Geachte Minister Monica De Coninck,
Ik begrijp uw oproep aan alle vrouwen om heel goed na te denken alvorens deeltijds of helemaal niet meer te gaan werken. U zegt dat allemaal om ons te beschermen. Want minder werken, tast ons pensioen aan. Maar mevrouw Deconinck, u maakt mij bang en onzeker. En ik zou vooral van u graag weten, hoe ik dat dan precies allemaal moet doen.
Laat ons het over dat pensioen hebben. Ik moet nu dingen doen, om iets veilig te stellen waarvan ik bijna zeker ben dat het niet meer zal bestaan op het moment dat ik het nodig heb. Of, zo u wil, er recht op heb. Maar ik wil speciaal voor u mijn optimisme wel even bewaren.
Misschien moet ik ook even onze situatie uitleggen. Wij zijn twee fulltime werkende ouders, met een baby van 11 maanden. We zijn in het bezit van een bescheiden starterswoning die we over 28 jaar de onze mogen noemen (en waarvan we de ‘starters’- heel waarschijnlijk moeten laten vallen, omdat ons budget het waarschijnlijk niet zal toelaten om iets ruimers te kopen. Iedereen zegt dat lonen stijgen als je ouder wordt, maar ik merk daar niks van. En dan is er nog de crisis. Ah. De crisis). We hebben een kleine bedrijfswagen (mijn lief) en een eigen kleine auto (ik). Als je jobenquêtes mag geloven, worden wij allebei gigantisch onderbetaald . Wij hebben een vrij bescheiden brutoloon (ai, dat pensioen) en zijn daarom (en om andere redenen) allebei zelfstandige in bijberoep. Om het verschil toe te passen. Maar begrijp me niet verkeerd, wij hebben echt een heel goed leven. Wij gaan binnenkort op reis, wij hebben geen honger en wij dragen mooie kleren. Wij hebben het echt goed. En dat bedoel ik voor een keertje niet ironisch, ik ben bloedserieus.
Toch ben ik bang. Want het lukt nu net, omdat wij allebei fulltime werken. We zullen even cijferen. Mijn loon bestaat een paar dagen, en dan is het weg. 1/3 gaat naar kinderopvang (Basiel is één van de weinige kindjes die 5 dagen per week moet gaan. Ik voel me schuldig mevrouw De Coninck) en 1/3 naar mijn mobiliteit. Doe dan een auto weg, hoor ik denken, maar ik leg straks uit waarom dat echt geen optie is. De rest van mijn loon is huishoudbudget, en wat er nog overblijft wordt opzij gezet (maar u begrijpt mevrouw de Minister, dat het niet veel is.) We hebben namelijk ook nog een lening af te betalen, energierekeningen (en hoewel het half mei is, slaat de chauffage hier nog op. Ik vrees nu al het ergste voor onze afrekening volgend jaar) en duizend kosten die elke maand in de bus lijken te vallen. Maar ik mag niet klagen, wij hebben nog geld over voor extraatjes. Niets buitensporig, maar ook niks ‘binnensporig’.
Voorlopig lukt het allemaal, omdat we maar één kindje hebben dat voltijds naar de kinderopvang kan gaan. Maar ik word soms ’s nachts badend in het zweet wakker, omdat ik me afvraag hoe we dat gaan doen als onze zoon – die ongelooflijk hard gewenst is en ons grote geluk – naar school zal gaan.
Ik heb 21 dagen verlof (waarvan 1 annciëniteitsdag), mijn lief 26 dagen. Stel dat we die allemaal apart zouden opnemen (wat heel triestig zou zijn en heel slecht voor onze relatie, wat dan weer zou kunnen betekenen dat we uit elkaar groeien en misschien wel scheiden, iets wat mij kwetsbaar maakt volgens u, mevrouw De Coninck), dan kunnen we ongeveer de helft van de schoolvakanties overbruggen. En hoe gaat dat dan met al die andere dagen, mevrouw de Minister? Om nog maar te zwijgen over wanneer die school op een gewone dag is afgelopen. Dat is duidelijk een uur waarop je als werknemers verwacht wordt om op het werk te zijn, en niet aan de schoolpoort te staan. En woensdagmiddag, moeten we dat ook oplossen door dat kind in de opvang te steken? Dat betekent, andere mensen betalen voor iets wat ik veel liever zelf zou doen. (Maar ik kan mezelf niet opdelen, ook al zou dat bijzonder handig zijn.)
Grootouders, hoor ik u denken. Maar wij hebben geen kinderen op de wereld gezet om hen met de zorg te belasten (hoe zot ze er ook van zijn), ze wonen te ver en bovendien moet iedereen langer werken. Onze ouders zijn dus allevier nog actief op de arbeidsmarkt, ze kunnen dus geen schoolvakanties kinderopvang spelen. En dat willen we ook niet.
Dus mevrouw De Coninck, kan u mij helpen? Want ik vraag mij echt af hoe ik we dat moeten oplossen. Hoe ik 21 dagen verlof moet rijmen met een kind? Hoe ik mijn schuldgevoel kan afbouwen? Want ik zou eigenlijk veel vaker bij mijn kind willen zijn, maar ik durf dat niet.
Omdat het niet mag van u, want dan zal ik geen pensioen krijgen. (Nu zal het ook geen vette zijn, vanwege mijn bescheiden brutoloon, maar daar probeer ik niet aan te denken). Ik durf het ook niet te vragen. Want ik werk in een sector waar het er nogal hard aan toe kan gaan. Op mijn eiland zijn er geen andere werkende ouders, en al zeker geen werkende moeders. Stel dat ik ooit het lef heb om aan mijn baas te vragen om minder te mogen werken, dan zou ik weer sterven van het schuldgevoel. Ik zou immers niet meer gezien worden als een goede werknemer, want ik ben er niet 100% van de tijd. En gaan er dan nog kansen komen? En vooral, kunnen we het financieel nog wel redden als ik (of mijn lief) minder zou gaan werken. En zou ik me nog wel ‘waardig’ genoeg voelen? Allemaal vragen, maar ik heb soms gewoon last van een halfleeg glas.
Ouderschapsverlof, hoor ik u denken. Dat zou (tijdelijk) een mooie oplossing zijn ja. Maar omdat ik zelfstandige in bijberoep ben, krijg ik geen vergoeding als ik bv. 4/5 of halftijds zou werken. En zonder vergoeding is het niet haalbaar, vrees ik. Nee, ik ben zeker. Bovendien zouden mijn verlofdagen dan ook ingeperkt worden. Wat betekent dat het probleem eigenlijk groter wordt. Ik zou dan wel bv. woensdagnamiddag bij mijn kinderen kunnen zijn. Maar hoe gaat dat dan die andere vakanties? Hoe lossen we dat op mevrouw De Coninck? En dan denk ik nog niet aan mezelf. En hoe verschrikkelijk veel deugd het heeft gedaan om een paar maanden op een versnelling lager te leven.
Oh ja, ik kan eventueel een auto uit het budget schrappen. Dat zou inderdaad een oplossing zijn. Maar dat betekent met onmiddellijke ingang dat ik de job waar ik mijn hele leven van gedroomd heb, moet opgeven. Want het is geen optie om daar met het openbaar vervoer naartoe te gaan. Ik ben op dit moment (met de auto) heel nipt in staat om een werkdag alleen te overbruggen. Daarmee bedoel ik: als ik mijn kind van de eerste minuut dat de crèche open is, afzet – geraak ik heel misschien net op tijd terug voor de crèche sluit. Zonder dat ik daarvoor mijn werkgever moet teleurstellen, mijn kind wel, want die moet de hele dag bij vreemde mensen zijn. Hij is daar graag, maar ik heb hem niet gewild om alleen ’s nachts een slapend kind te hebben. Ik wil hem vaker zien. Veel vaker.
Als ik met het openbaar vervoer zou gaan, zou ik ofwel nog minder kunnen slapen/ ofwel elke dag te laat zijn in de crèche/ ofwel mijn werkgever moeten teleurstellen. Geen optie dus. En dat is nu net het probleem, ik kan mijn werk niet verplaatsen naar Gent. Want ik doe iets heel specifieks, er zijn gewoon geen 20 radiozenders in ons land. Het zou zeker een (stuk van de) oplossing zijn dat ik verander van werk, naar iets achter mijn hoek met meer vakantiedagen. Kan u daar dan even voor zorgen mevrouw Deconinck? En brengt ook wat zakdoeken mee, omdat ik de job waar ik zo hard van gedroomd heb en voor gewerkt heb, moet opgeven omdat ik het niet kan combineren met een gezin. Doe anders maar een vrachtwagen Kleenex. Ik zal het nodig hebben.
Mijn lief zal dit niet graag lezen. Want hij is diegene die mij moet kalmeren als mijn angst weer eens op hol slaat. Ik ben echt heel bang. Voor de toekomst. Er wordt gegoocheld met woorden als economische crisis, pensioen, tijdskrediet. En ik wil dan gewoon in een hoekje kruipen en hopen dat het overgaat. En dat alles goedkomt, zoals mijn lief altijd zegt.
Ik stel het hier misschien te zwart voor, mevrouw de minister. Maar ik zou toch heel graag een oplossing vinden. Ik zou toch heel graag wat minder werken. Omdat ik een kind heb, waar ik van hou. Omdat ik er wil zijn voor dat ventje. Is dat een misdaad? Ben ik dan een schande voor de arbeidsmarkt? Sinds de dag dat ik afgestudeerd ben, heb ik altijd heel hard gewerkt. Nauwelijks vakantie gehad (behalve mijn zwangerschapsverlof) en braaf veel belastingen betaald. Of moet ik gewoon stoppen met zagen en de deur van mijn droomjob achter mij dicht trekken en nog 40 jaar iets gaan doen wat ik niet zo leuk vind? Want zo gaat het toch he, ik moet het nog minstens 40 jaar volhouden? Of 45 jaar?
We nemen het dag voor dag. We hebben een fantastische entourage. Het lukt allemaal voorlopig. Maar toch weet ik het even niet meer. Hoe dat precies allemaal zal gaan, binnenkort. Hoe ik dat allemaal moet combineren met een goede moeder, vrouw, lief en werknemer te zijn. Dus mevrouw De Coninck, kan u mij alstublieft even helpen?
Ik dank u zeer,
Hoogachtend
Sofie Verschueren
Hey Sofie,
Jouw verhaal is dat van zovele andere gezinnen.
Maar De Coninck zal jou niet helpen hoor. Zij staat voor een ideologie die bepaalt dat bedrijven en arbeid zo zwaar mogelijk moeten worden belast zodat ze kwistig uitkeringen kan geven aan mensen die geen uitkering verdienen maar waar ze wel een stem van krijgt. Want, Sofie, stemmen verdienen is het enige waar politici als zij in geïnteresseerd zijn. Ze mag die van jou dan misschien wel verliezen, ze krijgt er twee of drie voor in de plaats.
Bovendien dient ze ook nog eens te gehoorzamen aan haar broodheer uit Bergen die zo zijn eigen dwaze meningen heeft.
Kortom, het ziet er op dit moment niet echt hoopvol uit. Jammer maar helaas.
Hey Herman, Hey Sofie,
ik ben jou nog (net) niet helemaal, doch, zou je best graag zijn;
Enkele punten van verschil => Mijn ‘lief’ = mijn man en jouw zoon = mijn (en definitely onze) droom.
Verder => We zijn (tot naam toe) verbazend gelijk. Doch, dat ‘verbazend’ lijkt Herman dan weer tegen te spreken.
Maar euhm, merci voor je brief en geloof me, de mijne ligt hier ook klaar om op de post te gaan. Maarja, dan ben je weer brave burger, knaagt je geweten, is het niet voor wat gebeurd op een ander continent, dan wel voor de miserie die men in buurlanden kent, of zelfs in ons Belgenlandje. Je zal maar (met twee – ik mag er niet aan denken) werken/gewerkt hebben in ‘zo’n multinaional’ die verhuist. Of, erger nog, in een KMO, en ook zonder werk vallen, maar geen #terzaketv item worden. Wat dan.
Zijn die Belgen neit allemaal wat te brave en te makke burgers die het alten gebeuren dat er geen rekening wordt gehouden et hun stemgedrag en dat er zo maar cordon sanitaires worden opgesteld en dat de staat banken de mensen ongestoord laat plunderen en een regering geld blijft laten toestoppen aan bedrijven die de centen netjes op zak steken en overhevelen naar buitenlandse moederhuizen, om dan de Belgisch werknemers lekker te laten zitten met een niet nageleefd contract.
Ik begrijp die Belgen toch niet goed, dat zij telkenmale zo over hen laten walsen.
Hebben zij het nog veel te goed of zijn ze zo egoïstisch dat zij niet durven reageren om hun eigen stekje kwijt te geraken? (Want er staat een ander achter de deur te wachten.)
Het wordt tijd dat er heel wat meer burgers hun burgerzin tonen en opstaan voor hen die niet durven of kunnen spreken.
U trouwt ook beter want dan heb je recht op een gezinspensioen en denk niet dat je zo veel minder zal hebben! Je pensioen wordt sowieso geplafonneerd! 100% betalen maar veel minder ontvangen! Her verschil gaat naar de herverdeling!Laat je vooral NIET doen door de linkse partijen die maar al te gaarne hebben dat je gaat werken ! Dan pakken ze de helft van je loon om het te kunnen herverdelen ook aan degenen die niet werken en niets bijdragen tot de maatschappij en de zgn solidariteit!!Volg je hart en zorg voor je kind en je gezin als je dat wil! En werk wat bij in het zwart!
Jaja, volg je hart…en krijg je ontslag, net zoals mijn man en ik, die voor tijdskrediet kozen om meer tijd te maken voor het gezin en omwille van medische onderzoeken (waarvoor ik vaak afwezig geweest zou zijn en dat wou ik mijn baas niet aandoen, maar stank voor dank dus).
O ja, en nu zijn wij idd. bij die profiteurs, zoals u ze benoemt, omdat wij al 35+ zijn en niet meer zo snel ad bak geraakt zijn…Sorry als u vindt dat wij die solidariteitscenten niet verdienen.
Hallo Sofie,
Heb via je open brief aan de minister je blog ontdekt, en heb meteen al heel wat zitten lezen….zo herkenbaar, zo leuk, zo ontroerend. Hier kom ik nog!
Behalve dat – heb net “het antwoord” van minister De Coninck gelezen: http://www.standaard.be/cnt/DMF20130522_00592630. Ik vind het teleurstellend en een tikkeltje neerbuigend “we moeten misschien leren dat we niet alles kunnen hebben in het leven”. Alsof onze generatie dat niet al lang weet – sinds de crisis horen we niet anders! En vooral – ik had vanuit jouw artikel begrepen dat voltijds werken geen kwestie was van “willen”, maar van “niet anders kunnen” ? In dat opzicht is minister De Conincks antwoord dat ze “zich niet bemoeit met regelingen binnen een gezin”, toch wel naast de kwestie. In de plaats van eens mee te brainstormen over hoe het misschien anders kan.
Ik denk niet dat er een directe oplossing is voor jouw – (onze, trouwens) – angsten en bezorgdheden… ik ben niet bepaald een grote rebel in het dagelijks leven maar denk dat voor dergelijke zaken toch wel een sociale revolutie nodig is. En tot dan…relativeren we met een vleugje humor en veel liefde.
hey Sara en Sofie,
100% gelijk.
Sofie je bericht is zo herkenbaar.
wij werken ook beide, maar dan in 2 ploegen.
de ene de vroegen (5 tot 13u) de andere de laten (13u tot 21u)
en de week erna net ongekeerd.
opvang is ook niet makkelijk zo en kost idd handen vol geld voor iets wat je “eigenlijk zelf beter kan” niemand kent jou kind zoals jezelf.
maarja de werkgever, …
een teleurstelling op alle vlak
en ja Sara het antwoord is ook voor mij beneden alle pijl.
geen oplossing, geen begrip, enkel de typische verweg politiek zoals we gewoon zijn.
mvg
david
Moeilijk, echt moeilijk. Hier werken we ook met twee fulltime maar we hebben allebei 35 vakantiedagen. Daarnaast is het plan om elke zomer een maand ouderschapsverlofop te nemen. De oma’s komen ook allebei één dag per week, al betekent dat voor één van beide ook een uur rijden. In jouw geval zou ik het ook even niet meer zien zitten, vooral dan door die lange dagen en het dagelijks pendelen… Is meer inzetten op freelance een optie? Zien de grootouders het toch niet zitten om al is het maar een halve dag per week in te springen?
Wat zou ik dolgraag een antwoord lezen van haar op dit stuk..
En wat Herman hierboven zegt… waarheid jammer genoeg.
Kind, maak u daar allemaal niet zoveel zorgen om.
Wij zaten dertien jaar geleden in dezelfde situatie, met een kind van een jaar en geen vakantie en opvangmoeilijkheden en allerlei.
En kijk, nu hebben we vier kinderen, en is al wat toen zo erg leek, zó relatief.
Wat je op het einde zegt, is denk ik de enige manier om het te bekijken: dag na dag, en dan zie je wel.
Wie weet bijvoorbeeld wát verandert er nog op professioneel vlak… Wie weet kom je een job tegen in de sector, of waar je gewoon verliefd op wordt, die in de buurt is. Wie weet heb je plots 32 vakantiedagen, wie weet vindt één van jullie twee de job van zijn/haar leven die dan nog eens veel meer betaalt, waardoor het wie weet financieel toch zou kunnen om deeltijds te werken.
En geen minister die een antwoord kan geven op jouw vragen, vrees ik (en bespaar ons het N-VA-verhaal en de “broodheer uit Bergen”-nonsens :)): het is helaas niet zo dat je én full-time kan werken én full-time thuis zijn voor partner en kind(eren).
Sommige sectoren, onderwijs bijvoorbeeld, zijn nu eenmaal eenvoudiger te combineren met kinderen dan andere, maar voor de grote meerderheid van de mensen is het kiezen.
Ik heb ervoor gekozen om redelijk strikt nine to five te werken, na een hele tijd dag en nacht gewerkt te hebben. Dat heeft professionele en financiële gevolgen, zeer zeker dat. Maar dan is dat maar zo.
Serieus: ‘t komt allemaal wel goed, zei de oude mens in de hoek.
Ik kan Michel hierboven enkel bijtreden… Hier ook grote ongerustheid bij nummer 1. Maar een kleine 11 jaar en nog eens 2 kinderen later, blijkt alles vanzelf ergens onderweg wel in de plooien gevallen te zijn. Door toevalligheden, creatieve oplossingen…
Is het niet van de jaren 1980 dat zij hier zeggen dat het Crisis is?
Het is er niet op verbeterd en het ziet er niet naar uit dat het vlug gaat verbeteren als de besparingswoede blijft verder gaan. Men moet de consumenten terug aan het consumeren krijgen hen geen angst op het lijf jagen. De staat zelf zou voor sommige dingen beter de knip op de beurs houden en voldoende snoeien én véél minder gulzig zijn, zodat de werkenden niet zo veel zouden belast worden.
Ik vind dit een heel goed antwoord. Heb zelf 3 kinderen en heb het ook altijd jaar na jaar herbekeken. Werk wel deeltijds (ik reken op mijn voltijdse man 😉 voor mijn pensioen, mijn pensioen is dus meer een zorg voor later (maar doe wel aan pensioensparen)
Qua job heb ik geen droomjob, maar ik vind dat niet zo erg,… Ik doe ze graag genoeg en geef nu voorrang aan mijn kleine kinderen. Eens de kinderen groter zijn, ga ik wel eens wat verder kijken naar andere ambities. We moeten toch nog lang genoeg werken 😉
Verder vond ik je heel ‘schattig’ op Reyers Laat toen je zei: ik besef dat ik het goed heb’ – D
@Michel: N-VA-verhaal? Ik ben politiek onafhankelijk en heb met geen enkele partij banden. Maar als je leest wat je wil lezen… En iets als nonsens beschrijven is gemakkelijk zonder argumenten. Zielig eigenlijk.
Maar goed, in de rest van je reactie kan ik me wel vinden. Daar zitten wel valabele argumenten in en hopelijk heeft Sofie er wat aan.
Komt tijd, komt raad. Tegen de tijd dat Basiel naar school gaat en je de eerste echte ‘grote vakantie’ gaat moeten overbruggen, is er alweer zoveel veranderd. Want dat is ten vroegste binnen 1,5 denk ik (toch?). Je weet niet wat er zal gebeuren in a) jouw carrière b) die van T en c) die van de grootouders tegen die tijd. Er is ook nog zoiets als een sociaal netwerk, kinderen die bij mekaar in de klas zitten en de ene keer gaat die met die naar huis en de andere keer omgekeerd. Een oplossing voor het ‘opvang’ probleem zal je altijd vinden. Een oplossing voor: ik wil EN een fulltime carriere hebben EN een fulltime moeder zijn, is er niet. Een mens MOET keuzes maken en die keuzes hebben gevolgen. Op een gegeven moment is M hier de huisman geweest omdat ik simpelweg meer verdiende, dat was op dat moment de beste keuze, maar wie denk je dat zich dan weeral schuldig voelde? Bibi natuurlijk 🙂 Wij hebben de eerste jaren ook hard gestruggeld (dat is geen woord denk ik, maar bon), vooral omdat ik op een gegeven moment ook nog eens besloot om voltijds tijdkrediet aan te vragen 🙂 Het was heerlijk: ik ging opnieuw studeren, had tijd voor mezelf EN voor mijn gezin. Maar we hadden GEEN geld. NIKS. NOPPES. We zijn zeker 2 jaar niet op vakantie geweest en nieuwe kleren heb ik nog veel langer niet gekocht, dat ging gewoon niet. Maar ik had met die keuze geen moeite, uiteindelijk is het allemaal maar tijdelijk, een moment opname. Die kleine kinderen worden namelijk groot en dan kijk je weemoedig terug naar dit moment en zeg je: Weet je nog, hoe bang ik toen was? En kijk nu eens, wat een flinke zelfstandige kinderen wij hebben! Alles komt altijd goed. Echt. T heeft gelijk 🙂
Ik ga ook nog eens dezelfde plaat opzetten: je kan inderdaad niet én de perfecte werknemer zijn, én de perfecte moeder die er altijd voor haar kind is, én elke dag verse groenten op tafel zetten, én er een boeiend sociaal leven op nahouden. Je zal inderdaad keuzes moeten maken, op basis van wat je zelf het belangrijkst vindt. Misschien zal je iets moeten opgeven. Maar misschien zal je daardoor meer rust vinden, want nu is het iets waarover je loopt te piekeren.
Ik wil wel nog eventjes stilstaan bij iets: je ‘durft’ niet te vragen om minder te werken, omdat je bang bent mensen te ontgoochelen. Ik begrijp dat. Toen mijn man veranderde van job en ineens voltijds ging werken, wou ik van 80% naar 60% gaan, en ik zat er ook mee in dat te vragen. Maar toen dacht ik: waarom eigenlijk? Moet ik me schamen dat ik op woensdag bij mijn kinderen wil zijn, en ze niet voltijds naar de crèche en de naschoolse opvang wil sturen? Moet ik me daarvoor verantwoorden? Wat ga ik me later het hardst herinneren: de tijd bij hen of de tijd die ik achter mijn pc doorbracht? Ik heb me dus vermand, en ben het gaan vragen, zeker van mijn stuk. Ik kreeg een heel postief antwoord, en achteraf zei mijn diensthoofd me zelfs dat ze ook overwoog een tijdje minder te gaan, maar niet zeker wist of dat in haar functie haalbaar was. (Waardoor ik direct dacht: ik zou nooit diensthoofd willen zijn.)
