Het was rond 1u30 dat Felix vannacht duidelijk maakte dat hij honger had. Hij had de avond voordien nochtans bijna continu aan mijn borst gehangen, zeker twee uur lang. Ik dacht dat hij een superlange nacht zou maken. Soms slaapt hij volledig door, met een veel minder uitgebreid avondmaal. Maar dat is nu eenmaal borstvoeding. Vannacht was het feest, meerdere keren.
Terwijl ik daar lag in de stilte van de nacht, met een snokkende baby van 11 weken aan mijn tiet, besefte ik plots dat ik eigenlijk al aan mijn tweede werkdag bezig zou moeten zijn. Ik heb het geluk om nog twee maanden ouderschapsverlof aan mijn zwangerschapsrust te kunnen kleven, maar officieel is het al voorbij.
Ik moest huilen. Huilen bij de gedachte dat ik dit brokje geluk van 11 weken dat mij nog ongeveer een hele dag en nacht nodig heeft, zou moeten achterlaten. Hoe moe ik zou zijn als ik een halve nacht wakker was en dan moest gaan werken. Hoe moeilijk het zou zijn om dan nog borstvoeding te geven. Want uiteraard kan je met kolven je kind blijven voorzien, maar niets werkt zo goed als een baby zelf. Geen enkele kolfmachine doet beter dan de combinatie van moeder en kind. En het hele ‘op vraag’-principe komt dan wel erg in de verdrukking.
Ik ben er helemaal nog niet aan toe. Ik kom onder de mensen, ik ben al eens een paar uurtjes op restaurant geweest met vriendinnen, ik ga af en toe een uurtje sporten, maar veel langer laat ik mijn verse zoon niet achter. Wij zijn fysiek nog zo met elkaar verbonden, dat lukt gewoon niet. Dat zou alleen maar een voedingsbodem zijn voor frustratie en verdriet.
Er klopt iets niet. Ik begrijp dat het een kostelijke zaak is om bevallen vrouwen thuis te laten. En gelukkig zijn er systemen als ouderschapsverlof. Maar niet iedereen kan daar gebruik van maken. En het is gewoon te weinig, te kort. Zelfstandige vrouwen moeten na 9 weken weer aan de slag, dat is toch dodelijk voor borstvoeding? En dan durf ik me nog niet uitspreken over de mentale gevolgen, voor moeder én voor kind. Gruwelijk vind ik dat.
Ik ben nochtans een grote voorstander van kinderopvang. Basiel heeft daar zoveel geleerd en was daar ongelooflijk gelukkig. Maar onder de 6 maanden heb ik een baby toch liefst zo veel mogelijk bij mij. Het is ook zo in de praktijk, Felix is bijna altijd bij mij.
Ik ben zo gelukkig nu. Met een leven dat heel gevuld is met veel dingen, maar even vooral uit zorgen bestaat. Ik ben zo verdrietig, als ik denk aan hoe snel vrouwen weer aan de slag moeten. Als ik denk aan mijn datum. Er zullen zeker vrouwen zijn die daar behoefte aan hebben om snel weer te gaan werken (en dat is prima), maar ik wil nog even moederen. Gelukkig kan ik nog een hele tijd alleen maar moederen. Ik ga pas terug als ik er (hopelijk) helemaal klaar voor ben, zodat ik op dat moment ook een topwerkneemster kan zijn. Dat zou ik nu niet kunnen, mijn hoofd en hart zouden constant ergens anders zijn.
Ik ga nog meer dan 30 jaar moeten werken, is het dan zo erg om er een paar maanden tussenuit te zijn? Of kelder ik hiermee alle werkambities die ik voor de rest wel koester? Kinderen blijven niet eeuwig klein, op een hele loopbaan is dat toch een peulschil?
Ik leef mee met alle mama’s die er wel al moesten staan. Ik roep op om daar toch eens over na te denken regering, hoe kort 15 weken zijn. Een kind van 11 weken moet toch gewoon nog bij zijn mama zijn, niet?
Ja kijk, in de donkere nacht begint een mens al eens na te denken. Je m’excuse.
