Zwanger zijn is niet altijd een pretje, daar kunnen we duidelijk over zijn. Zo zijn er tientallen kwaaltjes waarvan je het bestaan liever niet had geweten. Er zijn momenten waarop je schoenen aantrekken zoveel moeite kost dat je serieus overweegt om de rest van je zwangerschap op blote voeten rond te lopen, wat overigens ook bijzonder handig zou zijn aangezien er zich een half zwembad in je voeten gevestigd heeft. Er zijn verborgen gebreken zoals aambeien en bekkeninstabiliteit en een simpele ‘wissel van kant’ in de nacht kan een zeer pijnlijke en langzame affaire worden. En je was al zo beperkt in je ligkanten.
Vooral de eerste drie maanden zouden ze beter afschaffen. Dat is werkelijk pure ellende. Er is even dat fantastische moment waarop je (hopelijk zonder te morsen) succesvol op een staafje hebt geplast en een positief resultaat mag aflezen. De 8 tot 10 weken die daarop volgen, moet je je weten op te trekken aan dat moment. Er is onzekerheid (die belachelijke 12-weken regel, gaat het fout dan wil ik dat ook met mensen kunnen delen), de mottigheid en het kotsen (functioneren als je constant wagenziek bent en de auto kan niet stoppen is des duivels), de moeheid (’s morgens al denken, wanneer mag ik eindelijk weer gaan slapen?) en dit alles overgoten met een saus van geheimzinnigheid. Het proberen te verzwijgen dat je zwanger bent voor de buitenwereld ook al zou je niets liever willen dan vertellen dat er een kindje op komst is en het uitschreeuwen en uitleggen waarom je er al weken bij loopt alsof er een monstertruck over je kapsel en gezicht is gereden. Ik zie biologisch geen enkele verklaring waarom vrouwen zich die eerste maanden zo slecht moeten voelen. Ik weet dat het door dat hormoon komt en al, maar is het ook nuttig voor iets anders? Me dunkt niet.
Wat volgt is veel leuker. Je buik begint te groeien (damn, ik zie mijn bikinilijn niet meer, wat nu?), je mag op regelmatige basis op de weegschaal gaan staan met schoenen aan en krijgt daar sowieso commentaar op want het is altijd wel te veel of te weinig, je voelt plots botten en spieren rond buik en schaamstreek zitten waarvan het absoluut niet de bedoeling is om je er zo bewust van te zijn, vreemde mensen vinden het normaal om aan je buik te komen, maagzuur verpest niet alleen je slokdarm maar ook je humeur, iedereen ziet dat je lichaam uit evenwicht wordt gebracht door een groeiende basketbal maar niemand vindt het nodig zijn plaatsje af te staan. Ik zou zo nog uren kunnen doorgaan. De waarheid is dat het even niet zo goed gaat en dat ik de laatste twee dagen (sinds de dokter me verplicht een week op rust heeft gezet, iets wat nog nooit gebeurd is in mijn hele leven), vooral heb geslapen. In blokken overdag en dan nog een hele lange nacht, alleen maar slapen.
Ik ben nog niet eens aan het derde trimester, maar ik ben het nog niet vergeten. Het trimester waarop bewegen altijd maar moeilijker wordt (behalve dan bij die topmodellen die er op het einde uitzien zoals ik er nu al uitzie), waarop kwaaltjes er ook niet bepaald minder op worden, waarop je stilaan begint te beseffen dat je dat kind er op de een of andere manier ook nog moet uitpersen, waarop er nog zoveel dingen in orde gebracht moeten worden maar waar geen werkende moeder (misschien met al wat kinderen die rondlopen) tijd voor heeft. Het kan lastig zijn, mannen, een beetje respect alstublieft.
En toch. Toch ben ik elke dag stiekem een klein beetje verdrietig. Toch laat ik elke dag stiekem een klein traantje rollen omdat er weer een dag voorbij is. Een dag waarop jij en ik helemaal samen zijn. Een dag waarop ik je flink voel trappen of zachtjes voel strelen. Een dag waarop ik mijn handen op mijn buik leg en daar intens van geniet. Een dag waarop je broertje “babietje” roept als je vraagt wat er in mama haar buik zit. Een avond waarop je papa de groeiende buik insmeert.
22 weken, ook al even geleden.
Het is waarschijnlijk de laatste keer dat ik dit wonder mag voelen, mag meemaken. In mijn hart is er plaats voor nog veel kinderen, in mijn verlangen is dit absoluut niet het laatste maar in de praktijk is twee waarschijnlijk het enige haalbare antwoord in onze huidige situatie.
Dus ja, ik koester.
Oh, Sofie! Ik moest lachen, eerst, met hoe je het zwanger zijn beschreef. Maar hé, genieten en die momenten koesteren, zoals je doet. Dat gevoel zal je misschien niet meer mogen meemaken, maar de herinnering, die blijft.
Het zal vermoedelijk aan de hormonen liggen… maar de traantjes springen in mijn ogen!