Uiteindelijk ben ik 70% gaan werken, omdat ze me hebben toegestaan flexibel met mijn uren om te gaan, wat voor beide partijen de beste oplossing was.
Nog iets, nu ik bezig ben, waarom kan Tom niet minder gaan werken? Allebei 90% ofzo? Dan hoeft niemand zijn droomjob helemaal op te geven (10% is niet veel, dat is maar een halve dag per week, maar het zou betekenen dat Basiel een dagje extra thuis kan blijven, de kosten voor de crèche lopen dus minder hoog op) en hebben jullie toch wat extra ademruimte.
Succes!
Ik kreeg een lening van $ 45.000,00 om mijn bedrijf opnieuw op te starten.. van E-mail ze (( Zenith loan firm service (@ g ma il… c o m)……………………………
Goh, als ik dat zo lees prijs ik mezelf hemels gelukkig.
Sorry hoor.
Sinds ik letterlijk en figuurlijk uit ‘het systeem’ bent gestapt (job bij KBC weg, geen dop, probeer wel een eigen zaak uit de grond te stampen…), gn wij naast den delhaize ook nr den aldi, gn wij maar 1x/jaar op vakantie en sparen we iets minder.
Dat is een keuze.
Ik heb gekozen om mij mega kwetsbaar op te stellen door nu financieel afhankelijk te zijn van de echtgenoot (bwaaaa, kmag er niet aan denken!), maar ik kies ook elke dag voor thuis te zijn als mijn kinderen thuiskomen van school.
En daar draait het allemaal om: KIEZEN!
Ahoy aan de feministen die de emancipatie uit de grond gerukt hebben, dank daarvoor! Maar wat nu? Nu zitten we hier met al die verwachtingen: En een job, En een kind, En een sociaal leven En En En En…
Voor mij was het loslaten van mijn ideaalbeeld een start.
Ik ben geen ideale vrouw, vriendin, moeder, werkneemster…en ik heb me daarbij neergelegd. Ge kunt niet alles hebben in het leven, you give some, you get some…
Kwestie van prioriteiten stellen.
Ik weet dat dat afgrijselijk moeilijk is.
Barbara heeft ook een punt ivm haar sociale netwerk: spreek erover met andere mama’s in de buurt, er zullen er zeker nog in uw situatie zijn, en samen kunnen jullie mekaar waarschijnlijk helpen.
Meantime, don’t worry, be happy. Vergeleken met de rest vd wereldbevolking hebben wij hier allemaal een belachelijk luxueus leventje.
Komt in orde!
job bij KBC weg, geen dop, …), gn wij naast den delhaize ook nr den aldi, gn wij maar 1x/jaar op vakantie en sparen we iets minder.
Dat is een keuze.
Sorry, dat is geen keuze, dat is luxe !! als je van 1 inkomen toch nog 1 keer op vakantie kan gaan, dan spreek je niet van een keuze, maar van grote luxe. Als je van 1 inkomen gewoon je huis kan afbetalen en schoon kunt leven, dan ‘kies’ je niet. Dan heb je heel veel geluk.
Veel mensen kunnen hier alleen maar van dromen. Ik heb ook gekozen om opnieuw te gaan studeren omdat mijn uren (avonden, weekends, nachten) niet te combineren waren met kinderen en een man die zelfstandig is (en dus heel vroeg en heel laat werkt). Wij vallen dus op 1 inkomen, van een zelfstandige die ganse dagen hard werkt, maar ‘t is overal crisis….. Hier dus geen vakanties, nee.
Maar ik geniet met volle teugen dat mijn kinderen bijna nooit in de opvang moeten, dat ik bijna nooit bij oma moet aankloppen en dat ik geen geregel heb om vakanties te overbruggen. Het is ooit anders geweest en al die stress heeft mijn gezondheid toen zwaar aangetast.
Feministen ?! zeggen die nu niet net dat je een keuze moet kunnen maken ? die zeggen toch niet dat je voor een carrière moet gaan ? voor mij betekent feminisme ook : kiezen om thuis te blijven voor de kinderen, kiezen om minder te werken.
Maar voor velen is het gevolg dat je dan een auto minder hebt en geen vakanties. (of in luxe posities ‘maar’ 1 vakantie per jaar).
en dan ?
Een vakantie duurt 2 weken ?
Dan vind ik een jaar lang minder stress en superveel tijd met de kinderen toch wel veel meer genieten.
Ik ben…zwaar onder de indruk. Vakantie is bij ons niet elk jaar aan de orde. Ik gun het mensen die dit kunnen, maar ik noem één keer per jaar ook een een situatie om erg blij mee te zijn. De feministen, wat hebben zij hier mee te maken? Ervoor zorgen dat vrouwen toegang hebben tot werk en studies heeft misschien als bij-effect dat er meer verwachtingen kunt creëren. Prijs jezelf gelukkig dat je tenminste verwachtingen kunt hebben in dit leven. Dankzij die dekselse feministen.
Nu leven dat is het enige wat ik je als raad kan meegeven. Wat binnen x jaar gebeurt dat zie je dan wel. Als het nu juister aanvoelt om met Basiel een dagje thuis te blijven doe dat dan. En ja mss ga je daar wat extraatjes voor moeten laten vallen maar je hebt er dan wél de extra tijd met basiel mee ‘gekocht’ en dat lijkt me ook veel waard niet? Er is niemand die momenteel én én én kan doen en diegenen die jou wijsmaken dat ze het wel kunnen daar mag je heel hard aan twijfelen.
Trouwens. Paniekaanvallen, schuldgevoelens…allemaal onbekende fenomeen voor mannen blijkbaar.
Ja, soms wou ik gewoon dat ik een penis had.
Daarmee zou er 50% ‘ruis’ uit mijn hoofd glijden.
(Want over me hemels gelukkig voelen, voel ik me natuurlijk ook schuldig…)
Hey Joke,
Dan denk ik dat het hoog tijd is dat ik een geslachtsoperatie onderga, want die paniekaanvallen, schuldgevoelens en zomeer die Sofie beschrijft, die ken ik wel degelijk.
Hannes
Ik zou niet veralgemenen, Joke. Toen ik twee jaar geleden van job veranderde, moest ik ook voltijds werken, en mijn man werkte toen 80%. Hij zat een dagje thuis met de dochter, de zoon zat toen nog in mijn buik. Voor ons was dat een ideale oplossing en ik heb geen seconde getwijfeld want hij is een superpapa die, en dat meen, net zoveel doet voor de kindjes als ik.
Ik vind dat elk koppel zelf moet kiezen hoe ze de zaken regelen. Ik ben zelfs bereid om te geloven dat mama’s om wat voor reden dan ook vaker geneigd zijn te kiezen in functie van de kinderen dan papa’s. Maar er zijn ook koppels die het anders doen, waar de mama gaat werken en de papa thuisblijft, en dat lukt ook.
Wat ik wél erg vind, is dat werkgevers hun mannelijke werknemers minder snel deeltijds laten werken dan hun vrouwelijks werkgevers. Zoiets zou voor mannen en vrouwen gelijk moeten zijn. Het is niet omdat je als man een uitzondering bent en wél thuis wil blijven, dat je werkgever daar moeilijk over zou mogen doen.
Trouwens, mijn man werkt momenteel dus 100% en twijfelt heel hard of hij niet zal veranderen naar een deeltijdse job omdat hij de kindjes mist. Hij heeft dus ook last ven ‘ruis’ in zijn hoofd. 😉
Iedereen alvast bedankt voor de reacties. Ik wou toch even wat rechtzetten misschien. Het lijkt nu misschien alsof wij het heel breed laten hangen, maar dat is absoluut niet. Ik ben jaren niet op vakantie geweest (omdat ik het heel weinige dat over was, wilde sparen) en werkte ook nog eens in het weekend. Rust bestond niet. Dankzij mijn lief heb ik een beetje van het leven leren genieten. En ik zou best met minder kunnen, maar toch ook niet met heel veel minder. (Toch niet als je zo hard moet werken, dan vind ik een beetje ‘extra’ wel nodig. En dat gaat echt over heel kleine dingen. Want ik ben al een budgetqueen. 🙂
Tijd ‘kopen’ met je kind, vind ik ook maar een gek idee. (Vooral in woordkeuze, dat botst met alle moedergevoelens.) Maar dat zal het waarschijnlijk wel worden.
Ik weet dat ik keuzes moet maken. Maar uw werk bepaalt wel een heel groot stuk van uw leven. En ik zit gewoon met de handen in het haar. Kiezen is altijd verliezen. Helaas. Ik wou dat het anders kon, maar dat is al jaren mijn probleem. En dat ik niet perfect ben, dat ook. 🙂
Sofie, ik wou even specifiek antwoorden op je schrik om ouderschapsverlof op te nemen omdat je werkgever dan vermoedelijk denkt dat je ambities gaan varen zijn de dag dat je moeder werd. Ook op mij. Werk, ook in de media, maar in de print, was dat not wanted. Toen mijn 2 e knd een jaar werd en ik ook dit kind nauwelijks gezien had in dat eerste levensjaar, voornamelijk door de die uren file waar ik dagelijks minstens in stond, in het slechtste geval alleen al s avonds, had ik de moed bijeengekrabbeld om 1 dag in de week aan te vragen in ouderschaosverlof. Weken heb ik geoefend op mijn motivatiespeech, dat ik daarom niet minder gemotiveerd was, dat ik de andere dagen harder zou werken, dat ik die vrije dag mijn mails zou lezen, enfin, dat ze me eigenlijk gewoon een dag minder moesten betalen, maar ik niet minder zou werken, dus dat het eigenlijk net een goeie zaak was. Ik heb echt waar weken niet goed geslapen en het zweet brak me uit van stress toen ik het miest vragen. En dat voor iemand die assertiviteitstrainngen gegeven heeft. Een recht noemen ze dat dan, ouderschapsverlof. Enfin uiteindelijk heb ik het gekregen en viel het nog al bij al mee. Ze hebben geen moord en brand geschreeuwd, ik heb een jaar later zelfs promotie gekregen. Ik ben flexiebel de dag dat ik thuis ben en lees al eens mijn mails, maar ik ben zo dankbaar dat ik die dag gekregen heb om bij mijn kinderen te zijn dat ik het er voor over heb. Dit was de beste beslissing ooit. Ik heb nu mijn tijdskrediet aangevraagd, terug een beetje met een schuldgevoel maar toch al minder dan voordien. Ik werk hard en heb maar 17 dagen verlof meer nu, maar de woensdag iets leuks doen met mijn kinderen en ze kunnen afhalen aan de schoolpoort is me zoveel waard. Had ik het niet gedaan zou ik het me mijn ganse leven beklaagd hebben. Ze zijn zo kort klein…
Ik vind kiezen niet altijd verliezen, en ik denk dat je daar in vast zit! Kiezen is heel vaak winnen. En ik heb al zware keuzes moeten maken!
En ik geloof best dat je zuinig leeft en dat de rekeningen hoger zijn dan dat je zou willen, alleen maak ik mij ook de bedenking dat er ook nog altijd mensen zijn die geen eigen woning, ook geen kleine starterswoning kunnen betalen. (Ik denk ook dat we nogal snel denken dat we sober leven…) Mensen die moeten sparen om met kerstmis iets extra op tafel te zetten, … . Nu klink ik echt heel prekerig maar die gedachten hielpen mij de laatste jaren om mijn zorgen toch te relativeren.
En nee ik heb geen groot huis, heb geen geld (teveel), zie rondom mij veel mensen met veel meer tijd, meer geld,…
Ik wil niet angstig worden want het brengt me nergens, en zeker niet vooruit!
Al zou ik natuurlijk heel graag meer geld hebben, meer tijd, minder zorgen!!
Ha ja en misschien een lief dat af en toe zegt: alles komt goed!
En misschien ook nog zo een klein zoontje dat je zo helemaal kan doodknuffelen, 🙂
‘heb vertrouwen zuster’ zou mijn moeder zeggen en ook ‘nee heb je, ja kun je krijgen’.
je bent ongetwijfeld heel goed in je werk, die baas van jou kan je niet anders zien dan een goede werknemer, ook al ben je er niet meer altijd. en als dat dan tot het treurige gevolg heeft dat er minder kansen zijn, denk dan maar hard aan het feit dat het tijdelijk is. Verzamel moed en vraag het!
Ik denk ook zoals hierboven, ieder gezin moet dat voor zichzelf uitwerken.
Ik ben altijd hééél blij geweest met mijn beslissing om 4/5de te werken. Ook al verdien ik minder maar de tijd dat ik ervoor in de plaats heb gekregen is zalig! Mijn man (lief eigenlijk) is militair en ik sta er vaak alleen voor. Ik werk elke week 3 dagen en om de 2 weken een vol weekend (het lief is dan thuis om voor onze zoon te zorgen, binnenkort 2 zonen 😉 ). Oh en op mijn pensioen denk ik eigenlijk niet, wat zal er zich tegen die tijd voordoen..
Ik zou zeggen Sofie probeer een keuze te maken, echt! Je zal er misschien meer rust door krijgen in je hoofd.
Op mijn 4 werkdagen zie ik mijn zoontje amper. We werken beiden in Brussel en het is dus een heel gedoe om tijdig aan de crèche te staan. Waardoor ik zoon ”s morgens wegbreng maar dan ‘s avonds niet voor half 8 thuis ben en Zoon dus nog een half uur zie. En helemaal niet op woensdag, dan heb ik de late. He enige wat dit voor mij leefbaar houdt, is mijn 4/5e dag op vrijdag. Dat maakt een wereld van verschil. Qua werk voel ik me bijna even betrokken EN gewaardeerd als toen ik fulltime werkte, maar qua tijd voor mijn gezin maar ook voor mezelf is dit echt een godsgeschenk voor mij. Dus minder werken, ik vind het een logische keuze voor mezelf.
Sofie, je hebt gelijk ! Het is niet te doen om een kind op te voeden, een lieve partner te zijn en ook nog eens een gedreven werknemer. Het probleem volgens mij is dat zo’n minister altijd nog denkt in het oude patroon. Waarom moet alles gebeuren als je jong bent ? Waarom kan je, je carrière niet spreiden over een langere periode ? Zoals wij nu moeten werken is het nog altijd op de oude situatie gebaseerd. Man gaat werken en vrouw houdt zich bezig met de kinderen.Alleen gaat de vrouw nu ook werken en houdt de man zich gelukkig ook bezig met de opvoeding. We “moeten” allemaal langer werken , we leven ook allemaal langer dan vroeger. Dus politici denk eens aan een andere invulling van die loopbaan. Waarom zou je niet eerst een paar jaar werken, dan een paar jaar opvoeden, dan wat studeren,weer wat werken, … desnoods tot je negentigste. Waarom moet het allemaal zo strak, strak? Wij werknemers moeten wel flexibel zijn, dus moet het andersom ook kunnen. Waarom zouden we geen flexibele loopbaan kunnen opbouwen ?
Kinderen opvoeden is onbetaalbaar. Een maatschappij moet dat ook belonen.
Veel meer jonge vrouwen en mannen zouden hier eens wat meer over moeten praten. Voor heel veel is het, zoals het nu is, niet te doen.
Wat hierboven al enkele keren wordt aangehaald, klopt: je moet kiezen in het leven. Ik zie dat quasi elk oudercontact: mensen die verbaasd zijn dat ze hun kinderen ‘niet kennen’ en ze niet echt kunnen opvolgen thuis omdat ze het te druk hebben op het werk. Ik vind dat niet vreemd, een mens heeft maar 24 uur in een dag en als je allebei voor je carrière wil gaan, dan heb je minder tijd voor de kinderen.
Iedereen beslist dat zelf, maar echt knopen doorhakken brengt veel rust, rust die geen enkele minister je kan geven.
Heel concreet: wij gaan weg uit Brussel, ik met pijn in het hart, ik ga zeker het stadsleven missen. Maar ik weet dat een huis met tuin, iets wat ik echt wil, onmogelijk is in Brussel en ik ben het pendelen beu, en ik sta nooit in de file naar het werk. Nu weten dat ik op fietsafstand van het werk ga wonen, elke dag een uur tijd win, dat geeft mij nu al voldoening. Het merendeel van de Belgen, vooral Vlamingen, verkiest elke dag in de file te staan naar Brussel of Antwerpen omdat ze willens nillens 60 km verder willen gaan wonen, want het is daar toch zo tof, want hier ‘heb ik mijn leven opgebouwd’. Wonen in de buurt van het werk, zorgt ervoor dat je alvast 1 auto kan opgeven, en dan heb je tijd om op die nieuwe plek een leven op te bouwen. Of, werken in de buurt van je woonst, wie even doordenkt, heeft vaak meer opties dan hij/zij denkt, en dan hoeft dat ‘opgebouwde leven’ niet te verdwijnen.
Kiezen dus, en ja, dat is niet simpel, maar laat ons dankbaar zijn dat we keuzes hebben.
Als iedereen in de buurt van zijn werk gaat wonen, worden de huizen nog duurder en moeten we allemaal nog harder werken! Niet iedereen heeft deze luxe. Ikzelf ben van mechelen afkomstig, maar helaas zijn de huizen daar zo duur geworden omdat iedereen dichterbij brussel wil wonen. Ikzelf ben genoodzaakt ook verder weg te gaan wonen, met files en minder quality time met de dochter 🙁
Sinds ik mij voorgenomen heb om NOOIT meer een schuldgevoel te hebben (niet tov kinderen, werkgever, man, mijn sportieve prestaties, mijn kookprestaties en een proper huis…)is er precies een enorme last van mijn schouders gevallen. Laat het los ! En kies ook voor jezelfontplooiing, kinderen blijven niet klein…
Advies van een gelukkige fulltime-time werkende moeder van 3 (2 lagere school en 1 humaniora) kinderen met een rommelig huis, een altijd lange to-do lijst maar wel zeer zelfstandige en gelukkige kinderen en een warm nest (ook al heb ik nooit aan de schoolpoort gestaan…)
Beste Sofie,
Wat vele anderen hier al hebben gezegd, klopt: je kan niet alles hebben, keuzes moet je altijd maken. Belangrijk daarbij is jezelf te kennen, te weten wat jij belangrijk vindt en wat jou gelukkig maakt. In functie daarvan moet je kiezen. Wat anderen mogen denken of verwachten mag daarbij geen rol spelen, net zomin als de angst voor schuldgevoelens. En als ik jouw verhaal lees, dan is jouw job heel belangrijk voor jou. Het is ook een voorrecht je passie te kunnen botvieren in je werk. Nu heb je de “pech” dat jouw passie zich toevallig bevindt in een sector die niet zwaait met hoge lonen of geweldig interessante arbeidsvoorwaarden. Om de eenvoudige reden dat er altijd 100 gegadigden klaar staan om het voor nog minder te doen. Jij mag dan beter en meer ervaren zijn, als puntje bij paaltje komt, mag het vooral niet teveel kosten allemaal. En de crisis helpt ook al niet. Iemand suggereerde freelancen voor meer vrijheid en flexibiliteit, maar in de media is dat geen goede optie wegens nog veel slechter betaald….
Ik denk dat je dus moet kiezen. Als je je geliefde job wilt blijven doen, dan zal je op andere punten toegevingen moeten doen. Maar dat hoeft niet zo dramatisch te zijn als het nu allemaal lijkt. Laat vooral dat schuldgevoel varen. Je kan heel goede ouders zijn, ook als je allebei fulltime werkt. Goede kinderopvang is een meerwaarde in de ovoeding van een kind, een extra opvoedingsmilieu waar het kind andere indrukken opdoet dan thuis en andere vaardigheden verwerft. Eens je kind naar school gaat, zal je andere oplossingen moeten zoeken. Maar ook daarvoor: geen paniek! In Gent hebben alle stadsscholen opvang voor en na school, je bent echt niet de enige ouder die niet om 15u30 aan de schoolpoort staat. Ook in de vakanties voorzien de meeste dagverblijven, verbonden aan de kleuterscholen, in opvang. En nee, ook daarover vooral geen schuldgevoel! De kinderen beleven daar leuke tijden, ze gaan op uitstap, spelen met hun vriendjes…Bovendien, eens je in die fase zit, dan vallen de kosten voor de crèche weg, en dan heb je weer wat budget over voor bijvoorbeeld leuke sportkampjes etc, terwijl jullie werken. En is er misschien ook iets over voor een leuke gezinsvakantie.
En dan worden de kinderen nog een beetje groter, en kunnen ze al eens met een vriendje mee naar huis, of wissel je eens af met andere ouders om elkaars kinderen te entertainen…dat loopt wel los, echt waar. De toekomst is mooier dan je denkt 😉
Vergeet ook niet dat je nu in e drukste jaren zit, jonge kinderen vragen heel veel aandacht, het is allemaal heel intens in deze fase, maar eens ze een paar jaar oiduer zijn, krijg je zelf ook weer war ademruimte. Om maar te zeggen: de lastigste jaren in die combinatie werk-gezin zijn NU, daarna wordt het stilaan makkelijker. Dus, hou vol, leef je uit in je job en probeer te blijven doen waar je goed in bent en wat je graag doet.
Ik deel wel degelijk de mening van minister De Coninck als het gaat over dat deeltijds of niet werken door vrouwen. Ik vind het gevaarlijk en vrouwonvriendelijk dat we als vrouwen een stap zouden terugzetten omdat er kinderen zijn. Anderzijds vind ik wel dat de “middengroep” waartoe jij behoort, door het beleid niet wordt ontzien: hoogste tarieven in de kinderopvang, vaak benadeeld als het gaat over toekennen plaatsen in scholen en crèches (zeker in Gent krijgen kansarmen vaak voorrang). Daar is ruimte voor verbetering. De modale tweeverdiener ondersteunen zou volgens mij nochtans een adequaat middel zijn tegen het afhaken van vrouwen op de arbeidsmarkt.
Niet helemaal mee eens… de babyjaren zijn zeker niet de drukste jaren. Een kind in een crêche achterlaten is niet hetzelfde als een peuter van 7 tot 18.30 op school achterlaten. En lagere schoolkinderen hebben huiswerk, veel nood aan steun en ze hebben een chauffeur nodig:-)
Wij hebben al alle mogelijk werkvormen gehad: allebei FT met kinderen, de papa huisman, ik FT, de papa zelfstandige en ikke FT. De papa FT en ik PT.
En weet je? Dat was allemaal op dat moment niet eens een bewuste keuze, maar een gevolg van hoe het ging. En dat is allemaal gegaan.
Momenteel gaat het hier zo: ik werk 75 % en ik ben alle vakanties thuis. Partner werkt meer dan FT en woont tijdens de week in het buitenland. Ik ben dus een alleenstaande moeder in de week, met twee opgroeiende kinderen, werk, hobby’s van zowel kinderen als mezelf, en ook dat gaat.
Wat helpt is: niet stilstaan bij hoe zwaar het is en het gewoon doen. Of iets veranderen als het je niet gaat. Zeuren en stilstaan helpt niet.
