1. “Moet hij nu alweer drinken?”
Het is een vraag die ik nogal vaak hoor als ik mijn borstvoedingsbeha open klik. Het antwoord is: JA. Hij moet alweer drinken of beter gezegd, hij mag weer drinken. Ik heb lak aan regeltjes bij baby’s en bij borstvoeding, maar er is toch wel één gouden borstvoedingsregel waar ik niet van af stap: A demande et à volonté. En dat kan in het begin inderdaad betekenen dat je je kleintje moet wakker maken om te eten, zelfs als hij net vertrokken is voor dat eerste dutje terwijl jij volledig uitgeput bent. Been there, done that. Maar het is belangrijk voor je kleintje en ook voor jouw productie. De eerste weken leggen de basis voor de rest van je borstvoedingsperiode. Dus: aanleggen die handel. Het is normaal, het hoort zo. (En ook na die eerste weken he, aanleggen for president)
2. “Maar zo gaat hij geen ritme krijgen he”
Dat volgt vaak op het voorgaande. Inderdaad, zo gaat hij geen ritme krijgen. Maar een baby onder de zes maanden hoeft ook helemaal geen ritme te hebben. Wij – Westerse mensen die zo snel mogelijk weer moeten gaan werken- proberen een kind dat op te leggen. Omdat wij voor de rest ook op het uur (moeten) leven. Pas op, dat was tijdens mijn zwangerschapsverlof niet anders (Basiel werd om 8u15 op school verwacht, er moet gekookt worden, tussendoor nog een huis gekocht/verkocht, er komt bezoek, …). en nu er weer gewerkt wordt al helemaal. Maar een baby: Sleep.Eat.Repeat. Je mag natuurlijk wel proberen om zoveel mogelijk een nacht te creëren (’s avonds clusteren bijv), maar ik heb al gemerkt dat hoe meer rust (slaap) en voedingsmomenten overdag, hoe beter het ’s nachts gaat. Want iedereen wil slapen, toch? Yes please, ik moet nog vijf maanden slapen om bij te zijn. Maar om de zoveel uur pas een borst, dat is echt niet de bedoeling.
Jammer dat er zoveel misverstanden over verstaan. Een goede vriendin van mij kreeg van haar vroedvrouw de raad “om MINSTENS drie uur tussen de voedingen te laten”. De baby was toen zes weken. Dat is eigenlijk bijna misdadig advies. Het is zoooo jammer dat er zoveel foutieve informatie wordt verspreid, zelfs door mensen die er een diploma voor hebben. Als versbevallen moeder sta je niet altijd even stevig in je schoenen, dan kunnen die duizend meningen je wel eens nekken. Het is zo logisch dat je dan ‘luistert’. Zucht, duizend keer zucht. Zo jammer, nog altijd!
3. “Eet hij nu nog geen patatjes/fruitpap?”
Dat kindjes vanaf 4 maanden fruit- en groentenpap nodig hebben is een totale misvatting. Kindjes die exclusief borstvoeding krijgen halen zeker tot zes maanden (maar ook veel langer) alles wat ze nodig hebben uit de melk van mama. “Iets meer nodig hebben” is trouwens ook een foute redenering, want moedermelk bevat veel meer calorieën dan een papje. Rapley sluit daar perfect bij aan. En hoewel dat hier alleen maar gedeeltelijk wordt meegenomen, sta ik er wel volledig achter. De tranen schieten nog altijd in mijn ogen als ik terugdenk aan de dame die heel trots vertelde dat ze haar dochter al op 7 weken (!) patatjes had gegeven. Jongens toch, babydarmpjes zijn daar absoluut niet op gemaakt. Borstmelk is licht verteerbaar, onder de 6 maanden zijn ze eigenlijk niet klaar om iets anders te eten (bij borstvoeding, over kunstvoeding weet ik weinig tot niets).
4. “Ik kon dat niet, ik had niet genoeg melk”
Er is niets verkeerd met de beslissing om geen borstvoeding te geven, je hoeft dus geen excuses te zoeken waarom je het niet doet/deed of waarom je het geprobeerd hebt maar het niet is gelukt. Het kan zijn dat je je daar latent schuldig over voelt of nog erger, het gevoel hebt dat je gefaald hebt. Stop daarmee, dat is nergens voor nodig. Kunstvoeding is perfect goed ontwikkeld, je kindje is veilig. En voor jezelf: het lag meer dan waarschijnlijk niet aan jou, wel aan de begeleiding. We zijn dan wel zo verschrikkelijk ontwikkeld, toch weten we helaas zo verschrikkelijk weinig over iets zo natuurlijks als borstvoeding. Helaas. Driewerf helaas. Zelfs in ziekenhuizen (vooral daar) wordt heel vaak heel erg foute informatie gegeven. Zelfs door kinderartsen, godverdomme. Er zijn zoveel pasbevallen mama’s die niet weten dat een paar druppels melk in het prille begin heel normaal is of dat je echt heel-heel-heel-heel vaak moet aanleggen. Er zijn initiatieven als La Leche League, maar het probleem is dat die vaak alleen in het oog springen van mensen die al heel borstvoedingsminded zijn. Aan die foutieve informatie in ziekenhuizen/bij vroedvrouwen, zou toch echt wel iets mogen gebeuren. Dringend. Want dat zijn mensen die je vertrouwt als je net een meloen uit je lijf hebt geperst en in een plas bloed zit. En terecht. Dus laat het los, het is niet erg. Echt niet. Maar niet genoeg melk, dat is gewoon meestal niet waar. (Dat en andere redenen). Er zijn maar weinig medische redenen waarom borstvoeding niet kan, er zijn heel veel “excuses”. Niet nodig. En als je liever flesjes geeft, ok, maar sta dan ook gewoon achter die beslissing en loop je niet de hele tijd te verdedigen. Niet nodig.
