaar accepteert. En om dat te uiten schrijft ze.
En sommige mensen kunnen inderdaad niet zomaar van job, sector of plek veranderen, of kunnen geen 4/5 werken.
Mag iemand gewoon niet even zijn hart luchten?
No need to correct, you are SO right! Het is grotendeels erg herkenbaar. Ik ben lang werkzoekend geweest, ik kon daar zelf niets aan doen. Uiteindelijk vond ik een job waar ik wel erg blij mee ben, het is deeltijds dus ik heb wel wat meer tijd voor mijn dochter en mezelf… tenminste, dat zou je toch denken. Helaas spendeer ik al die tijd meestal met mijn schuldig en slecht te voelen omdat ik ‘maar’ deeltijds werk, want hoe je het ook draait of keert: mensen kijken daar op neer. Dat gevoel krijg ik toch. En ook financieel voel ik dat natuurlijk ook wel. Een paar uurtjes meer zouden dus vooral financieel gezien erg welkom zijn. Maar een fulltime zou ik nu gewoon mentaal en fysiek niet meer aankunnen. En toch voel ik me schuldig, heb ik constant het gevoel dat ik me moet verantwoorden voor alles en nog wat en dat is zo vermoeiend. Ik slaap niet meer, al weken niet meer. Energie? Wat is dat? Maar ondanks alles blijf ik mijn best doen en je weet zelf ook hoeveel deugd blogposts zoals deze kunnen doen. Dan heb ik weer even het gevoel: Hé, ik ben niet alleen! Het ligt niet alleen maar aan mezelf. Er zijn mensen die mij een beetje begrijpen. Dus no need to correct you, I simply need to thank you! Bedankt voor je eerlijkheid!
dag Sofie, bedankt om alles zo eerlijk te delen. Ik denk dat je helemaal geen nul bent (zoals je in je vorige post zei) maar goed bezig bent. Ik denk ook dat alles zal beteren zodra je jongste doorslaapt en je gezondheidsproblemen opgelost zijn. Ik hoop voor jou dat beiden zo snel mogelijk in orde komen. Ik denk dat de fase met kleine kinderen nu eenmaal een fase is waarin weinig ruimte is voor vrije tijd (sport/hobbies). Dat is nu zo, was in de tijd van onze ouders en grootouders zo en zal altijd zo zijn, maar het zal allemaal terugkomen. Bovendien ben ik ervan overtuigd dat binnen luttele jaren je beide zonen enorm trots gaan zijn op hun mama de radiopresentatrice en daar ook zelfvertrouwen uit zullen halen, dus ik zou die job zeker niet zomaar opgeven.
Het is wel zo dat de mentaliteit echt moet veranderen dat op carrière vlak alles in de periode 27-37 moet gebeuren. Momenteel is het echt zo dat als je in die periode het wat rustiger aan gedaan hebt, je je ambitie daarna wel mag vergeten. Dat is niet de schuld van de overheid, maar van de algemene mentaliteit, en de mentaliteit, dat zijn wij allemaal….
Dag Sofie,
Bedankt om dit te delen. Ik begrijp je helemaal. Je hebt weloverwogen keuzes gemaakt. Dat maakt het niet makkelijk maar je doet het toch maar iedere dag. Veel respect daarvoor. Dat wil niet zeggen dat het soms niet zwaar kan worden en je je hart moet luchten. Ik heb een job gehad waarvoor ik enkele dagen per week 6u per dag pendelde. Heel intensief maar dat heeft gezorgd dat ik nu ben waar ik wil zijn. Een enorm fijne job heb waar ik veel voldoening en energie uithaal en mezelf verder blijf ontplooien. Tijdens die intensieve periode (en nu nog,hoor) werd het me soms te veel en heb ik vaak gedacht: waarom doe ik dit??? Het is fijn om op zo’n momenten je hart even te luchten en daarna gaat het wel weer. Je hoeft dan geen oplossingen maar gewoon je gevoel delen en milde reacties doen dan zoveel (wat herkenbaar, of ik worstel ook, of ja het is zwaar,he, of je doet veel dingen wel goed, of kijk wat je al gedaan hebt,..). Ik vind het ook enorm frusterend dat je carriere moet maken op het moment dat je kinderwens heel sterk is. Kinderen en carrière maken op hetzelfde moment is echt een grote fout in ons systeem. Ik heb het dan ook moeilijk met het advies (1) minder ambities te hebben op je werk (waarom moet je dat?) of (2) tijdelijk er uit te stappen en dan nadien gewoon terug te gaan. Zo werkt het helaas niet. Omdat nu de periode is dat je carriere maakt en je die dus mist. Maar daarnaast is het zelfs een hele uitdaging om op hetzelfde niveau terug te starten. Je hebt heel wat ontwikkelingen gemist maar ook je zit met een “gat in je CV” waardoor het moeilijk is opnieuw een mooie job te vinden. Dat is gewoon de realiteit. In mijn sector is dat heel moeilijk en speel je sowieso een divisie lager, als het al lukt. Je kan dan natuurlijk zeggen, dat moet je er maar over hebben als je kinderen hebt maar dan ben ik terug bij (1) waarom kan je als je kinderen hebt geen ambitie hebben in je job? Waarom moeten die elkaar uitsluiten? Ik deel dus je frustratie over dat moeten rennen en ik herken die momenten dat het allemaal wat te veel wordt. Dat heeft echt niets te maken met het feit dat je veeleisend zou zijn of de foute keuzes maakt. Ik hoop van harte dat (ondanks sommige niet empathische reacties) het toch deugd deed om je verhaal te delen en er reacties tussen zit waar je steun aan hebt. Bedankt om je verhaal te delen. En hierbij heb ik ook wat geventileerd. Ook bedankt daarvoor 🙂
Ik begrijp je volledig. Ik heb geen kinderen, werk voltijds in Brussel (met een of twee dagen telewerk per week) en ik worstel al met het evenwicht tussen werk, huishouden en hobby’s. Ik ga 1 avond per week sporten, onderhoud een kookblog, ga graag fotograferen, lees graag een boek en ik hou ook van fietsen en breien. Ok, die hobby’s zijn een keuze. Maar als alleenstaande (die geen budget heeft voor huishoudhulp) een huishouden draaiende houden kost tijd: koken, afwassen, strijken, kuisen. Ik kan mij voorstellen dat de combinatie gezin-werk enorm zwaar moet zijn.
