*Het is de vraag die de laatste dagen het meest op mij is afgekomen. Dat maakt dat heel veel mensen er mee inzitten, wat geweldig deugd doet. En ik denk ook dat ik kan zeggen dat het ergste door is.

*Het is namelijk al een paar dagen geleden dat ik echt gehuild heb van de pijn. Daarvoor heb ik wel met de moed der wanhoop mijn gynaecoloog moeten bellen. Want nadat de bijsluiter van de pijnstillers die ik gekregen had vertelde dat het niet geschikt was bij zwangerschap, begon ik een beetje te flippen. Ze heeft gezworen dat het ok is, zelfs speciaal overlegd met anesthesie. Het is ok, maar het blijft een heel wrang gevoel. Ik heb het gevoel dat ik mijn kind schade berokken voor mijn eigen comfort. Ik probeer het dus zoveel mogelijk te beperken.

*De pijn is draaglijk geworden, ik moet me gewoon echt rustig houden. Als ik begin rond te stappen, voel ik de druk bijna meteen verhogen en de pijn toenemen. Maar de wonden branden niet meer zo erg en ik heb weer een beetje moed. Hoe moeilijk en frustrerend het ook is om het grootste deel van de dag neer te liggen.

*Ik ben ondertussen ook weer thuis. Opnieuw met de zelfgemaakte ambulance thuis afgezet. Deze week is het ook helemaal geregeld voor Basiel (ik ben er wel, maar de 400m naar school is echt niet mogelijk. En voor een kleuter moet je ook vaker rechtspringen dan ik aankan. Moeilijk om dat toe te geven, maar het is zo)

*Er zijn wel dingen die ik echt al kan: ik kan mezelf weer zelf aankleden (hoera!) en ik durf weer iets te eten. Wat zeker ook bijdraagt tot een betere gemoedstoestand, want na 5 dagen met amper iets in mijn maag was ik niet veel meer waard. Over mijn gewicht moet ik dus ook niet meer inzitten, daar is wat afgegaan (en voor je dat denkt, ik ben daar niet blij mee nee, dat was echt niet de bedoeling)

*Maar hoe gaat het met de eieren zelf? Ik kan het natuurlijk zelf niet zien, maar volgens de mensen die mij verzorgen is daar een week lang visueel geen verbetering geweest. Tot gisteren. Ik moet voortgaan op want andere mensen me over mijn achterkant vertellen. Maar ze maken me iets minder gek van de pijn, dus ze krijgen toch een paar goede punten. Maar het is wel zeker dat er geen echte genezing kan zijn, zolang ik zo’n grote baby meedraag. Verbetering, daar geloof ik wel nog in.

*Hoe zit dat met bevallen? Awel, ik weet het echt niet. De laatste keer dat ik mijn gynaecologe gezien heb, was ik amper in staat om mijn naam te zeggen. Ik heb dus ook te weinig vragen gesteld waarschijnlijk. Ik hoop nog steeds op een natuurlijke bevalling, maar ik kan me echt niet voorstellen dat ik met deze achterkant moet persen. Of weeën moet opvangen terwijl ik maar een paar houdingen aankan. Daar ben ik dus nog even aan het stressen. Mijn hoop om zonder epidurale te bevallen, lijkt vrij onmogelijk. Misschien moet ik toch maar een extra afspraak maken?

*Ik had me deze dagen natuurlijk wel anders voorgesteld. Bezig zijn met kleertjes, met doopsuiker, met de diepvries vullen, met nestdrang. None of that. Mijn eeuwig respect voor vrouwen die moeten platliggen tijdens hun zwangerschap. Tot dit voorval heb ik mijn best gedaan om zoveel mogelijk te bewegen onder het motto “Hoe soepeler zwanger, hoe soepeler bevallen”. Maar dat heb ik moeten laten varen. Ik ben een kreupele trien van 75. Ik begrijp waarom dingen als de sliplift en de rollator zijn uitgevonden. Seriously.

*Ik zou wel graag nog eens zitten. Dat liggend of rechtstaand eten, begint serieus tegen te steken. Net als die restenarme brol. Echt eten, dat zou wel eens smaken.

*Maar het mag ook wel stoppen. Aangezien de echte oplossing pas postnataal kan komen (en het ook nog niet zeker is, wat er dan nodig zal zijn), kijk ik des te meer uit naar de postnatale tijd. De tijd met een hopelijk flinke en gezonde zoon.