5. “Maar bij u ging het vanzelf, gij hebt gemakkelijk praten”
Dat klopt inderdaad voor een stuk. Ik mag niet klagen, de borstvoeding is hier twee keer redelijk vanzelf verlopen (allez, loopt nog altijd zo bij Felix). Maar van een leien dakje, dat nu ook weer niet. Ook ik heb kloven gehad de eerste weken, ook ik dacht dat ik uit het raam ging springen als ik niet snel vijf minuten kon slapen, ook ik heb geweend omdat na mijn buik ook mijn borsten striemen vertoonden, ook ik vond geen goede houding om hem aan te leggen, ook ik heb een opkomende borstontsteking zitten wegmasseren (ik dacht zelfs even dat ik borstkanker had, zo een hard stuk borst), ook ik zuchtte heel diep als hij weer zijn handjes begon op te eten en ik geen energie had om hem aan te leggen. En nog zoveel meer. Ik zaag over heel veel dingen, maar ik zaag gewoon niet zoveel over borstvoeding. Omdat ik niemand wil afschrikken (integendeel, hoe meer boobies, hoe beter) en omdat ik me er gewoon mentaal op voorbereid had dat het heel hard en lastig zou zijn, maar dat ik erdoor moest. Ok, ik ben soms geweldig koppig. I admit. Maar echt, als je die eerste weken doorspartelt, wordt het zo zalig. Al heb ik nu weer een nieuwe uitdaging: gaan werken. Ik wil nog heel lang verder doen, hoeveel keer dat ik daarvoor dan ook nog op de wc moet gaan zitten kolven. Het is zo, ik kan helaas geen nanny betalen die meegaat naar het werk en Felix brengt wanneer hij mij nodig heeft.
Nee, kolven is niet altijd gezellig. Hier in de studio tijdens een weekendpresentatie.
6. “Maar hij is zes maanden, hij heeft dat toch niet meer nodig?”
Het WHO-streefdoel is om 6 maanden exclusief bv te geven, niet om 6 maanden bv te geven. Daar adviseren ze twee jaar, maar daar is het merendeel van de Vlaamse mens nog niet klaar voor. En toegegeven, ik heb zelf ook moeten wennen aan het idee een peuter aan de borst te zien. Maar ondertussen zie ik het rondom mij (gelukkig) gebeuren en ben ik vastberadener dan ooit om er langer mee door te gaan dan bij Basiel. Want jawel, hij heeft dat wel nog nodig. Tot de leeftijd van 1 jaar is melk de belangrijkste voeding (borstmelk, maar dat is niet anders bij kunstvoeding). Dus ik zou dat deze keer heel graag halen. Misschien lukt dat, misschien niet. Elke druppel is belangrijk en bravo voor iedereen die het gedaan heeft/doet. Ook al waren het maar enkele druppels, ze hebben het toch meegehad. En probeer je oogkleppen eens af te zetten en wat te lezen over borstvoeding na zes maanden, zodat je de volgende keer niet met je ogen rolt als je het ziet gebeuren, maar misschien wel een schouderklopje geeft aan de mama in kwestie. Vanaf zes maanden mogen kunstvoedingfabrikanten trouwens wettelijk reclame maken. Dan zie je hoe ver het gevorderd is met ons marketinggestuurde brein, veel mensen zijn ervan overtuigd dat zes maanden de norm is. Wederom, heel jammer.
7. “Je gaat hem toch geen eten geven_hier_?”
Veel mensen panikeren geweldig als ze zien dat er een voedingsmoment aankomt. Want “dat is hier toch niet gepast”. Ik kan maar weinig plaatsen of momenten bedenken waarop het “ongepast” is om een baby van eten te voorzien, maar ik probeer me hier wel soms inschikkelijk op te stellen. Ik schaam me totaal niet in het openbaar om bv te geven, maar als het uitkomt om het even snel nog thuis te doen, dan ga ik ook niet per se ‘provoceren’ door het ‘per se’ in het openbaar te willen doen. In huiselijke kringen (thuis maar ook bij anderen) hou ik me nooit of nooit in. Er zijn mensen die ongelooflijk bang zijn dat ze mogelijk een stuk van mijn tepel gaan zien. Jongens toch, serieus, ge hebt dat toch nog wel al eens gezien? Ik doe mijn best om zo discreet mogelijk te voeden (talloze hulpmiddelen voor), maar soms kan er al eens een ‘uitschuiver’ zijn. Laten we ons daar niet druk in maken, toch? Het gaat over een baby die een basisbehoefte krijgt, get over it. Ik verwijder me ook nooit, tenzij er echt geen goede stoel voorhanden is. Mijn baby weegt 10 kilo, ik moet wel een beetje deftig kunnen zitten *beetjeveelwateenkanjer*.