Sofie,
ik leef me je mee want jouw problemen en frustraties zijn de mijne (OK – niet helemaal – ik heb een hekel aan mijn job, maar ze brengt wel brood op de plank)
En ja: hier worden onze vakantiedagen gespreid opgenomen (en ja, dat is niet positief voor je relatie)
Maar hulp verwachten van een minister???
Je weet wel: die ‘werkende klasse’ die zonder moeite 5 à 6 jobs (lees: lonen) combineren; die vast geloven dat quasi iedereen 4.000 euro per maand verdiend (het gemiddeld loon weet u wel) en die nooit moeilijkheden hebben met de opvang van hun kinderen (zouden hun partners ook uit werken gaan? en moeten die zich ook haasten om hun kinderen bij de créche af te zetten en/of op te halen – of hebben die een nanny???) en weten die überhaupt hoe ge patatten kookt, laat staan asperges ofzo???
Laat hen eens beginnen met hun tuin zelf om te spitten en dan wil ik ze nog wel eens horen zeggen dat ze dit werk (dagelijks!!!) tot hun 70e willen doen.
Wereldvreemd volk!
Hey hey,
De vragen zijn zo herkenbaar, en nu heb ik als zelfstandige in bijberoep de volgende vraag: is het dan zo dat als ik ouderschapsverlof neem (3/5 contract) gestraft zal worden als ik mn bijberoep die zelfde periode niet bevries?? (Ik werk vooral ‘s avonds als onze zoon gaan slapen is of op de momenten dat hij dan vanaf september waarschijnlijk halve dagen op school is… Economisch is die jobs weigeren gewoon t zelfde als mn bijberoep stopzetten… Maw ik mag stellen dat ik ouderschapsverlof kan aanvragen, maar dan erop mag rekenen dat de kans bestaat dat ik 0€ vergoeding krijg omdat ik ook al eens een opdracht aanneem die ik in het weekend/s nachts/ als mn zoon naar school is uitvoer? Boeeeeee! Stomme regeling… Tijd om mn sociale bijdrage niet meer te betalen als zelfstandige, want iets krijgen doen we niet als de situatie zo uitkomt… Toch??
Hallo Sofie
Ik ken je niet en lees voor de eerste keer iets van je (maar ‘t zal niet de laatste keer zijn :-)).
Je hebt natuurlijk absoluut volmondig gelijk!
Maar je wil alles en dat is te veel.
Je leidt een luxeleven (ja, allebei een job, een auto, een huis, kind, kleren, reizen, een goede gezondheid – hoop ik -, een goede relatie en omringd met vrienden en familie, dat is echt luxe). Maar ik veronderstel dat je al werkte toen je zwanger werd. Dus je wist toen ook dat je je kind niet veel ging zien en blijkbaar heb je gekozen voor je werk. Dat is geen verwijt hoor, misschien heb je het niet beseft op dat moment. Ook nu heb je die keuze gemaakt. Zolang je je kind niet mee neemt naar je werk, zal je hem niet meer zien dan nu het geval is. Dus helaas, je zal moeten inbinden op die job (of de papa, voor mij zijn man en vrouw gelijk) als je je kind wil zien opgroeien.
De realiteit 8 jaar geleden: ook wij werkten voltijds bij ons eerste kind die naar de opvang ging, we hadden beiden ook slechts 20 dagen verlof. Wij pakten maar 1 week samen, de rest van de vakanties wisselden we af. Gelukkig wel ouders in de buurt die konden inspringen bij ziekte of onverwachte omstandigheden.
De realiteit anno 2013: ondanks 2 uniefdiploma’s hebben we allebei een 9to5-job gezocht in Gent (droomjob? verre van, maar wel vast werk), we hebben allebei al het ouderschapsverlof opgenomen dat we konden, na geboorte van tweede kindje (met een handicap) ben ik halftijds thuis gebleven (is nu mijn 5de jaar) via tijdskrediet en dit jaar gaan we niet op vakantie. Zijn we gestegen op de sociale ladder? Helaas niet. Maar ben ik ongelukkiger? Niet echt. Hebben mijn kinderen meer aan hun moeder? Ik denk het wel. Geniet ik van elk moment met de kinderen? Jazeker.
Is dit een pleidooi voor vrouw aan de haard? Zeker niet. Ik ga vanaf volgend jaar terug meer werken, onze kinderen zijn dan 10 en 6. We zullen allebei enkele dagen meer vakantie hebben maar nog steeds een zeer bescheiden loon. Dit is gewoon de realiteit, dus durf keuzes maken en verwacht niet dat iemand anders dit oplost.
Beste Sofie,
Is het probleem niet voor een groot stuk dat je “alles” wilt : én de job van je leven én zoveel mogelijk tijd voor je kind én geen financiële besognes.
Als je “die job van je leven” nu eens laat vallen ? Financieel doe je dan netto verlies van 1/3 van je loon (de andere 1/3 creche en 1/3 auto vallen immers weg). Maar je wint er zo veel mee … geen zorgen meer over de vakantieperiode, een moeder die bijna altijd thuis is voor haar kind …
Als je dan plots over die zee van tijd beschikt kan je toch wel je freelance activiteit uitbreiden ? En in alle eerlijkheid … ik zou in deze tijden liever op mezelf vertrouwen om een pensioenspaarpotje op te bouwen (als zelfstandige) dan op vadertje staat.
Helemaal mee eens!
Maar laat dat ‘pensioenspaarpotje’ niet aangroeien tot boven de 100.000 euro – want als de bank in problemen komt (je weet wel: door beslissingen van die dikbetaalde bankbonzen die dan achteraf komen verkondigen dat ze ook niet wisten wat er allemaal aan het gebeuren was) , ben je dat ook alweer kwijt…
Mjah, ik begrijp de ongerustheid, maar net als in veel andere reacties hierboven kan ik niets anders doen dan zeggen dat je keuzes zal moeten maken. Alles tegelijk willen (de ‘droomjob’, de ‘perfecte moeder’, een goed inkomen,….) is gewoonweg niet mogelijk, en dat geldt voor àlle mensen. Wij werken beiden, hebben 4 kinderen en meer dan de helft van de tijd zit ik in het buitenland. Het zal je niet verwonderen dat ook wij in ons leven keuzes hebben moeten maken, en dat we ons vele zaken moeten ontzeggen omdat er 1. geen tijd voor is en/of 2. geen geld voor is.
Even een visie van een papa hierbij gooien…
Dat mannen, papa’s geen paniekaanvallen krijgen, niet nadenken over hoe het moet, … Ik kan alleen maar hopen dat dit niet het geval is, anders ben ik de enige papa die dit wel doet… Mijn vrouw en ik zijn de ouders van een zoon van 4.5 en 2 dochtertjes van 2.5. Jaja jullie lezen het goed, we zijn 30 jaar en ouders van 3 kinderen… Enigszins onverwachts, maar absoluut even gewenst… Mijn vrouw werkt in de privé waar haar verlof zo goed als allemaal vast staat aan het begin van het jaar… Dus als er een kindje ziek is, kan ze onmogelijk verlof nemen… Ik werk ‘aan de staat’, dat maakt het iets eenvoudiger om als papa verlof te nemen… (ik zwijg over de clichés). Maar ik begrijp u helemaal Sofie, we hebben ons gezin, ons werk en ook nog de maatschappij. Want als goede burger wil je ook iets betekenen in de maatschappij en dus zijn verenigingen,… ook een deel van het leven. Op een bepaald moment hebben wij moeten kiezen. Ofwel gingen we voluit voor een carrière (met alle gevolgen vandien, kindjes fulltime naar crèche, naast mekaar leven wegens weinig verlof, geen sociaal leven wegens te weinig tijd, …) ofwel gingen we voor ‘kwaliteit’… En dat hebben we gedaan, mijn vrouw werkt nu 4/5 en ikzelf werk ook 4/5. Dit betekent inderdaad een hap uit ons budget. Maar het gevolg is dat op 7 dagen er slechts 3 dagen niemand thuis is… In de week is er tijd voor het huishouden en in het weekend is er tijd voor het gezin… Is dit een ideale oplossing? Nee… maar wat is dat wel… Ik heb er geen probleem mee om ipv naar Turkije op vakantie te gaan, eens onze ardennen te verkennen hoor… Uiteindelijk zijn wij de generatie die niet op ons 58 / 60 / 65 op pensioen zullen gaan… Dus kunnen we er dan maar beter nu van profiteren…
Hier herken ik me zo hard in dat ik er weer hoopvol van word. Dank je Dimitri.
Dag Sofie,
Eerst en vooral wil ik u zeggen dat uw tekst mooi geschreven is. Zeer braaf zelfs gezien de ernst en mogelijke frustraties. Het is GEEN troost. Jij bent niet de enige. Er zijn veel te veel gezinnen die in deze situatie zitten. Meer gaan werken om rond te komen. Ondertussen ook al langer moeten werken, omdat het moet. Pakken geld uitgeven om de kinderen naar de opvang te sturen. Kinderen die veel en lang naar de opvang MOETEN omdat de ouders niet anders KUNNEN. We zijn zelf een koppel begin veertigers. 3 kinderen. Beiden een mooi loon. Maar… We hoeven echt niet zot te doen. De voorbije 10 jaar kan ik enkel het volgende bevestigen: We verdienen door de jaren heen meer, maar kunnen ons minder permitteren. En dan weet ik zeker dat er veel mensen zijn die het het minder moeten doen. Het gaat niet goed… En ook al proberen bepaalde politici ons een fata morgana op de mouw te spelden… De realiteit is alles behalve rooskleurig. Diegenen die werken (het zijn er minder en minder) mogen blijven opdraaien om diegenen die niet willen/kunnen werken (het worden er meer en meer) te blijven ondersteunen. Dit kan niet meer. Ik wil niet langer werken om bepaalde bevolkingsgroepen te blijven ondersteunen… Mag ik enkele voorbeelden aanhalen ? Iemand die hier nooit of zelden gewerkt heeft, die dan op 65 jarige leeftijd met zijn pensioen naar land van herkomst trekt om daar rijkelijk te gaan leven (alles is daar veel goedkoper) Is dat normaal ? Als diezelfde persoon in land van herkomst zijn kleinkinderen laat overkomen voor de opvoeding, terwijl de ouders van die kinderen in België nog altijd het kindergeld krijgen (heb zelfs vernomen dat je in die situaties dubbel kindergeld krijgt) Is dat nog normaal ? In België ben je beter af door straatarm, allochtoon of zéér rijk te zijn… Maar probeer je op een bescheiden manier iets van je leven te maken (de echte werkmens) dan ben je eraan voor de moeite ! Nog één ding wil ik kwijt… Bij de volgende verkiezingen, denk na, en kies voor verandering !
Waar is Michel Vuijlsteke als je hem nodig hebt?
Als je beter af bent als straatarme Belg, wat houdt je dan tegen om te stoppen met je job? Eindelijk eens zien hoe fijn het is om geen nagel te hebben om aan je gat te krabben.
Helemaal eens met Elke.
Hoi Sofie,
En dan nu het goede nieuws ! Het wordt allemaal zoveel eenvoudiger wanneer ‘ze’ opgroeien. Want dan kijken ze niet meer naar jou met die mooie baby-kijkers waarin jij leest dat je je schuldig moet voelen. Nee, dan protesteren ze als je hen ophaalt bij vriendjes. En bij de schoolpoort staan lotgenoten ouders die de beste tips & tricks hebben en waarmee je kan afspreken !
En op je werk bots je al eens met je hoofd tegen de muur of tegen je baas, zal je beseffen dat ‘de’ droomjob maar ‘een’ droomjob was, en hop naar een betere ! En dat je harder mag onderhandelen over werkvoorwaarden.
In je reactie verdedig je dat je echt geen big spender bent en echt hard werkt en echt al lang geen vakantie meer had… Kom op girl, leg wat minder druk op jezelf, zeur niet, maar verantwoord je ook niet tegenover de buitenwereld, parkeer het piekeren over de verre toekomst en go have fun. Misschien eerst eens een goed nachtje slaap 🙂 en een babysit van de Bond voor een avondje uit.
Beste Sofie
Mooie tekst, je verwoordt het correct en ik begrijp je. Dus ik ga hier niet met holle slogans beginnen zwaaien en zeggen dat je niet moet overdrijven, dat het godgeklaagd is, of dat alle politici maar op 1 ding uit zijn: stemmen ronselen. Elk verhaal heeft zijn nuances: het jouwe, maar ook dat van de bevoegde minister.
Als wat De Coninck zegt jou bang maakt, is het begrijpelijk. Maar de angst verandert niks aan een realiteit die er nu eenmaal is. De Amerikaanse president Roosevelt zei ooit: “The only thing we have to fear is fear itself”. Je kunt bezwaarlijk zeggen dat presidenten makkelijk praten hebben vanuit het Witte Huis. Maar Roosevelt had een punt. Echt wel.
Waarom hebben mensen als wij eigenlijk schrik? (want ik verduidelijk even: ook ik ben moeder, met 2 kinderen, een auto, een loopbaan en torenhoge kosten op maandelijkse basis). We hebben schrik omdat we verantwoordelijkheid dragen voor een nageslacht. Logisch. Maar ook omdat we eigenlijk weten – je zegt het zelf – dat we ‘t ondanks moeilijke tijden ‘relatief’ goed stellen. Er zijn er die beter doen, maar er zijn er die slechter boeren. Pakken slechter. Die geen auto hebben. Die deze boeiende internetfora niet kunnen volgen wegens geen inkomen, geen internet, geen pc. Die geen job hebben en dus ook geen al te denderende vooruitzichten. En de discussie over of ze het al dan niet zelf gezocht hebben, laten we hier heel even achterwege.
Goed – we klagen dus af en toe want het is des mensen. Ik beken: niks ‘deugddoender’ dan eens goed zagen over wat me ergert en wat er beter kan op deze bol. En ja, daar hou ik de politiek ook mede verantwoordelijk voor. Want ze krijgen mijn stem in Brussel en ik wil mijn stem vertaald zien in beslissingen die gezinnen zoals het jouwe en het mijne een aanvaardbare toekomst schenken. Ik foeter erover en dan is het weer voorbij. Ondanks wat emmeren en zagen overleven we het allemaal wel: jij én ik én onze kinderen.
Maar de angst? Die zit als een een klein duiveltje op onze schouder omdat we in wezen veel te verliezen hebben. En niks wat een mens zo kwetsbaar maakt als onzekerheid. Wat als… het morgen wel eens allemaal veel minder goed zou gaan dan vandaag? Daar denken we liever niet te hard aan en we horen het ook niet graag als iemand ons aan dat scenario herinnert. Ik heb 10 jaar zo geleefd, net als jij. Ik had een huis, een partner, een vaste job. Ik zette in op allerhande zogenaamde ‘zekerheden’, had veel te verliezen, en deed hard mijn best om aan doemscenario’s te ontsnappen. Bij de komst van mijn eerste kind ging ik bewust 4/5 werken, na nummertje twee 3/5. Ja, dat had een impact op het gezinsbudget en ja, dat heeft blijvende gevolgen voor mijn pensioen later. Maar ben ik daar dan ooit “bang” voorgeweest? Neen. Omdat je – en dat las ik ook tussen de vele reacties op je blog – niet altijd alles kunt willen in het leven. ‘t Is wat nemen en geven. Deeltijds gaan werken maakt dat je het financiële voordeel wat terugschroeft, maar je kroost iets meer ziet opgroeien. Elk nadeel… heb ze voordeel.
Bang ben ik pas een beetje later geworden. Toen mijn gezin geheel onverwacht uiteenviel. Het ‘nummertje twee’ waar ik het zojuist over had was toen 4 maand oud. Ik kan je verzekeren dat de quote van Roosevelt een hele poos niet geholpen heeft, en dat ik weken en maanden nauwelijks een oog heb dicht gedaan ‘s nachts. Doodsbang was ik. Zo bang zelfs dat “dood” op sommige momenten de beste uitweg leek. Zo ver is het gelukkig niet gekomen.
Een half jaar na het vertrek van mijn partner woonde ik terug in mijn geboortestreek. Geen huis meer, geen partner, geen zekerheden. Wel een job (50% op dat moment en dus nog lager betaald) en een lange, donkere tunnel voor me. Ik haalde maandelijks wat spaarcentjes van de rekening om de som van huur/opvang/mobiliteit/alle andere kosten des levens te kunnen te kunnen vergoeden. Ondanks kindergeld en alimentatie. Op zo’n moment besef je dat je voorheen eigenlijk bang rondliep om wat ‘zou kunnen’ en ‘niet aan de orde was’. Je beseft ook dat dingen kunnen verkeren in het leven en maken dat je minzaam kabbelende bestaan van vroeger plots verdwijnt. Ondanks weloverwogen keuzes. Het doet iets met een mens en ik wens het geen moeder, vader, vriend of vriendin toe. Maar het verandert je evenzeer – en niet altijd ten kwade.
Intussen ben ik 2 jaar verder. Officieel behoor ik tot die kwetsbare categorie in de samenleving: de eenoudergezinnen. Monica weet er vat alles over. Een huis kopen is onmogelijk voor mij, reizen doe ik niet echt en meer dan af en toe een kleinigheid opzij zetten voor vakantiedagen lukt me ook niet meer. Ik boer, als je ‘t echt objectief bekijkt, heel stilletjes achteruit. No return on investment. En toch ben ik gelukkig. Omdat ik minder te verliezen heb? Jawel. En omdat ik deeltijds blijf werken – 4/5 op vandaag – en mijn streepje vrije tijd stop in 2 zaken waar geen prijs op te kleven valt: mijn dochter en mijn zoon.
Ik kan me voorstellen dat je ook bang wordt als je zulke dingen leest. Ze komen nochtans gewoon uit mijn mond: geen politica. It could happen to anyone… Maar Sofie, ik stel je gerust: het hoeft niet. Bang zijn. Je eeuwig zorgen maken. Omdat het zo zinloos is en de tijd gewoon verder tikt. Roosevelt zei het, en ik weet dat hij gelijk had. Alleenstaande mama worden klonk me 5 jaar geleden als het grootst mogelijke drama in de oren. Nu ben ik zo’n mama en het vergt wat, met vallen en opstaan. Ik vloek, ik bries, ik huil. Maar ik geniet ook. Vaak zelfs. De angst en het tobben heb ik grotendeels laten varen. Ik leef in het nu en het later: dat komt wel. Misschien niets zoals verwacht. Maar het zij zo en ik overleef het wel.
Daarom hoop ik ook voor jou dat je een manier vindt om je wat minder zorgen te maken. Gewoon de klik proberen maken en zeggen: hé, ik stel het goed. En de rest, dat komt ook wel. Probeer ondanks de vele besognesde humor van dingen in te zien. Dat heb ik in alle misère altijd gedaan. Vraag gerust rond, de mensen die me kennen zullen het graag bevestigen. Ik wens je dezelfde spirit toe… en het allerbeste, met job, gezin én de combinatie van de twee. Suicces.
ps: Die auto? Niet van de hand doen. Je zou wel gek zijn 😉
Ik ben net terug van Gambia.Daar werkt maar 5% van de bevolking voor 50 bf per dag (1,25 euro) of 1500fr per maand (een 33 euro per maand)
Die hebben ook 4 kinderen per koppel en blijven ook in leven door elke dag mangos te eten.
Ik kan maar 1 ding zeggen : ZEURPIETEN dat ben je
Inderdaad. Wij verwachten teveel. Mijn ouders werken allebei fulltime sinds dag een. Zij hebben ook moeten zoeken, kiezen, hobbys opzij moeten zetten, van hier naar daar rijden zodat mijn broer en ik bij vriendjes, sporten,…geraakten. Ze hadden het uiteraard vroeger ook niet makkelijk, maar kijk nu 🙂 ze gaan op reis wanneer ze tijd hebben en sinds enkele jaren hebben ze ook tijd voor hun eigen, nieuwe hobby’s!!!! Stop dus met panikeren, het leven loopt nooit van een prachtig leien dakje.. Ik Ben 21, studeer, sport, combineer zelf al verschillende studentenjobs, maar dat is net leuk, spannend, je zorgt voor jezelf, voor je partner, je vrienden,….
Hey Sofie
ik heb deze post vorige week al gelezen, maar toen geen tijd om te antwoorden…
Eerst en vooral wil ik zeggen: ook ik als bijna 30 jarige (nog 3 maand!) denk nu al na over het woord PENSIOEN… maar dan ook meer onder de vraagstelling: gaat het begrip pensioen nog bestaan de dag dat wij met pensioen gaan… ook daarbij komt de nog moeilijkere vraagstelling: wanneer? mijn lieve god wanneer gaan wij op pensioen mogen gaan?
Ik ben (meestal) een positivist maar toch kan ik niet heel positief blijven als ik over die twee vraagstellingen begin na te denken.
Ook hier komen we goed rond, we moeten opletten dat wel, maar al bij al komen we goed rond… ja we kunnen zelfs nog beetje sparen (voor ons, voor de kleine…)! Maar dan denk ik bij mezelf: is het niet meer dan normaal dat koppels die beide voldoende werken (ik 4/5e, man fulltime) rondkomen?!
In onze situatie twee grote luxe’s: beide veel verlof (allebei meer dan 30 dagen, zonder recup…) én veel familie (moeke, omie, (schoon)zussen/broers, vrienden,…) om de nodige opvang samen met ons te voorzien! Eerlijk gezegd zonder die luxe zou ik het ook niet zo goed meer zien zitten… Gelukkig zijn in de meeste scholen/gemeenten tegenwoordig veel opvangmogelijkheden, maar het blijft uiteraard een kwestie van geluk en geduld.
In ieder geval wens ik jou samen met je mooie gezin veel geluk toe… alles komt wel goed… één ding weet ik zeker, je bent niet de enige in deze situatie… en net als vele jonge mama’s en papa’s komen jullie er wel uit !
Hey Sofie
Ik kan me heel goed inleven in jouw zorgen, ben ook zo’n type… Maar misschien is er nog iets wat je over het hoofd zag? Eens Basiel naar school gaat, valt de kost voor crèche grotendeels weg (vakantieopvang en voor-of naschoolse opvang scheelt een pak met voltijdse opvang), zodat je dan misschien wel wat financiële ademruimte hebt om 4/5 of zo te werken (of tijdens de vakantie ouderschapsverlof op te nemen), waardoor je weer minder opvang nodig hebt… Courage!
Hallo Sofie,
als ik jouw verhaal lees, lees ik het mijne van een dik jaar geleden. De spreidstand van een moeder in de media. Zoals zovele moeders die in die sector werken waar geen plaats is voor een gezinsleven.
Dan is de commentaar heel gemakkelijk, zoek dan een deeltijdse job in de buurt. Maar weet je wat de grote grap is? Werkgevers willen iemand die uit een sector als die van ons komen niet aannemen. Want dat is een risico (wat als je terug wil na een tijdje, dan moeten zij opnieuw op zoek naar een werknemer). Wat wil iemand die in zo’n sector gewerkt heeft, plots deeltijds gaan werken?
Ik ben op het randje van een burnout uit deze gezins-onvriendelijke situatie gestapt en probeer nu een eigen zaak op te bouwen. Zodat ik gewoon aan de schoolpoort kan staan én ervoor kan zorgen dat mijn gezin eten kan kopen.
