U herinnert zich vast nog wel mijn dramatische post over het feit dat we niet de school van onze keuze hadden gekregen. Heb ik daar even wat lelijke dingen over me heen gekregen, potjandorie.

Niet erg hoor, ik kan daar tegen. Het weekend na de bleiting heb ik mezelf bijeengepakt en hebben we er niet meer over gezaagd. En ondertussen ben ik ook vooral niet bij de pakken blijven zitten.

Als een groot en flink meisje, ben ik mijn zoon de week daarna gaan inschrijven in De Feniks. Ondertussen heb ik ook De Piramide niet gerust gelaten. Ik heb heel duidelijk laten weten dat we nog altijd hoopten om in onze school van voorkeur binnen te geraken. Met een vierde plaats op de wachtlijst, was dat ook geen onmogelijke opdracht. Ook op regelmatige basis gevraagd hoe het er ondertussen voorstond voor Basiel.

De voorbije weken zijn we telkens een plaats opgeschoven op de wachtlijst. Toen kreeg ik telefoon van de school van ons hart.

Hij is binnen.

U begrijpt dat het hier grote feest is.