Dus
Mensen die flesjes geven durven wel al eens te klagen dat ze zo vaak terecht worden gewezen dat ze geen borstvoeding geven. Maar mensen die borstvoeding geven, worden even vaak aangesproken op wat ze doen. En hoe ze het doen. Zeker als het kind in kwestie al wat wat ouder wordt, heeft iedereen een mening klaar. Onder de 6 maanden vindt iedereen het schattig, daarna ben je al gauw een beetje raar. Dus ik stel voor dat we mensen gewoon met rust laten en hun eigen beslissingen laten nemen, ik ga er van uit dat iedereen gewoon het beste voor heeft met zijn kind.
Het enige waar ik me echt wel gigantisch kan over opwinden, is het gebrek aan juiste informatie rond borstvoeding. Hoe kan dat nu, dat daar zoveel misverstanden over bestaan? En dat je zo goed moet zoeken naar de juiste hulp?
Potverdommejandorieshitholyfuck. *oeps*
mooie post! Zelf veel problemen gehad met bv, en de oorzaak was een hele slechte start
en begeleiding in ziekenhuis. Ik heb me nog nooit zo slecht en schuldig gevoeld over iets in mijn hele leven dan stoppen met bv. Ik was precies een misdadigster. En je hebt gelijk, als je bv geeft krijg je ook commentaar, maar als je fv geeft – om welke reden dan ook – geven mensen je het gevoel alsof je je kind pure rommel geeft. Ik heb heel vaak een slecht gevoel gekregen van mama’s die wel bv geven of gegeven hebben. Het is zoals je zegt: laat mensen zelf beslissingen nemen! Ik vind het nog altijd onbegrijpelijk hoe mama’s elkaar soms een slecht gevoel geven, gaat er bij mij echt niet in! Je doet dat super Sofie! Net zoals alle andere mama’s! Het zou fijn zijn als we elkaar daarin wat meer zouden kunnen bevestigen ipv commentaar geven en met de vinger wijzen.
Goed geschreven! Het is vreselijk dat het zo moeilijk is om goede hulp te krijgen en dat je zelfs vroedvrouwen e.d. niet zomaar mag vertrouwen. Ik werd door vroedvrouwen en lactatiedeskundigen aangespoord om mezelf nog verder de dieperik in te sleuren en ben daar achteraf zo kwaad om geweest… Enkel dat “even vaak” aangesproken worden zou ik zelf niet durven zeggen. Wat je ook doet, borst of fles, je maakt enkel dat ene mee hé. Het is onmogelijk om te weten of dezelfde persoon met de andere keuze meer of minder commentaar zou krijgen (sorry, ik ben precies ietsje té rationeel aan het denken). Zelf kreeg ik alvast veel meer commentaar bij mijn kind zonder zuigreflex dan bij mijn kind dat meer dan twee jaar elke avond in slaap viel aan de borst. Ik vermoed dat mama’s bij hun eerste sowieso meer opmerkingen krijgen omdat alles nog zo nieuw is. Terwijl ze bij een volgend kindje die anderen veel vaker de mond snoeren voor ze de kans krijgen om kritiek te geven.
Mijn moeder snapte niet dat ik borstvoeding wou geven en liet dat merken. En toen ik vroeger stopte dan gepland bij mijn tweede, liet een kennis heel hard merken dat ze DAT niet verstond. Nu kan ik het allemaal relativeren, maar toen had ik er geen boodschap aan, absoluut niet. Kritiek + hormonen + slaaptekort = vrouw die overstuur is.
Ik vond borstvoeding totaal niet leuk. Ik denk dat het niet aansloot bij mijn karakter; ik wist graag hoeveel mijn dochter / zoon dronk en had graag dat ik het eens kon uitbesteden als het mij niet goed uitkwam. Maar dat woog niet op tegen het gezondheidsvoordeel, vond ik. Dus deed ik het. De tweede keer was het zo zwaar dat ik ben gestopt op 7 weken. Ik was er kapot van. In plaats van te genieten van de voordelen van kunstvoeding (ja! eindelijk een nacht slaap!) zat ik mezelf verwijten te maken.
En toch, als er een derde zou komen, probeerde ik het weer. Al een chance dat er geen derde komt. 😉
Amen to that. Ik koos voor fv en inderdaad, velen vragen “of ik het zelf geef”. Iedereen moet daar blijkbaar zijn mening over hebben. Ik ben van nature ingesteld om me zo weinig mogelijk van iets aan te trekken, maar commentaar op de manier waarop je kinderen op”kweekt” (excuse my french), dat kan ik moeilijk verteren. Als we als moeders nu gewoon eens lief voor elkaar zouden kunnen zijn, er zouden veel jonge mama’s veel gelukkiger zijn.
Zo waar!! Exact zoals ik er ook over denk (maar veel beter geschreven dan dat ik dat ooit zou kunnen, 1 van de redenen waarom ik (nog) niet blog :-)).
