Kijk, we moeten daar niet onnozel over doen. Een zwangerschap is een aanslag op uw lichaam. Twee zwangerschappen, dat is oorlog. Misschien dat jij bij die gelukkigen was die zes weken na datum mee had kunnen lopen met de Angels van Victoria’s Secret, maar hier is dat niet het geval (understatement). Na zwangerschap één viel de schade nog mee, maar deze keer zijn er littekens die nooit meer zullen weggaan.

Is dat een drama? Nee, van die tiger die zijn stripes verdiend heeft, weetwel. Ge krijgt er twee gezonde kinderen voor in de plaats, dus niets om over te klagen. Dat is allemaal waar, maar dat betekent natuurlijk niet dat het niet hard aankomt. Of dat ge u goed in uw vel voelt, met een slap en getekend buikje. (Ik heb het niet over dat andere trauma, niet). Ik slaag er precies ook altijd in kinderen te maken die geboren worden als tweemaanders (vooral die laatste, met zijn 4,675 kg) en we zijn nog maar 10 weken verder en de echte rekening mag pas gemaakt worden na negen maanden (9 maanden zwanger, 9 maanden ontzwangeren, huh). Ik ken de regels, maar ondertussen voel ik mij liefst een beetje goed. Alstefkenskan.

Sporten dus, dat zorgt altijd voor een betere mentale toestand. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan met twee kinders. Ik probeer om de twee dagen thuis een workout van deze mevrouw te doen (Felix kijkt dan wat raar, maar bon) en ook heel veel te wandelen en te fietsen, maar ik snakte al weken naar the real thing. Zweten, afzien, douchen als verlossing. Ik wilde al weken terug naar mijn favoriete sportclub. Ik denk dat ik ondertussen al een decennium lid ben van Stadium Coupure (Zelfs nog begonnen bij Ucon, voor de kenners). En nog altijd met heel veel plezier.

Ik tapte melk af zodat mijn baby mij even kon missen, trok mijn sportkleren aan, liet de papa ook eens voelen hoe dat is om met twee gasten alleen te zijn en sprong gezwind op mijn fiets. Zo gelukkig vent, echt waar.

Er is niet veel veranderd denk ik. Of wel, er is blijkbaar een hype met lelijke sportleggings die eruit zien zoals onze die foute stonewashed T-shirts van de jaren 90. Dat zal dan wel heel hip zijn, ik vind het afschuwelijk. En er was ook een nieuwe lerares voor de BBB, Dorien, dus ik wist niet heel goed wat er zou komen.

Maar kort samengevat: heerlijk. Een stevige opwarming (zweten!), deftige buikspieroefeningen, de armen wat laten afzien. Alles wat een BBB-les moet hebben. Ik kon tegen alle verwachtingen in zelfs goed mee, ik was de hele tijd alleen maar aan het genieten. En ja, ook aan het zweten.

Het is niet alsof mijn gehavende lijf er nu instant beter uitziet, maar het kopke is wel beter. Ik denk persoonlijk niet dat het nog goedkomt (deze zomer is een bikini sowieso out of the question, maar zelfs in badpak zie ik mezelf niet onder de mensen komen. In bikini zelfs nooit meer), maar ik voel me al een klein beetje beter. Dat buikje hangt nog altijd heel postnataal en het gewicht is ook (nog?) niet wat het moet zijn, maar het is een begin.

Ik heb er zo deugd van gehad, ge hebt geen idee. Ik kijk al uit naar de volgende les. Ne keer zien of de spinningleraar me nog herkent na een halfjaar afwezigheid.

(Of hij ook op de foto zal willen, dat valt nog af te wachten)