Ik begrijp ook de reacties “ga minder werken” of “stop met werken” niet. Als je je job graag doet, waarom zou je die dan opgeven of minder gaan werken? Zelf vind ik het ook belangrijk om financieel niet afhankelijk te zijn van een partner. Dus ik denk dat ik net hetzelfde zou doen als jij.
Ik denk dat veel van de opmerkingen er ook kwamen door de vragen op het einde. “Kan het echt niet anders?” Dan is het normaal dat mensen gaan delen hoe zij het anders hebben gedaan.
Iedereen moet voor zichzelf beslissen wat hen het gelukkigst maakt. En ook als we zelf kiezen voor een bepaalde richting, hebben we nog altijd het recht eens te klagen over de gevolgen van die keuzes.
Dag Sofie,
Mag ik eens vragen wat je dan bedoelt met ‘maatschappelijk wat veranderen’?
Een mentaliteitswijziging gaat jou ook niet onmiddellijk helpen in jouw situatie.
Vanuit de overheid zijn er een aantal maatregelen om het draaglijker te maken, voor mij persoonlijk niet verregaand genoeg. Geen enkel kind is gebaat met een mama en papa die op zijn, is het nu van moeheid of van stress, het is eender.
Ik kan echt waar nog begrijpen dat je zegt dat dit binnen jouw werk niet kan, maar wat blijft dan over? Want daar gaan die maatregelen tenslotte over, over aanpassingen in vooral werk.
Ik wil echt geen kritiek uiten, maar veeleer mee denken. Om voor mezelf ook antwoorden te krijgen.
Ik maak gebruik van die maatregelen, maar die zijn niet eindeloos, en niet zonder gevolgen. Ik heb er dus ook geen antwoord op.
Ik bedoel vooral op de arbeidsmarkt. Want als je niet presteert in de “gouden jaren 27-42” dan kan je het daarna echt wel vergeten in veel beroepen. Terugkomen na het een periode wat rustiger aan te doen, is maatschappelijk/arbeidsmarkt-gewijs nog niet echt aanvaard. Het moment dat het het drukst is in je leven thuis, is ook het moment dat er op het werk het meest van je verwacht wordt. Dat mag best anders. Net zoals het meer aanvaard mag zijn dat ook vaders ouderschapsverlof opnemen of voor de kinderen wat gas terugnemen. Dat gebeurt hier en daar, maar dat ligt op nog veel meer plaatsen echt moeilijk. En zoals je zegt, die maatregelen zijn niet zonder gevolgen. Ik heb na mijn zwangerschapsverlof nog voltijds ouderschapsverlof opgenomen, maar wat zegt dat in the long run? Op het einde van de rit, dat benauwt me.
Eerlijk waar, ik denk niet dat je dat moet overschatten. Je spreekt van 27 tot 42 jaar, maar dat is een hele lange periode. Véél langer dan de paar echt zware jaren met baby’s/peuters.
Ik heb ook drie kleine kinderen gehad, heb al mijn ouderschapsverlof gespreid opgebruikt (in niet evidente omgeving daarvoor!) en een tijdje “wat rustiger/minder aan gedaan”, wat dat ook moge betekenen. Ik ben nu op het einde van wat jij de gouden jaren noemt en ik krijg alsmaar meer verantwoordelijkheden en carrièremogelijkheden. Ondanks, maar misschien vooral dankzij, mijn wat rustiger aandoen en ouderschapsverlof. Het heeft van mij een minder gestresseerd person gemaakt, en dat wordt duidelijk geapprecieerd in mijn hectische werkomgeving.
Niets aan toe te voegen 🙂
Goh, ik vind het wat dubbel. Ik las je vorige post echt als ‘dit lukt me niet, ik heb raad nodig’. Misschien was die zo niet bedoeld, besef ik nu, maar zo kwam hij op mij echt over. Ik snap ook wel wat Moi schrijft: je gezondheid in gevaar brengen is voor niemand een goed idee. Ik begrijp dus dat mensen raadgeven, en ik denk dat velen in jouw plaats de stap naar ander werk zouden zetten en dat ze dus vanuit die optiek redeneren.
Maar uiteraard wil dat niet zeggen dat je die raad moet opvolgen. Je kent jezelf het beste en als je weet dat je droomjob opgeven je NIET gelukkiger zou maken, dan moet je dat uiteraard niet doen.
Ik denk dat het er ook mee te maken heeft dat je vaak blogt over de moeilijke combinatie werk-gezin-hobby’s en minder over hoe blij je bent om te werken waar je nu werkt. Ik denk dat het voor nogal wat lezers daarom moeilijker is om in te schatten hoe gelukkig je bent in je job. Aan de andere kant begrijp ik ook dat bloggen over je werk minder evident en herkenbaar is dan bloggen over je zonen.
Ik hoop dat je eruit geraakt. Sowieso zullen een aantal dingen zich ook wel vanzelf oplossen, denk ik. Ik vind kleuters een pak minder veeleisend dat baby’s of peuters, bijvoorbeeld. De nachten zullen beteren. Ze zullen zelfstandiger worden. Je zal zelf op adem kunnen komen en wat weerbaarheid kunnen opbouwen. Misschien is het dus gewoon een kwestie van tijd en kan je over een tijdje zeggen dat je het gevoel hebt wél een goed evenwicht gevonden te hebben, ook al heb je geen drastische beslissingen genomen.
Succes!
Oei, ik denk ik lees een keer een nieuwe blog, kom ik hier terecht in zo een zwaar thema. Over een gevoel/periode waar ik liever niet aan herinnerd word misschien.
