* Op zoek gaan naar een doos waar nog wat zwangerschapsspullen inzaten en schoenen terugvinden die al twee jaar op mysterieuze wijze verdwenen waren.
* Naar het toilet gaan, heel uw blaas zo goed mogelijk leegpompen en weten: binnen het kwartier/halfuur zit ik hier terug. (Of erger: stoppen in twee tankstations tussen A’pen en Gent. Want dat is KEI VER rijden)
* Hurkend avondeten proberen te maken omdat je dit gelezen hebt.
* Denken dat het deze keer wel meevalt met die maagzuur-aanvallen en vervolgens in het halfdonker kussens bij elkaar zoeker om half rechtop zittend proberen verder te slapen.
* Opstaan om 5u, gaan werken en je stoer houden tot je weer in de auto zit. Autorijden is een absolute kwelling, ik kan me gewoon echt bijna niet wakker houden. (Supergevaarlijk, I know, maar met de trein lukt het echt niet. Ik ben het zelfs al gaan opzoeken en al. )
* Thuiskomen na een werkdag en zelfs geen energie meer hebben om op zoek te gaan naar je energiepeil.
* Meerdere keren per week samen met je zoon gaan slapen. Voor 20u dus, rol maar met uw ogen, ja. De werkweek is niets meer waard. Ik ook niet.
*Overal bodylotion mee naartoe sleuren omdat je buik zo jeukt. Of aan mensen vragen, soms iets bij om te smeren? Bij Basiel was dat ook, ah zo jeuken vent!
* Luisteren naar mensen die vinden dat je al ongelooflijk dik bent op 19 weken (“sjeezes, dat moet dus nog meer dan verdubbelen?”) en mensen die vriendelijk proberen te zijn en zeggen dat het nog meevalt en mensen die het nog niet opgemerkt hebben. (De waarheid: het is veel erger dan vorige keer. Toen nu nog niks bijgekomen, nu helaas wel. Ik baal. Serieus)
Ik moet nog wat oefenen met foto’s trekken van mezelf.
* Beseffen dat het dikke buikverhaal zich de vorige keer in een ander seizoen afspeelde en dat je zwangerschapscollectie toch niet helemaal toereikend is.
* Een hele dag zitten te wachten op beweging omdat je je niet goed voelt en ongerust bent en natuurlijk niks krijgen. De volgende dag van ’s morgens tot ’s avonds getrapt worden. (Heerlijk!)
* Wakker worden omdat de pijn aan je OOR niet meer te verdragen is. Buik- en rugslapen is uitgesloten, dan blijven er dus nog maar twee kanten over. Vorige keer had ik ondraaglijke pijnen aan mijn heup ’s nachts, dat is voorlopig verschoven naar schouder en oren. Gewoon van te lang op dezelfde kant te liggen.
* Niet kunnen geloven dat er een kindje in je buik groeit. Zotjes!
* Nog meer schrik hebben dan anders van de weegschaal. Op regelmatige basis zakdoeken nodig hebben daarvoor. Spiegels zoveel als mogelijk vermijden.
* Totaal niet panikeren over hoe we dat gaan regelen met twee kinderen.
* Administratief gedoe in orde maken.
* Voorstellen krijgen van websites die iets met zwangerschap/baby’s doen. Aanstaande ouders: hier valt binnenkort iets te rapen!
* Aftellen naar de dag waarop we hopelijk zekerheid krijgen over het geslacht. Daarna dat geslacht proberen geheim te houden tot de bevalling.
* Bij heel veel dingen roepen “eej, ik ben wel zwanger he”. Topexcuus.
‘k Heb hier nog twee dozen reduflux staan. ‘k Had nogal een voorraad ingeslagen.
Neem dit niet verkeerd op, maar af en toe nog eens lezen over de zwangerschapskwaaltjes, maakt het voor mij ietsje gemakkelijker om te aanvaarden dat ik nooit meer zwanger zal zijn.
Ik heb je gisteren gezien, en ik vond dat je er heel mooi en goed uitzag, met een gezellig, zwanger buikje. Ik had zeker niet het idee dat die ongelooflijk dik was, integendeel. En met die weegschaal leek mij dat ook bijzonder goed mee te vallen (waarmee ik alleen iets wil zeggen over hoe het als buitenstaander overkomt, over hoe jij je voelt bij die weegschaalissues, dat is een ander verhaal).
Probeer er vooral van te genieten, van die zwangerschap, en vooral van dat inwendig getrappel, dat is met niets te vergelijken.
Rennies voor dat maagzuur! Werkt direct!
Haha,
Wij zijn hier net over de kaap van 10 weken en probeer ook hurkend van alles te doen sinds ik Mme Zsazsa las.
Verder heel herkenbaar… Al had ik wel gehoopt dat ik binnen een 2tal weken niet meer om 20u in mijn bed zou zitten….
Afblijven van de Rennies! Is echt niet goed!
