Ik probeer al lang niet meer perfect te zijn, want daar is geen beginnen aan. Ik probeer het gewoon goed te doen en alle ballen in de lucht te houden. Maar ook daar zie ik mezelf falen. Het is weer helemaal rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Ik ben twee maanden aan het werk en ik hap naar adem, die ik maar moeilijk vind.
Een doorsnee dag begint om 5u (of vroeger) met me naar het werk te haasten. Drie keer per week eindigt de werkdag met me naar de puva te haasten (voor de psoriasis, die is nogal hardnekkig, ik moet extra beurten krijgen). Elke dag haast ik me naar de kindjes, want ik heb ze dan nog niet gezien. Thuiskomen is hen wat aandacht geven en het huishouden proberen recht te houden. Het moment dat de kindjes in bed liggen, hollen wij daar uitgeput ook naartoe. Het licht gaat hier vaker uit om 20u dan om 22u.
Na zo’n dag heb ik het gevoel dat ik nog duizend dingen niet heb kunnen doen. Ik negeer het huishouden nochtans zoveel mogelijk. We hebben drie uur poetshulp per week en toch blijft het precies maar komen. Ik ben geen pietje precies (verre van, het ligt er meestal beschamend bij), maar ik probeer toch een beetje orde en netheid te scheppen. Anders krijgt mijn hoofd helemaal geen rust.
Ik schrap daarbuiten zoveel mogelijk activiteiten als mogelijk. In de week is er niets behalve slaap-werk-kinderen-repeat. Als er toch een activiteit bijkomt waar ik niet onderuit kan, sleur ik dat de hele week als extra bagage mee. Met het retestrak lijf wil het dus ook al niet lukken, want sporten glipt megahard tussen de mazen van het net. Nog iets om ongelukkig over te zijn, want ik loop lastig zonder sport en ik haat mijn lichaam nog meer dan gemiddeld als het er niet van komt.
De weekends zitten eivol. Dat is natuurlijk deels onze eigen schuld, maar ik heb geen zin om ook nog de leuke activiteiten des levens te schrappen omdat ik geen adem meer heb. Die geven mentale zuurstof en dat is ook belangrijk, toch? Het is natuurlijk ongelukkig dat we drie huwelijken op een maand tijd hebben gehad, maar je zegt toch niet nee tegen vrienden die je bij de mooiste dag van hun leven willen? Dat is een eer, dat wil ik niet missen. Je kan ook de autokeuring niet meer uitstellen, je gaat uiteraard naar het eerst schoolfeestoptreden van je oudste en je kan toch ook niet tegen je grootmoeder die 80 wordt en dat viert, zeggen dat je gewoon te moe bent om te komen?
Maar ik vind dan soms geen adem meer. Ik schakel echt over op rennen, springen, vliegen, rennen, vallen, opstaan en weer doorgaan. Survivalmodus, terwijl ik probeer om alles ondertussen zo goed mogelijk te doen. Want we hebben het natuurlijk nog niet gehad over hoe hard ik het gevoel heb dat ik faal dat het me allemaal zo zwaar valt.
Ik kijk met heimwee terug naar de tijd dat ik ’s morgens de juffrouw zag en in de namiddag de schoolpoort, dat ik niet om de zoveel tijd aan een kolf moest hangen omdat ik niet bij mijn jongste kan zijn, dat er tijd en rust was – ook al was het ook dan gigantisch druk.
Ik heb even een dipje, maar over vijf minuten is het misschien alweer over. Maar toch vraag ik mij af, waar zijn wij allemaal mee bezig? Kan het echt niet anders? Of ben ik gewoon een dikke nul die te weinig slaapt? Cause that is how I feel.
Zo herkenbaar. Ik hakte knopen door en had gisteren mijn eerste 4/5 dag. Heb mij de hele dag schuldig en zwak gevoeld dat ik een fulltime niet aankan. Pff, wat doen we onszelf aan.
Het is allemaal heel herkenbaar. Honderdduuzend voorbeelden kan ik geven en dan hebben we er nog maar eentje en werk ik al 4/5de…
Ik blijf ook overal op het internet (blogs, instagram, …) en daarbuiten zo’n verhalen lezen/horen. De vraag “waar zijn WE toch mee bezig” is dus zo relevant de laatste tijd, daar moet echt iets mee gedaan worden. Vraag me niet hoe, maar als er een kar is om op te springen… I’m in!! (En ondertussen peins ik verder, of er misschien toch echt niets kan gedaan worden… het systeem werkt toch echt niet voor jonge (en oudere) gezinnen)
Ik denk dat het bijzonder moeilijk is om de perfecte job, het perfecte gezin en het perfecte sociale leven te combineren. Ik vrees dat keuzes maken nu eenmaal moet.
In ons geval is het 4u poetshulp per week, ouders die allebei 4/5e gaan werken zijn met ouderschapsverlof om wat extra tijd te hebben met de dochter, en (in mijn geval) een job die mijlenver van de droomjob staat, maar wel op 3 km van zowel voordeur als school ligt.
Heel herkenbaar… Mijn dochters zijn al groter (9 en 13) en het ‘zorgende’ heeft plaats gemaakt voor schoolwerk opvolgen en rondrijden naar de volleybal (elk 3x per week), naar de academie, naar de scouts, naar verjaardagsfeestjes, naar vriendinnen…
Tel daarbij dat ik een ‘man met een carrière’ heb en dus zo goed als overal alleen voor sta tijdens de week. Na veel gesukkel en het gevoel ‘geen leven meer te hebben’ ook de knoop doorgehakt om vanaf september 4/5 te gaan werken.
Loopt alles nu op rolletjes bij ons? Nee natuurlijk niet. Maar er is wel weer wat ademruimte en dat is al heel wat.
Waar zijn we mee bezig? Inderdaad. Maar vooral WAAROM doen we het onszelf aan?
De oplossing zal vrees ik toch van en uit onszelf moeten komen hoor… Misschien beginnen met de lat soms eens wat minder hoog leggen? Aanvaarden dat je niet meer dan je best kan doen. Dat gewoon goed al meer dan goed genoeg is.