Heel gemakkelijk om te zeggen dat je opofferingen moet maken en dat je dan maar een andere job moet gaan doen, maar helaas is dat in de praktijk niet zo gemakkelijk. Jammer.
Oh ja, en het feit dat je een kind hebt en een jonge vrouw bent, dat spreekt ook tegen je als je zomaar een andere job wil vinden. Want dat wil zeggen dat je misschien nog wel 1x of -god betert- meerdere keren zwanger zal worden. En in zwangerschapsverlof zal gaan. En die schamele 12weken zijn blijkbaar moeilijk te overbruggen voor een werkgever.
hopelijk vind jij snel een oplossing voor jouw situatie, want zo’n moederlijke spreidstand vraagt heel veel energie, wat je als jonge moeder sowieso niet op overschot hebt natuurlijk 🙂
groetjes,
M.
Hier ook hetzelfde. Ook vijf jaar in de media gewerkt en toen ik beviel van een zoontje, zelfde vragen en bezorgdheden als jou, Sofie. Ook kindje dat voltijds inde crèche moest.. Toen mijn zoontje vier maanden was, en ik elke avond thuis kwam en hij al in bed lag, besloten om toch ander werk te zoeken. Ik werk nu vlakbij, met de fiets, 4/5, en verdien tijdelijk meer dan toen ik voltijds werkte (aanmoedigingspremies enzo en natuurlijk geen hoog basisloon). Heb flexibele uren, toffe collega’s die het al eens verstaan als ik er met slaperige ogen bijzit en interessante job. Mijn zoontje is nu twee en ik geniet van elke woensdag dat ik met hem thuis ben (oké, niet alle woensdagen zijn even fijn ;-)). Maar ik denk dat het vooral belangrijk is om keuzes te durven maken en dan ook gelukkig te zijn met die keuze.
Succes nog!(al maak ik me ook al zorgen over die schoolperiode hoor…)
Dank je wel om dit te schrijven, hier en in Knack.
En waarom zouden we minder moeten willen?
Hello Sofie,
Inderdaad! Bedankt om dit te schrijven en zo goed te verwoorden. De angsten, de gedachten van vast velen onder ons.
Als ik alle andere comments lees moet ik meerdere mensen gelijk geven.
Moeten we alles willen? Anderzijds denk ik ook: waarom zouden we ons tevreden moeten stellen met minder? Wikken en wegen.
Ons zoontje zal vanaf september naar school gaan en ook in ben er nu al elke dag mee bezig: “hoe gaan wij dit regelen”?
Ik ben hem vorige week gaan inschrijven op de buitenschoolse kinderopvang, hij was nummer 35 op de wachtlijst. Hupla, weer een zorg bij.
Wij zullen deels beroep kunnen doen op de grootouders, maar niet altijd, zij werken zelf ook nog en hebben nog kleinkinderen om voor te zorgen.
Ik hoop dat ik binnen een dik jaar kan terugdenken aan deze topic en dat ik een paar mensen moet gelijk geven (waaronder ook mijn vriend, dit mij hierover heeeeel vaak moet aanhoren): het komt allemaal goed.
Voor we ons zoontje had dacht ik ook dat het ons nooit zou lukken, het geregel om op tijd op de creche te zijn en ooooh, wat als hij ziek is? En we krijgen het tot nu toe altijd mooi voor elkaar als er wat onverwacht is. Dus hopelijk zal dat ook zo zijn als hij naar school gaat.
Wij werken ook beide full-time, vaak zit ik ook met schuldgevoel tegenover ons klein ventje. Anderzijds geniet ik van elke seconde vrije tijd die ik met hem heb en neem ik dan ook alle tijd voor hem. En om helemaal positief te blijven denk ik dan af en toe: Sophie, je job, je loon, laat het toe om dat kleintje alles te geven wat hij maar nodig heeft. Zonder te moeten tellen en puzzelen. Wat een luxe is dat eigenlijk?
Misschien willen we idd wel te veel en moeten we niet overal perfect in willen zijn.
Toch wil ik mijn best doen om op mijn manier de perfecte mama te zijn, maar ook de leuke vriendin van mijn vriend, de toffe vriendin voor mijn vrienden en de lieve dochter-schoondochter-tante-kleinkind-etc zonder te streng te zijn voor mezelf.
Dit alles vast en zeker met de nodige “paniekaanvallen” af en toe 😉
Succes met alles, Sofie!
Geef mij maar tijd. Veel liever dan geld.
Weinig geld hebben doet me vaak beter dan meer geld hebben.
Het linkt me meer met de essentie.
Alleen heb ik de job van mijn leven nog niet. Wel al de kinderen.
Niet het huis, geen eigendom. Geen pensioensparen.
Onzekere toekomst. Maar wel veel kussen van mijn kinders.
Nogal een hysterisch stukje, Sofie, ik zou jou in die toestand niet graag in huis hebben. Je hebt hebt alles wat haar hartje begeert, maar je bederft je geluk door bang te zijn voor een toekomst die je zelf ook niet kent. Je maakt trouwens niet alleen jezelf ongelukkig, maar zet ook nog eens je relatie op het spel. Hoe lang wil jouw ‘ventje’ nog naar dat gezaag blijven luisteren? Er zijn veel gezinnen (vooral eenoudergezinnen) die wérkelijk te kort komen, nù al, elke dag. Als je je haar toekomst wil veilig stellen, is er maar één oplossing: stop met dromen, zeker met nachtmerries kweken, en kom uit je pijp, meid! (zie vooral Bernard Rondelez, hierboven)
Een toekomst bouw je, en hoe onze politici op dit moment “aan het bouwen” zijn maakt de meeste mensen bang. Dus nadenken over de toekomst is zeker niet naief. Het is juist naief om te denken dat altijd alles wel goed komt.
Beste Sofie,
Wat jij verwoord in je stuk is inderdaad herkenbaar. Wij stonden daar als gezin ook enkele jaren geleden. Net een huis gekocht waar niemand in de buurt woont om eens vlug in te springen bij een ziek kind, werkende grootouders, dure creche, …
Klein verschil wel, wij zijn hier komen wonen om beiden met de fiets te kunnen gaan werken, ik 25km en mijn vrouw 6. In eerste instantie hebben we opvang gezocht en gevonden die op het loon wordt bereken, van 700€ naar 150€. voorwaarde was dat ik 4/5 ging werken want op woensdag was er geen opvang. Nog steeds winst want mijn loon zakte maar met 250€. Die paar jaar zullen mijn pensioen heus net kelderen.
Bleef nog wel het probleem van de zieke kindjesopvang.Oplossing: oppas zieke kinderen van het ziekenfonds. Een vreemde in huis, dat wel, maar soms kom je thuis en zit daar een blij kind met een metershoog duplohuis, de andere keer stinkt je huis naar okselzweet. Mais a la guerre comme a la guerre…
Ondertussen ben ik nog van job veranderd (van een mooie dagjob met glijdende uren en een gewoon loon) naar een job met 12u shifts en dag/nacht werk maar veel beter betaald en nog meer verlof. m.a.w. Eén dag in de week voor en nabewaking en de rest van de week breng ik hen (drie stuks ondertussen) met de fiets naar school. Het weekend/nachtwerk neem ik (en mijn vrouw) er graag bij. Soms moet je de boel gewoon omgooien in functie van je leven op dat moment. Probeer ook niet alles te willen. Ik ken jou niet maar ik ken er wel veel die en in de hipste stad willen wonen maar in de andere willen werken en dan hun kinderen nog ergens op de hipste hipieschool willen en carrière en bedrijfswagens en tankkaarten en yogalessen en minfulness en smartphones en tablets tegen mekaar op… en dan maar therapiekes betalen voor de burnouts en de depressies.
De ratrace is voor een groot stuk je eigen keuze en ook die van uw lief. Je huidig leven is een gevolg van keuzes die gemaakt zijn naar jouw wensen/verwachtingen in je vorig(kinderloos)leven, maar eens er kinderen in voorkomen moet je in eerste instantie zorgen dat je leven rond het gezin wordt opgebouwd. Pas later kan je weer aan jezelf (eigen ontwikkeling/carrière) denken, idem voor uw lief.
Begin dus maar gauw een lijstje te maken met wat jullie willen en kunnen. hetgeen overeen komt is jullie leven. al de rest is teveel(voorlopig).
SUCCES
hans
Erg goede brief Sofie,
En zelfs voor mij als thuisblijfmoeder herkenbaar. Ik zit er ook niet op te wachten dat iemand mij een schuldgevoel aanpraat omdat ik er wil zijn voor mijn kinderen en het nu zo geregeld is dat ik in ieder geval een paar jaar voor ze thuisblijf. Heb ook in de media gewerkt als freelancer, dat is hier in Vlaanderen (kom oorspronkelijk uit NL) voor mij niet te betalen als ik parttime zou willen werken, vanwege dat rare zelfstandigenstatuut hier. Fulltime betekent kindjes in opvang en er dan nog niks aan overhouden. Mijn man heeft een heel redelijk inkomen en daarom redden we het, maar sparen kunnen we niet. Wij hebben ook een bescheiden huis, een auto en geen luxevakanties, geen smartphones. Net als jij vind ik dat we het erg goed hebben, maar ik vind het eigenlijk te gek voor woorden dat mensen zoals jij en ik er voortdurend op aangekeken worden dat we het ‘niet goed doen’ waarbij telkens voorbij wordt gegaan aan de realiteit: nl dat veel mensen niet puur en alleen werken voor hun carrière, ze moeten ook wel anders kan er niet in levensonderhoud voorzien worden. Ik lees en hoor ook steeds meer verhalen over ontslagen, jongeren die weer thuis moeten wonen ivm geldgebrek en hoogopgeleide afgestudeerden die niet aan een baan geraken, en fulltime werkende koppels voor wie het niet mogelijk is een hypotheek te krijgen voor een eenvoudige woning. En daarbij: je krijgt inderdaad geen kinderen om ze vervolgens hun hele jeugd in de opvang te steken.
Ik word dus ook altijd een beetje bozig van mensen als mevrouw de Coninck en in NL Jet Bussemaker (daar speelt hetzelfde verhaal) die eens soort van beweren dat vrouwen ‘lui’ zijn omdat ze niet alles tegelijk kunnen, en kinderen afdoen als een soort van luxeprobleem ipv een onderdeel van de samenleving. En wat betreft die onafhankelijkheid: ten eerste leef je ook samen als koppel, fungeer je als team. Zo hameren op dat individualisme, werkt als je het mij vraagt problemen in de hand. Je fungeert toch ook als team. ik ken eigenlijk trouwens niemand die in zijn eentje dezelfde levensstandaard er op na zou kunnen houden na een evt. scheiding/overlijden.
Zelf zal ik over een paar jaar iets anders doen dan mijn voormalig beroep (jaja waar de ‘maatschappij’ zo hard in geïnvesteerd heeft…en ik trouwens ook)zodat ik dan wel wat meer jobzekerheid heb. In dat pensioenenverhaal geloof ik ook niet zo. Maar ja. Mij een schuldgevoel aanpraten lukt niet, me bang maken wel…
Ik wens je veel succes en hoop op een reactie op je brief.
Beste Sofie,
Heel moedig van je om dit te schrijven. Wij zitten ook met deze twijfels. Komt daar nog eens bij dat ik in een stad woon waar je niet mag kiezen in welke school je kinderen les volgen. Hier heeft een zekere schepen niet zien aankomen dat er extra scholen nodig waren tot het veel te laat was. En vrije schoolkeuze, daar spreken we hier al lang niet meer over. De 3 scholen waaruit we ‘mochten’ kiezen hebben een pedagogisch project en/of een sociale omgeving die we niet konden rijmen met de noden van onze kinderen.
En wij zijn 2 werkende mensen die geen vreemde taal spreken. Dus hebben we nergens voorrang. Zo is dat nu eenmaal.
Gevolg: anderhalf tot twee uur per dag (4 ritjes van ongeveer 20 minuten) pendeltijd om de kinderen school te laten lopen in een omgeving die enigszins OK is voor ons.
Je mag eens raden hoe wij dat met werktijd kunnen rijmen…
Ik hoop dat meer mensen hun stem laten horen op deze manier, op die manier krijgen politici misschien ooit terug voeling met de mensen waarover ze uitspraken doen.
Je haalt een belangrijk probleem aan,Jo: vrije schoolkeuze is geen realiteit meer. Maar niet alleen in jouw stad, dat geldt voor Antwerpen, Brussel en Gent. En wie weet ook nog voor andere steden…
Hallo Sofie,
Na 12 jaar dienst werd ons departement verhuisd naar het buitenland. Tja dat zagen we al enkele jaren aankomen, omdat d’r al meerdere weg waren gegaan voor ons. Leuk nee, leuk is dat niet als ze jou die boodschap moeten brengen.
Ik heb 12 jaar altijd mij voor 100% gegeven, niets was mij teveel want ik deed mijn werk graag. Ik heb daar ook 12 jaar met plezier gaan werken en heb nooit en zal nooit een mes in mijn oude werkgever zijn rug steken, want hij heeft mij iets gegeven waar ik al zolang van droomde. Tijd voor mijn gezin, tijd voor mijn kinderen. En tijd om opnieuw te gaan studeren, mijn droom die ik 12 jaar geleden stopte omdat ik werk had, die droom ga ik nu achterna.
Ik wil een ding zeggen, cijfer je niet volledig weg voor jou werkgever, volg je hart, hoe moeilijk dat ook is, maar moeilijk gaat ook.
Hi Sofie,
Gaat de minister de mind-set van de bedrijven ook veranderen, namelijk het volgende:
Het is crisis, herstructureringen,…. Ik moet er geen tekeningetje bij maken denk ik?
Ik koos er toch voor om 4/5 de te gaan werken, Herstructurering… Wie mag er vertrekken? Tuurlijk iedereen die “maar” 4/5de werken!!
Het gevoel dat je dan hebt als mama die toch verkiest om ondanks alles er meer te zijn voor haar kinderen, ik kan het je vertellen het is alles behalve!
Het is allemaal mooi op papier, maar je word als mama altijd gestraft, welke keuze je ook maakt!
Bedankt voor je post, het helpt altijd te lezen dat je niet de enige mama bent die met dit dilemma te maken heeft!
Groeten,
Veerle
Beste Sofie,
Het zal je waarschijnlijk een magere troost zijn dat je lang niet de enige bent die dagelijks moet goochelen om als organisatorisch en financieel rond te krijgen.
Overal net té laat altijd net te weinig, ook mijn gezin en ik ondervinden het.
Mijn vrouw en ik zijn beiden full time zelfstandigen. Mijn vrouw is arts, zelf ben ik financieel consultant, webdesigner en seo specialist. Enerzijds geeft dit ons net de vrijheid wat met de uren te schuiven. Anderzijds zijn de eisen van klanten en patiënten dermate hoog dat je dikwijls geleefd wordt.
‘s Morgens om 5h30 uit bed en ‘s nachts om 1h30 er terug in vormen dat ook eerder de regel dan de uitzondering.
Het zijn hoofdzakelijk de schoolvakanties en de onrealistische uren van de scholen die een heikel punt zijn. Ze zijn niet meer van deze moderne tijd. Zo is volgens mij de vakantie van juli en augustus ontstaan ten tijde dat ons land hoofdzakelijk agrarisch was. De kinderen moesten helpen op het veld bij het oogsten.
Beter zou zijn bv. vier dagen les in de week gekoppeld aan realistische uren afgestemd op het werk van de ouders.
Nu… meer mensen aan het werk is een utopie. Zelf verzuip ik in het werk, doch is er geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om personeel aan te nemen. Dit is voor mij als kleine zelfstandige totaal onbetaalbaar.
Stel nu dat ik iemand zou aannemen met een brutoloon van € 3.500,00. Da’s ongeveer € 2.000,00 netto voor de persoon in kwestie. En heden ten dage spring je daar niet ver mee. Maar kost mij als werkgever om en bij de € 7.000,00 maandelijks. Er bestaan allerlei maatregelen om deze kostprijs wat te drukken, doch papier, papier en nog eens papier…
Misschien toch even voor jou een tip om extra inkomen te genereren. Je hebt een goed draaiende blog. Stuur me gerust een mail, ik kan je dan vrijblijvend uitleggen hoe je er iets mee kan verdienen.
Veel succes.
Life goes on for the heroes.
2000 euro netto per maand, en je springt daar niet ver mee? Dat snap ik niet, echt niet. Stuur me gerust een mail, ik kan je dan vrijblijvend uitleggen hoe je daar wel degelijk goed mee kan rondkomen.
Iemand schreef hierboven dat er mensen zijn die met een fractie van wat wij hebben, moeten rondkomen. Zonder dat ik zeg dat we het zo moeten gaan doen – want dat bedoel ik uiteraard niet – wil ik toch eventjes opmerken dat ik vaak de indruk heb dat we alles wat we nu hebben, als ons ‘recht’ beschouwen. We vergeten continu dat onze levensstandaard en het beslag dat we daarmee op de aarde leggen (ecologische voetafdruk) niet veralgemeenbaar zijn. Vanuit dat opzicht is het dus logischer dat we proberen om het met minder te doen, dan dat we klagen dat we te weinig hebben.
Er is niemand die die boodschap dolgraag hoort, ook niet wie hem verkondigt, maar meer en meer ondervinden we dat we moeilijk anders kunnen.
Ik reageer ook op dat loon. Jeetje, 3500 euro netto niet veel? Ik ben 42, werk als bediende al 10 jaar bij hetzelfde bedrijf en heb nu 2500 euro bruto wanneer ik voltijds werk. Maar dat is niet zo want ik werk halftijds, reken maar uit. Mijn man heeft hetzelfde loon. We brengen hiermee ook 2 kinderen op en betalen ons huis af. Dus meneer en mevrouw, als zelfstandige werkt u waarschijnlijk hard en verdient u (het is u gegund) een loon naar werken, maar 3500 euro afdoen als peanuts getuigt van weinig realiteitszin. Maar het staat u altijd vrij om mij een job aan te bieden 🙂 (ps: ik hoop dat u uw kinderen ziet opgroeien, en dit niet enkel tijdens de jaarlijkse reis samen)
Heel herkenbaar, je verhaal, Sofie. Ik heb je een briefje teruggeschreven.
warme groet,
eva
http://helikoptermama.tumblr.com/post/51063216750/soms-droom-ik-dat-de-puzzel-past-brief-aan-sofie
‘Werk voor iedereen’ was ooit de socialistische leuze nummero uno. Eerst zullen we werken, zeven dagen lang, voor mekaar. Wat dat betreft is het socialisme nog een schim van zichzelf. Tegen de ene is het van: “heb je geen werk ventje? wel, zet je daar een beetje. En heb je honger, dorst of je pamper dient ververst, roep maar.” Tegen de andere is het van:”Hoezo jij durft 4/5 te werken”. Ook het argument van onafhankelijkheid tov die penisdragers houdt geen steek. De grote voorvechters en door-de-strot-rammers van de overigens mislukte multi-culturele samenleving kunnen wat dat betreft de resultaten van hun eigen daden beter eens goed onder de loep nemen. Mijn kop er af als meer dan de helft van de vrouwelijke allochtonen (oops, ben aan het vloeken in de linkse kerk) één dag op vijf uit werken gaat (en wie hier potentieel racisme vermoedt heeft het mis). De wereldideologie van weleer is herleid tot zalven en slaan. Hoogachtend, een politiek dakloze socialist.
Geachte mevrouw Verschueren, beste Sofie
Bedankt voor uw bericht, dat mij in goede orde heeft bereikt.
Ik begrijp heel goed dat de combinatie van twee voltijdse banen en een dreumes zoals de uwe, een dagelijkse heksentoer is. Ik besef ook dat rondkomen van één loon, dezer dagen niet meer vanzelfsprekend is.
Laat me één hardnekkig misverstand meteen proberen de wereld uit te helpen: ik heb nooit gezegd dat vrouwen niet deeltijds mogen werken. Ik heb zelfs gezegd dat het me goed leek dat beide partners 4/5de werken, samen of om beurten. Hoe men dat binnen een gezin regelt, daar heb ik me als minister niet mee te bemoeien.
Ik heb alleen gezegd dat mensen, en vaak zijn dat vrouwen, moeten stilstaan bij de gevolgen van deeltijds werk. Dat het niet zomaar evident zou moeten zijn dat het de vrouw is die een stapje terugzet. De cijfers liegen er niet om: ongeveer 8 op de 10 deeltijdse banen worden ingevuld door een vrouw. Want, mevrouw Verschueren, en ik lees het ook in uw schrijven: veel vrouwen halen ook plezier uit hun job en als je zou vragen of ze het liefste thuis zouden blijven, zou de meerderheid daar zeker “nee” op antwoorden.
Ik heb als OCMW-voorzitter echter ook heel wat vrouwen gezien; heel hun leven hard gewerkt, de kinderen opgevoed, de was en de plas gedaan, zichzelf weggecijferd. En dan kwam een scheiding en klopten zij met quasi lege handen aan bij het ocmw. Misschien hadden die vrouwen dat er voor over en zouden ze die keuze opnieuw maken, maar het enige dat ik heb willen zeggen is het volgende: sta er even bij stil. Bekijk of het misschien haalbaar is voor de vader om wat minder te gaan werken.
Vorig jaar trokken we het ouderschapsverlof op van 3 naar 4 maanden per ouder. Ik ben het met u eens dat sommige werkgevers gerust wat soepeler zouden mogen zijn in hun omgang met tijdskrediet ( en al zeker voor mannelijke werknemers). Want eigenlijk zegt u: ik durf het niet te doen. U schrijft dat het niet evident is, wel ik raad u aan: doe het toch. Als u echt graag minder wil werken, maak dan gebruik van de mogelijkheden die er zijn. Pas als veel mensen het doen, keren de geesten. In Scandinavië bijvoorbeeld is deeltijds werk, ook in topjobs, heel gewoon. Het gebeurt dat vrouwen er soms een prijs voor betalen op het vlak van carrière en daar moeten we tegen vechten. Tegelijk moeten we misschien ook een heel klein beetje leren aanvaarden dat we in dit leven niet alles kunnen hebben. Wil je als jonge ouder wél met overtuiging voltijds blijven werken, ook goed, voel je dan niet overdreven schuldig.
De combinatie werk-gezin mag ook niet uitsluitend afhangen van tijdskrediet. De overheid, maar dit overschrijdt mijn bevoegdheid, moet ook investeren in betaalbare en voldoende kinderopvang, ook tijdens vakanties, in goede mobiliteit, zodat u die auto minder nodig heeft, in veilige fietspaden enzovoort. Ook bedrijven kunnen veel doen voor een ouder-vriendelijk klimaat.
Verder heeft u natuurlijk gelijk, dat het vaak hele drukke jaren zijn, zo als jonge ouder op de arbeidsmarkt. Vandaar dat we moeten evolueren van een citroenloopbaan (waarbij je in een korte periode je hele carrière en gezin op de rails moet krijgen) naar een wat langere, maar meer ontspannen loopbaan, met ruimte voor adempauzes. Want er is ook de vaststelling dat we vandaag ouder worden dan ooit. De pensioenleeftijd is overigens niet opgetrokken. We vragen wel dat mensen wat minder snel zouden uitstappen. Net om ervoor te zorgen dat iedereen nog een waardig pensioen heeft, eens die dag bereikt, en die kinderen al lang op eigen benen staan.