Onlangs op bezoek bij een vriendin waar de borstvoeding goed liep tot babytje 2 maanden oud was en plots was er te weinig melk… “maar we zijn juist op 4 uur tussen de voedingen gekomen en dat wil ik zo houden” dan kan ik beginnen koken omdat dit duidelijk zo foute informatie is die ze heeft gekregen.
Dus volledig met je eens dat er ondanks al de goede initiatieven van informatieverstrekking er nog een extra beweging moet komen (maar hoe???) om die bij de jonge moeders te krijgen.
Vorige week nodig zo’n prachtexemplaar van een kinderarts getroffen die me helemaal ge- Nestlé-d heeft: ingedikte pap, afbouwen naar vijf voedingen per dag. Ik heb zo hard gewerkt om borstvoeding te kunnen blijven geven en dan heb je zoiets echt niet nodig.
Ik heb me ook een tijdje geleden de bedenking gemaakt dat er al zoveel negatief gezegd en geschreven is over borstvoeding dat het niet nodig is om nog een moeilijk verhaal op de hoop te gooien. Wel integendeel. Dus ik vind het erg knap je hier zo mooi over schrijft en een lans breekt voor borstvoeding. Niettemin heel veel respect dat je het blijft doen en combineren, want het is wel hard werken. (Maar dat is het leven met kleine kinderen sowieso.)
Bedankt voor je post! Het is toch een strijd he, als baby-mama, wat je ook doet, het is precies nooit goed… te lang, te kort, te veel, te weinig, te vaak, niet vaak genoeg, te openbaar,… alsof je nog niet genoeg zorgen aan je slapeloze kop hebt.
Ik heb er trouwens ook al een paar blogberichtjes aan gewijd, hier” en hier.
Veel succes nog met die borstvoeding!
Ik heb nog geen kinderen, maar wil er wel ooit. Ik ben altijd pro borstvoeding geweest, maar zeker niet anti-flessenvoeding. Doe alsjeblieft waar jij en je kind je het best bij voelen. Voor mezelf hoop ik dat ik als het ooit zover is aan jouw postjes over bv terugdenk.
Zo herkenbaar!
Ikzelf gaf 8 maand borstvoeding. En na een week of zeven begint het al. ‘met een fles zal ze zeker doorslapen’, ‘Wanneer ga je eindelijk stoppen’ en ‘dat afkolven, dat is toch een gedoe!’. Ik probeerde me er niets van aan te trekken. Wij hadden die keuze gemaakt om ons dochtertje borstvoeding te geven, en niemand anders! Maar toch lastig om je steeds weer te moeten verdedigen waarom je kiest om bv te geven.
Gelukkig had ik mijn man die er volledig achter stond, een mama die borstvoeding geven ‘zalig’ noemt en had ik wel een vroedvrouw die me steunde en zoveel goede tips gaf. Zonder hen was het me zeker niet gelukt…
En bij een volgend kindje ga ik ervoor om minstens even lang door te gaan…
Je hebt gelijk, commentaar krijg je toch…
Ik heb 6maanden exclusief gegeven bij mijn 2e kindje (nu dus, hij is nog geen 7m). Bij mijn eerste 5mnd exclusief en op 6 à 7m gestopt. Je krijgt inderdaad van zo veel kanten informatie en gelooft de mensen met een ‘diploma’. Nu ga ik proberen door te gaan tot een jaar, ‘s morgens, ‘s avonds (en ‘s nachts, jaja). Overdag werken geblazen, ben eens benieuwd hoe mijn kleine man dat gaat doen. Nog een weekje… 🙂
Mooi gezegd! Ikzelf heb ook borstvoeding gegeven tot ik ging werken. Bij mij ging het ook gemakkelijk omdat ik wél de juiste informatie had gekregen vooraf en wél goed voorbereid was. En omdat ik ook echt achter bv stond. Hoewel het maar zo kort was, ben ik toch blij dat ik mijn zoontje dat heb kunnen meegeven. Maar zoals je zelf ook opmerkt: elke vrouw doet waar ze zich goed bij voelt.
Leuk om te lezen. Wij zitten nu 2,5 maand ver.. de bv ging hier direct super (buiten 1 klein kloofje in het begin.. wat lekker verwaarloosbaar is denk ik dan zo :p ).. maar idd, iedereen heeft dan zoiets van ahja jij gelukzak.. Ik heb tijdens de zwangerschap echter wel enorm veel gelezen en me geïnformeerd bij een zelfstandige vroedvrouw (tevens lactatiedeskundige).. Ok je moet geluk hebben ook dat je direct zoveel melk aanmaakt en dat je kindje direct goed aan ligt.. ik had dat geluk wel ja, maar ik ben er toch ook van overtuigd dat als je de juiste technieken aangeleerd krijgt en goed begeleid word er heel veel meer mensen kunnen slagen in het geven van borstvoeding.. enja, ik heb mss idd makkelijk praten.. maar eerlijk, ik vind’t ook niet zo evident.. een ritme hebben ze inderdaad niet (en wil ik hem ook niet opleggen).. jij moet naar je kindje leven en niet omgekeerd, en da’s soms niet altijd even evident..