Mijn oudste gaat al heel de week met kousen van papa naar school… ik loop wat achter met de was namelijk. Is dat erg? Maar nee, het kind heeft elke dag propere kousen aan en niemand ziet dat die van papa zijn ;o)
Mijn jongste moest vanmorgen eigenlijk douchen maar was niet uit bed te krijgen. Dus werd het een wasje aan de lavabo en wat droogshampoo. De douche zal voor vanavond zijn. Is dat erg? Maar nee, ze is proper hoor.
Vroeger kon ik me daar slecht bij voelen. Maar wat brengt dat op? Niets! Wees mild voor jezelf…
Sinds ik een jaar of twee geleden eens zwaar gecrasht ben, probeer ik alles wat rustiger aan te pakken. En wanneer ik voel dat ik weer loop te stressen over vanalles en nog wat, stel ik me de vraag ‘is dit het waard om over te stressen?’ en dan is het antwoord meestal nee…
Ga voor jezelf en je gezin na waar de bottlenecks zitten en zoek concrete oplossingen daarvoor. Bekijk wat je eventueel kan uitbesteden en wees ook niet te trots om hulp in te schakelen.
Bij ons waren dat het huishouden, de boodschappen en het eindeloos ‘mama taxi’ spelen. Wij hebben dus zes uur poets- en strijkhulp ingeschakeld, doen Collect&Go en proberen zoveel mogelijk te carpoolen met andere ouders wat de hobby’s betreft.
Het kost natuurlijk allemaal geld, dat besef ik ook wel, ik verdien minder door die 4/5 en wij zijn grootverbruiker van dienstencheques. Maar de extra tijd die ons dat brengt, is onbetaalbaar.
Oh zo herkenbaar!
Ik word er zo triest van. En boos, omdat iedereen in mijn omgeving het maar normaal lijkt te vinden dat je gedurende de week je kinderen amper ziet.
Ik vind dat verre van normaal.
Dat is het slaaptekort dat spreekt. No worries, dat gaat wel weer voorbij. Je ukkies doen het prima, dat is toch het belangrijkste?
Ik merk dat ik in drukke periodes ook die activiteiten van ‘mentale zuurstof’ als last ga zien. Als er elk weekend een auto volgeladen moet worden voor weer een familiebezoek (met dus ook een uur heen en weer terug rijden). Dat ik dat zie als verloren tijd die ik niet aan iets anders kan besteden. Lastig, want uiteindelijk zou “je voetjes onder tafel schuiven” bij de schoonmama een welkome verademing moeten zijn.
Heb je al eens mindfulness geprobeerd? De essentie is om in het “hier en nu” te leven. Om proberen stil te staan tijdens het rennen en ook te kunnen genieten van die momenten waarop je al met je gedachten bij het volgende zit. Mij helpt het in ieder geval. Dus mocht je (bv in de wachtzaal van de puva) nog even tijd hebben, probeer dan zeker eens een boek erover te lezen. Het is de investering waard!
Succes!
Ik werk halftijds en we hebben 3 kinderen. Geen poetshulp. Maar als ik niet halftijds was gaan werken waren we allemaal gecrasht. Het is enorm moeilijk om in de week iedereen op tijd op de juiste lokatie te krijgen (school, crèche, logo, …).
We hebben 1 auto en de rest gebeurt met de fiets, wat voorlopig dan ook de enige sport is die gebeurt. Ik probeer ook gezond te koken want op school kunnen ze niet warm eten. maar ook hier voel ik vaak tekort schieten. ik ga er vanuit dat we in oktober wat meer ritme krijgen en dus ook wat meer rust.
Ik werk sinds de oudste naar school gaat halftijds, dankzij tijdskrediet. En ik begrijp soms niet waarom niet meer mensen dit doen. Oké, je levert in op je loon. Maar je krijgt er zoveel tijd en rust voor in de plaats… Laat toch zeker eens berekenen wat je qua loon zou overhouden. En vraag bij de RVA wat jouw uitkering zou zijn, al denk ik dat dat standaard is. In mijn geval is dat ongeveer 225 euro per maand. Aangevuld met het kindergeld komen we zeker rond. Als we niet te zot doen natuurlijk, maar dat ligt totaal niet in onze aard.
4/5de gaan werken vind ik persoonlijk nog altijd teveel. Want dan hol je jezelf die 4 dagen nog altijd voorbij…
Succes ermee, en bekijk het zeker eens!
x
Ik herken het helemaal. Zo veel moeders (en vaders) denk ik. We blijven maar rennen en spartelen en naar adem happen. Ik vind het eerlijk gezegd niet normaal dat elk jong gezin het maar voor zichzelf moet oplossen. Ik geloof oprecht dat het combinatiedossier van Femma op veel van die vragen een antwoord kan bieden: http://www.femma.be/nl/onze-visie
Een beetje meer waardering voor de maatschappelijke arbeid die we verrichten door o.m. de zorg voor onze kinderen, een beetje minder focus op de economische waarde van werk. En tot die tijd: onze verhalen blijven vertellen en delen, want ik voel me toch altijd een pak minder eenzaam wanneer andere gezinnen ook blijken te spartelen.
Hey Sofie!
Ik werk 4/5de. Full time is voor mij niet haalbaar. Mijn lief is weg van maandagmorgen tem vrijdagavond. Ik werk ploegen met weekends. Ik heb voor mezelf uitgemaakt dat ik 4/5 zal werken tot waar het voor mezelf gaat. Anders ga ik parttime. Ik heb 2 zoontjes van 4 en 2 jaar. En 1 soms 2 avonden per week moeten ze bij mij ouders gaan slapen omdat ik laatdienst heb.
Ik kan wel zeggen dat ik immens van mijn leven geniet of althans probeer. Ik wil je ook hetzelfde toewensen. Dat je rust vindt voor jezelf wat je ook kiest!!! Iedereen moet zoeken wat voor hen of haar het best haalbaar is. Maar you go girl!!!!! Het is allemaal niet zo simpel als we vroeger voor ogen hadden.
Gr. vanuit Ieper.
