Ik ben een stadsmus, dus ik probeer me daar ook zo veel mogelijk naar te gedragen. Dat betekent onder andere dat ik ongeveer weiger om de auto in de stad te gebruiken tenzij het echt niet anders kan. Er zijn fijne alternatieven genoeg.
Zo gaan we elke dag te voet naar school (ik zal een andere keer zagen over hoe we daarbij elke twee meter moeten opletten om niet in een hondendrol te trappen), maar ook bijvoorbeeld naar de winkels die niet te ver zijn. Ik wandel best wat af met Felix in zijn koets.
Fietsen doe ik het liefst van al in Gent, maar na een eerdere poging bleek dat voor mijn postnataal lijf nog een klein beetje te veel gevraagd. Vooral omdat fietsen met baby betekent dat ik ook een fietskar moet trekken en bij het afstappen op een draagdoek ben aangewezen. En hoewel ik daar een grote fan van ben, kan ik het voorlopig nog niet heel lang volhouden. Pijn aan de buikspieren vooral. En het is ook niet bij alle activiteiten handig om een baby te dragen. Ik moest bijvoorbeeld pasfoto’s laten nemen, om maar iets te zeggen.
De bus dus, met de buggy. Ik begrijp dat het niet zo leuk is voor andere busgebruikers dat er mensen met een buggy opstappen. Dat is onhandig, neemt veel te veel plaats in en blokkeert de boel. Ik kan u zeggen, de mensen met een buggy vinden dat ook niet zo leuk. (Ik hou mijn hart vast, wat mensen met een rolstoel wel niet meemaken op het openbaar vervoer.) Maar mijn paspoort ging vervallen en een wandeling van 3 km enkel vond ik net iets te veel van het goede na een zware ochtendspits en bijzonder korte nacht. Bovendien stopt bus 3 op twee stappen van ons huis, om dan in één rechte lijn naar de Korenmarkt te gaan. Superhandig inderdaad. En van de Korenmarkt naar het administratief centrum is ook nog een leuke wandeling.
Behalve dat een busrit vrij duur is, is buslijn 3 ook niet echt de meest gezellige. Of net wel, want op ongeveer elk moment van de dag zit het ding overvol. Geen cadeau om er dan nog bij te kruipen met een buggy met draagmand. Vorige week was ik na één halte al eens gevlucht wegens een totaal gebrek aan ademruimte, maar nu moest ik wel doorbijten. Zonder identiteitskaart ben je namelijk strafbaar.
Ik was me net naar de voorziene buggy/roelstoel-plaats aan het begeven, toen daar een oudere vrouw met caoutchouc botten parmantig het klapstoeltje naar beneden sloeg en er op ging zitten. Ik kon op dat moment niet meer bewegen, blokeerde de boel gigantisch en werd zelf als een sardientje samengeperst. Met maar een paar uur slaap achter de kiezen had ik geen zin om te discussiëren, maar andere mensen op de bus duidelijk wel. Ze gebaarden dat er nog meer dan genoeg vrije plaatsen waren en of ze misschien ergens anders kon gaan zitten, zodat ik met mijn buggy op de daarvoor voorziene plaats kon staan. En niet de halve bus stoorde terwijl het niet nodig was.
Slechte zet. Op dat moment begon de vrouw me vollen bak uit te schelden. Dat ze mocht zitten waar ze wilde, onverstaanbare taal, dat ik maar ergens anders had moeten opstappen, onverstaarbare taal, dat ik maar geen kind moest hebben, onverstaanbara taal. Ondertussen gesticuleerde ze intensief met haar armen en stampte ze met haar botten. Er werd ook vlot tegen het hoofd getikt, waarmee ze vermoedelijk niet haar eigen krankzinnigheid wilde aanduiden.
Ik ben even verderop afgestapt. Ik probeerde achter mijn zonnebril niet te hard met mijn ogen te rollen en slikte een repliek in. Ik ben uiteindelijk na mijn mislukte pasfoto in het hokje in het administratief centrum toch te voet naar huis gewandeld. Het zonnetje scheen en ik dacht, het kan maar gezond zijn. En goed voor mijn lijf.
Maar vooral, ik had geen zin om weer in de bustrouble terecht te komen. Want naast dat geschifte wijf waren er nog genoeg andere ambetante mensen.
Is dat nu zo moelijk om een beetje hoffelijk te zijn?
Vanmorgen op het schoolplein met een andere mama toevallig over zoiets een gesprek gehad. Dat de mensen zo intolerant geworden zijn voor elkaar. Iedereen is gehaast en opgejaagd. Niemand kan nog iets van een ander verdragen en denkt altijd dat zijn ding het belangrijkste is. Dat egoïsme is toch een heel jammerlijke ontwikkeling in onze maatschappij. We hebben in de laatste honderd jaar veel vooruitgang geboekt maar verdomme toch ook veel achteruitgang.