ik wou dat ik ook openbaar iets meer durfde, maar ik ben nogal een angsthaas op dat gebied.. bang van al de blikken enzo, denk’k.. ik probeer me dus wel wat af te zonderen.. respect voor de mensen die het wel durven!
over dat voeden op verzoek.. ben ik het helemaal niet met je eens.. als je borstvoeding geeft kan je dus echt wel OVERvoeden.. heb ik moeten ondervinden.. het komt blijkbaar niet zo heel veel voor.. maar onze “kleine” man moest overgeven en overgeven en dat was echt zo verschrikkelijk om zien! alsof hij elke keer 5 voedingen in één keer uitkotste (ok, dat kan niet, dat weet ik ook).. daarbij stond ik in een zee van melk, helemaal ondergekotst, van mn haar tot in m’n onderbroek en tussen m’n tenen, en onze schat van kop tot teen, van voor tot achter onder de melk.. zo verschrikkelijk om zien.. het hoort er bij.. zeiden ze bij kind & gezin.. ik moest maar eens een beetje melk op een slabbetje uitgieten, het is gewoon wat melk teruggeven.. ja echt, ik wist wel wat teruggeven was.. dit was echt veel meer hoor, heel veel meer! dus dan maar naar de kinderarts.. kindje van bijna 5,5 weken met een gewicht van meer dan 6kg (geboortegewicht was 3kg875) en lengte van 63cm (bij geboorte 51cm).. die verschoot zich wat een ongeluk van zijn groei.. en adviseerde toch niet te snel aan te leggen, elke keer een klein beetje langer proberen tussen laten en zeker ook zelf van de borst halen.. en ja hoor, we hebben een heel ander schatje in de plaats nu! groeit nog steeds als kool (op 2 maand 7kg700 en 67cm) maar overgeven heeft ie niet meer gedaan! (wel wat weergeven enzo) We zitten op 6 voedingen per dag (soms zelf 5.. hangt beetje af hoe onze kleine man zich aanbied).. dus onze kleine bourgondiër krijgt nu soms na 2h voeding (‘s avonds mogen we best niet teveel rekken van de kinderarts, omdat kindjes dan idd graag clusteren) en soms slaapt ie al eens lekker 7h aan één stuk..
Enja, borstvoeding is al meer ingewerkt dan vroeger, dat is goed.. maar binnen een kleine maand ga ik terug werken.. dan is onze kleine man 3,5maand en zou ik dus liefst nog zeker 2,5 maand doorgaan.. daarna zien we wel.. (we willen ook wel 2jaar halen maar laten we stuk per stuk kijken.. als ik mezelf teveel druk op ga leggen zal het mss ook gewoon daardoor al mis gaan)..
Ondanks dat we recht hebben op borstvoedingspauze’s zal ik het moeten gaan klaren in de 3 kwartier middagpauze en 1 kwartiertje in de namiddag (ik werk van 9-18h).. dus dat word lastig.. de werkgever moedigt dit alles behalve aan.. maar ah, ik ga het toch lekker proberen.. ik vergeef het mezelf niet als ik niet gewoon geprobeerd heb! dus mensen die het zo “makkelijk” vinden, dat borstvoeding geven.. nee sorry, dat kolven zal een beetje een hel worden in combinatie met het werk.. dan zou ik ook liever voor het gemak (ja voor het gemak!) kunstvoeding geven.. maar dus, onder het motto “moeilijk gaat ook” gaan we er gewoon vol voor gaan.. hopelijk lukt het.. maar als het niet lukt.. ahja, dan is het ook zo, maar dan heb ik het tenminste geprobeerd 🙂
ahja, en misschien ook even belangrijk is de rol van de vader! nee? Zonder alle steun van mijn vriend zou de borstvoeding bij mij nooit zo goed kunnen lopen geloof ik..
Succes iedereen!
Merci, Sofie, merci. Allemaal waarheden als koeien.
Bedankt voor deze post, ik zou m zo geschreven kunnen hebben, elke letter…ik ben pro! Borstvoeding hoort hier gewoon bij t moederschap, twee kinderen op twee jaar en ongeveer twee jaar borstvoeding…dagelijks ben ik bezig met moeders te ondersteunen, informeren over borstvoeding, over hoe simpel het kan zijn, dat ik ook maar gewoon een luie mama ben…. Ik ga je blog eens verder bekijken. Denk dat wij het goed met elkaar zouden vinden na het lezen van deze post! Groetjes, tine
Heel mooie post. Voor mij komt er over een 10tal weken een kleintje aan en hoop ik op een succesvolle borstvoedingsperiode. Posts zoals deze geven mij moed om eraan te beginnen, om me niets aan te trekken van commentaren en om me niet te schamen om overal te voeden als mijn kleintje het nodig heeft!