Vriendelijke groet en veel succes
Monica De Coninck
Ik vind dit eigenlijk wel een sterk antwoord, neen?
Hoera Sofie, een antwoord van de minister!
En ik vind dat hier heel wat zinnige dingen in staan.
Waarom zou het inderdaad enkel de moeder zijn die minder moet werken? Alle studies tonen aan hoe belangrijk de relatie met de vader is voor de ontwikkeling van de kinderen. Dus inderdaad, opnemen dat ouderschapsverlof, zowel mama als papa. Anders geven we massaal het signaal dat het eigenlijk niet nodig is en dat we het ook zonder wel redden.
Eén ding snap ik toch niet goed. Wat wil u bereiken met uw oproep aan vrouwen om langer stil te staan bij hun keuze om deeltijds te gaan werken? Anders gezegd: stel dat vrouwen gehoor geven aan uw oproep, waaraan gaat u dat concreet merken? Wat gaat u hen en andere mensen dan meer zien doen?
Misschien aan het feit dat meer mannen deeltijds gaan werken, en minder vrouwen dan nu het geval is? Ik zou dat alvast heel positief vinden.
Vreemd dat men de meest logische keuze links laat liggen: zorg geldelijk waarderen! Man of vrouw. Maakt niet uit! Wie zorgt voor kinderen/ ouderen zou daar iets voor in de plaats moeten krijgen. Waarom overlaten aan crèches en tehuizen? Jammer dat enkel werk wordt gewaardeerd. Vreemde maatschappij. We zitten vast in onze denkwijze.
Ik heb hier heel wat zitten lezen en vele dingen spreken me aan. Destijds als ik nog getrouwd was gingen we ook met 2 werken. Ik had 1 kind ten laste, gezien andere bij men ex vriendin verbleef en men vrouw had toen 2 kinderen ten lasten.
We gingen dus beide fulltime werken, zij verdiende net ietsjes meer als ik, maar we hadden niet te klagen, gezien beide lonen + kinderbijslag (want daar word soms geen rekening mee gehouden) genoeg was om te leven en zelf nog iets te sparen per maand.
Wat wel veranderd is, zijn de prijzen van alles wat je wilt kopen. Sinds de euro er is gekomen, is niets goedkoper geworden, in tegendeel is het leven duurder geworden. En je mag dan nog een mooi loon hebben, dat loon is nauwelijks opgeslagen in verhouding met de dagelijke voorzieningen die je nodig hebt om te leven.
Wat betreft toekomst… Tja, toekomst kan je niet voorspelen… Hoeveel cricissen gaan we nog hebben, welke onnodige maatregels gaat de regering ons nog opleggen.
Als ik bekijk hoe men situatie nu is :
Ik ben reeds 4 jaar alleen, want ja, vrouw lief trok er uit… Ik heb geen kinderen meer, gezien jongste overleden is en de oudste die bij mij verbleef ineens voor haar moeder partij nam. Ik had voorheen men werk nog, waar ik zo blij om was omdat het een inkomste was waar ik voor werkte, maar door al de recente omstandigheden, ben ik als man dus in een depressie geraakt.
Ik verloor men werk wegens langdurige ziekte (als je depressie al een ziekte kan noemen, maar bon) ik sta nu op invaliteits uitkering, leef nu zelf onder schuldbemiddelaar, niet dat ik men schulden niet kan of wilde betalen, maar omdat mijn vrouw haar deel in deze schulden niet correct afbetaalde… Ik leef met wat ze zeggen een minimum aan leefgeld, en toch overleef ik.
Niet met de luxe die ik voorheen had wel is waar, maar toch kan en moet ik overleven met wat ik heb. ik hoor iedereen graag klagen, dat ze hun kinderen minder kunnen zien door dat ze alle dagen moeten gaan werken. En ja, ik zelf ook heb die situaties gekend… kinderen naar onthaal moeder doen of bij ouders laten gaan, enz…
Zolang je met twee bent, is het financieel dragelijk, ik zeg niet perfect, want lonen verschillen overal.
Kinderen naar een onthaal doen, zou ik niet doen, kost veel te veel geld en als ze ziek zijn, worden ze niet altijd toegelaten, waardoor je weer zelf verlof moet gaan nemen of sociaal verlof moet aanvragen.
Ouders, die kunnen je helpen, als ze zelf niet actief werken… anders moet je dan weer naar schoon ouders gaan vragen, waar dezelfde regel geld.
Het vragen om je kind bij andere ouders te plaatsen die in dezelfde situatie zitten als jij, klinkt ook niet altijd evengemakkelijk… want dan is het op den duur lopen van hier naar daar… en als er dan eens iets tussen komt, waardoor ze je kind niet kunnen bij houden, zit je weer met de misserie om een nieuwe oplossing te vinden.
Wat betreft pensieon…. ik zou zeggen, afwachten, je mag dan nog zo hard werken als je wilt, of je nu alleenstaande bent, met 2 bent of getrouwd bent… denk niet dat dit binnen zovele jaren nog iets zal gaan uitmaken.
Men mag niet vergeten, dat het geboorte aantal heel wat verminderd is, dat wilt dus zeggen, dat deze kinderen die onze toekomstige arbeiders zullen worden, door hun mindere aantalen dus minder in de kas van pensioenen zullen steken. En dat de persioenen dus minder zullen worden dan wat ze nu zijn.
Als jullie het nieuws gevolgd hebben, zie je nu al dat de overheid wilt dat we langer gaan werken, juist om die persioenen te kunnen garanteren.
Ik wil mij zelf eens zien (dan wel als een werkende mens, niet zoals nu dat ik dus een uitkering krijg van de ziektekas) wat ik zal krijgen binnen 22 jaar als pensioen, want dan zit ik op 45 jaar dienst als werkende mens. Ik werk sinds men 17 jaar en heb men legerdienst in 92 nog net moeten doen.
Officiel zal ik dan 63 jaar zijn neem dat ik nog 2 jaar langer blijf werken, voor de tijden dat ik werkloos was. Dus dan heb ik ongeveer 47 jaar dienst gedaan als werkende mens.
Ik weet het niet… maar als werkende mens heb je normaal ongeveer 1.250 a 1.400 euro netto in de maand… dit is een doorsnee loon of een gemiddeld loon. voor iemand dat dus een 38 uren week of 5/7 dagen gaat werken.
Als het leven zoals het nu is, duurder en duurder blijft worden, als de heren van het ministerie de prijzen in de Europa zone niet gaan gelijk trekken op alle grondstoffen of nutsvoorzienigen en dergelijke…. dan zie ik me als alleen staande binnen kort niet rond komen met men persioen.
Men enige dochter zal dan wel al zelf volwassen zijn en zelf kinderen hebben…. dus die zal zelf al moeten vechten om een bestaan te hebben… ik zie haar nog niet bij leggen bij men persioen als ik niet rond kom.
En dat staat er volgens mij aan te komen. Want spaarboekjes brengen niets meer op, sparen kan je nog wel… maar dat spaargeld gaat dan soms aan onvoorziende uitgavens. Op reis gaan… zou ik willen, maar de als ik nu al niet meer op reis kan gaan, wat moet het dan zijn met een persioen…
Ik hoor dus graag iedereen klagen… Maar oplossingen zie ik niet echt….
Mijn persoonlijke mening :
Je moet gaan werken (moet kan ook zijn mag he), als het kan liefst 38 a 40 uur per week om op het einde van de maand een deftig salaris te hebben.
Liefst met 2 zijn om te gaan werken. Of te wel beide full time of te wel 1 full time en 1 halftime of 4/5. Naar gelang de inkomsten die je net op jaar basis hebt na aftrek belastingen.
Hoeveel je minstens moet verdienen om deftig te leven.
Dat hangd er dus vanaf wat je in je leven wilt. Ik zeg altijd wie veel verdiend betaald veel belastingen… dus als je dan je werkelijke netto loon uit rekend op jaar basis en je trekt dan nog eens je belastingen er van af, weet je wat je dus jaarlijks verdiend hebt en hoeveel je werkelijk per maand hebt mogen uitgeven.
Met uitgeven bedoel ik dus, op eerste plaats, huishuur of lening, electriciteit en of gas, verzekereingen zoals familial, brand, levensverzekering, auto verzekering, water, nutsvoorzieningen zoals tv, telefoon, internet, wagen onderhoud (als je die al hebt). En dan heb je de dagelijkse uitgavens kwestie eten, drinken, en dokters en medicatie…
Luxe zijn, reisjes, etentjes, cinemake, internet voor sommige, telefoon, muziek cd en of films aankopen… enz…
Als laatste wil ik toch nog zeggen. Dat je als alleenstaande heel wat minder hebt dan als je met 2 bent. Soms moet je al blij zijn dat je met 2 de touwtjes aan elkaar kan binden en net genoeg hebt om te over leven.
Als je alleen bent, heb je niets of niemand om op terug te vallen… als je zonder werk komt te zitten is het nog erger voor een alleenstaande dan.
Denk dus goed na mensen, als jullie met twee zijn… staan jullie veer sterker… Het is aan ieder om zelf te bepalen hoe hij of zij wilt leven. Of je wilt werken om te leven en toch nog te kunnen genieten van je gezin of kinderen, of dat je leeft om te werken, dat je dus naar niemand of niets kijkt, en alleen heel veel geld wilt gaan verdienen zonder er zelf echt van te kunnen genieten.
Ik ben voorstander van het eerste, werken om te leven of eerder om te overleven. Waar ik voor gewerkt heb, wil ik ook kunnen spenderen zoals ik het liefst wil en ik zou men kinderen of men vrouw of partner… niet willen missen… zelf al ben ik nu alleen.
Sorry Sofie maar er is maar 1 oplossing: minder gaan werken.
En dan heb je maar 1 kindje. Wij hebben er 2 en 1tje heeft een handicap. Mijn vrouw is gewoon moeten stoppen met werken en ik ben alleen verantwoordelijk voor het binnenbrengen van de centjes. Af en toe doe ik in m’n broek van schrik als ik eraan denk dat ik wel eens mijn job zou kunnen verliezen: dan staan we gewoon op straat. Want wie wil er nog een +50’er aannemen.
Je moet er aan wennen Sofie dat de Staat niet voor alles een antwoord heeft en kan hebben. En je moet je prioriteiten stellen.
Bravo. Eigenlijk is het duidelijk wanneer je een zorgenkind hebt. Dan mag je nog zo graag gaan werken, je kinderen gaan voor alles toch? Ook ik zit in een gelijkaardige situatie. Twee uniefdiploma’s, ik was voltijds aan het werk na mijn eerste kind (wel ouderschapsverlof opgenomen, mijn man ook trouwens) en dan wordt het tweede kindje geboren met een handicap… Je denkt niet eens meer aan je carrière. Ik werk sindsdien halftijds, ik kon niet anders en zou het ook niet anders gewild hebben. Maar eigenlijk zou die extra zorg geen verschil mogen maken hebben he? Elke keuze die je maakt moet in het voordeel van je kind(eren) zijn, daar ben ik nu wel achter gekomen (Sofie nog niet blijkbaar). Eerlijk, ik ben mijn jongste dankbaar voor de omwenteling, we zien onze kinderen al 5 jaar van dichtbij opgroeien (de oudste profiteert gezellig mee).
Zjeff, ik hoop dat je je werk mag behouden, succes.
Sofie, je schrijft wat zoveel jonge moeders denken en voelen … ik heb een gelijkaardige brief naar minister Deconinck geschreven en nooit een antwoord gekregen. Wat het medium van internet en publiciteit niet voor verandering kan brengen.
Het schuldgevoel waar jonge mama’s mee opgezadeld worden, dat vind ik het moeilijkste. Het is echt zoals in het liedje ‘we moeten rennen, vliegen, duiken, vallen en weer doorgaan …’ en als je na al dat jongleren eindelijk een keuze maakt om (deeltijds) voor je kinderen te zorgen (vroeger zo’n evidentie), dan blijft iedereen je bestoken met schuldgevoel en angst inporren. (Maar als je voltijds werkt, doen ze dat ook, want ‘ocharme dat kindje dat de hele tijd in de creche moet verblijven …’ om te zwijgen van je eigen schuldgevoel dat aan je hart knabbelt elke keer als je je kleintje afzet of gaat ophalen ) Wat je schrijft is allemaal zo herkenbaar … maar wat kunnen we eraan doen?
Hey Sofie,
Als vader van een dochtertje van 3 en jonge dertiger herken ik me keihard in jouw vragen. Mijn vrouw en ik werken al jaren afwisselend in deeltijdse jobs, voltijdse jobs, werkloosheid. Mijn eerste job was trouwens ook bij de radio, met halve dagcontracten bij de ochtendredactie. Niet echt een solide basis om te gaan starten. En toch, toch is het gelukt. Eerlijkheidshalve omdat mijn ouders en grootouders wat gespaard hadden. Dat hielp. Al hebben we dat zo lang mogelijk onaangeroerd gelaten om uiteindelijk een deel van de verbouwingen te kunnen betalen. Drie jaar geleden heb ik beslist om zelfstandig te worden. Dat heeft een pak zorgen opgeleverd en zekerheid biedt het niet, wel een enorme vrijheid om o.a. voor mijn dochter te zorgen, plus heel wat waardering van mensen om me heen (ouder, leeftijdsgenoten, jongeren).
Gisteren hadden mijn vrouw en ik het er nog over: dat we in de voorbije jaren eigenlijk nooit echt zekerheid gekend hebben en dat het toch gelukt is. Hoe? Misschien omdat we zoals Michel schrijft van dag tot dag geleefd hebben. Misschien ook omdat we geluk hebben (als ik zie in welke omstandigheden andere kinderen hier in de buurt moeten opgroeien, dan is mijn dochter een geluksvogel).
En ook al zullen sommige mensen zeggen: waar zeur je dan over? Toch blijf ik af en toe met diezelfde angst en onzekerheid zitten. Net omdat er zoveel onheilsnieuws over pensioenen verteld wordt, net omdat er altijd maar gepalaverd wordt over stijgende energiekosten, grondstoffentekorten, het einde van ons sociaal bestel, tekorten aan onderwijsplaatsen en zo voort. Als ik het er dan over heb met mensen uit onze vriendenkring die ouder zijn, dan hoor ik vooral veel begrip. Ze begrijpen mijn angst, en lachen die niet weg. Ze horen ook mijn vraag: help mij om dit wat te kaderen, help mij om dit wat beter te begrijpen. Niemand die zegt dat die angst onterecht of belachelijk is.
Dan denk ik terug aan het verhaal van mijn grootouders. Allevier zelfstandigen, die van niets begonnen zijn, de ene met een winkel in rookwaren, de andere met een garage. Hoeveel zekerheid zij en hun leeftijdsgenoten hadden, en de mensen voor hen. Weinig. En dan vraag ik me af: hoe hebben zij het gedaan (want ze hebben het gedaan, anders waren wij hier nu niet)? En dan vraag ik me af: als we het hebben over een democratische samenleving als een samenleving die ernaar streeft om de welvaart rechtvaardig(er) te herverdelen, zouden we het dan ook niet moeten hebben over een samenleving die de kwetsbaarheid en de onzekerheid rechtvaardig(er) herverdeelt?
Want dat, Sofie, blijft bij mij nog het meeste hangen na jouw verhaal. Dat het een illusie is om te denken dat we vrij gaan zijn van onzekerheid. Maar dat het niettemin fundamenteel menselijk is om die onzekerheid te willen delen, en daarin gehoord en erkend te worden. Niet alle onzekerheid is ook gewoon ‘des levens’. Als je spreekt over het idee dat ons pensioenstelsel onder druk staat, dan heeft dat ook te maken met keuzes die mensen voor jou gemaakt hebben, keuzes waarvan de gevolgen doorgeschoven worden naar andere mensen. Hetzelfde geldt voor de milieu-uitdagingen waar onze kinderen ook mee geconfronteerd zullen worden. En die onzekerheid, die hoeven we niet zomaar te aanvaarden.
Daarom ook vind ik je verhaal zo moedig en zo zinvol. Omdat je ze bespreekbaar wil maken. Omdat je wil leren. Omdat je durft te zeggen: ik weet het even niet meer. Ik vind dat getuigen van lef. En veel respect ook voor alle mensen hier die je heel oprecht, open en genuanceerd hun visie geven, hun verhaal.
Dank je wel.
Volledig mee eens !
Eigenlijk heb je iets fantastisch losgeweekt. Ik heb er eigenlijk zelf nooit bij stilgestaan. Ondanks het feit dat ik jaren geleden bewust enkele jaren gestopt ben met werken voor de kinderen. Gaan werken kost ook veel geld: opvang van de kinderen, 2 wagens, enz…, het verschil was bij ons op d’n duur ook zo klein, dat je voor amper 200 euro minder (ook rekeninghoudend met het belastingsvoordeel: de partner wordt minder belast) in de maand gewoon kon thuis blijven. Intussen werk ik halftijds. Het is idd niet eerlijk dat mocht er ook wat zijn, dat ik als vrouw alleen opdraai voor die keuze. Wat tenslotte een gezinskeuze was. Tenslotte bespaar je als gezin ook op veel kosten (zoals opvang, benzine, poetshulp enz…). Bij deze heb ik ook gereageerd op de reactie in de krant het Nieuwsblad, waarom ze de pensioenen dan niet (her)berekenen op een gezinsinkomen. Of is dit wat te ver gezocht?
Tenslotte denk ik ook, dat als het ons nu lukt met wat minder geld, het later als we met pensioen zijn ook wel zal lukken. (huis is dan afbetaald, de kinderen uit huis enz… enz…)
Misschien had je beter eens aan Monica gevraagd hoe het kan dat je met twee inkomens en een bijbaant, nog steeds moet vrezen voor je pensioen?
En waarom je keihard moet werken om amper iets over te houden? Het verschil tussen de kostprijs van je arbeid voor je werkgever en je nettoloon is op zijn minst 50%. Waarschijnlijk zelfs meer.
Ik kan je aanraden om het uit te rekenen. Je zal achterover vallen.
Hi Sofie
ik denk dat je de rekening eens moet maken wat je droomjob je opbrengt… Je hebt er een auto voor nodig, alle kosten ingerekend komt dat neer op minstens 0.30€ per km. Een waarschijnlijk niet helemaal correcte berekening maar het kan je een idee geven: 75€ loon per dag – 15 € aan kinderopvang – 15€ aan autokosten betekent dat je 4€ per uur verdient want je bent 11u per dag weg… ?!? Is dat het waard ? Is het echt je droomjob ? Ik dacht dat presenteren dat was ? Je hebt ook geen flexibiliteit in je uren…
Vraag een serieuze opslag of kijk in het Gentse uit naar een andere job. Ik ben ervan overtuigd dat er veel leuke jobs voor jou zijn, dichter bij huis met flexibele uurrooster en veel beter betaald, ook bij 4/5 werk zal je meer verdienen dan nu ! Misschien niet in de “media” maar dat mag je toch niet ongelukkig maken.
Succes !
PS Volgens vacature heeft ouderschapsverlof geen invloed op je pensioenberekening.
Ook ik worstelde met dezelfde vragen en zorgen tijdens het eerste levensjaar van mijn zoontje. Daarna besloot ik om 4/5 te gaan werken en ik heb het mezelf nog geen moment beklaagd. Iets minder verdienen maar iets meer tijd en gemoedsrust winnen.
Zolang iedereen blijft meegaan in het prestatiegerichte, gestresseerde leventje dat wij als ‘normaal’ beschouwen, zal er ook niks veranderen, helaas…
Bedankt om dit probleem onder de aandacht te brengen, alvast!
Ik vind het zo pijnlijk herkenbaar en dank je om dit in naam van veel jonge moeders aan te kaarten.
Er is maar 1 tip: volg je hart.
Er zijn (al zeg ik het zelf met een zoon van 3 en en een zoontje van 11 maand) wel oplossingen die het werkbaarder maken:
– stop met een bijberoep en doe 1 job goed en graag.
– neem per jaar 1 maand ouderschapsverlof in de grote vakantie. Met de overheidspremie, vakantiegeld en een maand geen crèchekosten kan je zeker een maand doorkomen.
– gebruik je overige vakantiedagen om op woensdagnamiddag quality-time met je kind door te brengen.
– praat met je baas. Een goeie werknemer hoeft geen 40 uur per week aan zijn stoel gekluisted te worden. Misschien kan je eens thuiswerken, weken hard werken en weken wat minder doen, filevrije uren kiezen,…
Verandering begint bij jezelf…
Ik las vandaag pas hoe dit gesprek op gang kwam. Ik heb zelf een zoon van 15 maanden en sta gelukkig (ja, in de twee betekenissenn van het woord) in het onderwijs. Ik begrijp volledig dat je als ouder zo veel mogelijk bij je kind wil zijn. Dat doe ik dan ook! Ik werk fulltime maar wij mogen op school mee puzzelen aan ons lesrooster (grote luxe!). Mijn zoon kan ook nog een dag bij oma terecht (een zegen!). Gevolg: zoon enkel halve dagen naar de opvang, veel werken (want ja, wanneer hij slaapt, moet er nog heel erg veel gebeuren), weinig me-time. Dat is een keuze, één waar ik volledig achter sta: wij hebben onze prioriteiten gesteld en we weten dat dit tijdelijk is. Maar ik herken het gevoel dat Sofie beschrijft, van de momenten waarop ik mijn zoon voor een halve dag naar het kinderdagverblijf breng (en ja, ze doen daar een prima job, maar wat wij met twee doen voor één doen zij met twee voor veertien kinderen…) of wanneer ik andere kindjes zie (die er veel langer dan een halve dag moeten blijven omdat het niet anders kan). Dan vraag ik me toch heel vaak af: waar zijn we mee bezig? Dat kinderen die eerste jaren toch zo nood hebben aan veel/alle aandacht van ouders, lijkt mij gewoon een feit. Dat mijn schoonfamilie in Peru raar opkijkt bij het concept “kinderopvang” wil ik hier verder niet in detail uitwerken, maar het stemt toch tot nadenken; we hebben veel “gewonnen”, maar wat krijgen we ervoor terug? Dat wil natuurlijk niet zeggen dat opvang slecht is; we moeten ons geen schuldgevoel aanpraten. Maar het is wel de hoogste tijd dat we ons afvragen of het niet beter anders kan. Immers, wat je nu kiest, moet geen keuze voor het leven zijn. Wij hebben ons kind heel erg gewild, hij is nu het centrum van ons leven. Gelukkig zijn onze jobs en zijn oma zo flexibel dat het bij ons in vergelijking met vele anderen vlot loopt. Maar het zou voor iedereen moeten kunnen. We kunnen overwegen met zijn allen naar Zweden of Tjechië te verhuizen… of we kunnen hopen dat veel meer mensen zoals Sofie op de barricade gaan staan om onze politici wakker te schudden! Als de mogelijkheid geboden wordt, zullen veel moeders en vaders niet zo bang zijn om de keuze te maken en hun professionele leven (zonder verdere gevolgen dan wel) even on hold zetten om er te zijn voor wat hen het allerliefst is: hun kind. Als dat geen investering in de toekomst is, dan weet ik het ook niet meer! En ja, dat laatste zeg ik niet alleen als moeder, maar ook als leerkracht!
Maar mijn arm schaap toch.
