Ik begrijp ook niet hoe het gebeurd is, maar deze fantastische periode is alweer over de helft. En dan ben ik al een ongelooflijke gelukzak die twee maanden ouderschapsverlof aan het zwangerschapsverlof gekleefd heeft, ik vind het nog te weinig. Als ik denk aan de ratrace die me over iets minder dan drie maanden te wachten staat, krijg ik met moeite adem. Ik wil nochtans niet echt buitensporige dingen, ik wil eigenlijk gewoon in alle rust voor mijn baby (en mijn kleuter) zorgen.
Felix is voorlopig bijna letterlijk altijd bij mij, want ik hou hem (borstvoedingsgewijs) in leven. En hoewel in de Westerse wereld zo snel mogelijk groente- en fruitpapjes in kleine kinderen worden geduwd, wil ik Felix zo lang mogelijk van exclusieve borstvoeding voorzien (ik ben behoorlijk koppig, ik besef dat). Liefst zoals de WHO-norm adviseert, minstens zes maanden. Maar bon, dat is een andere discussie (waar ik het vast nog wel eens over heb).
Hoe komt dat toch? Leg mij dat eens uit? Waarom ben ik langs de ene kant een ambitieuze vrouw met een job die aardig in de buurt komt van mijn kinderdroom en langs de andere kant een vrouw die ongelooflijk geniet van het full time moederen over mijn twee zonen en bang is om weer te gaan werken? Hoe kunnen die twee dingen – professionele ambitie en het verlangen om een soort huismoeder te zijn – verenigd zijn in één en dezelfde persoon? En waarom is vooral dat evenwicht zo moeilijk. Moeder zijn én een full time job, is dat gewoon niet te combineren zonder je daar ongelukkig bij te voelen? Ik heb er nochtans geen problemen mee om Basiel achter te laten in de opvang (hij vindt dat geweldig) en uiteindelijk komt dat met Felix ook wel goed. Het is vooral ikzelf die het tempo niet aankan.
Ik hou enorm van mijn job, ik ben dolgelukkig als ik achter de microfoon sta. Ik geniet elke keer als ik de fader openschuif. Maar het valt me ook zwaar, tegelijkertijd. Elke dag 10 uur van huis zijn combineren met een huishouden en twee kinderen, dat wringt. Om niet te zeggen, dat wringt me uit. En lees dit aub niet als een klaagzang, ik ben ongelooflijk gelukkig. En zal dat ook zijn als ik weer ga werken.
En toch.
Ik moet nu al bijna elke avond besluiten dat mijn to-do-list alweer niet is afgeraakt. En we hebben het dan alleen nog maar over boodschappen, was en plas, schoolpoorten, kinderen verzorgen en eten op tafel toveren. Dingen die ik binnenkort ook moet doen, terwijl er 10 uren minder in een dag zullen zijn. En dan vergeet ik even totaal dat ondertussen ook nog verwacht wordt dat je er leuk uitziet (mijn lijf draagt nog zware sporen van die zwangerschap), dat je sport, dat je vrienden onderhoudt, dat je er voor je familie bent, dat je gezond eet, dat je…je weet wel.
Ik hoef mezelf zoveel druk niet op te leggen, dat weet ik ook wel. Ik heb – gelukkig – ook een partner die meehelpt, dat weet ik maar al te goed. Ik heb hier volledig zelf voor gekozen, dat besef ik allemaal heel erg goed.
En toch.
De ratrace begint stilaan naar mij te knipogen. Ik probeer ergens in mijn achterhoofd na te denken hoe we dat allemaal geregeld gaan krijgen. Want deze periode van moederschapsRUST komt niet meer terug. Binnenkort is het in één rechte lijn naar mijn pensioen, volgens de verwachtingen dus nog minstens een jaar of 30 à 35 van constant gehaast. Want de 21 verlofdagen op een jaar, brengen mij persoonlijk niet genoeg rust. Niet de rust die ik nu ervaar, en die ook voelde toen ik thuis was met Basiel.
Ik ga het nog even proberen te negeren. Genieten staat op de eerste plaats, zeker nog tot eind juli. Hoe het daarna gaat, zien we dan wel zeker? En dat komt goed, natuurlijk.
Deeltijds werken is zeker geen optie bij jouw job? Zo gaan wij het doen na nummertje twee… toch een aantal jaren. Verre vakanties of poetsvrouwen zullen er dan wel niet meer inzitten :). Er zijn echt te weinig uren in een dag he!
Nee, dat is niet abnormaal, de overgrote meerderheid van de moeders sukkelt ermee.