Over puntje 4
Borstvoeding geven is inderdaad geweldig… het is voor mij dan ook bijzonder pijnlijk dat mijn tweede baby het plots niet meer goed deed aan de borst. Goede techniek, genoeg melk… maar hij werd altijd heel snel moe, stopte dan met drinken en kwam wekenlang geen grammetje meer aan. Nu dus volop aan het afkolven, “live” drinken lukt helaas nauwelijks nog (ahja, dat vergt meer energie en dan valt hij in slaap) en die moedermelk in flesjes geven is ook een hele opgave want hij heeft echt nauwelijks honger. Mijn kolfopbrengst mindert ook met de dag dus er staat nu kunstvoeding op het aanrecht… NIET leuk want bij baby 1 lukte het wel perfect! Dus ja, als ik nu een vriendin hoor zeggen dat “de borstvoeding niet lukte” dan luister ik naar wat ze te zeggen heeft ipv meteen te denken dat ze gewoon een “excuus” geeft… 🙂
En god, wat mis ik het clusteren ‘s avonds! Nu sta ik dan flesjes te steriliseren… Geniet er dus nog van daar 😉
Super dat je er toch voor gaat met één borst!
Driewerf hoera voor jouw blogpost en milkypower!
Gisteren nog de vraag gekregen wanneer ik nu ging stoppen… Mijn meisje wordt volgende week zes maanden en ik ga weer werken. Ik denk niet dat ik er echt op geantwoord heb, maar ik doe fijn verder en trek me niets van die commentaren aan. Ik moet wel zeggen dat ik wel meer begrip heb voor vrouwen die zeggen dat ze geen melk hebben. Bij mijn eerste kind had ik melk a volonte, maar bij nummer twee en drie wilde een kant niet meer mee. Gelukkig lukt het met de andere borst ook prima en dat zonder bij te voeden, al zes maanden lang!
Hulp bij BV in het ziekenhuis is noodzakelijk. Ook ik, als vroedvrouw, ben ervan overtuigd dat er daar al heel veel misloopt. Ik werk op een kleine materniteit en kan zeggen dat wij er echt mee bezig zijn. Van mama’s die op een andere materniteit gelegen hebben, hoor ik andere dingen. Ziekenhuizen die het zogenaamde label ‘babyvriendelijk ziekenuis’ hebben (superslechte naamkeuze, dat is een andere discussie) vragen soms zelfs nog niet of het lukt met de BV, laat staan dat ze helpen aanleggen en info geven. Wat de info betreft, er zijn ‘protocollen’ en zo, maar het probleem is dat je met een hoop vrouwen zit die allemaal BV gaven en je flanst er soms wel eens iets tussen dat je zelf hebt ervaren. Wat dan wel tot gevolg heeft dat de ene vroedvrouw iets anders zegt dan de andere. Communicatie is hier de boodschap, maar de ene vrouw is hier al wat beter in dan de andere 😉
En persoonlijk, ook ik heb schuldgevoelens dat ik deze keer op 5,5 maand ben gestart met papjes (en niet veel later met KV) omdat mijn zoon krijste van de honger. Dat zal altijd zo blijven, dat gevoel van falen.
Een “verse” mama hier. En ik wil even laten weten dat ik ontzettend veel aan je blog heb (gehad). Ik wou echt heel graag bv geven en stond er volledig achter.
Ik bleek een zeer hongerig en gulzig baasje op de wereld gezet te hebben en had het geluk dat hij meteen begon te drinken. Ik blij natuurlijk.
Helaas is het begin moeilijk en krijg je overal te horen hoe leuk bv is. Dat het in het begin heel pijnlijk is, dat ze de eerste dagen constant aan de borst willen hangen, dat er zoiets bestaat als clusteren, dat het doorbijten is, dat je eigenlijk echt niets kan doen behalve voeden, … dat wordt wel precies overal verzwegen. Behalve in posts zoals die van jou.
Ik heb meermaals als mantra in tranen herhaald dat het zou beteren, met jouw blog in mijn achterhoofd.
En jawel, we zijn ondertussen bijna 8 weken verder en volledig overtuigd. Als ik zie hoe hij groeit (ook een echte kanjer hier) dan ben ik stiekem trots dat het door mijn melk komt. Dan ben ik blij dat ik heb doorgebeten. Ook al ben ik stikkapot van nog soms elke 2u voeden (ook ‘s nachts), er is beterschap op komst.
Ik voed overal, ook in het openbaar zonder probleem. Gelukkig is mijn vriend er dan bij om mij te stimuleren om het gewoon ter plekke te doen en niet stiekem in de auto.
Ondertussen zitten we in het hoofdstuk afkolven en de eerste potjes zijn gevuld. Opnieuw niet gemakkelijk, maar opnieuw heb ik veel aan jou geschrijf.
Dus… dikke dankjewel! Leve de open communicatie!