Maar uiteindelijk ook een periode waar een einde aan komt. Kindjes worden groot, je leert meer relativeren. Je doet het goed. Het voelt niet altijd zo, vooral voor je eigen lijf, maar het komt goed. Geloof mij, I’ve been there. Een dag tegelijk en iedereen op zijn manier en jij op de jouwe.
Sterkte,
Camilla
wat akelig dat je je zo klem voelt zitten.
ik hoop dat het een fase is, als ik terugkijk naar mijzelf een aantal jaren terug had ik ook altijd een gevoel van ademnood, maar nu de kinderen groter zijn, gaat het echt makkelijker.
dat je ideale baan, je ideale woonplaats en je ideale gezinsplaatje niet zo goed te verenigen zijn op dit moment is een gegeven. hoe je daarmee omgaat is een keuze denk ik. En dan bedoel ik niet dat je iets van je idealen op moet geven, maar wel dat je je nu moet proberen te realiseren dat je nu bikkelt, omdat dat niet anders kan, om later (hopelijk) te kunnen oogsten. Sporten zit er dan misschien niet in, maar so be it, komt wel weer. Je ligt dan wellicht belachelijk vroeg in bed, maar je moet ook belachelijk vroeg op, dus dat zit in de deal, zoiets.
makkelijk praten, dat weet ik. Maar ik hoop vooral dat je het grotere perspectief kan blijven zien.
Sterkte!
Ik vind het erg dubbel en een moeilijke kwestie…. Ik had de ook de indruk na je vorige blogpost hulp/raad zocht. Zelf had ik er toen niet op gereageerd, omdat ik ook van mening was dat enkel jij (en niemand anders) hier een middenweg in moet vinden. En die middenweg zal je vinden :). Alles zal op zn plooi vallen. Je bent net een lange periode thuis geweest en het is logisch dat je nu even moet wennen/aanpassen.
In elk geval, ‘t is niet omdat jij moeder/vrouw bent, dat jij degene bent die moet ‘plooien’. Die generatie zijn we reeds lang gepasseerd. Toen ik net bevallen was van mijn 2de heeft mijn vriend de carrière switch gemaakt. Omdat dat met zijn diploma, kwaliteiten en ervaring beter uitkwam. Nu is hij diegene die vroeger thuis komt en reeds het eten prepareert. Kvind het super dat je zoveel op je vriend kan rekenen en dat hij de ochtendspits volledig voor zijn rekening neemt.
Anywayz, it’s your life en da komt goe 🙂 sowieso 🙂
Wat ik mij afvraag: heb je 100% zekerheid over alle redenen waarom je bepaalde veranderingen niet doorvoert? Om voort te borduren op het ondertussen welbekende ‘ga dan minder werken’: ik dacht vroeger ook dat dat onmogelijk was, tot ik ertoe gedwongen werd en het heel goed mogelijk bleek. Ik dacht ook dat mensen mij zouden veroordelen voor de ondertussen bewuste keuze om minder te werken (heeft niks met kinderen te maken want ik heb er geen, maar alles met mijn – fysieke en mentale – gezondheid), maar dat is niet zo.
Wat ik hier NIET mee bedoel, is: ga dan minder werken, het werkding is maar een voorbeeld. Wat ik hier wel mee bedoel maar wat er nu effe moeilijk uitkomt, is: we hebben met zijn allen zo ontzettend veel veronderstellingen die vaak wel zullen kloppen, maar even vaak niet. We hebben een bepaald idee over een situatie in ons hoofd, een verhaal waarom iets niet kan (het gaat slecht met de economie, de mensen aanvaarden zoiets niet,…), maar we onderzoeken het nooit tot op de bodem of proberen het nooit uit. We schieten ontzettend veel van onze eigen ideeën af door veronderstellingen die we overnemen van het algemene gedachtegoed zonder te checken of die voor onszelf wel effectief kloppen.
Ik twijfel er niet aan dat je al duizenden keren hebt bekeken hoe het anders kan, maar ik krijg sterk het gevoel dat je vastzit en altijd opnieuw hetzelfde denkt, zoals we allemaal doen wanneer we er middenin zitten. Dat geeft vaak een vertekend beeld van de realiteit. Een veel pessimistischer beeld, weet ik uit (achteraf dankbare) ervaring.
Je bent niet op zoek naar advies, dus noem ik het maar een idee 🙂 : misschien ben je gebaat bij iemand die je, bij elk argument dat je aanhaalt om iets niet te veranderen, vraagt: is het echt zo, ben je 100% zeker dat het zo zal gaan wanneer je die keuze maakt? En nog eens geen advies, maar een eigen ervaring die ik hier wil delen 😉 : het boek ‘Vier vragen die je leven veranderen’ van Byron Katie doet wonderen op dat vlak.
Ik hoop dat je snel kan uitzoomen en zo tot oplossingen komt die je nu even niet ziet, want ze zijn er wel degelijk, somewhere out there. xxx
Ik sluit me aan bij wat Nina zegt, hoe zeker kun je zijn van je overtuigingen?
Ik weet dat heel veel mensen wel met minder geld kunnen tevreden zijn, ik weet dat het moeilijk kan zijn om minder geld te hebben dan je gewoon bent. Ik weet dat droomjobs die je gezondheid zwaar belasten eigenlijk niet helemaal aan de term droomjob voldoen, ik weet hoe pijnlijk het is om zo’n job te moeten opgeven. Die twee puntjes maakte dit jaar me heel erg duidelijk.
Ik kreeg een hele rugzak mee die me helemaal andere keuzes deden maken dan jij. Geen betere, geen slechtere, gewoon andere. Ik kan je posts alleen lezen vanuit mijn eigen leven, jij kunt ze alleen schrijven uit hoe het voor jou is.