Ik werk vier vijfde en heb 6 uur poetshulp per week (doet strijk, legt weg, doet de afwas, kuist, ververst de lakens Рmaw alles wat ze kunnen/mogen, laat ik ze doen). Dat geeft mij rust. vier vijfde helpt om alles wat ik anders in de weekdagen zou willen doen (of tussendoor zou moeten doen), naar dan te verplaatsen; h̩̩l vaak een superpraktische dag, maar ik voel me er wel goed bij, omdat de dingen dan wat vooruitgaan.
is minder werken een optie? Voor mij helopt het alleszins om véél minder te stressen.
Wat ik mij afvraag… Hoe is het zover gekomen dat beide partners in een gezin fulltime MOETEN werken.
Kan die levensstijl niet een beetje bescheidener. Hoe meer werken, hoe meer nood aan ontspanning, hoe meer geld nodig om die ontspanning te betalen of af te kopen, hoe meer werken, enz enz enz.
Het sleutelwoord in onze maatschappij lijkt wel MEER. Altijd maar meer, meer spullen, meer kleren, meer reizen, meer meer meer.
Omdat basisbehoeften veel duurder zijn geworden. Wonen, stroom, … Wij zijn heel voorzichtig en leven helemaal niet buitensporig. Ik heb vijf jaar ascetisch geleefd (voor ik Tom leerde kennen) en kan perfect met minder – het was toen gewoon om huur/mobiliteit/eten te kunnen betalen. Meer dan full time, want ik werkte toen ook nog in het weekend. Maar we werken nu niet alleen full time voor nu, maar ook voor later. Dat is misschien stom als ik morgen dood val, maar ik ben doodsbang voor later. Pensioen? Mijn boekhouder werd bijna gek toen ik nog maar een vraag stelde over 4/5. Het enige wat hij zei was: doe dat nooit, je tekent je eigen doodvonnis op het werk. Angst. In mijn job is 4/5 ook niet echt een optie. Het is alles of niks. En voor niks ben ik niet klaar, maar tegen alles niet bestand. Tegen niks ook niet. Kiezen is verliezen, ik weet het.
Eigenlijk wel jammer, dat je jezelf nu kapotwerkt uit angst voor later. Er zal toch best wel een compromis zijn?
Waarom schiet die boekhouder 4/5 zo af? Er zijn toch ongelooflijk veel mama’s die dat doen? Die gaan heus niet allemaal in de problemen komen later :). Ik denk altijd: later hebben we nog altijd ons huis dat ze kunnen verkopen… als we er niet komen met ons pensioen of zo. En weet je, hoe rijker je bent als bejaarde, hoe minder recht je hebt op allerlei toelagen!!
Ik heb het geluk te werken in een sector (onderwijs) waarin we probleemloos zelf kunnen kiezen hoeveel uren we werken. Ik werk dit schooljaar 60%. Mijn kindjes schelen trouwens een maand met die van jou. En weet je, eerst dacht ik dat ik dat maar een jaartje zou doen, maar pfffff, voltijds werken zie ik mezelf toch echt niet meer doen met kleine kindjes! En de collega’s die dat wel doen, die zien er afgepeigerd uit… Hier maken we dus opofferingen. Weinig restaurantbezoekjes, deze zomer niet op reis, niet teveel nieuwe kleren … maar in ruil kan ik vaak aan de schoolpoort staan en moet de jongste maar weinig naar de opvang.
Ik zou dat gevoel dat je hebt dus toch echt niet negeren. Je hebt een droomjob, maar misschien is er een ander type job dat je even gelukkig maakt net omdat je meer tijd bij je zoontjes kan zijn? Ze zijn maar 1 keer zo klein en schattig en vertederend en …. 🙂 (Schattige ventjes heb je trouwens!)
Ik werk al jaren niet meer !! Mijn man is een zelfstandige die met veel plezier 14 per dag werkt. Soms nog meer en ook op feestdagen en ‘s nachts.
Toen ik tegen onze boekhouder opperde dat ik opnieuw wou gaan werken zei hij in beleefde woorden dat ik daar beter NIET aan kon denken. Dat dat voor later geen enkel voordeel zou hebben. Ik was wat in mijn gat gebeten, maar nu ben ik blij want ook al ben ik thuis. Ik ben al vele weken oververmoeid en zou dat werken nooit volgehouden hebben. Ik ben al blij dat ik de boel thuis draaiende kan houden.
Het hangt dus misschien van je boekhouder af.
Voor later zou ik niet bang zijn….Ik ben soms bang dat mijn man mij gaat verlaten en ik dan niets meer ga hebben, maar tenslotte leef ik in het NU en ik wil NU een leven. Wat later komt zien we dan wel….
Sofie, ik lees jouw blog nu al ruim twee jaar en heel vaak vind ik dat je pijnpunten in de maatschappij aanstipt waarin heel wat mensen zich herkennen. Daar komen dan vaak nuttige tips uit van jouw lezers, maar daar gebeurt dan niets mee. Wat ik bedoel is: je hebt het vaak over de tijdsdruk die je ervaart (en geloof mij, die ervaren we allemaal) maar…De afstand die jij dagelijks aflegt voor jouw droomjob houdt dat mee in stand. En je moet die afstand wel afleggen want je droomstad is Gent. Dan zou ik rationeel te werk gegaan zijn en dichter bij mijn werk gaan wonen. Radicaal? Ja, maar nuttig. Dichter bij je werk = meer tijd voor je gezin en (misschien) ook beter voor je gezondheid.
Sinds september werken mijn man en ik allebei 4/5de en dat bevalt ons. We zijn een zolder aan het opknappen, gaan de coniferen in de tuin moeten uitdoen en hebben acht uur in de maand poetshulp. Dat wil zeggen dat we dit jaar niet op reis gaan. Maar dankzij de poetshulp en onze 4/5des verkrijgen we wel meer tijd. Sinds mijn burn-out van anderhalf jaar geleden stellen we andere prioriteiten. Keuzes maken hoort bij het leven.
Ik volg jouw visie ook. Ik ben veranderd van job tot ik er eentje had op fietsafstand. Kinderen gaan naar school op wandelafstand.