Ik krijg helemaal een warm gevoel vanbinnen :). Goed bezig! x
Is echt een moeilijk en gevoelig onderwerp hé, maar ik vind ook heel erg dat ieder voor zichzelf beslist en dat we elkaar niet mogen veroordelen. Bij mijn eerste baby ging de bv heel moeilijk, slechte drinker, 2 borstontstekingen en 7 bijna borstontstekingen op 7 weken tijd…, constant ziek,… Ben er dan ook vroeger mee gestopt dan ik van plan was. En bij mij was het excuus niet te weinig melk, maar teveel melk, veel te veel,… en een baby die er bijna niks van dronk, en dit doordat ik advies van vroedvrouwen volgde en hem héél veel aanlegde en dus nog meer melk produceerde. Nu bij nr. 2 loopt alles bijna perfect (ok, eerste weken waren ook doorbijten, met kloven en beginnende ontstekingen) en geef ik al langer bv dan ik gedacht had, hoera! En dit denk ik doordat ik advies van vroedvrouwen in ziekenhuis niét gevolgd heb, maar mijn eigen zin gedaan. Maar zoals iemand hierboven schreef, met bv kan je inderdaad toch wel overvoeden, mijn baby gaf ook constant over en was nooit tevreden, had voortdurend last van zijn maag, omdat hij teveel kreeg. Maar ieder kind, iedere vrouw, iedere bv is dus anders, en iedereen moet doen waar hij zich goed bij voelt. Chapeau voor jou dat je nog zo verder doet terwijl je werkt. Ik heb beslist dat ik hem alleen nog ‘s morgens ga geven als ik begin te werken, zonder er een eindlimiet op te zetten, en wat hij dan nog krijgt, zal hij toch nog zijn voordeel uit halen, ook al zijn het maar enkele druppels.
Op de eerste vier à zes weken na vond ik het zalig om borstvoeding te geven. Hoewel ik het niet van plan was (mijn streefdoel was een jaar, langer vond ik zelf voordien eigenlijk wat raar), zijn we doorgegaan tot 2 jaar en 2 maand, en toen, ineens, vroeg ze er niet meer naar. Ideaal moment om te stoppen dus, zo waren we allebei gelukkig.
Er wordt veel zever in pakjes verkocht aan bv en fv-zijde. Leven en laten leven! Met beetje respect aub! Jouw post is herkenbaar. Heb mijn 3 kids allemaal tot bijna een jaar bv ggvn. Ze leven nog, geen handicap aan over en slapen nu nog steeds heerlijk 11 tot 12uur op een rij dankjewel!
Heu, Sofie…
“Niet genoeg melk” is niet altijd een excuus, en het is soms ook gewoon echt waar. Als ik dat zeg, dat ik na vijfenhalf respectievelijk zes maanden moest stoppen omdat er gewoon niets meer uit kwam (of eigenlijk, zo weinig dat ik eerst een half uur tot een uur met een kind aan mijn borst zat en dan nog een flesje moest geven), dan is dat geen excuus. Het was gewoon zo. Ik voel mij daar niet schuldig over, en ik heb nog veel minder het gevoel dat ik heb gefaald. Vijf/zes maanden is prima, en ik heb daar geen greintje schuldgevoel bij. Ik vond dat wel jámmer, dat ik moest stoppen en dat ik daar zelf geen keuze in had, maar schuld? Nope! En ik bén goed begeleid door een zelfstandige borstvoedingsdeskundige, zowel bij Fien als bij Sam. Ik deed alles wat zij zei, en toch lukt het niet meer. Dus ja, just saying, dat je in dat paragraafje best wel veel op één hoop gooit en veel moeders over één kam scheert.
Op vraag, maar wel je kind wakker maken in het begin? Mijn vroedvrouw gaf ook aan dat er drie uur tussen laten bij mijn toen 1 maand oude premature huilbaby (met reflux maar dat wisten we toen nog niet) niet slecht kon zijn om zijn maag tijd te geven om te verteren. Een van de beste adviezen dat ik toen kreeg voor hem. Niet elk kind is gelijk. Niet elke borstvoedingssituatie is gelijk.
‘k kan me in je meeste opmerkingen volledig vinden, maar ‘k vind de toon inderdaad wel keihard alsof elke persoon die soms alcohol nuttigt dat ook misbruikt en afhankelijk is. Daarin verschil ik wellicht in mening met jou. Je geeft een stuk aan dat je al van te dicht gezien hebt wat alcohol kapot maakt in een leven en in dat geval kan ik je mening en toon ook perfect begrijpen.
Terwijl ik je keuzes perfect vindt en dat moet gerespecteerd worden en dat levert dan veel frustratie op, denk ik dat sommige van je redenen bovenaan soms wel goedbedoeld zijn. Maar ja, na de 1567e keer zo’n opmerking kan je mensen dan wel eens door het raam willen gooien.
Zelf drink ik dus normaal gezien wel wat alcohol, maar ‘k heb eveneens schrik om controle te verliezen en al absoluut geen zin om zat en ziek te worden (nog nooit geweest). Maar ‘k vind de smaak van sommige dranken wel ok en ‘k vind altijd water heel plattekes, dus een aperitiefje, of een glaasje wijn bij de maaltijd of eens een biertje op een terrasje kan ik appreciëren. Als ik moet rijden is mijn absolute maximum 1 aperitief en 1 glas wijn bij voorgerecht (of 2 aperitieven) en dan zeker zijn dat er nog voldoende eten komt en we nog een tijd tafelen. Met die limieten die ik mezelf opleg heb ik al moeten blazen en reed ik perfect safe. Maar ‘t gaat er effectief niet over om “controle” te passeren, maar om echt veilig te rijden met voldoende reactievermogen en bewustzijn. Sinds ik moeder ben ben ik daar nog zoveel sterker van bewust: ik ben verantwoordelijk voor die kleintjes op de achterbank…maar ook voor al die die langs baan wandelen, fietsen of op andere achterbanken zitten. Geeeez, hoe vreselijk moet het zijn om te weten dat je een ongeluk veroorzaakt hebt dat jouw schuld is terwijl je alcohol ophad? Als ik een kruis langs de weg zie staan, krimpt mijn maag altijd in elkaar. Zoiets wil je toch niet riskeren? Ook al is het maar 1 km ver rijden? Ook al zal op dat baantje zeker geen controle zijn? Daaaaar gaat het niet om!! Als je de baan opgaat ben je verantwoordelijk voor een hele hoop levens om je heen.