Enkel dat pensioen, daar zou ik het niet voor doen. Die pot is nu al bijna leeg en de veroudering van de bevolking zal nog véél erger worden voor wij ooit oud genoeg zijn. Het geld dat je bijdraagt gaat naar pensioenen die nu betaald worden, dat staat niet ergens in een kluis te wachten tot het over 30 jaar of meer naar jou kan gaan.
Alle – ongetwijfeld goedbedoelde – adviezen doen mijn tenen ook wel een beetje krullen.
Niet omdat het niet waar is (er zijn nu éénmaal maar 24u in een dag, en als de optelsom van werk, huishouden, kindjes, slaap… groter is dan 24, zal het inderdaad altijd zo zijn dat er ergens wel iets moet geschrapt worden), maar omdat al die adviezen een oordeel bevatten. Namelijk: het is allemaal je eigen schuld.
Het is iets waar ik me al langer aan erger. Ook in ‘de boekskes’ en online in artikels genre ‘5 tips voor een rustiger bestaan’. Of al die ‘lifehacks’ die zogezegd ons leven gemakkelijker en aangenamer moeten maken. In feite krijg ik daar net stress van. Want als ik er niet in slaag, dan wil dat eigenlijk gewoon zeggen dat ik een loser ben. Want… doe ‘gewoon’ dit, beslis ‘gewoon’ dat, ‘gewoon’ wat andere keuzes maken en hupsakee, je leven wordt een feest. Ik ben ervan overtuigd dat het zo niet werkt.
En ergens heb ik het gevoel dat net dat hetgene is wat onze keuzes zo moeilijk maakt. We mogen/kunnen toch alles zelf bepalen? Nog niet tevreden? Tja, dan ligt het aan jezelf en moet je ‘gewoon’ andere keuzes maken, nietwaar? Oh, als het leven zo simpel was…!
Er is een verschil tussen ‘verantwoordelijkheid’ en ‘schuld’. Als mensen zeggen dat het Sofies verantwoordelijkheid is, dan hebben ze gelijk, uiteraard. Als ze zeggen dat het haar schuld is, hebben ze ongelijk. Ikzelf heb de reacties op de vorige post niet meteen gelezen als ‘het is je eigen schuld’, maar interpretaties kunnen verschillen.
Sofie, ik heb verwezen naar je blogpost op https://prinsesopdekikkererwt.wordpress.com/2015/10/04/drie-inzichten-die-ik-overhield-aan-een-conflictsituatie/comment-page-1/#comment-2945
Sofie,
Via de website van Tales from the Crib ben ik hier beland en ben ik veder beginnen lezen.
Ik ben ook een mama die vaak vindt dat de balans wel eens zoek kan zijn, en zelden ga ik onbekenden met goedbedoelde adviezen overstelpen omdat ieder nu eenmaal zijn eigen verhaal heeft dat ik niet helemaal ken.
Maar toen ik las dat je een hormonenspiraal hebt, wou ik mijn ervaring even delen.
Hoewel ik er vrij goed mee was (eindelijk een stop aan die maandelijkse zondvloed), was ik alsmaar vermoeider. Maar, ik had ook een boreling die wreed weinig sliep dus moe zijn hoorde erbij. En soms “betrapte” ik mezelf op zwarte gedachten. Het ging allemaal niet meer. Een opmerking van iemand over de invloed van hormonen deed ineens een lichtje branden. Ik begon te zoeken en vond gelijkaardige verhalen (bij kwam er ook nog eens gewrichtspijn bij). Ik heb het spiraaltje laten wegnemen en een paar dagen later voelde ik Me een ander mens.
Voor wat het waard is 😊.
Mijn gyne geloofde het niet omdat er zoveel vrouwen zo tevreden van zijn, maar ik voelde het verschil zo hard dat ik het niet meer wil proberen.
Los van bovenstaande discussie wil ik even zeggen dat ik exact dezelfde ervaring heb met de hormonenspiraal! Ik denk dat er veel vrouwen zijn die hetzelfde voelen maar dit toeschrijven aan een andere oorzaak. Gynaecologen zijn hier blijkbaar onvoldoende van op de hoogte, of geloven niet dat het met elkaar te maken heeft, terwijl dat bij mij ook wel heel duidelijk het geval was. Vermoeidheid, een zwaar gemoed, constant licht zeurend gevoel in onderrug en onderbuik… Allemaal weg kort nadat de spiraal verwijderd was. Geen hormonen meer voor mij.
Hoi Charlotte, bedankt voor je reactie. Ik heb de opmerking over het spiraal nu al een paar keer gekregen en ik vraag me af of jullie daarvoor dan nooit hormonen gebruikt hebben? Ik heb lang de pil genomen (toch ook hormonen, zwaarder geloof ik) zonder daar echt last van te hebben. Maar ik was dat beu en wilde er even niet aan denken, dus dat spiraal leek me wel geschikt. Zouden mijn gezondheidsproblemen daar echt mee te maken kunnen hebben? Als gynaecologen er zelf niet in geloven, is dat niet de plek om te rade te gaan zeker?
Ik heb een koperspiraal. Twee menstruatierondes aanpassen en dan geen hormonen meer in je lijf!
hoi Sofie,
Ik zou ook overwegen om die hormonenspiraal uit je lijf te laten halen, heb hem zelf ook vervangen door een koperspiraal, en wauw wat een verschil was me dat!
Sofie,
Ik heb ook de pil genomen voor ik kinderen had, en daar was ik vrij goed mee. Maar ik ben nogal een vergeetkous op het gebied van pillen, dus ik wou liever een spiraal.
Dus wat het juist is dat dat hormonenspiraaltje anders maakt, geen idee.
De tip over hoe hormonen aan de basis van mijn gewrichtsproblemen zouden kunnen liggen, kwam van mijn kinesist/osteopaat. Dat de vermoeidheid en zwaar gemoed mee opgelost waren, was een zeer aangename bonus.
