Het is altijd een hels karwei om onze agenda’s samen te krijgen, maar als het lukt om ons op dezelfde locatie te krijgen dan duurt het maar 30 seconden voor het lijkt alsof het nog maar van gisteren geleden is. Excuses voor alle culinaire plekken waar we veel te luid hebben zitten lachen en drinkgelegenheden waar mensen zich ongetwijfeld afgevraagd hebben waarom die viswijven zoveel lol hadden. That’s us, of zoals trouwe lezers zich misschien nog wel herinneren: mijn kaaskroket-vriendinnen en ik.

Vrijdag was het – eindelijk – nog eens zover. Niet alleen ging ik eindelijk de rijdende tijger mee naar huis nemen die Basiel eigenlijk bij zijn geboorte had gekregen (beetje grappig dat T. hem elke keer vergat en ook nu eerst nog over huis is moeten rijden om hem op te halen, maar Basiel rijdt er ondertussen vrolijk mee rond)

We zaten daar dus gezellig te eten toen het plots over huisdokters en gynaecologen ging. Ik weet oprecht niet meer hoe dat gekomen is en waarom we plots over uitstrijkjes bezig waren en hoe sommige vrouwen aan tafel liever een man hadden, omdat die zachter is. Want dat vrouwelijke gynaecologen wel eens behoorlijk hard kunnen zijn, een beetje arrogant zelfs. Genre “niet te flauw doen e madammeke, ik heb dat ook al meegemaakt. En ja, het is niet gezellig dat er iemand in uw intieme delen zit te koteren, but get over it.”

Allez, ge kent dat wel, datgene waar vrouwen het al eens met de nodige humor over kunnen hebben. En omdat ge van al dat babbelen ook wel een droge mond krijgt, hadden we onszelf nog een cola zero besteld. Ik weet dat die op de markt gekomen zijn om mannen te overtuigen, maar we kunnen daar heel duidelijk in zijn. Zero is veel lekkerder dan light. (Geen vieze metaalsmaak. En smaakt soms net iets beter dan het water dat ik al zoveel moet drinken).

Ik zei dat zowel mijn huisdokter als mijn gynaecologe van het vrouwelijke soort waren, maar dat alleen de laatste die harde kant had. Ik haalde mijn verhaal nog eens boven van toen ik tijdens mijn zwangerschap aardbeien had en dat schoorvoetend tegen mijn gynaecologe vertelde. Dat ik daar vooral heel erg mee afzag en hoopte dat zei een oplossing had. Ze keek gewoon eens naar de crime scene en zei heel droog “Ja, dat hoort erbij he. Haha.”

Op dat moment riep vriendin A. (ja, die van de kaaskroketten) vrij luid over de tafel (ik zat toch zeker op 35 cm dus het was nodig)

“Ja, seg Sofie, hoe ziet dat er eigenlijk uit aambeien?”

Ze had niet gezien dat de ober met onze cola zero’s op dat moment al naast haar stond. Hij gaf geen krimp, een echte pro.

Maar wij hebben nog vijf minuten onder tafel gelegen van het lachen. Nog, als ik er aan denk.