Ik heb het helaas ook opgegeven om de bus te nemen met de buggy. Tram 1 lukt nog, bij tram 4 is het gokken of het een tram van het nieuwe of oude type zal zijn en ik slaag er in om altijd verkeerd te gokken. Gelukkig zijn er altijd medepassagiers geweest die me hebben geholpen, maar ‘k blijft het wel vervelend vinden dat ik tout court hulp nodig heb ervoor.
Het ergste vond ik toch wel als ik nog zwanger was. Rechtstaan voor een duidelijk zwangere vrouw, het wordt precies enkel gedaan als de tram niet zo heel erg vol zit. Hoe meer volk, hoe meer mensen waarschijnlijk hopen dat iemand anders zijn stoel gaat opofferen. Gezien er niemand wilde rechtstaan moest ik dan altijd maar manoeuvreren zodat mijn buik in een richting wees waar niemand tegen kon stoten als de tram aanzet.
Degoutant!
Ik ben eerlijk waar geshockeerd door dit verhaal.
Wauw dat je je mond hield en niet meeging in de discussie. Dit zou ik niet kunnen!
Maar het lijkt me wel de beste reactie. Zo’n mensen kan je onmogelijk overtuigen van het begrip “hoffelijkheid” , en een reactie van jou zou toch maar een bom doen ontploffen waar je je enkel slechter (of opgefokter) door voelt.
Ik heb altijd geluk gehad wanneer ik met mn zwangere buik op tram 1 stapte. Reizigers stonden spontaan hun plaats af, soms zelfs oudere personen die de zitplaats meer nodig hadden dan mij.
Bus 3, niet meteen de bus met de beste reputatie. Sowieso.
(Of is dit kort door de bocht?)
Ik neem vaak de bus en ik verbaas mij ook elke keer weer over hoe onhoffelijk mensen kunnen zijn… Zo vaak dat vrouwen met een buggy op de daarvoor voorziene plaats (want die is er wel degelijk!!!) willen gaan staan, maar dat mensen gewoon blijven zitten en weigeren ergens anders te gaan zitten, vreselijk. Ik zou er ook tegen op zien.
Ik denk dat het ook iets algemeen is. Ik ben op dit moment bijna 8 maanden zwanger, en ik moet zeggen dat buiten een buschauffeur die zo lief was te wachten tot ik eraan kwam, er niemand maar dan ook niemand rekening mee houdt (behalve mensen die ik ken natuurlijk :-)). 20 min rechtstaan op een volle bus met een duidelijk zwangere buik (ik stond zo dicht tegen 2 vijftigers die op hun gemak neerzaten dat ik bijna op hun schoot zat, maar een plaats afstaan was er niet bij), mensen die naast mij op de bus komen zitten met zakken en tassen en niet eens de moeite doen die te verplaatsen of recht te staan als ik eraf moet zodat ik daar half over moet kruipen, mensen die mij in de winkel voorbijsteken en mij daar half bij omver lopen, mensen die in de trein terwijl er zeer veel plaats is naast mij komen zitten waardoor ik mijn zware laptopzak op mijn schoot moet zetten,… ik moet zeggen dat ik toch had verwacht dat mensen iets meer rekening zouden houden, maar dat is blijkbaar ijdele hoop. Ik hou mijn hart inderdaad al vast als ik de bus moet nemen met de baby…
Enfin, het is makkelijk om te zeggen ‘trek het je niet teveel aan’, maar ik zou het zelf ook echt vreselijk vinden. Ik vind het dan wel weer leuk dat anderen op de bus wel moeite voor jou doen, dat stemt me dan weer hoopvol :-).
tip: vanaf 6m zwangerschap kan je bij je gynae een bewijsje van zwangerschap vragen en mag je in 1e klas rijden met je gewoon ticket of pass… een verademing als je regelmatig de trein neemt…
iets heel praktisch: pasfoto’s kan je ook laten maken in Mariakerke (kleine fotograaf naast Carrefour, net voor het pleintje van Bollebuik)
misschien handig voor de volgende keer?
en misschien ook een idee om voor zo’n zaken richting Mariakerke te denken …
Hey An, ik zie niet goed hoe dat kan helpen. Ik moet dan ook op bus 3 (andere kant, maar die zit ook vol) en het is even ver. En de pasfoto’s zijn in het administratief gebouw, dat was best handig. Alleen niet met een draagdoek 🙂
1x gedaan toen ik te zwanger was van de dochter om zoon in draagdoek te doen. Never ever again. Bus 5 was dat. Sindsdien altijd draagdoek en das toch echt handiger. En voor de rest, de occasionele nutcase maakt de bevolking niet zeker..
jammer dat er zo’n verzuurde mensen bestaan… ik neem ook regelmatog bus 3 en is idd niet de meest aangename… wel een tip (moest je toch nog eens genoodzaakt zijn): de buggy plaatsen in het 2e deel vd bus (als het een harmonicabus is) is veel praktischer om je te zetten…
ik denk dat oudere mensen zich wel vaak od klapstoeltjes zetten omdat de opstapjes bij de banken vaak te hoog zijn. natuurlijk is dat geen reden om onbeschoft te zijn.
hopelijk kan je snel je draagdoek gebruiken!