En ik ben nochthans alleenstaande mama, wij leven als gezin van drie van een 4/5 wedde en ik heb niet het gevoel dat ik arm ben. Ik betaal een huis af. Ieder heeft hier zijn hobby’s, propere kleren, degelijke schoenen, enz enz. Op tafel komt gezond eten.
Nog een jaartje en dan is het tijdskrediet op. Misschien blijf ik zelfs wel 4/5 werken zonder RVA aanvulling, want die woensdag thuis is hemels. Voor mij en voor de kinderen. Een rustpunt. Op woensdagmiddag blijven wij thuis. En doen we heerlijk niets en hangen wat rond in ons eigen nest.
Je doet je best, Sofie. Meer kan en mag je van jezelf niet verwachten. Als ik de reacties hierboven lees, merk ik dat je niet de enige bent die zich zo voelt, hopelijk kan je jezelf daar wat aan optrekken. Ik duim alvast voor jou!
Je doet wat je kan Sofie!
Wij hadden hier bijna dezelfde situatie en gingen er beiden bijna onderdoor!
Dus beslist om droomjob op te geven en fulltime thuisblijfmama te worden! Weliswaar na een jaar piekeren ,rekenen, wat als,…hebben ook een eigen huis en manlief is maar gewoon arbeider.maar had het eigenlijk al veel eerder moeten doen! Zalig om zoals vandaag in het bos te gaan wandelen met de ukken en eikeltjes en blaadjes te rapen! Ieder moet dit uiteraard voor zichzelf uitmaken, maar ik zie in onze vriendenkring toch meer en meer mama’s OF papa’s hetzelfde doen.definitief of tijdelijk via tijdskrediet.
Ik kreeg ooit de raad van mijn allerliefste oma zaliger: doe waar je nu gelukkig van denkt te worden, later is nog ver weg en er kan nog zoveel gebeuren.
Goede moed en heel veel succes!
‘Waar zijn wij mee bezig?’ Ik ben nergens mee bezig. Misschien klinkt het hard wat ik ga zeggen, ik bedoel het nochtans niet hard, maar je kiest zelf hoe je leeft. Ik heb gekozen om me niet te haasten. Ok, soms haast ik me toch, of ik betrap mezelf erop (bijvoorbeeld als mijn zoon ‘ikke moet kaka!’ roept op het moment dat we vertrekkensklaar staan om naar school te fietsen), maar meestal doe ik alles op ‘t gemak.
Ik heb een poos geleden al beslist om niet alles meer te willen. Er is gewoon niemand die ooit heeft gezegd dat het haalbaar moet zijn: een voltijdse job, twee kinderen, een boeiend sociaal leven, een paar keer sport per week. Waar halen we dat dan, dat dat haalbaar is? Voor mij is het niet haalbaar, dus heb ik het al snel opgegeven. Misschien is het voor sommigen wel haalbaar, maar ik ben die precies nog niet tegen gekomen. 🙂
Grof gezegd komt het erp neer dat ik mijn job heb aangepast aan mijn kinderen. Ik ben 50% gaan werken. Daar keken sommigen wel wat raar vanop ja, maar ik heb er niet wakker van gelegen. Een job waarin ik niet 50% zou kunnen werken, wil ik niet. Misschien later, als ze het huis uit zijn. Dan stopt het leven niet. Mis ik iets, op professioneel gebied? Welneen. Ik heb het belang van mijn job leren relativeren, vooral. En ik geniet veel harder van de momenten met de kinderen thuis, om eerlijk te zijn. Helemaal niet meer werken zou ook niets voor mij zijn, maar die 50% bevalt me wel.
En financieel? Dat lukt. Zelfs met een man die 80% werkt. Met minder gaat ook. We maken geen vliegreizen of dure citytrips, we kopen nogal wat tweedehands, we smijten zelden iets weg, we gebruiken zo vaak mogelijk de fiets, we gebruiken de laptop van het werk thuis (dan hoeven we er zelf geen te kopen), enzovoort. We hebben onze afbetaling voo het huis bewust laag gehouden. Niks speciaals, eigenlijk. Misschien zijn er mensen die vinden dat we groter zouden kunnen wonen, maar de plaats die we hebben vinden we zelf perfect. Misschien zijn er mensen die vinden dat we een grotere auto zouden kunnen gebruiken, maar dat zegt ons niks. Vaak ontstaan behoeften uit vergelijkingen, en hoewel we ook soms die neiging hebben, proberen we heel hard om er niet in mee te gaan.
Je schrijft vaak over de verhouding werk – kinderen – vrije tijd en telkens opnieuw denk ik ‘op een dag gaat ze melden dat ze een keuze heeft gemaakt’. Ik vind niet per se dat je dat moet doen (iedereen kiest zelf) maar het is alsof je blogposts een aankondiging zijn van iets wat je nu al heel duidelijk voelt. Soms is het een sprong in het duister, zo’n keuze. Misschien zal je er later op terugkomen, dat kan ook. Maar dat mag. We proberen allemaal maar wat …
Neem de tijd. Dat is mijn advies, ongevraagd. 🙂 Neem de tijd om je leven te overdenken en neem daarna de tijd om goed te doen wat je wil doen. En denk niet na over wat je misschien niet meer kan doen, dan, want dat is verloren energie. Daar heeft niemand wat aan. Succes!
Zo herkenbaar wat je schrijft! Niet perfect is ook gewoon goed! Hier ook grote voorstander van het Femm combinatiedossier http://www.femma.be/nl/onze-visie
Succes meid!
Zelf ben ik ongelukkig op dagen dat ik mijn kinderen ‘s morgens of ‘s avonds niet kan zien. Die warme slaaplijfjes… 🙂 Zelf heb ik mijn droomjob opgegeven toen er kinderen waren. Ik werkte toen vooral ‘s avonds. Ik denk dus niet meer: waar zijn we mee bezig? We wonen ook niet meer in de stad want dan zou die lening mij gedwongen hebben om voltijds te blijven werken. En dat is geen leuk leven. Ik heb geleerd dat we niet alles kunnen hebben en dat tijd thuis oh zo kostbaar is… Ik kijk er weer tegenop om mijn kleine baby binnenkort weer nr de opvang te brengen. Gelukkig maar twee dagen per week maar toch he, ze gaat ‘s avonds weer ruiken naar parfum van vreemde vrouwen. Je bent duidelijk al heel lang niet perfect gelukkig met je huidige weekschema. Tijd om daaraan iets te doen!