“…wij hebben echt een heel goed leven. Wij gaan binnenkort op reis, wij hebben geen honger en wij dragen mooie kleren. Wij hebben het echt goed… ”
Een geluk dat je geen alleenstaande moeder bent, in een huurwoning.
Ik was ooit ook een alleenstaande met 2 kleine kinderen. Enkel hard werken heeft ervoor gezorgd dat wij nu jaarlijks op vakantie kunnen, geen honger lijden en mooie kleren hebben. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen keuzes. Tijdskrediet, ouderschapsverlof, etc… bestond zelfs niet in mijn tijd. Ik ben er ook geraakt, heb hierdoor zeer zelfstandige kinderen die weten dat niets vanzelf komt en er ook zullen geraken. Idd, ik zag mijn kinderen geen uren per dag, maar als ik ze zag hadden we quality time. Het heeft hun gevormd tot sterke jong volwassenen. Enkel stoppen met zeuren en werken voor de extraatjes. En wie kiest voor nog meer tijd door te brengen met de kinderen moet daar dan de gevolgen ook bijnemen. Het gras is altijd groener…
Eerst en vooral vind ik, dat de babytijd nog heel goed meevalt qua opvang, kinderopvang is weinig gesloten, ook op kleuterschool wordt er vaak opvang voorzien, toen mijn zoon naar de lagere school overstapte heb ik “bewust” een andere job gekozen, een saaie kantoorjob met mooie uren, veel vakantie en flexibiliteit, want ook de vrije tijd ging meer uren opeisen uren die werden gespendeerd om de zoon naar het voetbal te brengen, maar het werd nog erger, zijn overgang naar het secundair,…..kinderopvang is er slechts tot 12 jaar, met kerst-pasen hebben ze 3 weken vakantie ipv 2, want de leraren hebben tijd nodig om de examens na te kijken, aan de zomervakantie wordt ook ruim een week extra aangebreid en nu hoor ik jullie denken, hij is toch oud genoeg om hem alleen te laten, klopt, maar weken aan een stuk?? Zomervakantie wordt opgevangen door inderdaad veel alleen thuis, sportvakanties die intern zijn en de hoop dat hij niet gaat straathangen,……gelukkig heb ik veel vakantie en kan ik wel wat opvangen, maar het is niet evident, als ik kon bleef ik onmiddellijk thuis, alleen al om de stress ten huize sex and the city te verminderen, de stress van tijdsdruk,…..mijn grootmoeder, 87 die nooit uit werken is gegaan zegt me altijd ” Carrie, ik zou geen jonge vrouw meer willen zijn, jullie leven is echt niet eentje om jaloers te zijn, altijd draven en jagen en geen tijd om te genieten”,……..en dat is de essentie van de zaak, dus of het feminisme zo goed is geweest is en blijft nog maar de vraag,…….:-)
De hoofdpunten die MDC zou aanvoeren bij een eventueel “stevig debat over de arbeidsmarkt” : meer werken, langer werken en voldoende sociale bijdragen aanvoeren om je pensioen te kunnen betalen…Het wordt dan wel dringend tijd dat deze socialistische politica haar ogen opentrekt en die arbeidsmarkt grondig van onderuit bestudeert. Van onderuit dat wil zeggen bij de vele vrouwen die in de gesubsidieerde overheidsjobs zoals dienstencheque systemen, gaan poetsen, wassen en strijken, en dus niet in een “comfortablele” zitten zoals Sofie (en ik gun het haar: mijn dochters zitten ook in zogenaamde comfortabele jobs, maar moeten ondanks dat hard meedraaien in de maatschappij, anders halen ze het gewoon niet, en als grootouder steun ik ze hierin door mijn kleinkinderen (met plezier) op te vangen.
Bij de vele vrouwen (en intussen ook mannen) die op het einde van de maand niet echt meer weten van welk hout pijlen maken en dus maar in hamburgerjobs stappen, meerdere onderbetaalde jobs combineren om toch maar de energiefactuur, de kinderopvang (want ja, vrouwen die gaan werken moeten op zoek naar kinderopvang – mannen tegenwoordig ook), het broodnodige en de huur te kunnen betalen. Guy Standing, bekend Brits econoom, kwam het nog niet lang geleden allemaal mooi uitleggen op Canvas aan Annelies Beck: het groeiende precariaat in onze voor- en binnensteden moet onze grootste zorg zijn. Weet mevrouw DC wat precariaat betekent? Dat zijn de vele mannen en vrouwen die op zoek zijn naar werk, sommige onder hen met mooie diploma’s op zak, en die overal (bij ons, in onze buurlanden en elders in de wereld) op straat komen om te protesteren omdat ze meer en meer in sociale ongelijkheid geduwd worden, weinig kansen krijgen op de arbeidsmarkt (ze mogen in elke geval niet te kieskeurig zijn), omdat ze op de armoededrempel zitten. Enkel de happy few kunnen zich daar nog kan van loswrikken beste mevrouw DC.
De arbeidsmarkt zal nooit meer de plaats zijn waar socialisten en vakbonden de plak konden zwaaien (en toegegeven ze waren soms ook wel heel erg nuttig), want de arbeidsmarkt is volop aan het veranderen!
Iedereen aan de slag in honderdduizend (rommel)banen waarin zelfs een Monick De Coninck niet aan de slag zou willen gaan, klinkt natuurlijk veelbelovend met het oog op de nakende verkiezingen van 2014. De actieve groep is nu al kleiner, de niet actieve groep wordt met de dag groter. De RVA geeft dan wel mooie cijfertjes weer over het dalen van de werkloosheid in ons land, maar ook dit ballonnetje wordt altijd meteen doorprikt door de cijfertjes die men liefst niet teveel onder de aandacht brengt. Wat las ik vorig jaar: door vervalste ciifers te publiceren plaveit men de weg voor nieuwe regeringsmaatregelen tegen werklozen. Jammer dat “een vrouw” zich laat verleiden door dit genre discours: allemaal aan de slag, langer werken, meer werken en bekijk maar hoe je het oplost met je gezin.
Mensen die door het systeem uitgestoten werden/worden, zijn steeds minder geïnteresseerd om deel uit te maken van het oude systeem met zijn slecht betaalde en vaak ook zinloze arbeid. Ze willen wel deel uit maken van een sociaal en ecologisch alternatief dat hen toelaat om hun menselijkheid te ontwikkelen. (MO* http://www.mo.be/opinie/guy-standing-weg-met-de-wegwerpbanen)
Als sp.a’er maar vooral als vrouw, zou het Monica De Coninck sieren om met meer duurzame ideeën naar buiten te komen. Zoals een onvoorwaardelijk basisinkomen voor iedereen (ook Guy Standing is daar voorstander van). Een inkomen dat eindelijk losgekoppeld wordt van de verplichting te gaan werken, maar toch voldoende mogelijkheden biedt om zelf de juiste keuzes te maken zowel privé als op de arbeidsmarkt. Mevrouw De Coninck zal dan wel de wegwerpbanen, die ze zo ijverig aan het bedenken is, zelf mogen invullen. Want als mannen en vrouwen, moeders en vaders durven (dankzij een OB!) keuzes te maken die voor hen en hun gezin het beste zijn, dan gaat de arbeidsmarkt van MDC er helemaal anderz uitzien….Bravo nog Sofie, laat je maar niet van je stuk brengen door mensen die jou een “zaag” vinden (kijk maar op de reactie site Houtekiet). En laat je niet van je stuk brengen, maar…van MDC moet jje niet veel verwachten. Ik nodig je uit om http://basicincome2013.eu/ubi/nl/ te ontdekken en het ook hhet promofilmpje daarrond: http://www.youtube.com/watch?v=-qsMRQZs3tw Ik vertegenwoordig België in dit initiatief. En natuurlijk vraag ik je vriendelijk om dit initiatief te steunen! Christina (oma die haar kleinkinderen opvangt omdat de dochters net als jij voor hartverscheurende keuzes staan en de politiek en de maatschappij het hen niet gemakkelijk maakt)
Maar Sofie, probeer dat toch allemaal een beetje te relativeren meid!
Wij zitten in exact dezelfde situatie, maar met een kindje met allerhande medische en ontwikkelingsproblemen. Dus de vele doktersbezoeken, onderzoeken, en binnenkort de bezoeken aan het revalidatiecentrum,… moeten allemaal nog eens ergens extra ingepland worden. Hoe we het gaan doen weet ik (nog) niet, maar wat ik wel weet is dat er altijd voor alles een oplossing bestaat. Je hebt alles wat je maar kan hebben, en je hebt zeker het belangrijkste van al; een gezond kind!
En schuldgevoel, dat ebt weg hoor, en is ook helemaal niet nodig. Kindjes gaan niet dood van de vele bezoekjes aan de onthaalmoeder of buitenschoolse opvang. Integendeel, de vaardigheden die ze daar leren zijn goud waard, ik merk dit dagdagelijks aan onze jongen. Wij zijn heel dankbaar dat wij een leven zoals jij hierboven beschrijft MOGEN hebben, en dat ons kind naar school en naar de opvang KAN. En dat we veel KUNNEN werken. Het is puzzelen en plannen, goochelen, iedere bruikbare minuut benutten, maar weet je, ook dat raak je gewend.
Dus Sofie, het laatste wat ik wil doen is jouw zorgen en bedenkingen relativeren, maar weet, dat het allemaal nog 100x erger kan!
Laat je koppeke niet hangen, wees dankbaar voor alles wat er wél is!
Ik werk voltijds en heb 2 kleine kwartels onder mijn hoede.
Omdat die drie keer per dag moeten eten , en ik twwe auto’s nodig heb om hun gran te vervoeren, en door hen ook véééél groter ben moeten gaan wonen kom ik er niet.
Ik wil graag € 2500 netto verdienen (en mijn vrouw iets meer), liefst 5 uur per dag, in een driedagenperweeksysteem. Ik werk op een radiozendertje en moet wel 50 platen per dag aankondigen, en dan durft mijn baas nog vragen of ik het nieuws elk uur kan voorlezen. Pure uitbuiting, dat dit nog kan in deze tijd.
Kan u de andere belastingsbetalers lastigvallen en eisen dat zij dit voor mij betalen? Ik zou niet graag represailles moeten nemen op de maatschappij, maar zo dwingt men mij ertoe, he.
Ik kan er tenslotte zelf niet aan doen: ik kan en wil geen keuzes maken, wil het onderste uit de kan (toch mijn goed geboorterecht, niet dan?) en liefst met zo weinig eigen inspanning. ik heb het recht om de verantwoordelijkheden over te drazgen aan de maatschappij en de lusten voor mij te houden.
Kan u dit voor mij regelen of ik ga wenen in de pers, die daar zeer graag over berichten. Ik kan het weten: ik lul zelf heel der dagen vol.
grow a pair!
Sofie,
Uw artikel in GVA d.d. 23.05.13.
Sorry, maar wat heeft uiteindelijk Mevr. De Coninck met uw privèleven te maken ?
Uw woont in Gent en werkt in Antwerpen, uw ouders en schoonouders wonen respectievelijk in Mechelen en Brugge. U heeft een rijhuis dat over 28 jaar moet afbetaald zijn. En dan ?
U bent bang en onzeker hoe u dit allemaal moet beridderen.
Al eens nagedacht over wat volgt ?
Een bakker (en nog vele anderen) met 3 bengels. ‘s Morgens opstaan om 4h00. Echtgenote ganse dag in de winkel en dagdagelijks zorgen voor de kinderen om hen een volwaardige opvoeding te geven.
Hij, en zijn echtgenote, slagen er wonderwel in hun kinderen op een inventieve,
educatieve en leuke manier groot te brengen.
Hij kan ook geen beroep doen op ouders of schoonouders (te ver van huis en/of overleden).
Het probleem ligt blijkbaar bij uzelf. Al eens nagedacht over een job in uw regio te zoeken. De verloren tijd van verplaatsingen kan u spenderen aan uw bengel(tje).
Misschien voor iets minder (financiëel), maar het tijdsverlies zal veel goedmaken, zeker in het belang van uw kinderen. Wie wil werken vindt sowieso werk. Ook in
Gent.
Ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat u de problemen (als die er al zouden zijn)
afwimpelt naar derden.
Begin met uzelf en uw situatie eens in vraag te stellen, en ga eens te raden bij uw ouders en schoonouders hoe zij dit probleem hebben opgelost. Toen was er nog een 45- uren werkweek, kinderopvang bestond nog niet, vakantie was ook niet wat het nu is, sociale voordelen e.d. zoals nu bestonden gewoonweg niet.
Denk daar een over na, alvorens als een verwend nest wild om u heen te schoppen.
U zou misschien een voorbeeld kunnen nemen aan mevr. De Coninck, die blijkbaar
meer “balls” aan haar lijf heeft dan iemand die niet weet hoe ze haar leven op de
rails moet krijgen (of houden).
Robijn
werd per week, er geen kinderopvang was
Ouders Sofie hebben een slagerij en ook 3 kinderen. Keihard werken, lange dagen inclusief weekend. Geen 45 urenweek maar eerder een 80 urenweek maar wel het grote voordeel dat de kinderen niet naar een opvang moesten.Voordeel dat de ouders er altijd zijn wanneer de kids thuiskomen…en er kan al eens met uren geschoven worden.
Beste Sofie, ik scrollde eens door jouw blog (wat schrijf je leuk!) hiervoor schreef je over 2 trouwfeesten en een roofparty op één weekend , vrijgezellenparty, verbouwingen, theater, sporten…en dit alles in combinatie met een fulltime job en een elfmaandertje. Ikzelf word al moe van het allemaal te lezen 🙂 . Als je de job-van-je-leven niet kunt of wilt terugschroeven om financiële redenen, dan kun je die weekendactiviteiten toch gewoon wat terugschroeven ? Een formidabel lief, een prachtige zoon en jij die je overduidelijk goed voelt in je moederrol , en daarnaast een droomjob uitoefent… Dat zou toch al een hele grote invulling moeten zijn ? Zonder te veroordelen, denk ik dat je vooral aan jezelf zult moeten werken, dingen leren loslaten, niet het gevoel hebben dat je iets mist als je iets laat en beseffen dat je niet alles kan hebben (hoe cliché dat laatste ook klinkt).
Hi Sofie
Ik kan me inbeelden dat bovenstaande reacties soms leuk en soms minder leuk zijn om te lezen. Ferm dat je dit stukje geschreven hebt en je jezelf daarmee eigenlijk wat bloot geeft.
Maar ik ben het niet 100% akkoord met hetgeen je schrijft. Er zijn er die het beter hebben dan jou, maar veel meer die het slechter hebben als we het wereldwijd bekijken en zelfs binnen belgië. Op de één of andere manier gaan we onszelf vergelijken met die eerste groep die het beter hebben en niet met die laatste. Jij doet dat, ik doe dat, iedereen doet dat.
Stop met piekeren over wat binnen zoveel jaar zal zijn, het is puur verloren energie. Je kan hoogstens een beetje anticiperen. Bovendien zijn er zoveel ergere problemen in het leven, echt waar. Maar die problemen overwin je en je gaat verder.
Ik kan me herkennen in je artikel, maar meer en meer leg ik me er bij neer dat het leven niet de perfectie is, dat ik niet de perfectie ben, en dat morgen pas morgen is.
Het leven is ‘kiezen’ (en dan spreken wij hier nog van luxekeuzes want je kan kiezen welk werk je doet, hoeveel en waar). You win some, you lose some.
Maar probeer echt van het leven te genieten vandaag, nu. Elke dag probeer ik dit te doen. Het leven is voorbij voor je het weet en je krijgt maar één kans.
Dag Sofie,
Naar aanleiding van het krantenartikel ben ik naar je blog gesurft.
Op zoek naar het originele artikel, want de reactie van minister De Coninck vond ik een beetje neerbuigend en naast de kwestie.
Ook hier 2 fulltime werkende ouders met een zoontje van net geen 3 jaar. Een hectisch gehol van ‘s morgens tot ‘s avonds om alles dagelijks ingepland te krijgen en een eerder beperkt sociaal netwerk (weer zo’n term waar ik de kriebels van krijg) dat mee kan opvangen (1 grootouder van +70 jaar, die mentaal wel wil, maar gehinderd wordt door fysieke beperkingen).
Minder werken is financieel ook hier niet haalbaar (bescheiden rijwoning, 1 auto + 1 abonnement openbaar vervoer); het is ondertussen al 4 jaar geleden dat er nog een reisje af kon en elke maand moet er een keuze worden gemaakt (aankoop speelgoed of uitstapje of kinderkledig/-schoenen of … – onnodig te zeggen dat mijn kleding niet beantwoordt aan de laatste mode of dat ik kappersbezoekjes tot een minimum beperk). Laat staan dat ik zou kunnen deelnemen aan (druk) sociaal leven of enige andere vorm van ‘zelfontplooiing’ (waar de boekjes mee vol staan: als moeder moet je ook ‘me-time’ voorzien, mag je jezelf niet verwaarlozen, …).
Laat staan dat ik daar dan nog de energie zou voor overhouden op het einde van de dag…
Wat een belachelijke reactie van de minister: alsof er enige keuze is…
Ik zou graag een school naast de deur hebben (in Antwerpen kan je niet kiezen door het online inschrijvingssysteem; je mag al blij zijn dat je een school hebt!), een job dicht(er) bij en meer tijd om van mijn zoontje te genieten (en niet enkel ‘s avonds snel-snel door de avondroutine, hem te slapen leggen en dan nog huishoudkarweitjes moeten opknappen… en geloof me, ik heb al veel leren loslaten, maar dat heeft me eigenlijk niet gelukkiger gemaakt…). We slepen ons door het weekend (uitgeput door een werkweek en een matig slapend kind – dat betert wel, maar dat hoor ik al lang), om ‘s maandags terug in dezelfde tredmolen te stappen…
Ik neem aan dat een minister net iets meer verdient dan wij en dat maakt het net allemaal iets makkelijker: geld voor een babysit/opvang/nanny, voor huishoudhulp (koken, wassen, plassen), voor speelterreinen in de vakanties, voor kinderartikelen, voor uitstapjes, voor vakantie, voor een lekker restaurant, voor leuke kleding, … kortom voor die dingen die het leven een roos randje geven.
Maar ik ben een brave burger; ik zal wel blijven werken tot +65 jaar, belastingen betalen en op het einde van de rit met lege (finaciële) handen overblijven.
Als zelfs een minister geen antwoord heeft…
he sofie ,dat komt allemaal in orde ,ik ben ook een oude mama van zes kinderen (met werk) Wij gingen ook nooit op verlof en als de kinderen afstudeerden ,konden we ons meer veroorloven .In mijn tijd,de tijd van de dolle minas,konden de mamas eigenlijk meer keuzes::gaan werken (en dan kon je een eigenhuisje bouwen of een wagen hebben)of thuis blijven (had je wel een normaal leven toen)Nu :moet je gaan werken om alles te hebben ,wat iedereen heeft .Toen ik begon te werken ging een vrouw op 60 j in pensoen en nu ?Hebben we als vrouw vooruitgang geboekt?Ik weet wel dat vrouwen die toen ballen aan hun lijf hadden ,deden wat ze wilden vb studeren.
Sorry maar ik heb heel mijn leven hard gewerkt zonder hulp van buren, grootouders of vrienden en mijn dochters zijn er prima uitgekomen en ikzelf ook als 67 jarige nu
Maar jullie willen alles. En werken moet je toch. Zo een slechte tijd is het nu niervormig werkende moeders. Oin mijn tijd was er niets voorzien en het ging ook. Ja ok dag en nacht werke. Maar daar gaat je niet aan dood.
Beste Sofie
Misschien had u beter nagedacht voor u besliste om een kind op de wereld te zetten . Uiteindelijk zwanger worden en bevallen was uw eigen keuze ,draag de gevolgen ervan .Misschien kunt u ook medische begeleiding zoeken om uw angstaanvallen te beheersen ,zodat uw vriend ook van een welverdiende nachtrust kan genieten.
Bezint voor je begint!! Laat dit maar een levensles zijn en hopelijk leer je eruit.
Mvg
Emiel Arron
Sorry maar ik heb heel mijn leven hard gewerkt zonder hulp van buren, grootouders of vrienden en mijn dochters zijn er prima uitgekomen en ikzelf ook als 67 jarige nu
Maar jullie willen alles. En werken moet je toch. Zo een slechte tijd is het nu niet voor werkende moeders. Maar je moet kunnen organiseren en efficiënt werken. In
mijn tijd was er niets voorzien en het ging ook. Ja ok dag en nacht werken Maar daar gaat je niet aan dood.
“Hallo Sofie,
Ik reageer even op je brief.
Ben 55 en ben de laatste 12 jaar ingeschakeld in gezinnen met jonge kinderen. Naschoolse opvang bij de gezinnetjes thuis. Steeds meerdere jaren na elkaar…. en ik doe dit ontzettend graag. Het is fijn voor de kindjes, voor de mama’s en papa’s, en voor mezelf.”
“Mijn commentaar/opmerkingen staan tussen haakjes in je brief”
Geachte Minister Monica De Coninck,
Ik begrijp uw oproep aan alle vrouwen om heel goed na te denken alvorens deeltijds of helemaal niet meer te gaan werken. U zegt dat allemaal om ons te beschermen. Want minder werken, tast ons pensioen aan. “Vergeet niet, je leeft nù.” Maar mevrouw Deconinck, u maakt mij bang en onzeker. En ik zou vooral van u graag weten, hoe ik dat dan precies allemaal moet doen.
Laat ons het over dat pensioen hebben. Ik moet nu dingen doen, om iets veilig te stellen waarvan ik bijna zeker ben dat het niet meer zal bestaan op het moment dat ik het nodig heb. Of, zo u wil, er recht op heb. Maar ik wil speciaal voor u mijn optimisme wel even bewaren. “Optimistisch blijven, want niemand kent de toekomst… en een spaarpotje voor de toekomst, misschien kan ja daar nu nog niet echt aan beginnen. Elk jong gezin heeft meerdere jaren hoge kosten. Maar dat mindert.”
Misschien moet ik ook even onze situatie uitleggen. Wij zijn twee fulltime werkende ouders, met een baby van 11 maanden. We zijn in het bezit van een bescheiden starterswoning die we over 28 jaar de onze mogen noemen (en waarvan we de ‘starters’- heel waarschijnlijk moeten laten vallen, omdat ons budget het waarschijnlijk niet zal toelaten om iets ruimers te kopen. “Dat weet je niet.” Iedereen zegt dat lonen stijgen als je ouder wordt, maar ik merk daar niks van. “Denk eraan, wie nooit iets vraagt krijgt nooit wat.” En dan is er nog de crisis. Ah. De crisis). We hebben een kleine bedrijfswagen (mijn lief) en een eigen kleine auto (ik). Als je jobenquêtes mag geloven, worden wij allebei gigantisch onderbetaald. “Als dat echt zo is zou ik daar toch eens bij stilstaan. Openstaan voor nieuwe droomjob die misschien wel wat meer verdient en bespreken….”Wij hebben een vrij bescheiden brutoloon (ai, dat pensioen) en zijn daarom (en om andere redenen) allebei zelfstandige in bijberoep. Om het verschil toe te passen. Maar begrijp me niet verkeerd, wij hebben echt een heel goed leven. Wij gaan binnenkort op reis, wij hebben geen honger en wij dragen mooie kleren. Wij hebben het echt goed. En dat bedoel ik voor een keertje niet ironisch, ik ben bloedserieus. “Dus ben je niet echt ontevreden over je huidige situatie maar nog wat onzeker over hoe alles zal evolueren? Omdat je daar nog geen goed zicht op hebt? Nog wat weinig informatie over hebt? En…. het nog niet hebt meegemaakt natuurlijk!”