Ik begrijp niet goed waarom je je zo’n zorgen maakt over die kilo’s. Dat zijn nu net negen maanden waarin je je daar absoluut geen zorgen over moet maken (waarmee ik niet wil zeggen dat je alle remmen los moet laten). Op de foto’s ziet je buikje er heel normaal uit voor 19 weken. En na Basil ben je de kilo’s toch ook weer kwijtgeraakt, dus waarom zou dat nu niet lukken. Genieten moet je doen! Ik ben superblij met mijn twee kindjes, maar stiekem zou ik toch graag nog eens zwanger zijn, met maagzuur en extra kilo’s en alles erop en eraan 🙂 !
Ik sluit me daarbij aan. Ik begrijp niet dat er zwangere mama’s zijn die zich zorgen maken over de kilo’s. Dat is het enige moment in je leven waarop het nu eens géén kwaad kan! En je buik zit er volgens mij heel normaal uit voor 19 weken, hoor.
Kwaaltjes: helaas herkenbaar. Ik had ook vanalles, hoe dommer hoe vaker ze voorkwamen. Dat van dat oor heb ik ook gehad. 🙂 Jeuk aan mijn buik: idem.
Gaan jullie het geslacht echt verborgen houden? Bij ons eerste hebben we dat ook gedaan, maar ik vond dat te vermoeiend. Bij ons tweede hebben we het gewoon direct aan iedereen gezegd. Ik vond dat eigenlijk leuker, dan kon ik gewoon vrijuit spreken.
Wij wisten twee keer het geslacht zelf niet. Zo kon ik me niet verspreken en was telkens een heel leuke verrassing bij de bevalling.
Die buik valt écht nog wel mee hoor! En daarbij: zwangere buiken, hoe rond ook, zijn altijd mooi.
Ja, die kilo’s…ok, het is voor een goed doel en het is absoluut de max dat er een kindje aan het groeien is, maar ik zou deze keer toch ook liever de aanbevolen 10 kg bijkomen ipv de 20 kg van de vorige keer 🙂
Veel hurkplezier nog, ik ga het ook proberen!
Voor zo’n mooi lijf te hebben, ben jij toch wel extreem bezorgd om kilo’s hoor….
veel plezier tijdens de rest van de zwangerschap!
Ik verwacht eind april mijn eerste kindje. Allemaal spannend, maar aangezien ik volledige dagen (ochtend, maar vooral avond!!)misselijk ben geloof ik dat het qua groei van dat kleine boontje toch wel snor zit. Alléén is er ook een keerzijde en dat is: amper kunnen eten en vaak moeten overgeven = erg bang dat dat boontje toch heel wat essentiële voedingsstoffen worden ontzegd.
Ik zit hier momenteel in mijn tiende week en ben serieus aan het overwegen het kenbaar te maken. Wanneer heb jij dat aan de buitenwereld verteld, Sofie? Houdt iedereen zich strikt aan de ’12wekenregel’? 🙂
Ik heb een hekel aan de 12-weken regel. Als het fout gaat, dan wil ik daar ook niet mee blijven rondlopen. Op 9 weken zei de gyn, ik maak me geen zorgen meer als ik dat vruchtje zie. Et voila, de rest van de wereld mocht het weten. Dat was zo bij Basiel en dat was nu ook zo. Ik was toen ook al eens flauwgevallen op mijn werk, dus ik kon niet meer zwijgen 🙂
ik ben mijn vorige zwangerschap 5 maand ziek geweest en amper voedsel binnengehouden en ik heb nu de meest super kleine ever…
mijn gynae zei dat je kleintje er geen gevolgen aan overhoudt en dat ze genoeg voedingsstoffen binnen krijgen. Als je je zorgen maakt er eens over praten met je gynae of vroedvrouw
Genoeg rusten en genieten… hopelijk snel over.
(ps: het hoeft niet altijd zo lang te zijn als bij mij. Nu zwanger van ons tweede en misselijk is slechts 1 dag per week).
Hét product voor de jeukende buikhuid: lipikar baume van la roche posay. Zeker proberen!
sinds het lezen van je post (en van die madam ZsaZsa) worden de onderste 2 schabben in colruyt sint-amandsberg hurkend aangevuld 😉
hier 13 weken zwanger van het 2e… kwaaltjes zijn beter dan bij het eerste, maar het valt toch niet te onderschatten…
af en toe wel eens een ochtendje (of soms avond) pompbak hangen… heb de tip gehoord dat gemberpillen super helpen. Ik ga vandaag eens horen bij de apotheker…
en tegen het zuur gebruikte ik vorige keer gaviscon. Gelukkig nu nog niet nodig.
succes! en geniet er van…
Ik hoop echt heel erg dat het helpt voor jou, maar de eerste keer dat ik heb moeten overgeven deze zwangerschap, was na het nemen van een gemberpil tegen de misselijkheid :).
hier helpt het vooral voor na als ik heb overgegeven heb.
Ik ben dan wel minder ziek dan bij zwangerschap 1, maar heb zo mijn mottige dagen. als ik dan overgeef blijf (bleef) ik erna altijd zo lang mottig… na het nemen van de
gemberpil is de misselijkheid sneller weg…
overgeven doe ik toch als ik misselijk ben… niets helpt geen enkel trucje… maar als ik me erna dan weer goed voel is het al okee voor mij 🙂
had je nog een vroedvrouw nodig? mail me gerust. ik was zeer content van de mijne vorige keer… ik zal je de gegevens dan wel bezorgen.