Of ik het zag zitten om dit weekend te werken en dan plots drie dagen thuis te zijn in de week? Er was op zich niet zoveel keuze, maar ik zag het ook echt helemaal zitten. Ik ben echt graag thuis, omdat die tijd zo schaars lijkt. Het leven van alledag is zo gejaagd, dat weinig dingen mij zoveel vakantiegevoel geven als alles thuis op het gemak doen. Van de stad genieten. s’ Morgens niet weten wat de dag je gaat brengen en daar volledig door verrast worden. Niks moet, alles mag.
Wel een klein schuldgevoel-probleempje. In de grote vakantie geldt de regel: crèche bestellen = crèche betalen. Basiel moest dus eigenlijk bijna gaan, want deze onverwachte ‘vakantie’ was niet besteld. (Ik zet ‘vakantie’ tussen tekentjes, want ik werk natuurlijk wel het weekend + 21 juli + de week daarna. 7 dagen na elkaar. Maar in mijn hoofd: vakantie). Het zijn ook de laatste dagen voor hun grote sluiting (daarna blijft hij sowieso twee weken thuis), hij vindt het daar ongelooflijk leuk en omdat er minder kindjes zijn in de vakantie kunnen ze ook meer activiteiten doen. Win-win?
Ik moet me daar altijd over zetten, maar uiteindelijk komt het wel goed. Van woensdag tot vrijdag is mijn enige plan om zo weinig mogelijk plannen te hebben. Dat betekent dat ik slaap tot Basiel wakker wordt (8u, hoera voor de 2-jarige!), dat wij gezellig en rustig samen ontbijten (heerlijk!), dat wij ons heel rustig klaarmaken om nog rustiger te vertrekken. Gisteren en vandaag wilde hij zelf stappen naar ginder (zo’n 400 meter) en maakten we dus ook een geanimeerde wandeling. Tegen het vieruurtje ga ik hem weer halen en hebben we samen nog een toffe avond. Bliss. Als mijn lief thuiskomt, is het dubbele pret.
Maar de uren daartussen: onvervalste me-time. Schaamteloos alleen maar aan mezelf denken. Alleen maar doen waar ik op dat moment zin in heb, niks anders.
Ik ben al naar de kapper geweest, naar de solden en naar de fitness. Straks gaan we nog op baby- en vriendinbezoek, morgen chillen bij andere vakantiegangers met plonsbadjes en peuters en ondertussen doe ik alles met de fiets (ik word daar zo blij van, van fietsen). Ik voelde me trouwens moe daarnet, dus ik lig nu al een halfuur op mijn bed. Gewoon, omdat het kan.
Het zijn de enige drie dagen van het jaar die voor de helft helemaal van mij alleen zijn. En ze doen verdomme deugd.
*Ga weg schuldgevoel, ga weg!*
haha, groot gelijk, maar dat laatste zinnetje, dat herken ik toch wel 😉 ik ben juf , dus heel de vakantie thuis, ik stuurde mijn kinderen ook naar speelpleinen zenne! niet heel de vakantie, maar toch efkes, om juist dezelfde redenen
Als je schuldgevoel hebt, heb je meer mij-dagen nodig. Ik kan er nu schaamteloos van genieten omdat ik gemerkt heb dat ik na zo een dagje een veel betere mama en vriendin ben: uitgerust, positief, goedgezind, vol geduld enzovoort.
Geniet van je me-time.
Bij ons in de creche was het altijd betalen of ze nu kwamen of niet (maandforfait). Ik heb geregeld betaald terwijl ze niet gingen. Ik zie ze zo weinig dat ik dat niet over mijn hart kon krijgen. Ondertussen is het werk in het huis wel blijven liggen, al jarenlang… En daarover dus wel schuldgevoel 😉
Gelukkige moeders is een zaligheid voor kindjes!
ja, ik zou net hetzelfde gevoel hebben, aan de ene kant: GENIETEN! aan de andere kant: toch wel zeker om 16u daar zijn, kwestie van toch nog iets samen te doen. Maar één voordeel: Basiel zal het niet geweten hebben, voor hem is alles gelijk anders maar met mama contenter!
Dat heeft je werkgever dan goed geregeld :-),….geniet ervan!
maar waarom zou je daar in godsnaam een schuldgevoel over hebben? Geniet er gewoon van…