Ik was er op voorhand al een beetje bang voor, maar het is weer gebeurd. De tijd gaat weer veel en veel te snel. Ik wou echt dat ik deze periode voor eeuwig kon vasthouden. Want het is zo ongelooflijk genieten. Er gebeurt zoveel rondom ons, de dagen zijn zo ongelooflijk gevuld. Terwijl ik soms eigenlijk gewoon eeuwig in de zetel wil zitten met jou op mijn borst.

Pas op, dat doen we ook zoveel mogelijk. En als we dat even niet doen, heb jij plots weer vanalles bijgeleerd. Aandachtig rondkijken met die gigantische prachtige ogen, op je speelmat vogeltjes vasthouden, je ouders inpakken met je lach, een flesje afgekolfde melk wegwerken en…lekker veel uurtjes na elkaar slapen. Ik durf zelfs het woord ‘doorslapen’ in de mond nemen, ook al is dat voorlopig nog maar een paar keer gebeurd. Maar in tegenstelling tot een maand geleden, slaap jij nu ook vlot tussen nachtvoedingen. Meer kan ik echt niet wensen, je doet dat schitterend.

Man, wat is het heerlijk om full time mama te zijn. Om de dagen te vullen met ‘zorgen’, met de meest basale dingen ter wereld. Elke dag twee keer aan de schoolpoort staan, badjes geven, koken, spelen, vertellen, genieten. Sommige mensen zeggen dat je bij een tweede minder onder de indruk bent van elk lachje en elk sprongetje. Maar ik ga niet akkoord. Ik wil het allemaal – soms bijna krampachtig – vasthouden, ik wil er niets van missen. Je blaast me verschillende keren per dag weg.

Misschien ben ik nog meer onder de indruk zelfs, ik beleef het allemaal veel bewuster. Alle mama-onzekerheid heb ik van me afgegooid (dat was al niet zoveel meer), we hebben een ritme gevonden, ik weet wat voor fantastische dingen er nog gaan komen. Ik blijf het allemaal zo wonderlijk vinden.

Hoor mij nu, ik ben duidelijk een sentimentele ‘mijn kind, schoon kind’-moeder. Ik moet verschrikkelijk mijn best doen om mijn facebook niet vol te gooien met te schattige foto’s van jou (en van je broer). Ik moet opletten dat ik niet verdrink in mijn eigen geluk omdat jij gezond bent (op dat pusoog na, daar geraken we maar niet vanaf), omdat je broer zo lief is voor jou, omdat ons gezin zo fijn is. Omdat er tijd is.

Tegelijkertijd komt ook weer de honger naar de echte wereld. Op dit moment was ik bij je broer al aan het sporten geslagen, maar dat is er voorlopig nog niet bij. Mijn lijf (en hoofd) snakt er enorm naar, maar praktisch is het even nog niet mogelijk. Een babysit voor twee jongens is iets moeilijker te regelen dan voor eentje, blijkbaar. Kijk dus nog maar even raar als ik naast jou op het tapijt buikspieroefeningen lig te doen.

Maar ik kan het niet ontkennen, het is zover. Ik zit weer helemaal op de roze wolk. Ze heeft er dit keer iets langer over gedaan om Notelaarstraat 84 (nog steeds te koop trouwens) te bereiken, maar ik zweef weer helemaal van geluk.

Dubbel geluk, want alles komt in het dubbel. In twee.

Twee maanden. Twee zonen. Twee ouders. Twee keer zoveel liefde.