Ik heb de hoerenchance dat ik financieel een jaar kon overbruggen en kon thuis blijven. Het hield wel in dat ik het werk dat ik deed heb stopgezet. Nu probeer ik wat op freelance basis te werken, zodat het wat te combineren zou zijn. Ik wil werken, ben gemotiveerd, maar ik wil ook tijd voor mijn kinderen en ik besef dat de twee tegelijkertijd niet mogelijk is. Dus doe ik het achter elkaar. ‘k Heb 10 jaar superhard gewerkt, nu werk ik op een veel lager pitje, als de kinderen groter zijn ga ik weer veel harder in het werk vliegen. Maar ik heb dus het grote geluk dat het kan. Ik ben zelfstandige, in principe moest ik mijn kindjes aan 8 weken al naar de crèche brengen. Er was geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht dit te doen. Mijn zus woont in Australië, daar blijven de moeders een jaar thuis. Al mijn Britse vriendinnen blijven een jaar thuis, in de Scandinavische landen blijven de moeders een jaar thuis. Ze werken daar wel veel langer, de effectieve pensioenleeftijd ligt daar een pak hoger dan bij ons, waardoor Deense, Zweedse en Noorse vrouwen uiteindelijk wel veel meer jaren werken dan vrouwen hier. Dus dan is dat mogelijk. Hier zou dat ook perfect mogelijk moeten zijn.
Je zou eens moeten weten hoeveel mensen aan mij hadden aangeraden om ze toch al vroeger naar de crèche te brengen, vonden het heel raar dat ik een jaar zou thuisblijven, een jaar met die kinderen zou doorbrengen. Ik heb die tijd gehad met hen en dat neemt niemand mij ooit nog af. Ik maak dit maar 1 keer mee, ze zijn maar 1 keer zo klein. Het is niet omdat ik deze tijd wil met mijn kinderen, dat ik niet graag zou werken, of niet gemotiveerd kan zijn op professioneel gebied, dat zijn zaken die los van elkaar staan.
Ik heb een tweeling en alles is eigenlijk zeer vlot verlopen, het bleek allemaal veel minder zwaar dan ik had gedacht. Ik ben ervan overtuigd dat het komt omdat ik thuis was, er was geen geloop en gestress ‘s morgens. Ik kon gewoon het ritme van de kindjes volgen, moest me niet opwinden als ze eventjes vroeger of later honger hadden, geen zorgen maken dat ze erdoor op een schema zouden komen dat niet zou uitkomen met het mijne. Ik had geen schema, want ik had geen verplichtingen. Er was geen stress over doorslapen ‘s nachts, want ik hoefde niet fris en monter op het werk te verschijnen. En dan sliepen ze eigenlijk wel heel snel door.
Ik besef dat ik een grote gelukzak ben dat dit kon/kan. Ik zou het iedereen gunnen.
Hier 3 kindjes.
Heb een fulltime job opgezegd, werk gezocht in de buurt en ben elke woensdag thuis. Een aanrader!! Voltijds met kindjes, liever niet, het gaat allemaal al zo snel vooruit!
Geniet nog van de rust en de kindjes!
Ik kan het statuut van zelfstandige heel hard aanbevelen 😉
Ik worstel al sinds de geboorte van ons tweede zoontje met hetzelfde probleem, hij gaat nu net naar school, oudste is bijna 5. De afgelopen twee jaar ben ik nog nooit zo onzeker geweest over het moederschap en full time aan het werk te blijven. Ik sta in de verkoop wat maakt dat ik de kindjes wel naar school kan brengen maar pas net voor hun bedtijd thuis geraak. Op woensdag ben ik vrij, maar zaterdag is het werken geblazen. Ik ga er niet om liegen, het is zwaar.. en hun jonge leeftijd maakt het extra moeilijk. Ik vrees dat ik binnenkort toch eens de knoop ga moeten doorhakken, ook al doe ik mijn job doodgraag! Mijn vriend zal er ook niet om rouwen.. ook voor hem is dit niet alles. Hopelijk geraak jij eruit!
Ik ben vanaf het tweede kindje halftijds gaan werken (ene week 2 dagen thuis, andere week 3). Dat geeft me tijd voor het huishouden, tijd voor de kindjes, maar ook tijd voor mezelf. En dankzij tijdskrediet valt het verlies in loon redelijk mee, we komen zeker rond. Ook mijn man werkt geen volledige dagen, we beseffen dat we op dat vlak een luxeleventje hebben. We doen het met minder, maar er is zoveel meer tijd en rust…
Ik zou zeker voor een job dichter bij huis kiezen, dat vind ik persoonlijk enorm belangrijk. Maar ik begrijp wel dat je jouw droomjob niet zo makkelijk opgeeft.
