We zitten geregeld met een stagiair bij Nostalgie. En hoewel ik minstens dertien posts zou kunnen wijden aan de speciale gevallen die we al over de vloer gekregen hebben, zou dat niet bepaald respectvol zijn. I’ve got stories up my sleeve, maar ik ga het bescheiden houden.

Bijna een jaar geleden hadden we F., een Gentse stagiair. Mensen die wat komen rondneuzen op de redactie komen vanuit alle uithoeken van het land, hij was nog maar het tweede Gentse exemplaar op zes jaar nostalgie.

De eerste week kwam hij met de trein, maar omdat we toch dezelfde weg moesten afleggen reed hij vanaf dan met mij mee. Mijn enige voorwaarde: op het afgesproken uur aan de afgesproken plaats staan (toen om 6u aan de Zuid) en mijn uren volgen. En indien mogelijk, ook aangenaam gezelschap zijn onderweg.

Op een bepaald moment maakte hij de belofte om in ruil voor al die tripjes mijn auto een keer onder handen te nemen. Een stevige beurt, vanbinnen en vanbuiten. Hij zou er zelfs een speciaal product opzetten om hem extra goed te doen blinken.

Maanden en maanden gingen voorbij waarin het niet goed uitkwam. Maar op een dag stond hij toch voor de deur om hem op te halen. Afgelopen maandag om precies te zijn.

Hij was nog maar net weg toen ik een mijn lief in een blinde paniek aan de telefoon kreeg.

“Schaaaaaaaaaaaaaat! Er zit een vreemde man in uw auto!”

Een wilde achtervolging is nipt vermeden. Maar de bolide blinkt als nooit tevoren.