Toch ben ik bang. “Angst werkt verlammend. Niemand wordt daar beter van. En je kleine liefste schat voelt dat ook…”. Want het lukt nu net, omdat wij allebei fulltime werken. “Al eens alles onder de loep genomen waar je geld naartoe gaat? Zijn het allemaal dingen die belangrijk genoeg zijn om aan te houden?” We zullen even cijferen. Mijn loon bestaat een paar dagen, en dan is het weg. “Bij veel jonge gezinnen is dit denk ik het geval”. 1/3 gaat naar kinderopvang. “Kinderopvang is een zeer grote hap uit je budget, en soms gaat het over 2 kindjes…. maar dat stopt ook en dan komt er geld vrij.”(Basiel is één van de weinige kindjes die 5 dagen per week moet gaan. Ik voel me schuldig -“je hebt gezorgd voor een fijne opvang voor je zoontje. Hij is er graag. Dat is het allerbelangrijkste. Dus je hebt dat prima gedaan. Je mag trots zijn ipv schuldgevoelens te hebben. – ”
mevrouw De Coninck) en 1/3 naar mijn mobiliteit. Doe dan een auto weg, hoor ik denken, maar ik leg straks uit waarom dat echt geen optie is. De rest van mijn loon is huishoudbudget, en wat er nog overblijft wordt opzij gezet (maar u begrijpt mevrouw de Minister, dat het niet veel is.) We hebben namelijk ook nog een lening af te betalen, energierekeningen (en hoewel het half mei is, slaat de chauffage hier nog op. Ik vrees nu al het ergste voor onze afrekening volgend jaar) en duizend kosten die elke maand in de bus lijken te vallen. “iedereen kent dit denk ik” Maar ik mag niet klagen, wij hebben nog geld over voor extraatjes. Niets buitensporig, maar ook niks ‘binnensporig’. “Toch nog!”
Voorlopig lukt het allemaal, omdat we maar één kindje hebben dat voltijds naar de kinderopvang kan gaan. Maar ik word soms ’s nachts badend in het zweet wakker, omdat ik me afvraag hoe we dat gaan doen als onze zoon – die ongelooflijk hard gewenst is en ons grote geluk – naar school zal gaan. “je weet dat kindjes vanaf 2,5 naar school kunnen…. maar ze kunnen ook nog langer in de kinderopvang blijven…..want een hele dag op school is veel zwaarder voor hen dan de opvang. En zeker als ze ook nog langer zouden moeten blijven…. Ik ken ook kindjes die tijdens de schoolvakanties nog terug naar hun vroegere opvang kunnen. Dit zou je kunnen uitzoeken. Helpt de vakanties te overbruggen…. Je mag dan je kindje niet definitief “uitschrijven” bij de opvang. Voor zieke kindjes is er de voorziening van het ziekenfonds waar je beroep kan doen op iemand die tijdens de dag bij je ziek kindje blijft. Dit is een fijne hulp in geval van nood.”
Ik heb 21 dagen verlof (waarvan 1 annciëniteitsdag), mijn lief 26 dagen. “7 meer dan ik destijds!” Stel dat we die allemaal apart zouden opnemen “ja, hebben wij ook wel eens moeten doen…”(wat heel triestig zou zijn “unieke ervaring voor mama en papa en kind” en heel slecht voor onze relatie “????? is dat zo?” , wat dan weer zou kunnen betekenen dat we uit elkaar groeien “????? veel verhaaltjes te vertellen!” en misschien wel scheiden “waarom????”, iets wat mij kwetsbaar maakt volgens u, mevrouw De Coninck), dan kunnen we ongeveer de helft van de schoolvakanties overbruggen. En hoe gaat dat dan met al die andere dagen, mevrouw de Minister? Om nog maar te zwijgen over wanneer die school op een gewone dag is afgelopen. Dat is duidelijk een uur waarop je als werknemers verwacht wordt om op het werk te zijn, en niet aan de schoolpoort te staan. En woensdagmiddag, moeten we dat ook oplossen door dat kind in de opvang te steken? Dat betekent, andere mensen betalen voor iets wat ik veel liever zelf zou doen. (Maar ik kan mezelf niet opdelen, ook al zou dat bijzonder handig zijn.) “ik neem aan dat jullie dat allemaal ook al eerder bedacht hebben. Keuzes maken houdt consequenties in.”
Grootouders, hoor ik u denken. Maar wij hebben geen kinderen op de wereld gezet om hen met de zorg te belasten (hoe zot ze er ook van zijn) “ik ervaar dat grootouders heel graag een handje toesteken en dit niet als een belasting ervaren maar op deze manier een unieke band opbouwen met hun kleinkinderen. Kleinkinderen gaan dan ook eens graag logeren bij de grootouders. Win-win ipv belasten”, ze wonen te ver en bovendien moet iedereen langer werken. Onze ouders zijn dus allevier nog actief op de arbeidsmarkt, ze kunnen dus geen schoolvakanties kinderopvang spelen. En dat willen we ook niet. ” Er worden tegenwoordig erg veel “goede” vakantie-opvang mogelijkheden aangeboden. Als kinderen iets groter (4jr) zijn kunnen zij ook deze ervaringen meepikken. Het werkt verrijkend voor hen” Ook scouts of giro….met kampen…. je mag niet onderschatten hoe heerlijk dit kan zijn voor kinderen. Hier bouwen ze vaak een vriendenkring uit die jaren blijft…. en die hen help “groeien”. Zéér veel gezinnen maken daar gebruik van.
Dus mevrouw De Coninck, kan u mij helpen? Want ik vraag mij echt af hoe ik we dat moeten oplossen. Hoe ik 21 dagen verlof moet rijmen met een kind? Hoe ik mijn schuldgevoel kan afbouwen? Want ik zou eigenlijk veel vaker bij mijn kind willen zijn, maar ik durf dat niet. “en als het je allemaal te erg blijft storen…. dan moeten er misschien toch andere keuzes gemaakt worden”
Omdat het niet mag van u, want dan zal ik geen pensioen krijgen. (Nu zal het ook geen vette zijn, vanwege mijn bescheiden brutoloon, maar daar probeer ik niet aan te denken). Ik durf het ook niet te vragen. “Dit is dus vooral erg fijn voor je werkgever denk ik dan…” Want ik werk in een sector waar het er nogal hard aan toe kan gaan. Op mijn eiland zijn er geen andere werkende ouders, en al zeker geen werkende moeders. Stel dat ik ooit het lef heb om aan mijn baas te vragen om minder te mogen werken, dan zou ik weer sterven van het schuldgevoel. Ik zou immers niet meer gezien worden als een goede werknemer, want ik ben er niet 100% van de tijd. “Dat geloof je zelf toch niet” En gaan er dan nog kansen komen? “hangt van jou af niet?” En vooral, kunnen we het financieel nog wel redden als ik (of mijn lief) minder zou gaan werken. “ja hoor, en misschien zelfs iets gelukkiger” En zou ik me nog wel ‘waardig’ genoeg voelen? “waarom niet?” Allemaal vragen, maar ik heb soms gewoon last van een halfleeg glas. “Dat merk ik ja”
Ouderschapsverlof, hoor ik u denken. Dat zou (tijdelijk) een mooie oplossing zijn ja. Maar omdat ik zelfstandige in bijberoep ben, krijg ik geen vergoeding als ik bv. 4/5 of halftijds zou werken. En zonder vergoeding is het niet haalbaar, vrees ik. Nee, ik ben zeker. Bovendien zouden mijn verlofdagen dan ook ingeperkt worden. Wat betekent dat het probleem eigenlijk groter wordt. Ik zou dan wel bv. woensdagnamiddag bij mijn kinderen kunnen zijn. Maar hoe gaat dat dan die andere vakanties? Hoe lossen we dat op mevrouw De Coninck? En dan denk ik nog niet aan mezelf. En hoe verschrikkelijk veel deugd het heeft gedaan om een paar maanden op een versnelling lager te leven. “Is het dan toch niet de moeite om eens te bekijken of je hier niet naar kan streven… vb. voltijds contract behouden maar aanvullende clausule die je de toelating geeft om wekelijks een extra vrije dag (niet vergoed) te nemen vb. op woensdag indien nodig.”
Oh ja, ik kan eventueel een auto uit het budget schrappen. Dat zou inderdaad een oplossing zijn. Maar dat betekent met onmiddellijke ingang dat ik de job waar ik mijn hele leven van gedroomd heb, moet opgeven. Want het is geen optie om daar met het openbaar vervoer naartoe te gaan. Ik ben op dit moment (met de auto) heel nipt in staat om een werkdag alleen te overbruggen. Daarmee bedoel ik: als ik mijn kind van de eerste minuut dat de crèche open is, afzet – geraak ik heel misschien net op tijd terug voor de crèche sluit. Zonder dat ik daarvoor mijn werkgever moet teleurstellen, mijn kind wel “jouw kindje wordt blijkbaar goed verzorgd. Dat is voor hem het belangrijkste. Wie dat doet is op dit moment van zijn jonge leventje niet belangrijk. Als de kwaliteit maar goed is.”, want die moet de hele dag bij vreemde mensen zijn. Hij is daar graag, maar ik heb hem niet gewild om alleen ’s nachts een slapend kind te hebben. Ik wil hem vaker zien. Veel vaker. “Bekijk dan eens grondig wat je zou kunnen veranderen…”
Als ik met het openbaar vervoer zou gaan, zou ik ofwel nog minder kunnen slapen/ ofwel elke dag te laat zijn in de crèche/ ofwel mijn werkgever moeten teleurstellen. Geen optie dus. En dat is nu net het probleem, ik kan mijn werk niet verplaatsen naar Gent. Want ik doe iets heel specifieks, er zijn gewoon geen 20 radiozenders in ons land. Het zou zeker een (stuk van de) oplossing zijn dat ik verander van werk, naar iets achter mijn hoek met meer vakantiedagen. Kan u daar dan even voor zorgen mevrouw Deconinck? En brengt ook wat zakdoeken mee, omdat ik de job waar ik zo hard van gedroomd heb en voor gewerkt heb, moet opgeven omdat ik het niet kan combineren met een gezin. Doe anders maar een vrachtwagen Kleenex. Ik zal het nodig hebben.
Mijn lief zal dit niet graag lezen. Want hij is diegene die mij moet kalmeren als mijn angst weer eens op hol slaat. “gebruik die energie om naar een goede oplossing te zoeken als je het echt anders wilt” Ik ben echt heel bang. Voor de toekomst. Er wordt gegoocheld met woorden als economische crisis, pensioen, tijdskrediet. En ik wil dan gewoon in een hoekje kruipen en hopen dat het overgaat. En dat alles goedkomt, zoals mijn lief altijd zegt. “Jouw lief heeft gelijk”
Ik stel het hier misschien te zwart voor, mevrouw de minister. Maar ik zou toch heel graag een oplossing vinden. Ik zou toch heel graag wat minder werken. Omdat ik een kind heb, waar ik van hou. Omdat ik er wil zijn voor dat ventje. Is dat een misdaad? Ben ik dan een schande voor de arbeidsmarkt? Sinds de dag dat ik afgestudeerd ben, heb ik altijd heel hard gewerkt. Nauwelijks vakantie gehad (behalve mijn zwangerschapsverlof) en braaf veel belastingen betaald. Of moet ik gewoon stoppen met zagen en de deur van mijn droomjob achter mij dicht trekken en nog 40 jaar iets gaan doen wat ik niet zo leuk vind? Want zo gaat het toch he, ik moet het nog minstens 40 jaar volhouden? Of 45 jaar? “Het heeft geen zin om zover vooruit te kijken… je weet niet wat je levenspad nog allemaal gaat kruisen… vergeet niet te leven… en te genieten van alles wat de moeite is”
“Ik denk dat de wensen van jonge gezinnen soms onrealistisch hoog liggen. Maar de levenstandaard is de laatste 30 jaar heel erg gestegen. En is “gewoon” geworden. Een leven moet opgebouwd worden. En de boog moet iets minder opgespannen worden….. Meer gezinnen zouden dan overleven. Dat denk ik toch. Met iets minder ja, misschien.”
We nemen het dag voor dag. We hebben een fantastische entourage. Het lukt allemaal voorlopig. Maar toch weet ik het even niet meer. Hoe dat precies allemaal zal gaan, binnenkort. Hoe ik dat allemaal moet combineren met een goede moeder, vrouw, lief en werknemer te zijn. Dus mevrouw De Coninck, kan u mij alstublieft even helpen?
Ik dank u zeer,
Hoogachtend
Sofie Verschueren
U bent een typisch voorbeeld van de sociale media mentaliteit. De wereld verkondigen van hoe superieur en fantastisch je bent maar uiteindelijk enkel gedreven wordt door hebzucht. Alles willen maar er zeker niet de prijs willen voor betalen. De blik op je leven interesseert mij verder voor geen moer.
Mevrouw, zoekt U eens iemand die U een hele dikke knuffel geeft,want U heeft er dringend eentje nodig. Van mij krijgt U er al één, spijtig genoeg een virtuele. xx
Niemand verplicht je de blog te lezen…
hmmm – ik heb niet alle commentaren gelezen maar toch een aantal bedenkingen bij het ene en het andere:
even voorstellen: moeder van 3 (alle 3 onder 5 jaar oud), mijn man en ik voltijds aan het werken, 2 oudste elke dag naar de opvang, kleinste nog op zwangerschapsverlof, binnenkort ga ik terug werken en gaat manlief op vaderschapsverlof, erna gaan ze alle 3 voltijds naar de kindertuin,… wel woon ik in Noorwegen en de meeste van mijn ideeen om het in Belgie beter te maken voor jonge ouders zijn toch wel geïnspireerd op het systeem dat ik hier ken:
ten eerste heb ik begrip voor de situatie en herken ik uiteraard de stressmomenten wel: maar toegegeven: de staat helpt mij hier enorm, ik voel veel minder stress dan mijn vrienden in Belgie of de vrienden van mijn man in Spanje, en wij kunnen niet rekenen op grootouders of enige andere familiale hulp hier.
ten tweede heb ik ook wel begrip voor wat mevrouw Deconick zegt over deeltijds werken, alleen vind ik dat ze haar standpunt wel op een betere manier moet communiceren en snap ik ofwel niet waarom ze enkel vrouwen waarschuwt om niet deeltijds te gaan werken: of bevestigt ze daarmee net dat we in conservatief Vlaanderen nog heel ver van het gelijkheidsprincipe staan?
Zo, het is eruit: ik denk echt dat je met aangepaste wetten en regelingen van de staat om vrouwen/moeders te beschermen en gezinnen met jonge kinderen te helpen heel ver kan komen en laten we hierbij vooral niet de kinderen uit het oog verliezen. Het maakt ons vrouwen echt wel minder aantrekkelijk op de arbeidsmarkt als (vooral als alleen of meestal alleen vrouwen) die deeltijds gaan werken. Maar moet dat? Misschien zijn er betere manieren om die gezinsdruk te verzachten?
Het is inderdaad belangrijk om zoveel mogelijk mensen voltijds te laten werken : dat maakt een staat rijk (in Noorwegen hoor je wel eens : we hebben olie, ja, maar we hebben vrouwen die veelal voltijds werken en die maken ons even rijk) (er moet natuurlijk wel genoeg werk zijn voor iedereen he). Met een vergrijzende bevolking is het ook interessant om veel kinderen te hebben natuurlijk. En over dat pensioen: het gebeurt niet veel maar ik vind het voorstel van CD&V om de pensioen te delen tussen ouders als “de moeder” (alweer blijkbaar alleen haar) tijdelijk deeltijds gaat werken wel heel vrouw vriendelijk: het beschermt diegene die deeltijds gaat werken niet alleen, het maakt ook dat mannen het misschien minder evident zullen gaan vinden dat vrouwlief minder gaat werken.
een aantal zaken die volgens mij ook een gelijkaardig positief effect hebben op jonge gezinnen/moeders/kinderen/vrouwen is
– verplicht vaderschapsverlof : dit kan alleen door het huidige verlof te verlengen, want vrouwen krijgen in Belgie al zo weinig zwangerschapsverlof
– langer ouderschapsverlof die door de sociale zekerheid gedragen wordt gepaard met een regeling die het onmogelijk maakt om kinderen jonger dan de totale duur van deze periode op te nemen in een crèche en deze kosten kunnen gecompenseerd worden met het hele kleuteronderwijs de creche-kalender te laten volgen en betalend te maken (hoeft niet eens zo duur te zijn hoor). Ik kan mij echt niet voorstellen dat ik mijn kind aan 3 of 4 maanden naar de creche zou moeten brengen… er zijn ook talloze studies die beamen dat een baby toch beter af is bij de ouders dan in een creche voor ze een jaar oud zijn.
– een wet die mensen op ouderschapsverlof beschermt zodat ze in het eerst komende jaar na het verlof onmogelijk ontslagen kunnen worden
– mogelijkheid tot telewerken voor beide ouders
– door de staat betaald verlof voor de zorg van een ziek kind (10 dagen per ouder voor 1 of 2 kinderen, 15 dagen per ouder voor 3 en meer kinderen: dit helpt echt!!!)
– respect voor totale arbeidsduur: creëer een kultuur waar overuren beperkt worden (dat creeert bovendien ook werkgelegenheid: als 2 mensen 12 uur per dag werken in plaats van 8 dan kan je beter 3 mensen te werk stellen die elk 8 uur werken zonder overuren) – en beperk dan ook de openingsuren van de opvang: zo moeten vader en moeder wel de kinderen op een bepaald tijdstip ophalen
– het loont echt wel de moeite om zo dicht mogelijk bij je werk te wonen (de files in Belgie zijn echt je reinste onzin): de staat zou het aantrekkelijk kunnen maken voor bedrijven om zich ergens anders dan in de grote steden te vestigen bijvb.
– …
ik kan zo nog wel even doorgaan…
mijn standpunt is dat we dit echt als samenleving moeten bekijken en het hele systeem grondig en vernieuwend moeten verbeteren. Vrouwen moeten zich helemaal niet schuldig voelen als ze werk belangrijk vinden, en ook niet als ze kinderen in de opvang hebben, maar er moeten volgens mij wel regelingen getroffen worden om die schuldgevoelens te vermijden.
Prachtige bijdrage…duidelijk, overzichtelijk ! Nu enkel nog uitvissen waarom dar hier niet kan. Hopelijk maakt Europa hier binnenkort werk van!
Goedemorgen
Ik zag je gisterenavond op Reyers Laat. Alleen al je lichaamstaal verraadt veel.
Sorry voor mijn uitdrukking maar je bent gewoon ‘een zaag’. Besef je wel wat een luxe je hebt, een kind, een job, een huis, een lieve partner, en dan nog is het niet goed.
Eén tip. Stop met die blog en investeer die tijd in je kind en in je andere relaties. Je zal versteld staan van het verschil. Denk je nu werkelijk dat je zo belangrijk bent dat iedereen over jouw leven wil lezen. Als je echt zo belangrijk bent, dan komt dat wel in de media. De dingen die jij schrijft vertelt een normaal mens aan zijn vrienden, maar wellicht heb je daar ook te weinig tijd voor omdat je jezelf kost wat kost in the picture wil zetten.
Hopelijk knap je niet af op de vele negatieve reacties, want velen schrijven dat alleen maar om je te waarschuwen. Neem ze ter harte en doe er iets mee. En laat ons dan over een paar jaar eens weten hoe gelukkig je geworden bent.
Van harte
Marthe
Niemand verplicht je de blog te lezen….
Niemand verplicht haar zoveel te blijven werken en toch blijft ze erover door zagen… Ons kleine staatje biedt zoveel premies om meer thuis te kunnen zijn. (als ik het voor het zeggen had ik had ze al lang weer afgschaft) En dan nog door melken. Het is nooit genoeg.
daar kan ik zo van balen,
Je beseft gewoon niet hoe goed je het wel hebt!!!
2 lonen en dan nog zeggen dat je maar net toekomt ik zou in jou plaats heel beschaamd zijn.
Wij komen rond met 1 loon van net 1750 net per maand
– pak de fiets als het minder dan 10 km is (is gezonder dus minder dokter kosten)
-hang je was gewoon te drogen ( overlast moest mijn dochter een wasknijper meenemen naar school meer dan de helft had gewoon geen wasknijper mee ; mijn mama heeft dat niet!! )
doe de afwas met de hand het is nog gezellig ook
– en zit alles uit en niet op stand-by (een gemiddeld toestel verbruikt 10 euro op de maand alleen maar in stand-by sta dus: ga je huis maar eens rond en begin maar te tellen)
en met dat geld dat wij uitsparen kunnen we af en toe eens een weekendje weg met ons 4
Hoi,
Misschien moeten we met z’n allen maar eens tevreden zijn met wat we hebben!!! Er zijn mama’s die het véél en véél moeilijker hebben dan ons!! Misschien moet je je daar eens in verdiepen ipv te verkondigen hoe moeilijk wel het wel niet hebben!! Ik word hier niet zo blij van en zelf kwaad! oh, wat is belgië toch slecht terwijl er mensen zijn die maar al te graag hier zouden willen wonen! Mensen die geen electriciteit hebben, km moeten afleggen voor wat water, geen huis hebben, mama’s die km moeten wandelen om van hun kleintje te bevallen om over de omstandigheden dan nog maar te zwijgen! Neen, daar denken we niet aan. Zolang ons eigen leventje maar loopt, is het goed!!
