De tripjes van en naar school, die gebeuren hier altijd te voet. Het is niet zo ver, het is gezellig, het is gezond. Elke ochtend ga ik dus op stap met een baby in de buggy/draagdoek en een kleuter aan de hand. Maar sinds Basiel een tijdje terug voor de verkeersweek een loopfiets mocht meebrengen, wil hij nu elke dag ‘met de brommer’.
We hebben daar goede afspraken over. We rijden niet tegen andere mensen, we ‘brommeren’ alleen op het voetpad, we wachten aan het zebrapad. De normale dingen. Het gaat ook meestal heel vlot, al is hij soms een klein beetje te enthousiast.
Gisteren bijvoorbeeld, toen hij plots overstak zonder te kijken. Ik heb gegild en we hebben er daarna een duchtig gesprek over gehad. Het was op een klein kruispunt, in een rustige wijk. Je mag er niet meer dan 30, maar we weten allemaal dat sommige mensen daar niet in geloven. Mijn reactiesnelheid om hem tegen te houden was net niet snel genoeg.
Diezelfde namiddag wandelde ik met Felix naar school, om Basiel op te halen. We passeerden aan hetzelfde kruispunt, waar mijn oudste zoon eerder die dag zonder nadenken was opgevlogen.
Net op dat moment draaide een auto zonder verpinken diezelfde straat in. De chauffeur keek niet eens op, gebruikte geen richtingaanwijzer, vertraagde niet en hield zich al zeker niet aan de opgelegde snelheid. Zij draaide die zijstraat gewoon aan hogesnelheid in, had op geen enkel manier iemand op het zebrapad kunnen ontwijken.
Mijn adem stokte. De zon brandde op mijn gezicht maar ik kreeg het ijskoud. Flitsen. Mijn hart brak even in duizend stukken.
Want weet je. Als diezelfde auto datzelfde overantwoorde manoeuvre diezelfde ochtend had gemaakt. Ik wil er niet over nadenken. Het werd me even te veel. Het verkeer is razend gevaarlijk, ik ben zelf al een paar keer van mijn fiets gereden. En eerlijk, ook zelf niet altijd een heilige boon achter het stuur. Maar nog nooit kwam het zo dichtbij, kwam het zo dichtbij de liefdes van mijn leven.
Jeezes fuck man. Kunnen we allemaal een beetje voorzichtig zijn? Alsjeblieft.
En vooral gij madam, want mijn zoon is niet de enige die daar oversteekt.
Sofie, ik passeerde van de week aan een zebrapad met mijn eigen liefde, traag lopend aan een ijsje likkend. We liepen traag, dat is waar, maar ik denk dat dat nog altijd mag. Ik duwde de buggy voort, er was geen auto en ik liep dus het zebrapad op.
Het gebeurde in slow-motion: de auto vlamde op ons af, ik maakte ijzig kalm de inschatting dat we niet meer opzij konden gaan, ik dacht vaag: ‘hij maakt een mopje hé, hij lacht ons uit, ergert zich op ons, hij stopt meteen wel’.
Ja stoppen deed hij, op 2 cm van ons en met gierende banden.
Kwaad dat ik was jong. Omdat het gevaarlijk was, écht gevaarlijk. Omdat het elke dag van dat is, deze keer iets verder, maar elke dag zijn er auto’s die geen goesting hebben te stoppen of die denken dat het stadscentrum een goede plek is om op te trekken. Omdat ik me elke dag lichtelijk verbijstered moet afvragen: maar allé, ik ben toch niet in fout? Het is toch wel degelijk groen voor mij en rood voor hem?
Dat gezegd zijnde: ik ben ongelooflijk blij dat er kennelijk nog mensen zijn die jonge kinderen buiten ‘los’ durven te laten. Ik ben er echt van overtuigd dat oefening de beste en enige manier is om een kind besef en daarmee veiligheid te geven in het verkeer. Maar soms hé, als de zoveelste auto zuchtend stopt voor ons en optrekt zodra ons kind één zebrastreep verwijderd is van de auto (en dus lang niet aan de overkant is), denk ik dat ik de fouten maak en dat ik de asociale persoon ben. Het helpt ook niet dat ik in onze wijk zelden anderen zie die hun kinderen niet steevast met de buggy vervoeren. Of de auto, uiteraard.
Gisteren moest ik zelf twee keer uitwijken voor autos die gewoon op het verkeerde vak reden + toen ik het zebrapad wou oversteken aan school werd ik net niet aangereden. De hele dag dacht ik: zoveel keer net niet, vandaag komt het er zeker nog van… Gelukkig bleef het bij gedachten.
Wij wonen tegenover het buurtschooltje waar de kindjes gaan. 20 meter stappen tot aan het zebrapad, terwijl 100 keer roepen op de jongste dat hij moet wachten aan het zebrapad als hij een keer met zijn step of fiets naar school wil. Daar sta je dan met de twee kids, mooi te wachten op het zebrapad. Ik kan maar weinig keren oversteken omdat er een auto stopt. Nochtans zie je het zebrapad liggen vanaf het moment dat je de straat in draait en als je van de andere kant komt is het al van heel ver duidelijk. Geen tijd, snel doorrijden,… moest maar eens 1 minuut wachten om een mama met haar kids veilig over te laten steken. Ik probeer er toch op te letten als ik kindjes/mensen zie die graag willen oversteken op een zebrapad. Daar dienen ze toch voor. Dus ook al woon je niet in een grote stad, hier zijn dezelfde problemen…
Hier twee kleintjes die altijd flink naar school stappen/fietsen. De jongste is ongelofelijk goed gedrild, wacht altijd. De oudste is moeilijker. Niet omdat hij het niet weet, niet omdat hij niet 99 keren van de 100 flink stopt. Maar omdat hij het soms niet doet. Als de 7jarige buurjongen de straat oversteekt en zegt dat het veilig is (al kan hij dat in mijn ogen nog niet goed inschatten). Als hij de buren ziet en snel naar zijn vriendje wil lopen. Als hij aan het babbelen is en niet beseft dat het voetpad stopt… Dat alleen oversteken zonder te kijken, dat gaat ‘per ongeluk’ of omdat hij ‘het eventjes vergeten was mama’. Ik blijf herhalen dat dat niet uitmaakt, er moet maar één auto zijn om één te veel te zijn. En toch moet ik hem durven vertrouwen, net zoals ik haar vertrouw, want ze lopen/fietsen vaak niet aan hetzelfde tempo en nu blijf ik altijd bij de traagste. Enkele maanden geleden deed ik dat nog niet zo consequent, maar dat veranderde op een woensdagmiddag. De dochter was voorop aan het loopfietsen met mij erbij, de zoon liep bij de buurjongen en diens grootouders. Ik was de straat al over, zag een auto aankomen op het moment dat zoonlief begon over te steken om naar mij toe te komen. Ik denk dat ik nog nooit zo hard gegild heb als toen. De auto is op tijd gestopt (al denk ik dat de chauffeur eerst mij hoorde pas daarna mijn kind zag), maar fàààk man, wat ben ik daar slecht van geweest. Er is hier veel minder verkeer dan in jouw buurt, maar er moet maar één auto zijn…
Ik moet elke dag de Rooigemlaan over met een 6-jarige en 8-jarige fietser. Zowel ‘s ochtends als ‘s avonds is dat mijn grootste stressmoment van de dag. Met dank aan chauffeurs op het linkerrijvak die het niet nodig vinden om te stoppen voor een kind op een zebrapad. (Voor de duidelijkheid: we steken te voet over, met de fiets aan de hand). Ik ga er de mensheid door haten.