Maar mijn gyne gelooft het niet echt 🙂
Dag Sofie
Ik lees je blog een tijdje, en denk ook al een tijdje: oh jee… Mijn verhaal? Dertien en half jaar geleden ben ik tweelingmama geworden. Een jaar heb ik voortgeploeterd, net zoals ik bij jou nu lees. Tot ik op een ochtend wist: dit kan ik niet meer. Dat toegeven is niet gemakkelijk. Maar denk je zelf soms nooit: waar gaat dit heen? Hoe zie je jezelf over een maand? Over een jaar? Denk je dat je zo nog lang voort kunt? Die vraag stelde een vriendin mij 13 jaar geleden: hoe lang ga je zo nog voort? Van ziekteverlof naar ziekteverlof? Dat was mijn eyeopener. En toen ben ik gestopt met werken.
Ondertussen is die tweeling een stel uit de kluiten gewassen pubers. En je kunt niet geloven hoe blij ik ben dat ik al die baby-,peuter-, kleuter- en lagereschoolmomenten heb meegemaakt. Want – geloof mij – je knippert met je ogen en het is voorbij. En inderdaad: professioneel vraag ik mij nu wel af wat mijn volgende stap wordt. Maar dat weegt niet op tegen het plezier van de afgelopen dertien jaar …
Ik wens je heel veel wijsheid, rust, inzichten …
Maar niet iedereen kan dat financieel gezien zomaar aan om te stoppen met werken. Ik zou ook veel liever er altijd zijn voor mijn dochter en niets moeten missen van haar jonge leven, ik werk al ‘maar’ deeltijds en nog heb ik nergens nog tijd laat staan energie voor omdat er altijd wel iets te doen is en ik geen rust meer kan vinden. Die eyeopener was er bij mij ook, maar helaas moet ik wel zo verder of ik moet in een kartonnen doos op straat gaan leven met mijn dochter….dat is het nu ook niet echt he :p Dan lig ik liever wakker van mijn schuldgevoel tegenover dochterlief omdat ik in mijn ogen te weinig tijd heb voor haar, dan dat ik moet wakker liggen van financiele problemen met alle gevolgen van dien.
Dit is geen aanval op jou ofzo he, even ter verduidelijking….ik wil alleen maar zeggen dat dat helaas niet zo eenvoudig is voor iedereen om zo een stap te zetten, ook al zouden ze dat graag willen. Wel leuk voor jou dat jij dat hebt kunnen doen! Ik sukkel al met 1 kind op te voeden, dus chapeau voor die uit de kluiten gewassen pubertweeling van jou 🙂
(en nu ik mijn reactie lees, besef ik: ik ken jou niet. het is eigenlijk niet aan mij om dat allemaal te zeggen. neem het dus niet persoonlijk. ik projecteer mijn verhaal waarschijnlijk te veel op het jouwe.)
Allemaal zo erg herkenbaar.
En dat van die 4/5 als verdoken 5/5 kan ik beamen. Ik werk sinds 1 september op papier 4u minder maar eigenlijk werk ik nog altijd even veel of zelfs nog meer! Mijn loon daarintegen zag ik wel serieus kelderen door die 4 uur per week “minder” te werken..
Hmm, dat begrijp ik dan weer niet. 🙂 Niet om je veroordelen, maar wat zou er gebeuren als je effectief maar 4/5 zou werken? Als je duidelijk aangeeft dat je het niet ok vindt om 4/5 betaald te worden en 5/5 te werken?
Ik wil ook nog even verwijzen naar: http://www.demorgen.be/buitenland/waarom-zweden-overstapt-op-werkdag-van-zes-uur-en-hoelang-wij-werken-a2475293/
Naar mijn aanvoelen zit daar veel waarheid in. Ik hoop dat onze werkgevers dat ook ooit zullen inzien. 🙂
Ik reageer zelden op Sofies blog, omdat ik dat niet nodig vind. Ik lees gewoon graag. Ik vind het leuk te lezen hoe ze haar leven in beeld brengt, en welke kleine dingetjes ze wel vertelt en vooral wat ze net niet vertelt. Doordat ik Sofie ken, vrij goed zelfs (toch?), en alle commentaren op haar leven en werk lees, besef ik plots hoe enggeestig vele commentaren op blogs en fora zijn (in het algemen dan). Je reageert er op zaken waar je eigenlijk absoluut niets over weet, op basis van enkele flitsen uit iemands leven en puur vanuit je eigen oogpunt, en vanuit je eigen ervaringen, maar slechts weinigen lijken dat te beseffen. Wat voor Sandra werkt, werkt daarom niet voor Suzy, ook al schijnen beide levens verdacht goed op elkaar lijken.
Sofie is heus wel meer dan haar blog, en ze heeft een blog om te ventileren, dat is haar ontstress-oefening, ‘zo-kan-ik-de-wereld-aan’-methode. Een ander kropt het op en gaat dan bij de psycholoog vertellen, Sofie schrijft een blog, profijtiger en best ook effectief denk ik. Met dien verstande dan dat een psycholoog je doorgaans van neutrale of opbouwende commentaar voorziet. Het profijt heeft ook z’n downsides.
Als je je ergert, ga dan een andere blog lezen. Dat is beter voor het hart. ‘Schrijf geen haat’, zou m’n dochter zeggen. Schrijf iets positiefs of schrijf niets, daar heeft niemand wat aan, jij ook niet, heus niet.