Tijdens mijn zwangerschap pendelde ik elke dag naar Brussel en meestal was er altijd wel iemand zo vriendelijk om zijn/haar plaats in de metro af te staan. Toen ik de laatste weken voor de bevalling hoogzwanger in Gent bleef en alles met de bus deed, liet iedereen mij en mijn enorme ton vrolijk recht staan.
Ge slaagt er toch weer in om daar een goed (grappig) verhaal over te schrijven . Ik hoop dat ge toch nog uw tong ne keer goed hebt uitgestoken….als de bus al lang weg was natuurlijk….
Bus 3 in Gent, dat blijft een heel speciale lijn, ik kan er van mee spreken. Al een geluk dat er nog andere mensen waren die het voor jou opnamen.
Mijn eigen schoonmoeder is er zo een… We nemen samen de bus, zij zit op een klapstoeltje, rolstoelgebruiker komt op de bus en mijn schoonmoeder moet rechtstaan. Zegt ze gedegouteerd: ‘amai die dingen nemen toch echt veel plaats in he!’. Ik heb geantwoord: ‘ja, goed he dat de bussen dan speciale plaatsen voor hen voorzien!’. Maar tegen mijn schoonma durf ik al sneller mijn mond opendoen dan tegen een onbekende.
Bizar!
en voor de zwangeren: ik ben op een gegeven moment maar gewoon gaan vragen of ik even mocht zitten. even ongemakkelijk, maar scheelde wel een hoop buik- en rugpijn. en de bevraagden gingen zich altijd uitputten in excuses, dat ze het niet gezien hadden, sorry enz enz
Ook 8 maanden zwanger, en al vaak gemerkt dat heel veel mensen in de metro (Bxl) duidelijk naar je buik kijken en dan alle moeite van de wereld doen om er daarna niét meer naar te kijken (druk lezen in reclame, krantje, gsm, buiten). Ik lach er eens goed mee, maar heb dan ook geluk dat ik me erg fit voel en niet per sé hoef te zitten….
Los daarvan: stel maar eens dat bus/tram/metro plots moet remmen (heb vorig jaar op die manier drie ribben gebroken) en jij met je zwangere buik op de grond valt, omdat niemand zijn plaats wou afstaan..
Mensen kijken liever toe hoe ge aan het ‘tsjollen’ zijt met al dat gerief ipv een handje toe te steken! Hier al zo vaak gemerkt met buggy en maxi cosi. Jammer dat velen zo snel vergeten dat ze zelf wellicht ook nog ooit zwanger waren en kleine baby’s gehad hebben en dat toch behoorlijk zwaar kan zijn…
Ik kan er niet van meespreken omdat ik zelden de bus neem maar ik kan me wel voorstellen dat veel mensen absoluut niet verder kijken dan hun neus lang is en dat het niet in hun kopje zou opkomen om een zwangere vrouw te laten neerzitten of een vrouw met een buggy een handje te helpen. Dat wordt de dag van vandaag als hoffelijk aanzien en niet meer als “normaal”…
Vreemd toch, dat sommige mensen zoveel energie steken in zulke negatieve uitingen naar andere mensen. Heel triest. Nu moet ik wel zeggen, tijdens mijn zwangerschap nam ik elke dag tram 2 (niet de tram met de beste reputatie) en altijd (uitgezonderd een paar keren) liet iemand me zitten. Altijd vrouwen trouwens, nooit is er een man recht gestaan. Zelfs vrouwen die in mijn plaats aan anderen vroegen om mij te laten zitten. Het bestaat dus nog, die hoffelijkheid. Oef!
Ik pak alleszins geen bussen meer met buggy als ik alleen ben. Op sommige plaatsen moet je die ook nog eens zo hoog heffen, dat het me alleen niet lukt, en er heeft serieus nog nooit iemand me geholpen :(.
Ik neem dagelijks de trein naar het werk, ook toen ik zwanger was en in 1e klasse mocht. Op een bepaalde dag was de vorige trein afgeschaft en was het dus gezellig druk. Ik stond recht in de hal, toen er een passagier hardhandig nog naar buiten wou. Aangezien hij mij behoorlijk duwde, riep ik spontaan ‘ik kan dat hier niet intrekken hoor!’, waarna er excuses volgden. Aangezien de deur van de wagon openstond, had minstens de eerste helft van de zittende passagiers mij wel gehoord. 5 minuten later is er een vrouw rechtgestaan…
Eersteklassepassagiers zijn niet hoffelijker dan 2eklassepassagiers, dat is mijn ervaring.
Ik probeer zelf altijd heel erg mijn best te doen om wel attent te zijn onderweg, alleen maar omdat ik hoop dat anderen ook voor mij attent zouden zijn als ik het nodig zou hebben. En soms gebeurt dat ook al wel eens hoor, gelukkig maar.