Ik kan weinig toevoegen aan alle positieve verhalen en inzichten die de vrouwen hier al gedeeld hebben. Een combinatie van nu eenmaal keuzes maken in het leven + interne rust vinden in je huidige situatie (waarvan je het geluk hebt dat ze enkel het resultaat is van je eigen keuzes) is de sleutel tot gelukkig zijn (is niet gelijk aan perfect zijn).
Maar dat de Femma’s van deze wereld dit forum even als een achterpoortje gebruiken om vrouwen/moeders te proberen overtuigen dat “de economische van waarde van werk” niet zo belangrijk is, vind ik toch maar een beetje griezelig. Een samenleving gebundeld onder een overheid is ook maar het resultaat van een rekensommetje. Doordat we vandaag werken en productief zijn, heeft de overheid ook centen voor betaald zwangerschapsverlof, ouderschapsverlof, het dienstencheque-systeem, sociale zekerheid, gesubsidieerde kinderopvang, een sociaal vangnet voor degene die tegenslag hebben, onderwijs,… en meer: doordat we allemaal werken, doen onze bedrijven het goed, waardoor ze ons goed betalen, een bedrijfswagen geven aan vele gezinnen, meer jobs kunnen creëren, …. Zo blijft die rekensom kloppen en kunnen we al die voordelen blijven betalen die ons het leven makkelijker maken en de kwaliteit ervan verhogen.
Moet dat allemaal? Neen. Absoluut niet. Maar als we morgen allemaal lekker minder gaan werken en de economie niet belangrijk vinden, is er straks ook geen geld meer in de pot om al die bovenstaande voordelen te betalen, en gaan we terug naar vroeger, toen moeders niet werkten, kinderopvang niet bestond, er geen geld was voor wetenschappelijk medisch onderzoek en onze levensstandaard een pak lager lag. En dan zitten we daar opnieuw, aan onze haard. Dat wil niet per definitie zeggen dat we dan minder gelukkig zouden zijn. Maar het is wel een leven waarvoor de intelligente, ontwikkelde vrouwen die ik ken geen zin lijken te hebben, en zich niet gelukkig in zouden voelen.
We can’t have it all.
Hoi,
Ik wil deze persoonlijke blog niet gebruiken voor hevige discussies, maar wil wel even verduidelijken dat femma met hun voorstel net tot doel heeft om het voor vrouwen makkelijker te maken om werk en gezin te combineren. Het is absoluut geen vrouw aan de haard voorstel, integendeel. Kwaliteitsvolle kinderopvang, betere mantelzorgverloven etc. Net zodat vrouwen kunnen werken en gelijke kansen krijgen op de arbeidsmarkt. De moeite waard om het eens te bekijken.
Uit je posts komt toch wel héél vaak naar voren dat de combo werk-gezin-vrije tijd helemaal uit balans is. Tijd om knopen door te hakken denk ik dan zo. Ben zelf minder gaan werken, dichter bij huis, absoluut niet DE droomjob maar krijg er zoveel voor in de plaats, tijd EN rust! En dat pensioen komt wel in orde hoor, je kindjes worden NU groot.
Ik vind het toch jammer dat de meerderheid van de reageerders zegt: neem genoegen met minder, ga minder werken, doe een job die je niet leuk vindt, en leg je er bij neer. En die reacties komen dan van vrouwen zelf.
Waarom kan je niet én carrière én een gezinsleven hebben? Hell, in Scandinavië doen ze dat gewoon, daar is het de normaalste zaak ter wereld dat mannen en vrouwen werken en voor hun kinderen zorgen. Een en-en verhaal, geen of-of. Maar in Scandinavië is de gelijkheid tussen man en vrouw ook een pak groter. Als ik de reacties hier lees, heb ik het gevoel dat we hier nog heel ver staan van die gelijkheid. Vrouwen doen tegenwoordig dezelfde studies, maar eens er kinderen komen, is het gedaan met gelijkheid. En dat bedoel ik zeker niet negatief tegenover mannen, want ik ken evenveel mannen die meer voor hun kinderen willen zorgen, en tegelijkertijd een carrière hebben.
Ik lees hier dan dat je genoeg moet nemen met minder luxe, maar dan lijkt het alsof jij gewoon zo’n job doet voor de centen, wat volgens mij totaal fout is, je doet dat werk omdat het je gelukkig maakt, omdat je je ermee ontplooit.
Sorry, maar zolang wij niet meer ambitie gaan hebben om én een carrière én een prive-leven te willen, en zolang wij gewoon maar zeggen ‘goh ja, je kan niet alles hebben, ik zet een stap opzij’, zolang gaat er niets veranderen. Jammere zaak. Serieus, ik vind mezelf geen feministe of activiste, maar van deze reacties wil ik op de barricaden gaan staan en gaan pleiten voor een beter systeem, waarin je een carriére hebt, maar geen 80 uren werkt, waarin je minder kan werken als je kind klein is en meer als ze groter worden, waarin er een degelijk systeem is voor kinderopvang, enz.
We moeten meer ambitie hebben!
Ik ben het met je eens dat er niet enkel in de richting van vrouwen gekeken zou mogen worden als het gaat om minder werken. Ook mannen kunnen minder gaan werken. De mijne heeft een tijdlang 80% en ik 100%. Nu werk ik minder, maar ik voel me daar goed bij.
Ik ga ook akkoord dat het systeem beter zou moeten zijn. Ik ben voorstander van een systeem waarbij man en vrouw samen een pakket ouderschapsverlof hebben, betaald, en waarbij ze kiezen hoeveel wie opneemt.
Daarnaast vind ik 5/7 dagen werken eigenlijk sowieso te veel. Tja, het zal zijn dat ik lui ben. 😉 Ik denk dat 4/7 ook wel mooi is. Onbetaalbaar, hoor je soms. Maar ik denk dat de gezondheidszorg er wel zal bij varen, en die kost ook wat. 🙂
Nashje,
Wat zou jij dan doen in haar geval?
