Ik was er zeker van dat ik een potje ging bleiten. Van de crèche naar de kleuterschool, dat is toch echt een gigantische stap? Het stond al weken in onze agenda: wendag op de nieuwe school. Wendag. Ouders en kind mogen samen naar het klasje, om al eens te kijken hoe het daar allemaal werkt en om de nieuwe omgeving al wat gewoon te worden. Want na de kerstvakantie is het zover. (Dat van dat cliché blijkt dus volledig te kloppen, helaas. Time flies.)
De dag voor de wendag sliep Basiel tot 8u30 (dat is een kwartier langer dan het moment waarop de school begint). Toen hij een uur wakker was (en vreselijk lastig en zeurderig), besefte ik dat er iets niet pluis was. De thermometer in de poep gaf mij gelijk: koorts. Nu mogen wij geweldig blij zijn met onze zoon, van wie we de ziektedagen nog steeds op twee handen kunnen tellen. Ze verlopen ook meestal op dezelfde manier: hij maakt een dag stevig koorts, is een slap vodje met een heel lastige nacht en wordt daarna springlevend weer wakker. Ik hoopte daar opnieuw op, maar zeker ben je toch niet.
We gingen ’s avonds dus slapen met 39.5, om kwart voor vijf werd ik wakker gemaakt. “Mama, mama?” – Ja Basiel, wat is er? – “Waar is papa?”. Die was in het midden van de nacht naar een ander bed verhuisd, omdat het wat krap was met drie. (Ja, gloeiende kleuters heb ik liefst bij mij op de kamer, forgive me). Twee seconden daarna vroeg hij eten en drinken, genezen dus. En om 5u naar Spongebob kijken, het is eens iets anders dan op dat uur opstaan om naar je werk te vertrekken.
Hij voelde zich meteen thuis in de klas. Er was een keukentje. Er waren auto’s. Er waren andere kindjes. Hoe cool is dat, maat?
De juf vroeg wie er wilde schilderen en voor ik met mijn ogen had geknipperd stond hij daar met een schortje aan. Ik moest even naar het secretariaat voor nog wat administratieve dingen, hij had niet eens gemerkt dat ik weg was. Er was een fruitmoment en hij schoof gretig aan. Hij deelde zijn rozijntjes uit en schoof mee aan om op het toilet te gaan zitten (niks uiteraard, geen vooruitgang daar). Alsof hij al jaren niets anders deed.
’s Avonds heeft hij nog een paar keer gezegd hoe leuk het was met de kindjes. So I think he’s ready.
Goede punten voor Basiel. Maar ook voor mama, want ik heb niet geweend. Dat hou ik voor de laatste dag in de crèche. De doos zakdoeken staat klaar.
hehe, ik zei het daarnet nog tegen mijn lief. Vorig jaar deze periode was het aan ons, we hadden ook zoveel praat niet. Nu, een jaar later, huppelt hij de schoolpoort binnen alsof hij nooit elders is geweest. Het gevoel van ze te moeten loslaten, dat is toch iets waar ik blijvend mee zal worstelen. Veel succes Basiel! (en mama en papa uiteraard)
Die laatste crèche dag, dat was hier toch een zwaar emo-moment. En dan de wervelwind van de eerste schooldag, pfieuw. Maar school is zo leuk, ze veranderen zo snel eens ze daar starten vind ik, toch weer een heel nieuw avontuur. Succes aan jullie allemaal 🙂
Ik vermoed dat zo’n momenten voor de kindjes veel minder een mijlpaal is dan voor de ouders! 🙂
een mijlpaal zijn… excuse! 🙂
Oh wat leef ik met je mee! En ja, ik heb ook een potje gehuild vandaag de laatste dag bij ons onthaalmoeke! Veel sterkte, dat komt allemaal goed! x
De eerste schooldag huilde ik maar een klein beetje, de tweede schooldag niet, en de derde schooldag zag ik mijn klein ventje met zijn rugzakje op een grote schoolbus stappen om te gaan zwemmen, vlak nadat hij dapper had gezegd “ik ga zwemmen, mama niet” – want eerst dacht hij dat ik mee ging. Amai jong, begin al bijna weer te huilen als ik er aan denk. Toen ik de bus zag wegrijden kwam het er allemaal ineens uit :-).