Dus ik had het topidee om naar de stockverkoop van Pepatino te gaan. Ik had dat toevallig gezien op facebook, ze hebben daar leuke kleertjes en er stonden geen andere dringende dingen in mijn agenda. Dure kinderkleertjes die je goedkoper op de kop kan tikken, wie wil dat nu niet?

Ik had zelfs vriendin Lien overtuigd om mee te gaan. Ik heb al wat stockverkopen achter de kiezen, maar zij was nog een uitverkoop-maagd. We waren vol goede moed en stonden een kwartier voor de deuren open zouden gaan, klaar. Lien werd al een beetje zenuwachtig van de rij die maar bleef aangroeien, ik zag het nog zitten.

Wat ik niet had kunnen voorspellen, was de chaos die dan zou losbreken. Denk 50 vrouwen, 5 mannen en 13 kinderwagens die in een kleine ruimte op een zelfde kledingrek vliegen. Denk ellenbogenwerk, hamstering en serieus onbeleefd gedrag. In een mum van tijd (2 minuten ongeveer) was alles wat interessant was, weg. En niets daarvan zat in mijn handen. Ik ben daar gewoon niet voor gemaakt, om te vechten voor dat ene leuke truitje. Of die ene leuke jas.

En een algemeen probleem met kinderkleertjes:  er was veel meer voor meisjes dan voor jongens. Maar dat nog buiten beschouwing gelaten, ik had uiteindelijk wel een paar dingen vast waar ik nog even moest over nadenken. Want uiteindelijk waren de kortingen ook niet zo zot.

Foutje. Ge moogt niet zo lang nadenken op stockverkopen, want dan groeit de rij. In een oogwenk waren niet alleen de leuke kleertjes weg, er stond ook een rij van ongeveer een uur. Of misschien twee. Ik ben niet zeker, want ik heb uiteindelijk alles teruggelegd.

Dat kwam omdat de grootste schande nog moest komen. Lien was er namelijk wel in geslaagd om een heel erg toffe jas vast te scharen voor haar dochters, maar een of andere doorwinterde stockverkoopbitch heeft die gewoon uit haar handen getrokken. Dat houdt ge toch niet voor mogelijk? Serieus. Het was redelijk zielig, hoe Lien daar nog met de kapstok in haar handen stond.

We hebben nog gezocht naar de dader, maar in de chaos was dat niet te doen. En die trut heeft zich waarschijnlijk ook wel extreem gedeisd gehouden. Maar als ge ze toevallig zou tegenkomen, steekt ne keer haar banden plat. Merci.

Ge voelt het al aankomen natuurlijk, we zijn weer teruggekeerd zonder buit. En daarvoor speciaal nog wel vroeg opgestaan he. Vol goede moed. Omdat we dan ineens nog wel wat tijd over hadden, besloten we ons verdriet te gaan verdrinken. Met een koffie, voor ge ongerust zou zijn. Maar zelfs dat is niet gelukt. Om elf uur is er in de bruisende stad Aalst nog geen brasserie open.

Dus kort samengevat: met dorst, met een paar ferme blauwe plekken en zonder buit zijn we afgedropen. Onderweg hebben we afgesproken dat we nooit meer naar een stockverkoop zullen gaan.