Ik, als trouwe stille lezer, wil deze keer toch ook nog iets toevoegen. Ik lees jou blog graag punt. Ik vind het troostend dat ik niet de enige mama lijk te zijn die zich voorbij loopt. Ik ben ook mama, en voel de behoefte om niet enkel dat te zijn maar nog zoveel meer. Ik jaag graag mijn dromen en idealen na, en ben iedere dag opnieuw zoekende naar hoe ik dat het best kan doen. Niettegenstaande zie ik mijn kids doodgraag, en wil ik geen minuut van mijn leven zonder hen zijn, want ook zij waren en zijn mijn droom, en zij maken mij compleet. Sofie, ik ken jou niet, maar ik ervaar jou als een sterke vrouw, waaraan ik me vaak spiegel als ik je blogs lees. Jij lijkt mij alvast een lieve mama en aan die snoeten van jou kids te zien, doe jij dat prima!
iets met nagels op koppen…
goed bedoeld advies is niet altijd geplaatst…
jij doet wat jij denkt dat het beste is voor jezelf en je familie…
een droomjob zomaar opgeven? dat doe je niet zomaar… daar moet je lang en diep over nadenken.. als ik je blog(s) zo lees, heb je dat zeker gedaan…
we moeten allemaal afwegen wat we wel en niet doen en het is niet simpel… het is niet altijd geven en nemen…
ik heb zelf wel de luxe om deeltijds te werken. Gelukkig heb ik ook collega’s die dat alleen maar aanmoedigen en volop begrip tonen…
onze jongste is 6m en oudste 2j6m… Het is een verademing om niet voltijds te werken, want soms kan ik onze peuter-puber wel achter het behangplakken 😉
Ik begrijp dus best wel dat het best vermoeiend is zo voltijds werken, twee klein mannen, eentje dat niet doorslaapt en ook nog een beetje willen rusten…
en wat betreft “een moeder moet (meer) thuis blijven”, dikke zever. Ik doe dit nu wel omdat imjn ventje echt wel pakken meer verdient… maar een man kan evengoed een geweldig papa zijn en even goed thuis blijven om het gezin draaiende houden… punten voor je lief (en natuurlijk ook voor jou, want ook jij doet geweldige dingen)
Doe waar jullie gelukkig van worden… focus op wat je gelukkgi maakt… en vooral: blijf praten overleggen met je lief… julie komen er zeker samen uit…
ik kijk al uit naar je volgende positieve of mooie (gelijk die over je grootmoeder) post…
Hoi Sofie,
Tot een anderhalf uur geleden kende ik je helemaal niet (niet dat ik je nu ken, maar je weet wel wat ik wil zeggen…)
Ik las dit blogbericht via de link van Lobkes Leuke Wereld.
Je zit nu ook al anderhalf uur in mijn hoofd (klinkt akeliger dan het is)
Vooral de reacties op deze en vorige post blijven ronddwalen! Ik vind ze kortzichtig, betweterig en vooral hautain, aangezien mensen blijkbaar vinden dat ze jouw keuzes moeten maken en dat zij weten wat de juiste keuzes zijn… KEUZES! Voor elkeen anders, lijkt me en gelukkig maar! Enfin, ik wil niet oordelen want dat maakt mij zo kortzichtig als zij…
Wat ik wou zeggen, wij werken met twee voltijds, ik redelijk onregelmatig, maar mijn werkgever wil 3x per week rekening houden met mijn wederhelft zijn vast ploegenstelsel. Ik werk op zaterdag en ben dus een dag id week thuis en 1 dag zorgen mijn ouders voor de kinderen… Mijn schoonouders halen mijn oudste van school als we er zelf niet kunnen zijn. Wij maakten de keuze de crèche en school id buurt van (schoon) ouders te nemen omdat we vinden dat zij die verplaatsing niet moeten maken. Die buurt is een duurdere buurt waar wij binnen afzienbare tijd terug naar toe willen en waardoor we dus niet minder kunnen werken.
We kunnen afwisselend de kinderen wegdoen of gaan halen maar zitten zelden samen aan het avondmaal (toch door de week) De kinderen zitten ondertussen niet in de opvang.
Ik wil gewoon even kaderen om te laten zien dat ik weet waarover ik spreek.
Ik heb ook lang en veel gekolft, mijne jongste was veel vermoeiender dan de oudste, we sliepen vaak met 3 in bed (gewoon te moe om ‘s nachts de strijd aan te gaan en blijkt ook niet slecht voor de ontwikkeling en zelfvertrouwen enz enz)
Mijn punt komt nu (eindelijk):
Het wordt beter! Geloof me, die onderbroken nAchten, dat kolven, die reacties 😂, …
Het vraagt bijzonder veel van je (ik ben ABSOLUUT pro bv, dus blijven kolven!!!!), maar het gaat voorbij! Onze jongste gaat bijna naar de kleuterschool en ik kruip nog soms om 20u30 onder de wol ( niets te vroeg als je, zoals bij jou, al om 5u aan de kolf zit),
maar ik ben niet meer elke dag uitgeput…
Wat bij ons werkt: wij leven geregeld op zondag op het ritme van onze 2-jarige, sleep, eat, play (bij ons dan leg u in uwe zetel en kijk tv, sleep, eat,… Enfin, ge snapt het wel…
Ik wil je veel succes wensen en nog veel goeie moed!
Ik heb op dat anderhalf uur zoveel sympathie voor je gekregen dat ik zelfs overweeg om van radiozender te veranderen!
Groeten!
En toch… denk ik dat veel commentaren die nu als hard of veroordelend geïnterpreteerd worden uit oprechte bezorgdheid voortkomen. Als jij je situatie beschrijft, nu en voorheen, gaat een reactie als ‘kom op, op de tanden bijten, dit gaat voorbij!’ toch te kort door de bocht? Zo wil je toch niet verder doen? Hoe je het verschil dan uiteindelijk maakt, is uiteraard aan jou. Maar het moet me van het hart dat ik het gevoel krijg dat je te strikt binnen jouw lijntjes wil blijven kleuren. Ik snap dat je job veel betekent, maar is er daar geen (tijdelijke) uitweg? Een dag in het weekend werken en door de week twee dagen thuis of werkt dat zo niet? Of kan je niet minder werken op evenveel dagen? Of poetshulp nemen? Als je bijvoorbeeld om de twee weken iemand 3 uur laat komen poetsen, dat maakt al zo’n verschil, en dan ben je nog minder dan vijftig euro per maand kwijt, kan dat echt nergens van een andere post af? Of moet er gespaard worden voor ooit? Ik hoop van niet. En jullie ouders wonen misschien ver, maar misschien vullen ze met plezier je diepvries met verse soep en spaghettisaus? Ik bedoel maar dat je niks helemaal hoeft op te geven wat jij belangrijk vindt, maar dat je door de puzzelstukjes al een klein beetje te verschuiven misschien al een groot verschil kan maken. Nogmaals, uit bezorgdheid opper ik dit, dat we weer volop kunnen leven hoe je geniet van je leven.