Zo mooi hoe je’t allemaal beschrijft en heel herkenbaar!
Ik had gehoopt dat van zodra ik die kaap van 12 weken gehaald had die vermoeidheid van de een op de andere dag ging weggaan… Helaas zijn we nu aan de kaap van 16 weken en slaap ik nog iedere nacht de klok rond en bij niet-werkdagen ook nog een uurtje over de middag….
Maar hé, zo een ministampje voelen, zorgt toch voor een gelukzalig gevoel! 🙂
Om te antwoorden op je vraag waarom het eerste semester vrouwen zo misselijk maakt: daar zijn wel degelijk biologische redenen voor.
Die ochtendmisselijkheid, bijvoorbeeld: dat is een reactie van het moederlichaam dingen die ook maar een klein beetje verkeerd, verrot, beschimmeld, vies aanvoelen, terug te geven. Alles om de (vooralsnog ongelooflijk kwetsbare) baby niet in gevaar te brengen. Ook voor de rest is er vrij veel evolutionair uit te leggen. Slechter slapen, van het minste wakker worden, misschien zelfs nachtmerries? De beste voorbereiding voor een aanstaande moeder, die na de geboorte vooral moet wakker schrikken van kleine geluidjes.
Opgeblazen, die truck over je gezicht, dat komt omdat je bloedvaten wat soepeler worden, zodat het hart meer en sneller kan pompen. (Maar de bright side zijn dan weer glanzende bossen haar. Een extra behaarde bikinilijn komt dan weer omdat er in een zwanger lijf meer mannelijk hormoon zit.
What else? O ja, dat vocht vasthouden. Dat is zodat het weefsel mee op zou kunnen rekken (en in de mate van het mogelijk kan blijven functioneren). Ik dacht altijd dat het ook een reservevoorraad water was voor moeders die in de woestijn bevallen, maar euhm, dat is wat vergezocht denk ik 🙂
oilà, ‘t is eens iets anders om u mee te troosten, niet? Uw lijf zit geniaal in elkaar!
ik ben nu 15 weken ver en ik zie er nu uit zoals ik de vorige keer eruitzag toen ik 6 maanden was zeg. Het is vier jaar geleden en toch voelt het wederom vertrouwd. Hopelijk kun je wat uitrusten!
Ik was in mijn hoofd al een antwoord aan’t formuleren, tot ik dus bij uw laatste paragrafen kwam. Dat is dus wat ik wilde zeggen: koester die momenten, geniet ervan, zelfs al is zwanger zijn verdomd zwaar. Wat mis ik mijn buik, wat had ik graag een derde trimester meegemaakt.
Enne…de huidige situatie kan er binnen 5 jaar compleet anders uit zien, dus je weet maar nooit.
Ik pinkte bij mijn laatste zwangerschap ook elke avond een traantje weg. Maar niet omdat de dag weer voorbij was, neen hoor. Eerder omdat er nog zoveel zouden volgen. Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld in mijn leven als tijdens die zwangerschap. 8 maanden misselijk, bekeninstabiliteit, maagzuur, veel pijn aan mijn ribben. En nog een stuk of wat van die verschrikkingen. De eerste maaltijd nadat ik die 4,4 kg zoontje eruit had geperst, was goddelijk. Het was een ziekenhuismaaltijd, met zo’n bodempje vanillepuding in een plastic potje. Het smaakte hemels, en ik vond het fantastisch dat ik een kwartier daarna geen zin had in een kwartje kilo m&m’s, of een doos raketijsjes, of twee blikken mandarijnen. Ja hoor, hier staat: blikken mandarijnen. Van die hyperoranje mandarijnen zonder vel. Ik at die en masse. Ik kwam ook bij en masse.
Mijn eerste zwangerschap was beter, maar eerlijk: elke ochtend ben ik opgelucht dat ik niet meer zwanger ben. Dat ze gewoon in hun kamertjes liggen, en dat ik ze hoor roepen dat ze wakker zijn en dringend, dringend, dringend, pipi moeten doen.
Oh wat doet dit goed om lezen :-).
Ik ben 15 weken ver, kots nog elke ochtend en avond mijn ziel uit het lijf, jammer genoeg constante misselijkheid (ook ‘s nachts!), ben nog steeds doodmoe, heb rug-en buikpijn en – heel raar – precies reumatische gewrichten. Soms traantjes – ‘als het zo zit ben ik liever niét zwanger!’ – en hup, dan er weer tegenaan, voor de goede zaak. Zagen kan alleen eens ferm deugd doen!
Soms wel zin om eens een snipperdagje te nemen, in bed te liggen en mij te laten bedienen.. zoiets zouden ze standaard in een pakket aan zwangeren moeten aanbieden.
Maar ondertussen ook: verwonderd zijn over wat er allemaal gebeurd en veranderd. en proberen te beseffen wat daarbinnen groeit!
* gebeurt en * verandert dus