*Trouwens, over borstvoeding gesproken. Mijn goede vriendjes van Boobs-‘n-Burps organiseren een crowdfunding, zodat iedereen gebruik kan maken van een degelijke kolf. Want er zijn nogal gedrochten op de (huur)markt. Hoe meer borsten actief, hoe beter zeg ik altijd. Je vindt de info hier
bij een van mijn drie dochter moest ik na 10 weken weer werken. Tis al acht jaar geleden inmiddels en toch schiet ik door jouw bericht er weer vol van.
ik heb ook oprecht het gevoel dat ze er onder geleden heeft, zich minder veilig heeft gevoeld en misschien nog wel voelt.
7 weken is het voor zelfstandigen… Ik zou normaal afgelopen maandag weer begonnen moeten zijn. Mannetje is 7 weken oud en heeft mama en de borst nog zo erg nodig. Wij kiezen ervoor om het even met wat minder te doen en ik blijf lekker nog wat langer thuis. Maar het is te zot voor woorden dat dit zo geregeld is in onze samenleving, arme mama’s en prutskes die die keuze om even niet te werken niet kunnen maken.
Ik kan alleen maar volmondig instemmen. 15 weken is echt te kort. Bij ons derde had ik ook echt het gevoel dat wij fysiek verbonden waren en dat ik die band moest doorknippen toen ik weer moest gaan werken. Ons manneke was toen bijna 17 weken (ik had 1 maand ouderschapsverlof bijgenomen) en was die eerste weken een stuk minder vrolijk dan voorheen (intussen vindt hij de opvang gelukkig super). Bij ons tweede ben ik een maand vroeger weer gaan werken en ik heb daar vandaag nog altijd spijt van.
Maar Sofie, je hebt je moedergevoelens en behoeften op voorhand toch zeer goed ingeschat en daarom gebruik gemaakt van de mogelijkheden die er zijn, namelijk ouderschapsverlof? Dus prima toch! Je kan enkel de boodschap verspreiden naar alle mama s om ook keuzes te maken op basis van hun gevoel: snel of niet terug gaan werken, zelfstandig zijn of niet,… Maar daarom huilen, dat is niet nodig! 🙂
Maar veel mama’s KUNNEN die keuzes niet maken… Ik werk bv nog niet lang op mijn huidige plaats, dus kan geen ouderschapsverlof nemen… Ik wil wel graag thuisblijven zonder uitkering (en dus leven van ons spaargeld), maar dan moeten ze iemand anders aannemen om me te vervangen en wat als die persoon het beter doet dan mij… Ik heb dan geen contract meer he? Ik ga het niet riskeren en ga dus vroeger aan de slag dan ik eigenlijk zou willen. Gelukkig kunnen we creche vermijden (oma …) want een baby van drie maanden daar afzetten, dat is toch gewoon onmenselijk. Is ook wetenschappelijk bewezen he, dat hun corstisolniveau daar heel hoog is als ze zo jong zijn.
zoals de reactie hierboven: niet iedereen kàn dat verlof opnemen. Mij is telkens opnieuw en opnieuw gezegd dat ik door mijn crappy statuut geen recht had op ouderschapsverlof. Of loopbaanonderbreking of welke onderbreking dan ook. Ik plakte er bijna al mijn verlof na, maar beide kindjes moesten op een goeie 3.5 maanden wel al starten in de crèche. Neen, ze hadden daar geen deugd van de eerste maanden (geen van beiden dronk er meer dan 50à100 ml op een ganse dag, fruit en groenten zijn meteen moeten starten om uitdroging en honger toch een beetje te voorkomen, de avonden en nachten waren hel voor mij). Luisteren naar je gevoel, dat is niet voor iedereen mogelijk.
Ik vond en vind die 15 weken betaald thuis mogen blijven al een cadeau.
Ik heb nooit gebruik gemaakt van ouderschapsverlof, borstvoedingsverlof,…. maar ben gewoon minder gaan werken. Dus werd ik ook minder betaald.
Minder spendeerbaar budget en de tering naar de nering zetten. Niet altijd leuk maar dat is het leven nu eenmaal.
Minder werken betekent (meestal) een minder uitdagende job maar dat zijn keuzes die een mens nu eenmaal moet maken. You can’t have it all zekers?
Wat niet wil zeggen dat ik die nachtelijke overpijnzingen niet begrijp.
‘s Nachts ligt het relativeringsvermogen ook in een diepe slaap 😉
Ik denk dat het geen luxe is om als moeder 6 maanden te kunnen thuis blijven. Het is een noodzaak. Ga je nu echt productief zijn als je slapenloze nachten hebt, omdat je kind nog moet eten, of krampjes heeft, of telkens wakker wordt van een natte pamper.