De beste gebeurtenis op werkvlak bij mij… was mijn ontslag (niet door mijn fout). :)Toen ging ik noodgedwongen deeltijds werken, en realiseerde ik me weer wat dat inhoudt: leven en de tijd hebben om te genieten van dat leven en de kindjes. Dus ik snap de lyrische commentaren wel van de deeltijds werkende mama’s hier 🙂
ZELF had ik wel nooit ofte nimmer de stap kunnen zetten om minder te gaan werken of van job te veranderen. Dat IS ook gewoon een supergrote stap…
Moest je ooit om 1 of andere reden van job willen veranderen: niet te veel stress hebben. Ik heb veel vrienden in de media (ook allemaal germanisten) en die vonden telkens vlotjes een nieuwe job.
Ik heb hier al veel mooie en goedbedoelde commentaren gelezen. Ik herken me in je blogpost, de ‘ratrace’. We mogen daar af en toe ook eens over klagen, ook al hebben we er helemaal zelf voor gekozen…
Het is en blijft een worsteling. Ik denk wel eens dat de vrouwen in de jaren 50 het makkelijker hadden, tenminste hadden ze niet de afweging wel/niet werken, en hoeveel dagen (2,3,4,5?). Maar goed, zij hadden weer andere problemen (hoe uitdagend is het om, als je gestudeerd hebt, alleen het huishouden en de opvoeding te ‘mogen’ doen, en niet te mogen werken).
Iedere vrouw heeft haar eigen keuze gemaakt, en we zijn vaak maar al te snel om 10% te denken dat dat de enige juiste keuze is. Veroordelend naar elkaar (dat zie je ook hierboven bij sommige opmerkingen). Ik denk dat iedereen alleen voor zichzelf kan beslissen wat een goede keuze is, en niet voor een ander. Het helpt natuurlijk wel om van anderen te horen hoe ze een en ander geregeld hebben, wellicht dat je dan ziet hoe iets ook zou kunnen. Maar sommige dingen kunnen nu eenmaal niet. En slaapgebrek is killing!!! Daar zou ieder mens moe van worden en het soms niet meer zien zitten.
Ikzelf heb het geluk dat ik in Nederland bij semi-overheid werk. Na twee veel te drukke jaren (op papier 32 uur maar in praktijk meer dan 40) heb ik besloten om vanaf december 1 dag minder te werken, en tijdelijk 3 dagen te werken (een jaar lang). Dat scheelt wel inkomen, maar geeft zoveel meer rust. In Nederland heb je daar recht op, mag je werkgever dat niet weigeren, en heb je gegarandeerd weer je gewone omvang terug als het ouderschapsverlof afgelopen is. Ik heb trouwens ook wel moeten leren om sommige dingen minder te doen. Minder vaak schoonmaken in huis bijvoorbeeld, hulp van de familie vragen om de tuin te doen af en toe, niet zo vaak sporten als ik zou willen omdat ik gewoon de puf niet heb, niet altijd maar uitgebreid en nieuwe dingen koken of bakken maar ook gewoon snel snel iets in elkaar flansen…. En vooral (en dat moet ik echt nog leren): niet te veel oordelen over mijzelf. Niet kijken naar wat er ‘slecht’ gaat of beter zou kunnen, maar stilstaan bij wat er nu gebeurt. Niet bezig zijn met alle dingen die er nog op mijn lijstje staan, maar met de aandacht bij het moment zijn. Mindfull bezig zijn dus. Een hele uitdaging, maar het helpt mij om iets minder het gevoel te hebben alle ballen in de lucht te moeten houden. Succes met de worsteling werk/prive/kinderen/jezelf/relatie/enz. Iedereen zit er mee, en iedereen vindt zijn eigen oplossing.
Waaaw Sofie! Ik heb superveel respect voor je. Als ik je blog lees… Ook al is het ploeteren, je doet dat toch supergoed?! Al zo lang borstvoeding geven, fulltime werken en zo gepassioneerd zijn door je job én je gezin. Dat is zwaar om te dragen, maar tegelijk is het ook super dat je zo ‘dedicated’ bent. Ik zou niet weten wie het beter doet… (en dat hoeft ook niet, it’s not a competition).
Als het enige ‘raad’ kan zijn:
Ik heb een tweeling van een jaar oud. Een paar maanden geleden stond ik op crashen en was het huishouden een ramp. Nu gaat het een PAK beter. En dat heeft allemaal met één simpel feit te maken. Ze. Slapen. Door. Als ik terugdenk aan de twins op 7 maanden: neen, dat was niet gezond. Maar je hebt soms geen andere keuze: je moet erdoor. Nu heb ik een pak meer energie, en dat is een groot verschil. Er is zelfs tijd op 1 keer per week te gaan sporten! Wat een verademing. Dat het je nu niet lukt, lijkt me heel normaal? Ik ben ook pas terug kunnen beginnen toen ze 1 jaar werden… Soms gaat het gewoon niet anders. So be it…
Als ik nu vergelijk met een paar maanden geleden: er is een hoop veranderd. Dus hopelijk voor jou even op de tanden bijten, en dan gaat het stilaan beteren. Ik heb ook een drukke job die ik enorm graag doe. Geen denken aan dat ik die zou opgeven. Ook niet voor een andere, ik doe het gewoon te graag. Voor je kinderen zorgen, is niet méér of minder de verantwoordelijkheid van een vrouw, dan van een man. Het enige wat een man niet kan, is borstvoeding geven. Voor de rest loopt hier een papa rond die alles kan wat ik ook kan. Thank you, lord :-).
