Het is opnieuw gebeurd, de datum die al maanden op alle documenten moet worden ingevuld als ‘vermoedelijke bevallingsdatum’ is geruisloos gepasseerd. Al een paar dagen ondertussen. Ik probeer daar niet te veel bij stil te staan, want iedereen zegt dat je het moet loslaten en dat ie dan pas gaat komen. Maar jongens, dat is zoals wanneer je niet aan roze olifanten mag denken.

Ik word dus compleet kierewiet van deze situatie, niet alleen omdat het heel wat praktische miserie oplevert, maar vooral omdat ik het echt niet verwacht had deze keer. Bij een eerste heeft de volksmond het wel vaker over een olifantendracht, maar bij een tweede is de weg gemaak en zou het allemaal vlotter moeten gaan.

Enfin, dat ik het echt niet verwacht had dus. Net als de twee gynaecologen die ik de laatste tijd gezien heb. Ik had namelijk meer dan een week geleden al 4 cm ontsluiting (vier he gasten, vier, dat is bijna in de helft!) en een bijna volledig weke baarmoederhals. De vervanggyn (de mijne was op vakantie) zei dat ik me echt moest haasten als de weeën begonnnen, want dat het wel eens heel snel zou kunnen gaan. En oh ja, maak voor de zekerheid misschien nog wel een vervolgafspraak voor volgende week, maar vermoedelijk zal je die toch niet meer halen. Dan wordt die automatisch geannuleerd. Haha, wat een grap.

De vervolgafspraak was twee dagen geleden, morgen word ik verwacht voor een monitorsessie om te kijken of Dorus alles nog onder controle heeft. De volgende afspraak ligt ook al vast: de gevreesde inleiding.

En je mag mij nu onnozel vinden, want ik mocht ook al vroeger komen voor een inleiding. En ik zit er eigenlijk helemaal door. Maar hoe vreselijk ik deze verloren dagen ook vind (elke dag is een dag minder MET baby voor het werk weer roept), ik ben nog een grotere voorstander van de natuur. Ik droom al sinds de vorige keer van spontane arbeid (iedereen zegt dat dat minder pijnlijk is dan ingeleide arbeid), dat ik nog op mijn tanden wil bijten. Want hoewel de vorige keer mijn vliezen spontaan gebroken zijn, hebben ze een dag later de weeën moeten opwekken. Voor de liefhebbers, die historie kan je hier nog eens lezen. Ik ben heel koppig en heel fanatiek voor zo natuurlijk mogelijk bevallen.

Ik wil dus opnieuw bevallen zonder epidurale, maar deze keer wel graag met mijn eigen weeën. Ik weet uiteraard dat zoiets in een bepaald perspectief een luxeprobleem is en dat het uiteindelijk alleen maar belangrijk is dat die kleine er gezond uitkomt, maar ik ben toch nogal koppig. Extreem voor de natuurlijke gang van zaken. En voor ge het vraagt, ja, ik neem wel verdoving bij de tandarts. Maar dat is een totaal andere situatie, die pijn heeft geen functie. En iedereen doet voor de rest wat ie wil, ik denk voor mijn bevalling alleen mijzelf. Als ge ergens egoïstisch moogt zijn, dan is het wel op de bevallingstafel/stoel/kruk me dunkt.

De aardbeien laten dat ondertussen toe. Er is nog maar één ambetante speler in het spel. De baby. Die wil er blijkbaar onder geen beding uit. Want ja hoor, alle zogenaamde trucjes die helpen om het ding in gang te zetten, zijn hier al gepaseerd. En zoals je al wel door had, hebben totaal niet gewerkt. Zelfs toen ik maandag vroeg om gestript te worden, bleek dat niet meer mogelijk. DE VLIEZEN LIGGEN AL HELEMAAL LOS, madam. Kan iemand mij dan uitleggen waarom hij er nog niet is uitgevallen?

2015-02-23 10.39.44

Zo ziet een mens eruit op de dag dat ie uitgerekend is.

Ik word ook officieel aangestaard op straat. Zelfs mijn lief die naast me naar school wandelde, werd er een beetje ambetant van. “Serieus, waar kijken al die mensen zo naar, nog nooit een zwangere vrouw gezien?”. Hij bedoelde waggelende pinguin, maar gelukkig zei hij dat niet. En het enige wat wel leuk is, is mensen die vragen “Oh, en voor wanneer is het?” En dat je dan droogweg kan zeggen, ooh, voor eergisteren.

Maar ik ga niet verklappen wanneer de inleidingsdatum vastgelegd is, want ik vind het nu al vervelend genoeg om 37 keer op een dag “Nee, nog altijd niks” te moeten antwoorden.

Nee. Woensdagvoormiddag 25 februari. Nog altijd niks dus.