Heeft jouw wederhelft z’n droomjob gevonden, of kan hij misschien wat minder gaan werken en eten op tafel toveren ‘s avonds? We voelen ons als vrouw en moeder snel verantwoordelijk voor het evenwicht tussen werk en gezin, maar het hoeft natuurlijk niet persé zo te zijn. Maar ongetwijfeld hebben jullie alle opties al bekeken, en zal het eerder op efficiënte planningen aan komen. Veel succes maar geniet eerst nog van die gezellige weekjes thuis!
Je bekijkt het wel erg somber. Je kinderen blijven niet klein hé. De eerste jaren zijn de zwaarste, maar geleidelijk aan worden je kinderen meer en meer zelfstandig en komt er meer rust in het gezin. Je hebt er op dit moment misschien niet veel aan, maar “nog minstens een jaar of 30 à 35 van constant gehaast” is toch wel overdreven hoor.
Hoi Sofie,
Het is inderdaad een kwestie van efficiënte planning hoor… Eén avond (of bijvoorbeeld zondag) koken voor ook één of twee dagen nadien = veel meer rust/tijd de avonden nadien en maar één keer de keuken opruimen, … En zo zijn er heel wat mogelijkheden als we alles eens opnieuw bekijken. We can’t have it all, en net zoals jij ben ik al heel tevreden al zoveel dingen wél te hebben: een gezond kind, een toffe job, een mooi huis, een man die helpt, een overheid die zorgt voor betaalbare poetshulp en kinderopvang… Ik weet wel dat je dat ook beseft hoor. Ik betrap mezelf ook vaak op de rand van het zwembad vol zelfmedelijden, klaar om er in te duiken 🙂 Maar dan denk ik: het is misschien omdat we geen échte problemen hebben, dat ik hierover pieker. En verder is het inderdaad keuzes maken! Als je minder wil gaan werken, vind je naar alle waarschijnlijkheid ook toffe, deeltijdse job dichtbij huis. Misschien niet dezelfde als de “unieke” die je nu doet, maar toch. Maar dat heeft dan weer financiële gevolgen, uiteraard. Eén ding: maak je keuzes gewoon hoe je ze wil, je leeft maar één keer. Wat anderen (directe omgeving, vrienden, andere vrouwen, je bloglezers, …) daarvan denken, dat maakt geen zier uit! Als jij ‘s avonds maar gelukkig en voldaan in bed kan kruipen… en je mannen ook natuurlijk 🙂
Herkenbaar gevoel… we willen het gewoon allemaal he, en ik vrees dat het inderdaad niet kan. Al is het maar omdat je in dit land professioneel nogal snel afgeschreven kan worden als je minder dan voltijds wil gaan werken (niet bij elk bedrijf, maar geef toe, er zijn er best een heel aantal die je catalogeren onder “uitbollend” eens je 4/5 werkt).
Ik denk dat die eeuwige to-do lijst en de langgerekte rat race alleen volgehouden kunnen worden als we onszelf constant de vraag stellen “word ik hier gelukkig van?” “wil ik dit écht voor mezelf of doe ik het omdat ‘het zo hoort’ of omdat ‘anderen het van me verwachten’?” Ik hoef geen marathon te lopen. Ik ga 1u per week naar de Club Yoga om mijn lichaam en brein in balans te houden. Ik probeer bewust “vrije” weekenddagen te behouden, waarin niks “moet” zodat ik op het moment zelf kan kiezen waar ik zin in heb, ook al is dat misschien met een boekje en een glas wijn in de zetel zitten.
Ik kan het me gelukkig permitteren om de kuis en de strijk te laten doen. Ik werk liever een halve dag extra om dat te bekostigen dan dat ik zelf een halve dag sta te schrobben en te strijken (ik doe dat écht ni graag)
Héél herkenbaar. Ik ben na nummer 2 na mijn 15 weken zwangerschapsverlof opnieuw gaan werken (ze schelen maar 13 maanden). Elke dag met het openbaar vervoer het traject Leuven-Brussel, een lief dat vaak in het buitenland zit, een full time job, een huishouden, 2 kindjes die nog veel zorg vragen… Neen, het is niet makkelijk. En ja, ik ben ook al vaak over mijn grenzen gegaan, het huis is meer dan eens een puinhoop (geen poetsvrouw helaas), soms zijn er even geen propere sokken meer te vinden die bij elkaar passen, er wordt ‘s avonds niet altijd even verantwoord en gezond gekookt (gelukkig eten de kinderen in de crèche :-))…
Maar elke keer probeer ik voor mezelf te herhalen: this too shall pass 🙂 Het blijven geen zorgbehoevende baby’s en peuters. Tot dan is het soms overleven. Al klinkt dat te negatief, want er zijn uiteraard ook veel fijne momenten.
