Ik ben niet altijd even georganiseerd. Ik heb deze post maanden geleden geschreven, maar op de verkeerde plaats opgeslagen. En zo is hij in de vergetelheid geraakt. Toen ik hem deze week per ongeluk weer tegenkwam, dacht ik. The hell, waarom ook niet? Hij dateert van november, toen we verhuisden van een babybed naar een groot bed. Je ziet mijn chaos wel even door de vingers? Merci.

Omdat wij dus op de kamer met wc slapen, is de grootste slaapkamer van ons huis de kinderkamer. We hebben op de zolder nog een bureauruimte en een logeerkamer, maar voorlopig willen we dat zo houden. Er zijn al wel eens mensen die gebruik maken van onze Gentse hotelkamer, wat altijd gezellig is.

De kinderkamer is voorlopig alleen het domein van Basiel, maar binnen afzienbare tijd zal hij die kamer moeten delen met zijn broer. Dat is natuurlijk niet voor meteen. Zolang Dorus ’s nachts nog drinkt, zal hij naast mij in dit prachtige schommelwiegje liggen. Ik ben het type moeder dat een kind ’s nachts halfslapend aanlegt, namelijk. Als dat met opstaan, uit bed komen en echt wakker worden gepaard gaat, vind ik dat toch een stuk lastiger. Hahaha. Ondertussen is Felix twee maanden en slapen we eindelijk weer een beetje. Not. 

Maar omdat voorbereiding alles is, staat er al een paar maanden een eenpersoonsbed klaar voor Basiel. Hij heeft er een paar keer in geslapen, maar sliep toch altijd liever in het klein bedje. Ok, eigenlijk werkte het gewoon niet.

Basiel is een goede slaper, maar een heel moeilijke ‘gaan-slapen-slaper’. Het is een klein avondraafje, die meestal niet veel zin heeft om naar bed te gaan. ’s Morgens moet je hem trouwens gerust laten, als hij niet op zijn eigen tempo wakker kan worden (kan een halfuur duren), dan zitten we met een stevig ochtendhumeur. We hebben echt alles uit het boekje geprobeerd: vast avondritueel, middagdut overslaan, verhaaltje lezen, er nog even bijzitten, laten wenen, om de 5 min kordaat binnen gaan en slaapwel zeggen….Het baatte allemaal niet. Drie kwartier bleitinge om te gaan slapen, ongeveer elke avond. (For the record: op een ander gaat hij meestal heel voorbeelding slapen, maar dat is eigen aan kinders zeker?) Hahaha. Ondertussen is Felix bijna twee maanden en slapen we eindelijk weer een beetje.

Tot ik dacht, ik gooi het eens over een andere boeg. Ik kocht een gezellige overtrek met krokodillen in de Ikea en vertelde heel enthousiast aan Basiel dat ik een bed met krokodillen zou bouwen. Hij hielp mee en was minstens even enthousiast. Hij had het de halve dag over de krokodillen in zijn bed. En toen werd het avond.

Na een eerste bleiting in het kleine bedje wou ik het gewoon eens proberen. “Basiel, gaan we in het bed met de krokodillen liggen?” Een klein hartje met een roodje gezichtje van het wenen zei ja.

We kropen in het bed met de krokodillen. Ik kroop er nog even bij. Ondertussen hadden we een gesprek over gaan slapen, en waarom dat altijd zo moeilijk gaat. Want iedereen is toch moe en alle kindjes van de crèche slapen al lang. Hij noemde ze allemaal op en ik bevestigde dat die al allemaal in hun bedje lagen. We knuffelden en ik zei nog dat mama en papa echt heel blij zouden zijn als Basiel flink in het grote bed zou slapen, met de krokodillen. We knuffelden nog eens en zeiden slaapwel.

Hij sliep niet onmiddellijk, maar er was geen bleiting noch een ontsnappingspoging. Hij wachtte geduldig op Janneke maan en het zandmannetje (dat konden we zien op de infraroodcamera die mijn lief – de IT’er – geïnstalleerd heeft). En toen was het plots de volgende ochtend. De ochtend dat hij wakker werd in het bed met de krokodillen.

Ondertussen zijn we een week verder. Hij slaapt nog altijd zonder veel problemen in het bed met de krokodillen. Ik kruip er elke avond een paar minuutjes bij en we nemen rustig afscheid van de dag.

Ik moet dringend op zoek naar nieuwe krokodillen of andere toffe beesten, want die lakens moeten wel eens gewassen worden.

Een halfjaar later is een groot bed totaal geen issue meer. Gaat volledig vanzelf. En er zijn ondertussen ook auto’s en skateboarden. Coo-hool.