Dus als ik gezegd heb dat ik BOB ben en stop met drinken, vind ik het ook super irritant dat men nog blijft aanbieden of nog erger: als je even niet kijkt doodleuk je glas weer opvult. Daar kan ik ook heel geïrriteerd om worden.
Maar doorgaans bedoelt men het goed (of is men te laf en wil men vooral geen keuzes opdringen…keuzes die geen keuzes zouden mogen zijn). Momenteel ben ik zwanger en krijg ik toch ook bijna altijd de vraag of ik aperitief wil of wijn wens ….of omgekeerd, krijg ik excuses opeens omdat men al direct met de alcoholvrije bubbels bij mij kwam. Men bedoelt het “goed” en wil me vrij laten zelf mijn keuzes te maken ook al zijn het overduidelijk foute keuzes. Maar het is blijkbaar “correcter” om niets op te dringen. Een foute correctheid, men zou best wel assertiever mogen zeggen wat de juiste keuze is en welke opties gewoon uitgesloten zijn.
Enfin, blijkbaar zeg ik wel altijd kordaat en duidelijk genoeg dat ik tijdens mijn zwangerschap zeker geen alcohol wens te drinken, ook niet 1 slokje, want men heeft het men wel nog nooit een 2e keer aangeboden dan. ‘k heb wel al de opmerking gehoord “ah ja, ‘k laat jou kiezen eh, 1 klein glaasje kan vast geen kwaad” waarop ik dan wel antwoord dat dat wel kwaad kan omdat ik dezelfde bloedbaan deel met het kleine babytje dat nog volop in ontwikkeling is.
Bij deze zwangerschap smaakt water me beter, maar ‘k vond bij vorige zwangerschap wel lastiger om lekkere alternatieven te vinden om te drinken. Ik miste de alcohol absoluut niet (mijn smaak was gewijzigd en ‘t was ontzettend vies opeens), maar ik vond wel dat er bij een maaltijd weinig lekkere alternatieven waren. Water is zo plat, frisdranken en fruitsappen te zoet en te overheersend bij eten. Wellicht daarom dat mensen zich moeilijker kunnen inleven dat jij water echt perfect smakelijk vindt en dat ze nog eens dubbel checken of je echt niet een glaasje wijn of zo wil of dat er misschien een ander alcoholisch alternatief is met andere smaak waarvan men misschien denkt dat je het wel zal lusten.
‘k kan me ook wel voorstellen dat je bij koffie ook veel irritante reacties krijgt.
woeps, ‘k kreeg daarnet een error bij ‘t posten van comment en ‘k kom terug en zit onbewust bij verkeerde artikel. comment erboven ging dus over de alcohol post.
Hier 9 mnd gegeven aan mijn tweelingmeisjes. Niet exclusief (na een tijdje toch niet meer): na een tijdje had ik niet meer genoeg om hen allebei te voeden. Misschien was het met heel vaak aanleggen en dus productie verhogen nog wel min of meer gelukt, maar het slaaptekort was dramatisch. Heb toen een beetje aan ‘zelfzorg’ gedaan en ben beginnen combineren met kunstvoeding. Iets wat heel weinig vrouwen doen, heb ik gemerkt! Om de een of andere reden denken vrouwen die je of helemaal wel, of helemaal niet geeft. ‘Niet genoeg hebben’ was voor mij niet echt een struikelpunt, ik gaf dan wat ik had en vulde voor de rest aan met kunstvoeding. Helemaal geen slecht gevoel bij, ik heb gemerkt dat je nog altijd het meest tevreden bent met de beslissingen die je zelf neemt.
En inderdaad, tot 6 mnd kreeg ik vooral schouderklopjes, na 6 mnd begonnen mensen vooral grote ogen te trekken als ik “bekende” dat ik nog borstvoeding gaf :-D. Ik liep er dan ook absoluut niet mee te pronken: ik had eerder het gevoel dat ik mezelf daarover moest verdedigen dan dat het normaal was. Had ook vaak het gevoel dat ik andere mama’s daarmee ‘aanviel’, ze begonnen spontaan allerlei redenen te geven waarom zij dat niet of niet zo lang hadden gedaan. Terwijl ik alles ok vind, echt alles… Een vreemd gevoel! Maar niet erg: ik ben vooral blij met hoe het is gegaan. En hoop vooral dat iedereen die graag wil geven, een goeie hulp vind. Want echt: de kennis van zelfs gediplomeerden is soms dramatisch. Daarin moet ik Sofie bijtreden…