Ik ben echt reuzebenieuwd want zoveel andere opties dan de suggesties hierboven lijken er me niet te zijn? Halftijds een radioprogramma presenteren, dat is geen optie, lijkt me. Die job van haar is toch ook gewoon geen standaardjob.. en dit (voltijdse) ritme maakt haar al jaren behoorlijk ongelukkig (topic dat al vaker is teruggekomen, die moeilijke combinatie kinderen-werk-woonplaats). Wat zouden de lezers hier haar dan moeten voorstellen? De suggesties komen er ook alleen maar omdat Sofie zelf al jaren zegt dat ze dit leven te druk vindt, he. Niemand van ons zegt dat vrouwen geen ambitie mogen hebben hoor 🙂 maar wat heb je aan ambitie en een droomjob als je daardoor jezelf voorbij holt?
Ik ga trouwens wel akkoord met je als je zegt dat er nog veel werk aan de winkel is qua gelijkheid. Mijn zus heeft een wat hogere functie ergens, en 4/5 werken mag ze, maar 3/5, hoooow maar. Dat vinden haar collega’s (allemaal vrouwen begot!) maar niks. Zij hebben dat ook niet gemogen toen ze zelf kleine kindjes hadden, dat is de redenering…
Bedankt voor deze reactie! Dat bedoel ik juist!
Wij zijn allebei 4/5e gaan werken, omdat we allebei meer tijd met de dochter wilden.
Ik pleit zeker niet voor vrouwaandehaard. Maar Sofie vermeldt hier zo vaak dat de combinatie haar zo zwaar valt. Dan is het toch logisch dat de lezers mee naar oplossingen zoeken? De meest voordehandliggende oplossingen zijn dan minder gaan werken in het gezin, of verhuizen.
Uiteraard zou het prettiger zijn als er oplossingen van overheidswege zouden komen. Maar de nood lijkt me acuter dan wachten op de politiek.
Welke oplossingen zouden er dan van overheidswege moeten uitkomen? Er zijn maar 24 uren in een dag. Als je niet wilt minderen in werkuren, dan zijn er gewoon geen andere manieren om meer tijd te creëren voor andere zaken dan werk.
En nu is er een blog verschenen van Lilith. Dat we milder moeten zijn. En knuffels moeten geven in plaats van harde taal verkondigen. Mooi hoor. Maar wat schiet je er uiteindelijk mee op? Door wat medelijden en knuffels en oppeppende taal van je lezers en vrienden kan je er een week tegen en daarna ben je weer ongelukkig. Omdat er fundamenteel niets verandert aan je situatie zolang je (ja, echt wel) geen keuzes maakt.
– deeltijds werken kan echt wel. Er zijn voorbeelden genoeg van radioprogramma’s die de ene week door persoon a worden gepresenteerd en de andere week door presentator B. Je zou ook kunnen vragen om elke dag 6,4 uur in plaats van 8 uur te werken. Ook dat geeft ademruimte. Maar je moet willen natuurlijk.
– je man zou ook deeltijds kunnen werken
– als jullie tweeverdieners zo bescheiden verdienen als he beweert, zal4/5 werken geen honderden en honderden euro’s verschil uitmaken, me dunkt.
– zeggen dat je per se allebei moet voltijds werken omdat het anders financieel niet haalbaar zou zijn, maar intussen nu al oppotten voor je pensioen? Dat kan later nog.
– hoeveel gezinnen zijn er die het zich kunnen permitteren om een heel weekend uitstapjes en bezoekjes te doen? Bij ons is zaterdag kuisdag en boodschappendag. Zondag gaan we soms weg maar dan moet ik tijdens de week tandje bijsteken.
– wacht tot je kinderen groter worden. Vanaf 5 jaar kunnen kinders op zwemles of karateles ofzo. En vanaf 6 jaar komt er huiswerk bij. Hoe plan je dat klaar te spelen?
– onze ouders moesten vroeger ook keuzes maken, hoor. Het ligt niet alleen aan de maatschappij van vandaag.
Aan Sara hierboven: wat kom je betweterig over. Mocht het zo gemakkelijk zijn… Het is makkelijk om vanaf de zijlijn hard te brullen en het beter te weten. Ik denk dat elke vrouw zich in zekere mate wel herkent in het verhaal van Sofie en haar openheid op zijn minst wat meer respect verdient dan zo’n reactie.
Sofie, ik vind het echt super dat je zo eerlijk bent, en het mag ook eens gezegd worden: volgens mij doe je dat geweldig. Het is normaal dat je moe bent, maar ooit geraak je wel eens terug uitgerust 🙂 En wat 4/5 betreft: deze week nog geleerd in burn-out cursus dat er ook mensen in 4/5 opbranden, omdat iedereen voor zichzelf moet uitmaken wat de beste oplossing is (bvb. bij sommige jobs blijft het werk gewoon opstapelen op de vrije dag en dan wordt het moeilijker ipv. beter.). Zelf heb ik een job op 4 km van huis vervangen door een verdere en ambitieuzere job, maar mijn man is blij dat ik terug enthousiast thuiskom, en meer energie heb om samen met mijn zoontje te spelen s avonds (zelfs al ben ik iets later thuis).
Ik heb vorig jaar ook regelmatig mijn hoofd gebroken over hoe wij dat nu gingen doen werken, 2 fulltime jobs en 3 kinderen. Ik was bang voor 4/5 omdat het toch vaak hetzelfde werk in minder tijd is (en voor minder geld). Ik wou net als jij wat meer vakantie (ik heb 25 dagen). De beste oplossing was voor mij 1 maand ouderschapsverlof nemen in de zomervakantie. Op die manier was ik deze zomer 5 weken thuis (heerlijke tijd) en kan ik mijn gewone vakantie spreiden over de rest van het jaar. In feite komt het er op neer dat ik 90 % werk en dat ik mijn verlof heel flexibel kan inplannen, volgens de noden van ons gezin en deze van mijn werkgever(in plaats van die vaste 4/5 dag die vaak ongelegen valt). En nog een voordeel: niemand die echt doorheeft dat je niet langer fulltime werkt. Niet dat ik dat wil verbergen voor collega’s of dat ik 4/5 of parttime geen prima oplossing vind. Alleen merk ik dat het in de hoofden van de ‘bazen’ toch nog altijd als fulltime werken wordt gepercipieerd. Is dat geen mogelijkheid voor jou?
