Het is ongeveer een jaar geleden dat Knack mij vroeg of ze mijn brief aan Monica De Coninck mochten publiceren. Ik zei volmondig ja, maar had nooit verwacht dat het zo’n storm zou lopen.
Man, wat waren dat voor zotte dagen. Plots was ik overal, plots was ik het boegbeeld van de werkende moeder, plots was ik de grootste zaag van de wereld. Bijna een jaar later ben ik er nog altijd niet in geslaagd om alle reacties te lezen, maar dat lijkt me ook het beste.
Om het zacht uit te drukken, nogal wat mensen waren verschrikkelijk ongenuanceerd en brutaal. Nogal wat mensen maakten veronderstellingen die er helemaal niet waren. Nogal wat mensen hadden mijn brief duidelijk niet echt grondig gelezen, maar zaten toch met een felle mening klaar. Gelukkig waren er ook veel mensen die me een hart onder de riem staken en wel begrepen waar het over ging.
Een jaar later vind ik het wel gepast om een balans op te maken. Eentje die ik niet naar Monica ga sturen, maar gewoon hou voor de mensen die hier zijn blijven hangen. En voor mezelf, want als u ook maar een glimp van de commentaren in de media hebt opgevangen, weet u dat ik natuurlijk een verwende, luxueuze “ik wil alles”-zaag ben. En een aandachtshoer.
Klopt helemaal, ik heb het verschrikkelijk goed. (Maar er waren precies heel veel mensen die daarover gelezen hebben, ook al staat het letterlijk in de brief.) Een balans dus. Ik loop daar meestal hard van weg omdat die de kwalijke reputatie van mijn BMI bevestigen, maar nu niet. Ha.
Ik ga gewoon eerlijk zijn, het gaat beter dan een jaar geleden. Dat komt vooral omdat de situatie een beetje veranderd is én omdat ik een beetje veranderd ben. (Nog een lange weg te gaan, maar Rome is ook niet op één dag gebouwd. Boem, een cliché in uw gezicht).
Ik heb op het werk totaal onverwacht gekregen waar ik al van droomde sinds de dag dat ik volzinnen kon maken. Dus ja, shit and hell, ik ben daar ongelooflijk content mee. Ik heb een topjop, want er is niets zo fantastisch om achter de microfoon in een studio te staan en daar nog voor betaald te worden ook.
Is het zwaar? Ja, geweldig zwaar. Ik sta meestal op rond 4u30 en ben meestal rond 21u geen stuiver meer waard. Maar dat is de prijs. En bovendien, dat heeft ook gigantische voordelen. Als de situatie blijft zoals ze is (hout vasthouden), kan ik volgend jaar zelfs een groot stuk van de woensdagnamiddag bij mijn zoon zijn. En ook een paar van de andere dagen aan de schoolpoort staan. Ben ik een vod op vrijdagmiddag? Most definitely. Moet ik dingen laten vallen omdat ze niet te combineren zijn? Loads. Heb ik meer vakantie nodig dan mogelijk? Absoluut. Maar ik vind het gepermitteerd om daar op tijd en stond mijn hart over te luchten en dan weer verder te gaan. En te genieten van de dagen die er wel zijn.
Ik blijf dromen van een groter huis met misschien zelfs een heel klein tuintje dat toch in Gent (-centrum) ligt (verfoei mij), maar ik heb me er ook bij neergelegd dat zoiets misschien niet mogelijk zal zijn. Dan is het zo, wat er in dat huis gebeurt is ten slotte het belangrijkste. Dat het gevuld is met liefde, humor en warmte. It is.
Het opvangprobleem zie ik echt iets beter zitten. We zijn binnen op de school van onze keuze, die ook vakantieopvang heeft. Ik hoop oprecht dat Basiel daar zo weinig mogelijk naartoe moet, maar het bevordert de nachtrust om een stevige stok achter de hand te hebben. Grootouders zijn daar als ze kunnen, peter en meter staan klaar, Mijn vent is de allerbeste vent en papa van de hele wereld. Die is elke ochtend paraat voor Basiel, als ik al lang andere dingen aan het doen ben. We goochelen ons er door. Voorlopig, en voorlopig is nu. Morgen lossen we morgen op?
Het is niet dat ik gestopt ben met aan mijn pensioen te denken. Maar ik doe alles wat ik kan doen. Fulltime werken en een heel klein beetje pensioensparen. Maar hoe het er zal uitzien als ik 65 ben? Wie weet dat joh. Dus voilà.
Ik duw mijn angsten wat vaker weg, omdat ze me niet vooruit helpen. Ze zijn er natuurlijk nog altijd, zoiets raak je overnight niet kwijt. En ik vind nog steeds dat er met deze maatschappij heel veel dingen verkeerd lopen. Maar ik heb geen politieke ambities, dus laat maar even. Ik heb het al druk genoeg met mijn gezin te beredderen.
Mijn geweldige gezin.
Ik las hier al van voor de heisa en ben blijven lezen…pensioen, dat zijn inderdaad zorgen voor later…vooral genieten van uw supergezin!
how mindfull 🙂
We willen het allemaal en het is verdomd moeilijk om alle ballen hoog te houden en maak de keuzes van je hart,…..ik heb nooit aan de schoolpoort gestaan, maar ik was er welk elke voetbaltraining om taxi te spelen :-),……
Ik ben ook al zo boos geweest op Monica De Coninck: over hoe zij altijd opnieuw zegt dat het je eigen keuze is. En daarin heeft ze wel gelijk. Maar ik heb ook gelijk als ik aangeef dat het niet eerlijk is als de ene wel rechten heeft die een andere, in een vergelijkbare situatie, niet krijgt.
Maar soit.
