Als jij dit leest, is het waarschijnlijk al zover. Dan weet ik al wat het is om over sneeuw te glijden in de Oostenrijkse bergen. Of in mijn geval, te vallen. Maar terwijl ik dit schrijf, probeer ik verderop nog even een skipak in een koffer te duwen.

Ik weet het, je bent nooit te oud om te leren. Maar nu Nostalski zo dichtbij komt, heb ik toch spijt dat ik bijna 30 jaar gewacht heb om voor het eerst op de latten te gaan staan. Op zich is het fantastisch: vier dagen op vakantie met een groep enthousiaste luisteraars, twee uur live radio maken vanuit een berghut en ondertussen skiën. En nog extra bonus: ik mag Lien meenemen! Eén klein detaill: ik kan helemaal niet skiën.

Volgens mijn research zijn er duidelijk twee kampen: mensen die skiën het absolute einde vinden en mensen die het haten. Sommigen hebben het zelfs over pure horror. I am talking bevroren tenen, blauwe plekken op plaatsen die je niet eens kende en hoogtevrees. Mijn eigen lief heeft het ooit geprobeerd, maar toen hij twee dagen later met zijn twee polsen in het gips lag, heeft hij er voor altijd een kruis over gemaakt.

Dus nu zit ik hier met kriebels, als een klein kind dat bij Sinterklaas op schoot moet. Langs de ene kant wil je niks liever want hij brengt mooie cadeautjes, maar anderzijds is het toch ook een enge man met die baard en mijter.

Terwijl ik op mijn koffer ga zitten om hem dicht te krijgen (wat neemt een mens ook allemaal mee op skivakantie?) denk ik bij mezelf. Acht wat, er is nog altijd après-ski.

Dit is het moment waarop u denkt: “Huh, die Sofie drinkt toch niet?”

Dat klopt, de schnaps gaan we laten passeren. Maar het gebied waar we naartoe gaan – Gasteinertal in Oostenrijk – heeft ook een groot wellnesscomplex. We are safe, peisk.