Veel succes nog in ieder geval. Want vergis je niet, ook bij ons is het hier soms pure chaos met een 9 jarige die 3 x per week naar de voetbal wil, een 6 jarige die eist dat ik elke avond boekjes met haar lees en een bijna 1 jarige die ‘s avonds alleen maar bij mij op schoot wil :-).
Inderdaad! 4/5 betekent in de praktijk maar al te vaak “hetzelfde werk in minder tijd voor minder loon” en als je geluk hebt, past de overheid dat “mindere loon” voor een stuk bij (maar dat geldt moet dan ook weer eerst verdiend worden vooraleer het kan worden uitgegeven, ah ja).
Daarom schrikt mij dat ook af, hoewel er hier vanaf april een tweede uk in huis zal zijn.
En mannen die 4/5 willen gaan werken zijn er genoeg, maar spijtig genoeg hoor ik ook veel verhalen van onbegripvolle managers die dreigen dat ze dan naar hun carrière kunnen fluiten. Dan slinkt het aantal mannen dat mee op de barricades gaat staan natuurlijk drastisch.
Die maand ouderschapsverlof in de zomer hoor ik de laatste tijd ook vaker en dat lijkt me op het eerste zicht wel een goed alternatief. Als je hoort hoe hectisch die zomervakantie is bij de meesten. En dan hou je inderdaad meer vakantie over om tijdens het jaar op te nemen en er “eens uit te zijn” of enkele weken 4/5 te werken ahv vakantiedagen als de stoom uit je oren komt. En volgens mij is dit scenario ook minder bedreigend voor werkgevers (ook bij mannen) omdat het gewoon een iets langere vakantieperiode lijkt (nu nemen velen toch ook 3 weken na elkaar, het worden er dan gewoon 4).
Ik denk niet dat de,lezers voor oplossingen moeten zorgen. De blog is een ventilatie van een aantal denkpistes. Uiteindelijk beslis jij toch zelf hoe je je problemen gaat aanpakken. Neem er de ventilatietijd voor, reflecteren is belangrijk.
Sofie zal inderdaad zelf wel beslissen en gelijk heeft ze dat ze haar zorgen en frustraties ventileert op haar blog. Maar ik dacht dat de logjes ook een uitnodiging zijn naar de lezers om hun ervaringen en aanpak te delen?
Dat zijn ze natuurlijk, reacties zijn meestal heel leuk! Maar ik heb me gewoon een beetje geënerveerd in kortzichtige, harde woorden. Maar ik denk dat mijn lontje gewoon kort is door slaaptekort 🙂
Oef! 😉
Sofie, ik zal eerlijk zijn. Ik volg je al een tijdje en ik herinner me een dergelijke post een hele tijd geleden. Misschien hoop je dat er binnen afzienbare tijd beterschap komt, misschien zie je zelf (nog) geen oplossing, maar ik wil je graag volgende dingen zeggen (zonder oordeel): ja, werk, gezin, familiefeesten en daarnaast nog het gevoel te hebben zelf iets aan je leven te hebben, daar zuchten veel ouders -terecht- over. Maar, en hier komt het, een droomjob die zo’n impact heeft op de organisatie van je gezinsleven verdient de term droomjob niet, de afbetaling van je droomhuis die blijkbaar niet toelaat dat je minder gaat werken is je droomhuis niet, kinderen die je niet genoeg liggen ver van je ideale gezinsbeeld, je lichaam en geest die sputteren geven eigenlijk voldoende tekenen dat je actie zou moeten nemen om de balans te herstellen. Moet je alles daarom radicaal veranderen? Tuurlijk niet, en het ideaalbeeld, daar moet je niet eens naar streven, dat zou pas vermoeiend zijn. Wie weet is het maar een fase waar je volgend jaar met verwondering naar terug kijkt. Maar je verdient beter dan de sleur en uitputting die je nu beschrijft, ik wens je echt meer ademruimte en tijd met je gezin, en een goede gezondheid.
Herkenbare verhalen allemaal. Hier werken we beiden fulltime met 2 kids van 4 en 2 jaar. Geen poetshulp en ook vaak een druk sociaal leven. Mijn man is ook nogal actief in het verenigingsleven en ik probeer om 3 keer per week te sporten. Vaak heb ik ook het gevoel dat het zwaar is en ik dit niet vol hou. Ik denk vaak na om 4/5de te werken maar momenteel is dit nog niet aan de orde. Hopelijk wel wanneer ons oudste in het eerste leerjaar zit. We hebben gebouwd en zitten nog een paar jaar met een zware afbetaling. Is dit materialistisch? En ja we hebben 2 auto’s want we werken beiden ver. Maar we gaan voorlopig niet op reis en besparen op kledij voor onszelf. Gelukkig zie ik mijn kids vaak na school want ben vaak om 16u30 thuis. En meestal ben ik ook de woensdagen thuis omdat ik ook 1 weekend per maand werk en dan zorgt mijn man voor hen. De kindjes zijn het zo gewoon en ze zien ook gelukkig uit! Maar voor mezelf verlang ik ook soms naar minder werken
Mag ik hier even een hart onder de riem steken? Mag ik de meesten van jullie er ook even op wijzen dat jullie vooral ook nog het geluk hebben dat er een man bij is? Ok, die moet vaak fulltime werken, en die zie je vaker niet dan wel. Maar je kan tenminste bij hem terecht met je verhaal, of je bepaalt samen de beslissingen over de kinderen en andere dingen. Je hébt een sociaal leven, want je bent met twee. Je wordt overal uitgenodigd bij andere koppels en familie. Wrijf alsjeblieft af en toe in jullie handjes dat je dà t toch ook hebt.