Maar zo heel af en toe steekt die vraag wel eens de kop op: is dit wat ik wil, elke dag meedraaien in die rat race, kinderen afzetten om 7u, haasten om ze te halen om 18u, om half 10 uitgeput in de zetel neerploffen en een half uur later alweer in bed liggen om het de volgende dag over te doen. Een andere job, dichter bij huis? Minderen op mijn huidge job? Ik ben er nog altijd niet uit. Tot zolang ploeter ik dus verder. En de ene dag gaat dat al beter dan de andere dag. Wij moeders zijn een sterk ras, echt wel! 🙂
Ik heb voor mezelf al veel eerder beslist dat ik geen hectisch leven wil. Pas op: iedereen moet voor zichzelf beslissen wat hij / zij wil, en ik wil niemand de les spellen. Er zijn mensen dolgelukkig in een druk leven maar ik word daar chagrijnig van.
Toch heb ik het gevoel dat ik me vaker moet verantwoorden voor mijn ‘luie’ leven dan anderen moeten doen voor hun propvolle leven. Ik werk 70%, mijn man 80%. Het gebeurt al eens dat mensen dat weinig vinden. Of ze kijken heel raar als ik zeg dat ik nood heb aan een avond vol leegte. Ik neem graag de tijd om te koken, om de kinderen ‘s avonds rustig in bed te leggen, om een uur lang te zitten kijken hoe ze met de Duplo spelen. Anderen zullen misschien vinden dat ik vanalles mis: een carrière, tachtig vrienden om me heen om mee te gaan barbecueën, en zelf verbouwd droomhuis. Maar het zegt me niks.
ik denk vooral dat je je niet moet blindstaren op ‘dat gaat hier nog 35 jaar van hetzelfde zijn’. Mensen veranderen, situaties veranderen, je kan van job veranderen (hopelijk want 35 jaar net hetzelfde doen lijkt me nogal saai), je kinderen groeien op en dat brengt weer andere uitdagingen met zich mee…. Denk dat je je vooral moet afvragen ben ik momenteel nu gelukkig zoals het is. En als dat ja is dan is dat zo. En als dat neen is dan moet je bekijken waar en hoe je iets kan aanpassen. Maar alleen jij kan dat. Succes en geniet nog maar van de komende maanden zwangerschapsrust!
Liefste Sofie,
Ik snap het helemaal! Je mag echt trots zijn op jezelf als mama. Ik vind persoonlijk ook dat je best mild(er) voor jezelf mag zijn. Dat is mijn motto geweest de voorbije maanden, en nu ook nog. Uiteraard is een zwanger lichaam na zes maanden niet meer hetzelfde, dat hoeft ook niet. Geen tijd voor sport? Logisch toch! Is mij ook nog altijd niet gelukt, 7 maanden na datum (+ 6 maanden tijdens de zwangerschap), terwijl ik vroeger net enorm sportief was. Dat óók nog inplannen zou misschien “beter” zijn, maar ik denk niet dat het me uitgeruster of gelukkiger zou maken. Alles op z’n tijd dan maar, stillekesaan.
Ik ben net opnieuw beginnen werken, en het enige dat me gaande houdt is: mild zijn voor mezelf. Niet meteen alles willen doen, niet te veel plannen. Rustige weekends, als het gaat. Het sociaal leven schiet er misschien een beetje bij in, maar dat komt wel terug. Stillekesaan. Er komt een poetsvrouw, een paar uurtjes per week. Zelfs een paar uurtjes om de twee weken doet al iets! Dat kost geld, dat besef ik. Maar wat minder stress is héél veel waard, en we proberen het gewoon elders te besparen. Wat minder uit gaan eten of een goedkopere vakantie is niet zo erg, stress om een vuil huis wel. Ik kan het ten zeerste aanraden. Zoveel mogelijk hulp (durven) vragen. En niet te veel excuses maken à la: “ja maar ik besef dat ik eigenlijk in een luxepositie zit…”. De eerste tijd op het werk proberen te eten en even niet te vaak zelf koken thuis. Bespaart rommel en tijd. Collect & Go bij de Colruyt. Kleine dingen soms, op een creatieve manier jezelf zo weinig mogelijk werk bezorgen. Een half uurtje gewonnen is soms al veel! Ik wens je er heel veel succes bij, maar wees niet te streng voor jezelf! En als je nog tips hebt voor mij, dat is altijd welkom. Ik weet evenmin als jou het we dat allemaal gedraaid moeten krijgen :-)!