Ik herken ook heel veel in deze post. Het doodop zijn op vrijdagavond, de droom van een iets groter huis in deze buurt (met garage of een serieuze berging zou al helemaal een droom zijn) en ook ik heb het gevoel meer nood te hebben aan vakantie dan er recht op te hebben 🙂
Maar meestal ben ik best wel een tevreden mens. En alhoewel ik jou niet persoonlijk ken, meen ik uit je blogs op te maken dat jouw balans ook eerder die kant uit gaat…
Ik ben je blog beginnen volgen een jaar geleden, midden in de hele heisa. En ik ben blijven hangen 🙂 Elke keer weer lees ik met veel plezier je stukjes, altijd herkenbaar, vlot geschreven en altijd toveren ze een glimlach op mijn gezicht. Ik denk dat je heel goed verwoordt wat leeft onder veel jonge mama’s die proberen werk en gezin gecombineerd te krijgen. Af en toe eens klagen en je hart luchten mag best. Zolang je maar tenvolle geniet van al het geluk op jouw pad. En ik ben ervan overtuigd dat je dat doet. Ik hoop nog veel fijne dingen van jou te lezen…
Oh zo herkenbaar! En gedeeld via mijn Facebookpagina als Must Read Blogpost van de week!
Dan moet ik die pagina eens gaan zoeken zeker :)?
Ohh!! blij te lezen dat er binnen één jaar hier dan ook licht aan het einde van de tunnel is! Ik word op dit moment geconfronteerd met de ‘zwangerschapsziekte’ en de onmogelijke combinatie op een eerlijke kans bij sollicitatiegesprekken. Nu ja, op naar een betere wereld en de zon met een regenboog, en groene weilanden, en kabbelende beekjes!
Fijn je te lezen!!
Oké, een lange reactie, maar dit verontruste me een beetje. Bij ‘zwangerschapsziekte’ zouden écht wel geen dingen zoals dit mogen horen.
Je zou kunnen beginnen met van je cv weg te laten of je al dan niet kinderen hebt of verwacht. De Belgische wet zegt expliciet dat je hier niet open over moet zijn en zelfs mag liegen.
Lost dat het probleem van discriminatie op? Neen. Het is schandelijk dat we zouden moeten liegen over nageslacht, omdat een werkgever een paar maanden zijn kracht zou missen – die hij niet eens zelf moet doorbetalen, let wel.
En op gesprekken:
“Een vrouw niet aanwerven omdat ze zwanger is, vormt een door de wet verboden directe discriminatie: een vrouwelijke sollicitant wordt dan immers minder gunstig behandeld dan een mannelijke kandidaat. Bij de sollicitatie mag een werkgever een sollicitante trouwens niet vragen of ze zwanger is of een kinderwens heeft. Bovendien is een vrouw tijdens een sollicitatiegesprek niet verplicht te vertellen dat ze zwanger is, zelfs al zou haar die vraag gesteld worden.” (http://igvm-iefh.belgium.be/fr/binaries/68%20-%20Zwanger%20op%20het%20werk_NL_tcm337-241210.pdf)
Tot slot:
stel dat je ooit een klacht in wil dienen: het is niet aan de aanklager maar aan de werkgever te bewijzen dat afwijzingen of ontslagen niét gemotiveerd zijn door zwangerschap.
Een groene wereld met kabbelende beekjes komt er meestal het beste en snelste door zelf iets te doen, niet door te aanvaarden dat ‘dit nu eenmaal geen goed moment is om grote dingen te veranderen, zoals een andere job’. Natuurlijk wil je vast werk als je een kind verwacht. U bent misschien wel gemotiveerder dan ooit, veel gemotiveerd misschien wel dan de mannelijke twintiger zonder vaste relatie die de job kreeg. En nogmaals: je benadeelt met een normale zwangerschap een werkgever veel en veel minder mee dan ze doen uitschijnen.
En als laatste: kinderen krijgen is géén private aangelegenheid. Een private beslissing, dat wel. Maar niét één waar u, en met u de miljoenen andere ouders, alleen voor zou moeten opdraaien. Als een land en zijn economie (waarvan uw toekomstige werkgever zich rijkelijk bedient) willen blijven draaien, hébben we nu eenmaal een steeds vernieuwende generatie nodig. Uw kind zal met enige waarschijnlijkheid vroeger of later bijdragen aan de economie, en de kans is groot dat dat de Belgische zal zijn.
Alle redenen dus om u niet neer te leggen bij de ‘zwangerschapsziekte’. Als uw normale verwachtingen waren om binnen x aantal maanden werk te vinden, dan is er eigenlijk weinig reden om nu te aanvaarden dat dat anders zou moeten zijn.
(Oké, tenzij je vliezen breken terwijl je dit leest :-))
Mooi zo!
We hebben dezelfde weg afgelegd, zo lijkt het.
We hebben misschien ook kinderen van dezelfde leeftijd wat het logisch zou maken.
Het leven gaat in golven, zorgen komen en gaan. Ze zullen er steeds zijn en telkens andere, hou ik mezelf voor.
Zolang ze me niet remmen…
Het is zo typisch dat mensen een fel antwoord klaar hebben maar daar mag en kan je u niks van aantrekken! 🙂 Ik vind het sterk, iedere dag zo vroeg opstaan! Compleet begrijpelijk dat je dan af en toe geen puf meer kunt zeggen en droomt van meer vakantie, meer gezinstijd etc. Maar als het voor een topjob is, dan compenseert het inderdaad wel een beetje. Ik ben ook iedere dag vroeg uit de veren (maar net iets later) en zit er meestal behoorlijk laat in. Eigen keuze want wij startten een zaak in bijberoep op. Hard werken en soms droom ook ik van meer vakantie! Blijven doen wat je doet en ik lees graag wanneer het nog eens moeilijk loopt… 😉