Het is bijna dag op dag vier jaar geleden dat we onze ouders aan elkaar voorgesteld hebben. We konden het op dat moment echt niet meer uitstellen. We hadden ten slotte al een huis gekocht, de akte was zelfs al verleden.
Ze wonen natuurlijk ook een goede 150 km uit elkaar. Dus simpelweg ‘eens binnenspringen’ was er niet echt bij. De kans van elkaar in de supermarkt tegen te komen of ‘al van vroeger’ te kennen, nog veel minder. Maar zoals bijna altijd in augustus logeerden mijn ouders aan zee, vlakbij Brugge waar zijn ouders wonen. Een ideale ontmoetingsgrond.
Sowieso een spannend moment. In het begin is dat natuurlijk onwennig, voor alle partijen. En een verschillende tongval kan dat nog een beetje bemoeilijken. Maar verder geen probleem, eigenlijk klikte het meteen. En dat is sindsdien alleen maar erger geworden.
Ondertussen wordt er afgesproken zonder dat wij er zijn, hebben ze samen een verjaardagscadeau gekocht voor Basiel, mailen ze gezwind, hebben ze al voor de komende twintig jaar een stek gereserveerd op de jaarlijkse rommelmarkt op Blijmare. Omdat het allemaal zo vlot loopt, vergeet ik soms hoe geweldig dat wel is voor onze jongens. Dat alle grootouders samen naar het strand trekken bijvoorbeeld. Uiteindelijk zijn er toch wel veel gelegenheden waarbij je samen zit als er kleinkinderen zijn, dus wel zo handig als ze echt goed overeenkomen.
Maar toen, vier jaar geleden, was het toch echt spannend. Ik hoor mijn schoonmoeder nog tegen mijn moeder zeggen dat het toch allemaal rap genoeg ging, met dat huis en zo. Dat ze hoopte dat we nog lang zouden wachten met kleinkinderen, dat ze daar nog niet aan toe waren. Mijn moeder knikte toen instemmend trouwens, want om grootmoeder te worden was ze echt nog veel te jong.
Wij moesten in stilte even slikken toen, want we hadden net beslist om geen nieuwe pilstrip meer te beginnen. Anderhalve maand later was Basiel ook echt op komst, dus we durfden dat eerst bijna niet te gaan vertellen.
Ge kent de rest van het verhaal. Alle grootouders zijn stekezot van hun kleinzonen. Tegen dat mijn schoonmoeder eventjes was gaan zitten om van het nieuws te bekomen, had mijn schoonvader de cava al bovengehaald. En toen we aangekondigd op een maandagavond in OLV Waver stonden, riep mijn moeder al meteen ‘Zeg het nu maar, je bent zwanger he?’. Iedereen dolgelukkig.
Maar ik denk toch soms, stel dat Basiel of Felix straks thuiskomen en zeggen “Zeg moeder, ik heb een meiske leren kennen en wij hebben een huis gekocht en ze is zwanger” – en dit alles in een tijdspanne van acht maanden, dan ga ik toch ook zeggen.
“Jongen, gij zijt niet goed zeker?”
(En ook, ocharme onze ouders, die moeten doodongerust geweest zijn)
‘t Is inderdaad een beetje zotjes. Moest één van mijn vriendinnen zo’n toeren uitsteken, ik zou niet matig ongerust zijn. Maar dan zou ik uiteraard dit verhaal in het achterhoofd kunnen houden en bij mezelf denken:”daar is het goed uitgedraaid, dus het kan!” 😀
Zotjes maar als het goed zit, waarom dan niet.
Hier twee jaar.
Samen, samenwonen, huis gekocht en zwanger. Dat huis ligt aan de verkopers, want dat duurde een jaar. Anyhow, mijn mama kan niet bijbenen. Ik heb het al geprobeerd op elke mogelijke manier. Ze wil er niet van weten. Niet van ons en niet van het eerste kleinkind dat op komst is. Zelfs een echografie interesseert haar niets. Ons huis heeft ze nog nooit gezien en ze zegt zelf dat ze er zich niets van aantrekt. “Cadeaus, ik doe daar niet aan mee, met die lijsten ook niet!”. Zijn ouders en mijn ouders hebben elkaar 1x ontmoet en mijn mama zat vol van “dat is een opgeklopte boel, terwijl het bij mijn ouders thuis was. Mijn vader staat erbij en kijkt ernaar. Ik ga minder en minder op bezoek. Nu nog één keer om de twee weken ofzo, want het doet mij enkel maar wenen. Zo harteloos geworden en het is ons allemaal een raadsel waarom.
Jeetje, hoe spijtig 🙁 Ik hoop van harte dat ze bijdraait als jullie kindje geboren wordt…
Maar Romina, zo triestig. Hopelijk doet de aanblik van Frankie dat allemaal vergeten. En gelukkig zijn er wel heel veel mensen die heel hard uitkijken naar dat alles! Knuffel
mijn twee grootmoeders gingen, eenmaal weduwe, jaarlijks samen op vakantie en kochten uiteindelijk allebei een flatje in hetzelfde gebouw. Vond ik als kind heel logisch, ze hoorden immers allebei bij ons, pas later zag ik hoe mega tof dat eigenlijk was
Fantastisch toch dat het zo goed zit, tussen jullie en tussen jullie ouders!
Hier is het bijlange zo snel niet gegaan (er zijn bijvoorbeeld (nog) geen kinderen), maar toen we na een maand al ongeveer samenwoonden (t.t.z., ik had mijn kamer nog, maar was daar eigenlijk nooit meer), vonden sommigen dat toch ook al best snel. Al had iedereen gelukkig ook snel door dat het echt wel goed zat en dat het voor ons zo gewoon het beste aanvoelde. En kijk, ondertussen zijn we bijna 3,5 jaar samen, waarvan een dik jaar “alleen met ons tweetjes” in het buitenland en het gaat nog altijd super. Al moeten we misschien toch echt wel eens onze ouders aan elkaar voorstellen, oeps! 🙂