Een prille zwangerschap voelt voor mij alsof je constant wagenziek bent, maar op geen enkel moment uit de auto kan stappen. Soms zijn er ook nog extra lastige bochten en bulten, die het bijna onmogelijk maken om nog te functioneren. Vreselijk. De auto rijdt nog af en toe, maar staat gelukkig toch ook al veel stil. Codetaal voor: ik voel me veel beter.
Helaas (of niet) houdt misselijkheid koppigheid niet tegen. De sportfrequentie zakte serieus de afgelopen maanden, maar ik wilde per se toch nog af en toe bewegen. Al was het maar omdat ik opnieuw doodsbang ben om als een walvis te eindigen. Ik heb het afgelopen jaar echt mijn best gedaan om op een bepaald gewicht te geraken. Met heel veel moeite, het echte streefdoel zelfs nooit gehaald (blijven hangen op 2kg erover). Niet gezellig. Volgens de dokter was het geen goed idee om te dieten als je probeert zwanger te worden, dus gestopt met de 17 diëten. In de twee maanden dat dat geduurd heeft, bijna weer naar af. Ik ben daar heel erg triest om, op dat vlak haat ik mijn lijf. En dus blijf ik koppig zo lang mogelijk sporten.
Sporten geeft me achteraf bijna altijd een geweldig gevoel. Behalve pril zwanger. Meestal was het een verschrikkelijk slecht idee. Als ik toch ging, kwam ik de rest van de dag meestal niet meer van de zetel.
Maar het is beter nu, dus deze week ben ik al twee keer geweest (hoera!). In de les van donderdag was er nog een andere dame zwanger. Twee maanden verder dan ik en niet niks te zien, by the way. Hoe doen mensen dat toch, vijf maanden zijn en er retestrak uitzien? Ik het gevoel heb dat mensen mij al van ver zien komen en ‘olifant’ willen roepen. De les was niet eens zwaar, maar ik voelde me toch vrij beroerd achteraf.
Zaterdag ging het veel vlotter. Ik was alweer niet de enige zwangere vrouw, dus dat gaf moed. (Beste Stadium Coupure, misschien moeten jullie maar eens beginnen te denken aan lessen met kinderopvang en/of sportlessen voor zwangere vrouwen. Zonder buikspieroefeningen en zo, maar actiever dan de meeste zwangerschapsyoga’s. Just suggesting.) De vorige keer ben ik tot ongeveer 28 weken gaan sporten, daarna overgeschakeld op baantjes trekken. Dat laatste doe ik tussendoor nog, maar alleen bij slecht weer. (Geregeld dus, helaas zomer)
Maar het was toch vooral aangenaam dat een iemand me proficiat wenste na de les (bloglezers die zich bekend maken, I love them!). Als pasbevallen moeders kunnen komen sporten, dan moet ik dat ook kunnen. Ik hou dus vol.
Want bewegen is gezond! Toch?
ik lees “pasbevallen” en “gaan sporten” en mijn binnenwerk begint automatisch pijn te doen! 🙂
Aaaaaaaaaaaaaargh Sofie, serieus jong. Ge waart de vorige keer geen walvis, noch een olifant, ge gaat deze keer ook geen walvis worden. Ge waart gewoon normáál zwanger, en NIEMAND (of een verwaarloosbaar klein percentage) denkt “amai die is dik”.
Mensen die nauwelijks iets aankomen tijdens hun zwangerschap, die hebben daar even weinig controle over als gij en ik. Dat IS gewoon zo. Dat is hun lijf. Niets aan te doen, en zeker niets om naar te streven.
Los daarvan is sporten zeker aan te raden tijdens de zwangerschap, maar NIET té intensief sporten! Luister alsjeblieft naar je lichaam wat dat betreft. Je lijf geeft het ritme wel aan, en je zal het wel voelen als het niet meer gaat, maar LUISTER daar dan wel naar ook hé!
(En by the way, ik probeer al een half jaar een les ZwangerschapsNia op te starten, en er komt verdorie geen kat op af. Ik dacht ook dat dat een instanthit ging zijn, aangezien hier in de buurt zo weinig zwangerschapssport beschikbaar is. Niet dus…)
Hola todos, ik ben die ‘pasbevallene’! Het is intussen 8 weken geleden, dus ik vind het fijn om de kinderkooi te verlaten en te werken aan het lijf. Sofie ziet er inderdaad super uit, verre van een walvis. Maar vaak zit het tussen de oren en wie zijn wij om te (ver)oordelen? Ik zie momenteel ook een Afrikaanse vruchtbaarheidsgodin in de spiegel van de fitness die rare dingen doet met een step. Maar dat sporten is even tijd voor mezelf, even mijn hoofd leegmaken en niét denken over flessen, pampers, slaapjes enz… Volgens mij doet Sofie het goed, sporten is gewoon goed zolang je luistert naar je (zwangere) lijf. Ik zoek intussen mijn SPD-schoenen en ga morgen spinnen! Onder het motto: “langzaam bereikt de slak de ark”
Nu ik je in levende en zwangere lijve gezien heb, kan ik alleen maar zeggen dat je er goed uitziet en gerust wat minder mag tobben over dat lijf van jou.
Sport in de echte zin van het woord (lees: in de sportschool een uurtje gaan zweten of 5 km gaan lopen) staat bij mij op een bijzonder laag pitje. Maar dat was ook al voor de zwangerschap zo. Het is niet dat ik niet actief ben … ik hou van wandelen, fietsen, zwemmen, maar dan in de natuur, op een zondag of in de vakantie met man en kinders. Sport om de sport, dat zegt mij (helaas voor mijn figuur) niets meer. Niettemin zal ik volgend voorjaar wellicht weer een start to runneke doen om dat lijf weer een beetje in vorm te krijgen.
Applaus dus voor jou, dat je met je drukke agenda nog steeds de tijd en de goesting vindt om die sportschoenen aan te trekken.