Ik pleit altijd maar voor hetzelfde: dat er bijna niemand omkijkt naar alleenstaande moeders en vaders, die OOK fulltime werken en het huishouden draaiend moeten houden. Waar er geen geld is voor een poetshulp of een strijkcentrale. Waar je bijna moét gaan werken omdat je anders de opvang niet kan betalen.
Dus lieve mama’s die ook nog een man hebben: knuffel hem eens extra. Want zelfs al is het zo druk, vergeet geen tijd voor jullie twee in te lassen. Want sorry, het kan altijd nog erger. En dat wens ik niemand toe.
een knuffel voor de man én voor jou en alle andere “alleenstaande ouders”.
Wanneer ik de verhalen bij jou en Prinses lees, dan kus ik beide handjes dat er een hoop zorgen zijn die ik me NIET hoef te maken.
hey sofie, ik heb niet alle reacties gelezen, dus misschien staat er al iets gelijkaardigs tussen, ik ben ondertussen (al)47 en mijn kinderen zijn al “groot”: 17 , 19 en 21 . Je verhaal is zo herkenbaar, zo leefde ik een 15 jaar geleden ook, en maar twijfelen of ik zou blijven werken, toch maar wel…en weet je wat…nu ben ik daar blij om…ok, het waren zware jaren…maar toen was ik wel een pakske jonger en kon ik daar precies toch tegen. Mijn kinderen vinden dat ze een leuke kindertijd hebben gehad en hebben geen last gehad van een overstresste moeder, behalve een paar verhalen van uitbarstingen waar nu hard om gelachen wordt, ik ben nu blij dat ik wel voor mijn job heb gekozen (ik heb GEEN carrière hoor), want nu loopt alles supervlotjes en kunnen wij echt genieten van ons leven: geen geldzorgen, ook niet over de studenten, op het werk gaat alles vlot, allé, ik heb het goed
en weet je wat…klinkt misschien wat raar, maar binnenkort zijn ze het huis uit hoor, en dan ben ik blij dat mijn eigen leven en werk goed loopt… dus ik wil alleen maar zeggen: het wordt beter !! en praat jezelf geen schuldgevoel aan, vroeger waren ons moeders misschien wel thuis, maar die moesten veel meer werken in het huishouden (bij ons toch, weinig toestellen) die hadden vaak grotere gezinnen, dus die hadden het volgens mij, op hun manier, even druk als wij nu….. echt jong! dat komt goed
Ik ben gelukkig al wat ouder met zoon van 15 en toen hij naar het eerste studiejaar trok, heb ik beslist mijn drukke job in te ruilen voor een minder aantrekkelijke job maar die me wel in staat stelde om er meer te zijn voor mijn zoon,….nu heeft de zoon me minder nodig, maar heb ik uitlaatkleppen gevonden in bloggen, cursusen en vriendinnenuitstapjes,…..dus weet dat er ook een andere fase komt,……maar de fase waar jij nu doorgaat is heftig om niet te zeggen, de hel,…hol jezelf niet voorbij en trek af en toe aan de noodrem ( soms ging ik naar de arts die me een week thuisschreef om weer even op te laden, is dat de manier, nope, gewoon een manier),….volg je buikgevoel,…..
misschien moet je nagaan of je je uurrooster kan aanpassen? Ik werk ook 4/5 van de uren, maar gespreid over 5 dagen. Natuurlijk is dit niet overal mogelijk en je moet wat loon inleveren, maar het bracht hier rust en 2 gelukkige kinderen.
Het brengt toch altijd heel wat teweeg onder vrouwen/moeders, zo’n blog over moeilijke combinatie werk/kinderen/huishouden. Ik werk een dikke fulltime in een statuut waar 4/5den, ouderschapsverlof e.d. niet bestaat (ja, ik ben het zeker). Ik zou het liever anders zien, en bvb 4/5en werken, maar het heeft geen zin om constant iets willen dat toch niet mogelijk is. En ik doe mijn werk super graag. Ben ervan overtuigd dat ik een betere mama voor mijn kinderen ben als ik mij ook op mijn werk uitgedaagd voel. Dat is persoonlijk, en moet iedereen voor zichzelf uitmaken. We hebben drie kleine kindjes, nog twee op de crèche (tweeling) en eentje in de 3e kleuterklas. En heel veel hulp: lieve buren die onze oudste dochter af en toe aan de schoolpoort ophalen, 8u poetshulp per week, en hello fresh maaltijden aan de deur geleverd. En dat lukt ook!
Ik ben nog 2,5 maand met mijn jongste spruit van 5 maanden thuis, maar ik krijg het al wat benauwd als ik eraan denk hoe ik het moet beredderen als ik weer ga werken. Ik kijk er in elk geval niet naar uit ( terwijl ik eigenlijk wel een fijne job heb en 8/9e werk)
zeeéééeer herkenbaar.
Ach wat, ik maak mezelf wijs dat het beter wordt eens nummer 2 1 jaar is.
Oh:::zo:::herkenbaar.
Helaas…
Ik weet het ook niet, ik dacht als nummer 2, 1 jaar ging zijn, dat het wel zou beteren en nu denk ik, als ze 2 jaar is, of als ze ook naar school gaat… (of als ze eindelijk eens gaat doorslapen). De voorbije jaren waren hels. We hebben zoveel om dankbaar voor te zijn, maar waarom vind ik het leven dan zo zwaar? Ik heb 4 weken vakantie genomen deze zomer, en ik had het gevoel dat ik weer een beetje op mijn kilo was, en na 2 weken werken weer HELEMAAL om zeep… Ik heb me lang slecht gevoeld dat ik full time werken niet aankan, maar dan heb ik me erbij neergelegd dat ik 4/5 werk. Maar weet je wat? Dat helpt niet. (En daar was onderzoek laatst onderzoek over, dat vrouwen die minder werken net nog meer tijdsdruk ondervinden). Zo dus, er zijn geen eenvoudige oplossingen. En ja, ik denk echt dat het betert als de kindjes ouder zijn. En als je af en toe een dagje / uurtje verlof alleen voor jezelf neemt.