Je kan dit steken op: Het is een keuze dat werken of niet werken. Ja, voor sommige mensen, die meer als genoeg verdienen is dit misschien een keuze, van het met wat minder geld te doen. Voor veel mensen is dit geen keuze.
In een maatschappij, waar de regering en de bedrijven het liefst elke volwassen zien werken, moet je de moeielijke keuze maken dat als een maatschappij dit wilt zeggen dat er deftig kinder verlof (en opvang) is. Je kan niet willen dat elke volwassen tot zn 65ste werkt zodra hij/zij van de schoolbanken is en families in de koude laten staan. Je kan ophetzelfde moment als maatschappij dan ook niet zitten klagen over dat we ons te weinig voortplanten en dat er dus niet genoeg nakomelingen zijn om de pensioenen te betalen.
Je kan als maatschappij niet alleen kieze voor de ‘winsten’ nu van de bedrijven, je moet ook denken aan de toekomst.
Minstens een jaar.
Het systeem is zo achterhaald.
We werken om te leven en niet andersom.
Wat je pensioen betreft: over 30 jaar is het systeem helemaal anders dan nu, dus waar maak je, je nu druk om ?
Zorgen voor mekaar, dat is de beste garantie voor jullie toekomst. Geniet maar van je dagen en van je kinderen, ze zijn vlug genoeg groot.
GENIETEN met een éééle grote G en vooral niet teveel bezig zijn met “de datum” 🙂
Ik ben bewust minder gaan werken, dacht vroeger ook dat carrière maken op de eerste plek kwam… met kindjes in huis verandert het gedachtengoed grondig!
Tweemaal 5 maanden thuisgeweest met baby en ik vond het zalig! Zeker de tweede keer genoten. Je hebt tijd om aan elkaar te wennen. Ze worden te snel groot.
Hmja, ik start eind augustus weer. Na 18 weken (15 en 3 weken verlof erbij). Ik denk er nog niet teveel over na….geniet van de laatste weken!
Een zelfstandige krijgt maar 8 weken in totaal, waarvan zeker 1 voor de bevalling moet worden opgenomen, dus na amper 7 weekjes wordt die geacht terug te werken. Schandalig vroeg. En ja, 15 weken is ook schandalig vroeg. Zoals hierboven al aangehaald, erg productief kan je dan toch niet zijn, als je onderbroken nachten hebt, een kind dat je te pas en te onpas moet gaan halen aan de crèche (eerste weken crèche staan sowieso gelijk met veel ziek zijn). Ik leef van mijn spaarcenten, ‘k heb er nog geen spijt van gehad. En ik vind het ook doodjammer dat niet iedereen die mogelijkheid heeft.
Oh Sofie… Goed dat jullie nog even samen thuis kunnen blijven! Goed dat je vooraf kon bekijken welk systeem er voor jullie beschikbaar en haalbaar is.
Jouw verhaal werpt mij terug naar de periode waarin ik het kleine meisje ging ophalen uit het ziekenhuis: Zij: 7 weken en 3 dagen oud en al enkele bestemmingen achter de rug. Ik: full time werkende en 4 dagen thuis kunnen regelen om kennis te maken. De dag dat Zij 8 weken oud werd, ging ze voor het eerst naar de opvang en stapte ik terug full-time in het werk. …. Want ik ben pleegouder en dan heb je recht op…niets
Is het gek dat dit kind pas een half jaar later echt ‘thuiskwam’, toen ik noodgedwongen 5 weken thuis zat met een voet in het gips?
En iemand haalde het al aan : het hoge cortisol niveau in de hersenen veroorzaakt door stress: dit geeft een blijvende ‘andere’ werking van hun hersenen. Is het daarom dat bij haar ‘boos zijn’ tot een ander niveau wordt getild?
Het doet zelfs een beetje fysiek pijn om terug te denken aan die periode.
Gelukkig mag ik ondertussen tijdskrediet zonder motief opnemen van mijn werkgever en werk ik nu nog eventjes 4/5de.
Geniet nog volop van de tijd die jullie nog samen hebben. En ja 15 weken: dat mag gerust wat meer zijn: moeders, kinderen en alle andere huisgenoten zullen er wel bij varen!