Veel succes en nog efkes volhouden Sofie!
x
Hey,
Het is hard om terug te gaan werken met een baby, maar dat wil inderdaad niet zeggen dat je het niet moet doen. Ik keek helemaal niet uit om terug te werken, maar eens op het werk, doet dat ook weer deugd. Ik doe mijn werk ook graag.
Heb wel het geluk om 4/5 te kunnen werken (ook financieel, we hebben een klein huis gekocht om die optie open te laten), maar eerlijk: het helpt niet veel. Want ik werk alle dagen en stop vroeger om de oudste van school te kunnen gaan halen, hij is nog wat te klein voor de opvang vind ik (voorlopig). Maar da’s dus tijd die helemaal verloren lijkt te gaan, buiten dat hij er wel wat aan heeft. Mijn man heeft totaal geen flexibele job en er zijn geen grootouders in de buurt, dus de enige optie voor ons. De oma’s komen wel op woensdag trouwens. Iedereen doet zijn best, en inderdaad verre van perfect, maar zeg, ik ben er zeker van dat die kinders van jou geliefd zijn en zich geliefd voelen en dat je een goed voorbeeld bent, net door te gaan werken en te doen wat je graag doet.
Dag Sofie,
Ik heb pas jouw blog leren kennen! Heb dit bericht gelezen, en ook je bericht van overgang van 0-naar1-naar2. Leuke dingen, zeer herkenbaar!
Dit is al de in-de-vijftigste reactie dus ik moet niet het warm water willen uitvinden he. Ma
Dag Sofie,
Ik heb pas jouw blog leren kennen! Heb dit bericht gelezen, en ook je bericht van overgang van 0-naar1-naar2. Leuke teksten om te lezen, zeer herkenbaar ook!
Dit is al de in-de-vijftigste reactie dus ik moet niet het warm water willen uitvinden 😉 Maar wat ik zie? Dat jij de positieve dingen ziet, en dat je heel eerlijk bent. En ik denk… dat je gewoon, zoals zovele mama’s (en ook papa’s) vermoeid bent, omdat je een nog zo kleine baby in huis hebt, dan nog een oudste kleintje, een job, een huishouden, en dat je al die ballen niet gemakkelijk in de lucht meer kunt blijven houden. Wat mijn persoonlijke tip zou zijn: de positieve dingen uitlichten, is heel belangrijk, en deze vooraan zetten, en je daar ook aan vasthouden, dat geeft je de moed om er elke dag tegenaan te gaan. En daarnaast: alle kleine beetjes helpen. Ik bedoel: de mogelijke aanpassingen niet te groot zien! Bvb. wat betreft die poetshulp, dat hoeft toch helemaal geen zware investering/kost te zijn? Denk bvb. nog maar aan 2 uren in de week, dit lijkt niet veel, maar dat is toch iets? En dan betaal je iets van 14 of 15 Euro per week (dacht ik, rekening houdend met wat je kan terugtrekken?) En je zult zien: het maakt echt een verschil hoor! Iedere week kan er iets aangepakt worden; bovendien komen er zelfs verrassingen uit, week na week. Wie zegt dat een poetshulp alleen maar moet poetsen, het kan ook strijken zijn, of eens op een kindje passen voor een kwartiertje, enz. Bekijk het positief, het één brengt soms het ander met zich mee, het kan een begin zijn van een vernieuwing, misschien de vernieuwing of verandering waar jij/jullie momenteel nood aan hebben?!
Vele groetjes!
Hoi Isidee, we hebben al drie uur per week poetshulp. Daarmee wordt de keuken/leefruimte/badkamer gepoetst en iets extra als het nog kan. Dat is toch wel een zware investering vind ik voor een gezin. Komt neer op ongeveer 100 euro per maand. Het is het me helemaal waard, maar als er ruimte was, dan mocht ze ook strijken/wassen/andere dingen doen. Bedankt voor de tip alvast
Wij hebben ook een hulp 3 uren per week, maar ik heb de indruk dat ze heel veel doet in die uurtjes! Gans de beneden (telt 5 ruimtes) opgeruimd, gestoft, gepoetst + meestal nog half uurtje over voor strijk, of ramen, etc. Ben je tevreden van je hulp? Werkt ze via een poetsbureau?
Beste Sofie, Vlamingen willen voor alles altijd oplossingen bedenken, ook zelfs wanneer je gewoon iets kwijt wil, het even van je af moet schrijven. Natuurlijk bestaan er veel grote oplossingen voor de zaken waar je mee worstelt, maar… je bent gepassioneerd door je job, dus je laat hem terecht niet zomaar vallen. Je wil de beste moeder zijn die je je kan inbeelden, plus die professionele ambitie (do it with passion, or not at all). Daar is allemaal niks mis mee. We zijn nu enkele jaren ‘in the moment’. Dit is hoe het leven tijdelijk is met 2 kleine minis, je moet er gewoon volop door (en effectief, ik had het ook enorm onderschat- ik was toch die vrouw die superveel aankan?). Blijven erover nadenken en creatieve kleine oplossingen zoeken van dag tot dag houd je fris en alert. Je kinderen zullen niet klein blijven. De mijne zijn 4 en 6 en ik kom vaker op adem tussen de drukte door. Ik heb een ambitieuze job op 4/5, en sommige avonden (lees: nagenoeg alle) ben ik nog steeds heel moe, maar ook tevreden, het gaat erom je eigen weg te blijven volgen. Doe wel en zie niet om, je leven is wat jij beslist er mee te doen, niet wat vele anderen in jouw plaats zouden doen of beter vinden voor jou. Grote keuzes maken en dingen opofferen doe je momenteel beter niet, of je gaat het je achteraf beklagen. Gewoon het uitzitten, uitzweten, noem het hoe je wil. Mijn leven dit jaar met 2 mooie, flinke, heerlijke, brave, opgevoede kleine jongens is nu een pak beter dan toen ik baby’s had. Keep it up.