Ik heb dit geschreven naar aanleiding van een artikel over borstvoeding, maar ik kwam op één of andere manier toch uit bij jouw verhaal. Ik kopieer dit van mijn facebook, want ik vind dat mensen die zeggen dat je zaagt (dat wij zagen) en dat alles een keuze is moeten zwijgen. We hebben niet altijd de keuze, en we zeggen het zoals het is. Ik werk zoals jij in de media, en heb mijn “carrière” ook stopgezet om voor mijn kinderen te kunnen zorgen. Het is goed gekomen, maar het was en blijft een hobbelig parcours. Ik wens je veel sterkte… en proficiat om dit aan te kaarten! Maar geloof me, het komt wel goed. Dat doet het altijd…. of toch bijna. (zie hieronder verder)
Voor mij was borstvoeding “doodnormaal”. Nee, ik vond het zelfs geweldig leuk. En heel simpel. Tenminste na de eerste weken, want ik had ook kloven, pijnlijke borsten en vele natte T-shirts. Ik heb me nooit aan vaste tijden en “goede raad” gehouden, maar gaf de borst als onze baby zijn keel openzette of als ik graag van wat melk (en spanning) verlost wilde zijn. Ik liet ze drinken zo lang ze wilden en zo vaak ze wilden. Het stoorde me ook totaal niet om in het openbaar te voeden, ook al had ik geen mooie voedingsbh’s, want wat anderen van me vinden heeft me nooit geboeid. En dat was dus niet alleen omdat ik trots was dat ik eindelijk borsten had. Ik werd ook nooit gearresteerd omdat ik half ontbloot met een baby aan de borst op een bankje in de stad zat. Dat hadden ze ook niet moeten proberen, want dan hadden ze kennis mogen maken met de leeuwin die ik kan zijn. Ik vond het ook geen probleem om 3 jaar lang meerdere keren per nacht op te staan, en om Mario lekker te laten slapen. Integendeel, ik denk dat hij het op die momenten zelfs jammer vond dat hij vader en geen moeder is. Die stille momenten in de nacht koester ik als één van mijn mooiste herinneringen. Trouwens, ik voelde me zo vaak een zombie (zeker bij de tweede en derde dochter) dat ik niet eens meer de fut had om op te staan, en ons meisje gewoon tussen ons in liet slapen, zodat die kon drinken wanneer ze wakker werd. Meestal sliepen de meisjes in mijn oksel, maar ook in die van Mario. En wij zijn nooit op onze pasgeboren dochters gaan liggen! Die werden ook niet verstikt door onze kussens of donsdeken. Nee, ik werd meestal wakker met één arm rond het kleintje geklemd en zag dat als een beschermende reflex. Ook in mijn slaap ben ik een leeuwin. Als ze niet bij ons in bed waren, sliepen ze gewoon op onze kamer, in een bedje dat vlak naast ons bed stond. Ik vond het heerlijk om vanuit mijn bed naar hen te kunnen kijken. Misschien heb ik daar meer uren aan verspild dan aan voeding geven. Lieke is nu bijna 3 en slaapt nog steeds bij ons, gewoon omdat wij het fijn vinden om haar ademhaling te horen als we naar bed gaan en wanneer we wakker worden. Esne en Ilah slapen samen op een kamer en toen we hen naar hun eigen kamer verhuisden bleek dat ook geen probleem. De enige hulp die ik kreeg was de allereerste keer dat Esne aan mijn borst werd gelegd, en dat gebeurde door Mario en een verpleegster die deed alsof “de baby aanleggen” zowat de moeilijkste zaak ter wereld was. Ik was toen nog half verdoofd van de bloedingen en de operatie die ik had ondergaan na de bevalling. Het was een ontzettend vreemd gevoel, die baby aan mijn borst, maar het wende wel snel. Je hoort mij niet zeggen dat borstvoeding geven gemakkelijker is dan flesjes geven, of dat vrouwen die geen borstvoeding gaven niet het beste deden voor henzelf of hun kind. Ik heb ook vele vriendinnen, uitstekende mama’s trouwens, zien sukkelen om hun kind zelf te voeden, en het snel zien opgeven. Zij hebben ook prachtige, gezonde kinderen, maar ik vind toch dat ze minder geluk hebben gehad dan ik. Het maakt wel duidelijk dat ze te weinig hulp en voorlichting kregen. Maar het stuit me vooral tegen de borst dat borstvoeding als iets “abnormaals” wordt beschouwd, en heel vaak geen optie is omdat vrouwen in onze maatschappij niet in het moederschap worden gesteund. 12 weken moederschapverlof is belachelijk. Moeten kiezen voor het behoud van je job, een carrière of gewoon om in staat te zijn de rekeningen te betalen en te zorgen voor je kind is hartverscheurend! Het is goed dat er opvang is, maar de reguliere opvang is ontoereikend in mijn geval, ook de zoektocht naar de ” juiste opvang” was altijd een helse zoektocht waarvoor je veel organisatietalent moet hebben. Een talent dat ik niet heb. Ik was werkloos bij de geboorte van Esne (al had ik tot de week voor mijn bevalling hard gewerkt en was ik bij mijn moeder blijven inwonen) en ben na de bevalling 6 maanden werkloos gebleven, ook al was Mario toen pas in het land en had die ook geen job of uitkering. De armoede nam ik er gewoon bij, de babyspullen kocht ik tweedehands of heb ik gekregen. Na 6 maanden ging ik werken omdat de RVA me achter de veren zat, en dus gaf Mario flesjes met afgekolfde moedermelk aan onze dochter. Hij was toch nog thuis omdat hij Nederlands wilde leren. Bij de tweede dochter werd ik opnieuw werkloos een maand voor de bevalling (ik had toen net 7 maanden gewerkt), omdat ik met een contract van bepaalde duur werkte en het project was gedaan. Een nieuwe job vinden was echt geen optie net voor de bevalling. Maar we konden het net redden met mijn werkloosheidsuitkering en het loon van Mario (die voor een fulltime job ongeveer 800 euro verdiende met het IBOsysteem!), omdat we bij ons mama gingen wonen en maar 500 euro huur moesten betalen. Ik gaf borstvoeding, en dat spaarde toch de aankoop van flesvoeding uit. 4 maanden na de bevalling moest ik me gaan verantwoorden bij de RVA en aantonen welke moeite ik deed om een job te vinden. Ik stond daar met lege handen, maar met een man die aan een hongerloon werkte, een baby van 4 maanden en een dochter van anderhalf jaar. En ik wist echt niet hoe ik dat dan moest combineren, ook al ben ik niet vies van werken. Omdat ze mij wilden dwingen elke job te aanvaarden waarvoor ik aanmerking kwam (zowat alle jobs, gezien mijn hoog opleidingsniveau en zeer boeiend CV) heb ik toen beslist zelfstandige te worden. Ik zag dat als mijn enige redding, omdat ik dan misschien van thuis uit kon werken en een beetje balans zou vinden tussen geld verdienen en voor mijn gezin te zorgen. Schrijven, dat ging ik doen, want ik kon echt niets anders bedenken. Ook al ben ik geen schrijfster, ik zou het wel worden! 5 jaar lang heb ik geschreven, vooral in de nachtelijke uren, wanneer de dochters sliepen. En ik had fantastische werkgevers die een oogje dichtknepen wanneer ik een deadline miste. Omdat ik geen goede (of alvast snelle) schrijfster ben, kon ik maar de helft van de uren die ik effectief werkte factureren. Ik verdiende per uur meestal minder dan een gemiddelde poetsvrouw. En hoop hiermee dan ook meteen een einde maken aan het sprookjesbeeld van en de maatschappelijke haat tegen ‘zelfstandigen’. Ik functioneerde nog, op een gemiddelde van 4 uur slaap per nacht. Toen de derde dochter er aan kwam heb ik 4 maanden niet kunnen werken, omdat de laatste maanden van de zwangerschap lichamelijk een hel waren, ik ondertussen nog voor 2 kleine kindjes moest zorgen en het minstens tot 3 maanden na de bevalling duurde voor ik me weer een beetje ‘mens’ voelde. In die tijd kreeg ik – als zelfstandige – geen uitkering, maar moest ik wel sociale zekerheid (zo’n 700 euro per kwartaal) betalen. Het was Mario die keihard werkte, voor ondertussen een iets beter loon, om ons hoofd boven water te houden. Meer dan dat hebben we trouwens nooit kunnen doen. We hebben geen eigen huis, maar we komen niets te kort. Nu Esne 6,5 jaar is, Ilah 5 en Lieke bijna 3, werk ik terug voor televisie, de job die ik het liefste doe, maar daarvoor rijd ik minstens 4 keer per week naar Brussel. Er zijn dagen dat ik tot 5 uur in de auto doorbreng, en de kinderen niet zie. Maar ik voel me daar niet schuldig over, want ik heb altijd al het mogelijke gedaan om zoveel mogelijk bij mijn kinderen te zijn. Alleen was ik moe. Doodmoe. En ondanks mijn gebrek aan organisatietalent, slaag ik tegenwoordig ook in om alles draaiende te houden. Ik heb, na heel veel moeite, een nanny gevonden die een flinke hap uit ons budget kost maar heel veel mogelijk maakt en na 2 dagen al deel uitmaakte van onze familie. Ik heb namelijk nooit de luxe gekend van grootouders te hebben die op de kindjes kunnen letten (omdat ze te ver wonen of zelf een drukke agenda hebben). Mario is 4/5de gaan werken, en blijft dus ook één dag thuis, net zoals ik. Ook zijn werkgever vindt dat allesbehalve positief. Hij vindt het ook best lastig om 4 dagen voor 3 kleine meisjes te zorgen en mijn rol dan over te nemen, maar hij doet het zonder morren. En ik ben dolgelukkig omdat ik vind dat ik alles heb dat ik wil. Gisteren was er in de media veel te doen rond de moeilijke combinatie gezin-werk. En ik zie dagelijks vrouwen zoals ik, gezinnen zoals het onze die keihard werken… Ik hoorde mensen zeggen dat we (vrouwen) moeten stoppen met zagen, en dat we moeten gelukkig zijn met wat we hebben. Want er zijn veel mensen die het met minder moeten doen, en die de keuze niet hebben. Maar wij zagen niet, we zeggen het gewoon zoals het is. En we danken God elke avond op onze blote knieën dat onze kinderen gezond en wel zijn, ook al zijn we niet katholiek. Maar ik word boos als ik mensen hoor zeggen dat we moeten beseffen dat het allemaal een keuze is, en dat je gewoonweg niet alles kan hebben. Wij weten dat we niet alles kunnen, en dat we niet alles kunnen hebben. We WILLEN zelfs niet alles kunnen, en zelfs niet alles hebben. Maar toch wil ik nog even zeggen: niet alles is een keuze. Ik heb er nooit voor gekozen om te zijn wie ik ben. Om belangrijk te vinden wat ik belangrijk vind. Ik ben bij een man die Portugees is en niet rijk, simpelweg uit liefde en omdat hij voor mij een ‘goede’ man is. Misschien had ik wel de keuze om een rijke vent aan de haak te slaan of hebben gearrangeerde huwelijken wat dat betreft hun (economisch) nut. Mijn ouders heb ik ook niet gekozen, en ik kan er dus weinig aan doen dat die niet stinkend rijk zijn en een prachtig huis of zelfs nog maar een bouwgrond voor mij kunnen sponsoren. Het was ook niet mijn keuze dat ze zijn gescheiden, ook al vind ik het beter zo. Ik heb er zelfs nooit voor gekozen om 3 kinderen te hebben, het overkwam me. Al heb ik wel voorlichting gekregen en weet ik wel waar die vandaan komen. In mijn geval zijn minstens 2 van mijn kinderen geen bewuste keuze geweest, en daarmee verschil ik dan ook niet zo erg van mensen die graag kinderen willen maar ze om een of andere reden niet hebben! Maar ik ben dol op mijn dochters, versta me niet verkeerd. Ik heb er nooit voor gekozen om Limburgse te zijn en hier mijn familie te hebben wonen, familie die ik graag zie en die ik graag in de buurt heb, niet alleen omwille van mezelf, maar ook omwille van mijn dochters. Mijn familie (de enige familie de we hebben, want die van Mario woont in Portugal) is een belangrijk reden om hier in Limburg te blijven wonen, net zoals het feit dat de huur van het huis waarin we wonen nog enigszins betaalbaar is. Ik zou best wel in Brussel willen wonen, want dan hoef ik niet te pendelen en spaar ik 4u per dag uit, 4 uur die ik bij mijn kinderen kan zijn… maar een gezinswoning voor 5 valt daar volgens mij niet binnen ons budget. Dus we doen het maar zo, vanuit Limburg. Daar vallen we nog eens op onze knieën uit dankbaarheid voor onze mooie en gelukkig kinderen en, maken we ons boos op wie zegt dat we zagen… En “kiezen” we toch, willens nillens.
Lieve sofie, beste allemaal,
Er zijn van die periodes in je leven dat het allemaal wat moeilijker gaat desondanks je jonge leven tot nog toe heel voortvarend was, stabiel werk , gezonde zoon en liefhebbende man. Je bent een persoon die nadenkt over je relatie met zoon , man, ouders, werk en dat is heel normaal en deze gedachten zullen je de ene keer droevig stemmen ( bv als je weer later thuis bent door overwerk , file…) en je de andere keer in een extase van geluk brengt als je zoon zijn eerste looppasjes zal zetten.ik ben al wat ouder met grotere kinderen en heb die fases in mijn leven ook mee gemaakt.ik heb altijd voltijds gewerkt en dezelfde gevoelens gehad als jij nu. Mijn moeder was mijn grote voorbeeld, zij werkte ook heel hard en had een eigen bedrijfje . Maar ik wist wanneer ik haar nodig had ze er steeds zou zijn en dat is nu net zo belangrijk niet de kwantiteit maar wel kwaliteit van aandacht dat je aan je zoontje geeft. Aangezien mijn mama weinig thuis was heb ik leren mijn plan te trekken, ben ik een heel zelfstandige vrouw geworden, kan ik goed voor mezelf opkomen en heb veel respect voor alle hard werkende vrouwen en mannen . Ik geef dit ook aan mijn zonen door en zij weten dat mama en papa er voor ze zijn als ze het moeilijk hebben : jou zoon gaat er zeker niets aan over houden dat je niet dag in dag uit voor hem kan zorgen integendeel. Ik wil je nog een tip meegeven hoe wij de zaken hebben georganiseerd: we wonen in het centrum van de stad zodat de jongens op eigen krachten ( te voet) makkelijk naar de sportclub, jeugdbeweging, muziekles konden. Dit bespaart je een hoop vervoerellende.
Veel succes sofie
Hey Sophie, ik heb niet alle reacties gelezen, dus het staat er misschien al wel ergens tussen. Ik snap je volledig ! Zelf ben ik leerkracht lagere school en heb die problemen nooit gehad. Ik ga niet zeuren over verbeterwerk en voorbereiden, want dat moet idd gebeuren, maar dat kan wel thuis, als ze sliepen enzo! Dus het bleef wel hard werken, maar ik had tenminste dat getob over opvang niet! En ik was bij hen. Ik kon van mijn kinderen genieten. Maar ik besefte zeker en vast de problemen die gewoon werkende mensen ervaren. En ze moeten niet onnozel doen, met één loon rondkomen, dat lukt niet, tenzij het gaat over die enkelen met een dikke pree. Awel en zelfs ik had toen ook vaak angstdromen wat ik zou moeten doen als ze ziek werden ofzo.
Nu zijn ze groot, oef…..
Ik ken zelf mensen die zich hebben laten ontslaan, om te kunnen gaan doppen en thuis te zijn voor hun kinderen…..ja daar vraagt de staat een beetje om, toch ?
Ik ken niet genoeg van economie om te weten hoe we dit kunnen oplossen, maar in dat boek : nieuws uit transitië, van madame zaza, spreken ze toch ook over een kortere werkweek
Ik gun het alle werkende mensen, echt waar !
Sofie
Ik vind vrouwengeklets over het leven iets wat je onder vrouwen moet doen, maar niet moet publiceren, want volkomen oninteressant en irrelevant. Het is niet omdat je cafépraat op internet zet, dat het ineens serieuze praat wordt.
Je blog met noodkreet aan Monica is een vorm van absolute verkleutering, en het feit dat die volop media aandacht krijgt is alleen maar de bevestiging van een algehele versimpeling in onze samenleving.
Dat geweeklaag, mensen toch. Iedereen heeft het al eens lastig. Wat me het meest ergert is dat jouw generatie meer dan ooit tevoren mogelijkheden heeft, maar niks anders doet dan naar “de overheid” te wijzen om alle problemen op te lossen, en er blijkbaar niet over denkt initiatieven te nemen om zelf iets aan die problemen te doen.
Ik lees in een van je blogs dat je een kind hebt uit een eerste huwelijk, en daarna een tweede uit een tweede relatie. Ik lees ook dat de coup de foudre met man 2 zodanig was dat je na een maand bent gaan samenwonen. Dat is waarschijnlijk de verklaring waarom eea moeilijk combineerbaar is , vermoed ik, maar je bent toch zelf verantwoordelijk voor wat je doet en laat ? Leve de vrijheid, maar kom dan achteraf niet bij de overheid aankloppen om de gevolgen van je eigen beslissingen mee te dragen. Iedereen heeft recht op kinderen, maar dat recht is niet absoluut. Beschaafde mensen vragen zich eerst af of ze voor die kinderen kunnen zorgen, en wel op een haalbare manier, en bellen niet de minister of die dan even post factum het probleem wil komen oplossen omdat jij de zaken niet goed hebt ingeschat.
Je kan ook iets DOEN : verhuizen bv, of een andere job zoeken, of met je baas overleggen dat je deeltijds van thuis werkt, weet ik veel, maar DOE iets.
Ik erger me dood aan jongelui die het steeds maar weer hebben over hoe moeilijk ze het hebben, en hoe de vorige generaties alles hebben opgesoupeerd. Je weet niet wat je vertelt. Mijn grootvader kwam zijn dorp niet uit ; heel de wereld ligt aan jullie voeten.
Nooit was de geneeskunde en technologie zo ontwikkeld. Jongeren kunnen geen huis kopen, zogezegd, alsof twintigers in 1975 (ik dus) dat toen ook konden met hun eerste loontje. Ze vergeten dat de hypothecaire rentevoet toen 11% was, en nu 3. Je eerste job vinden is voor niemand evident, toen niet, nu niet en morgen niet
Afijn, wij hebben het zelf opgelost : de job, de koters, het huis en alle dagelijkse besognes zonder te tweeten en te bloggen, laat staan dat we daarmee ministers lastigvielen en de nationale media haalden. Doe dat nu ook eens, en ga eens zagen op café.
Ik vind het hele plaatje, inclusief de media-hype errond niet alleen een vorm van intellectuele verkleutering, maar de pijnlijke illustratie dat de jonge “homo sociaaldemocraticus” blijkbaar zelf nergens nog verantwoordelijk voor is, en alles door de overheid wenst geregeld te zien.
Ik ben van nature een optimist, maar als twee jonge goedopgeleide en kerngezonde mensen, die in onze moderne samenleving méér mogelijkheden hebben dan welke generatie daarvoor ooit heeft gehad, vandaag de dag badend in het zweet wakker worden omdat ze godbetert twee kindjes hebben, dan ziet het er voor onze samenleving niet goed uit. Leve het zelfoplossend vermogen, en doe wat aan je historisch inzicht als je jezelf journalist noemt.
Hans
Je hoeft haar blog toch niet te lezen! Laat iemand in dit geval Sofie in haar waarde. Sorry Hans maar dit commentaar is onnodig kwetsend in mijn ogen. Nicole
Als je blogt moet je alle reacties kunnen verdragen. Houdt anders je gedachten voor jezelf.
Kon het niet beter verwoorden Hans!
Amen!! Als je denkt dat je kinderen EN een job niet zal kunnen combineren, stel het ene dan uit of af! Denk eens wat harder n’a alvorens aan een gezin te beginnen!
Voor je een oordeel velt over iemand die je niet kent, best eerst leren lezen. Sofie heeft 1 kind van 11 maand. En geen kind uit een vorige relatie. Ze is wel een tijdje plusmoeder geweest.
Beste mijnheer Becu,
Uw reactie, daar heb ik niets tegen in te brengen. Alleen, dat Sofie dit ‘probleem’ aankaart, in een persoonlijk schrijven op haar eigen blog (wat toch zoiets is als een dagboek dat je wil delen met wie het wil lezen) niets te maken heeft met intellectuele ‘verkleutering’, niets met vrouwengeklets, en al helemaal niets met het verkeerd inschatten van situaties. Maar wij vrouwen (van dezelfde generatie) zullen niet moeilijk doen en je alvast een dikke pluim geven omdat jij – zoals de meeste van je generatiegenoten en in een tijd waar het allemaal nog veel moeilijker was – het allemaal helemaal zélf hebt ‘opgelost’, zonder enige hulp, en zelfs zonder je miserie te delen op blogs en via tweets. Ook al hebben nooit gezegd dat jullie het makkelijker hadden, en dat jullie het niet goed hebben gedaan. Ook al gaat het hier niet over jullie ‘prestaties’, we applaudisseren met zijn allen voor alles wat jullie hebben verwezenlijkt – zonder enige hulp van de overheid. Echt, wij kijken we met grote bewondering naar de generaties van onze ouders, en slaan alvast “mea culpa” omdat wij het wél razend moeilijk vinden om alles goed te doen, omdat we onze meningen, angsten, bezorgdheden en kleine probleempjes graag willen delen. En ook omdat we “de overheid”, die door jullie en ons betaald wordt en wiens job is: het volk vertegenwoordigen ( hebben wij die mensen dan niet op die plaats ‘gestemd’? ) en beleid te voeren, vragen durven stellen en deelgenoot maken van wat er bij ons leeft. Ja, sorry daarvoor. Sorry dat we daarmee alle verantwoordelijkheid afwijzen of dat we niet creatief genoeg zijn om al onze futiele probleempjes zélf op te lossen. En dat we geen anarchisten zijn of op zijn minst weinig fan van een zelfregulerend systeem. We zouden onze plaats moeten kennen. Alleen, vergeef het ons, wij weten niet goed meer waar die is, onze plaats. Niet aan de haard (want dan zijn onze mannen boos omdat we niets doen, kunnen we onze kinderen geen eten geven, zijn we een ‘slecht’ rolmodel, bouwen we geen pensioen op, en dragen we niet mee in de kosten van onze samenleving ), niet op de werkvloer (want dan kunnen we niet voor onze kinderen en onze man zorgen en gaan we gebukt onder schuldgevoelens). Dus laveren we tussen die twee en verzuipen we soms, niet alleen in de luxe, maar ook in de onbeperkte mogelijkheden die we te danken hebben aan jullie generatie. Ja, daar ging het dan ook over. En daarbij excuseren we ons nogmaals. Want ja, we wéten natuurlijk dat we verwende nesten zijn, ook al kunnen we eigen geen huis kopen. Wij vinden zelf ook dat we dankbaar moeten zijn omdat we alles hebben. Echt alles! Daarom zullen we dit gesprek volgende keer op café houden (als we daar nog de tijd voor vinden met ons gezin en die job van ons, en als we genoeg centjes overhouden om je te trakteren op een pintje), al vind ik het wel vreemd dat de mensen die hier zeggen dat Sofie’s verhaal ‘onzin’ is en dat een blog het verkeerde medium is, meer, dat dit verhaal zelfs geen ‘medium’ verdient – op diezelfde blog hun eigen reactie posten. Voor hun eigen mening, verhaal of reactie gelden precies andere normen. Eigen verhaal eerst! Nu, wij vinden dat niet erg, hoor. Wij vinden het normaal dat mensen hun mening geven, we lezen die zelfs, en denken er het onze van. Wat dat historisch inzicht betreft, daar ben ik het niet mee eens. Ten eerste is Sofie geen ‘journalist’ in de strikte zin van het woord, en ten tweede heb ik in Sofie’s verhaal nergens verwijzingen naar de geschiedenis gelezen. Het spijt ons dan ook dat u zich beledigt voelt. U, en al uw generatiegenoten, die alles voor ons mogelijk hebben gemaakt! Zonder enige hulp en – als ik u mag geloven – onder een beleid waar uw generatie (en die van mijn ouders) nietsniets mee te maken heeft. Die politiekers van toen, ja, die waren vast van een andere tijd! Tja, u moet ons dat maar vergeven, want hebben op school geleerd dat jullie je ook ‘gegroepeerd’ hebben, in vakbonden enzo, dat in die tijd ons land politiek grondig hervormd werd (tot federale staat), en dat de vrouwen en de jongeren ook dingen in beweging hebben gezet… Niet op hun eentje, maar in grote getale. Eigenlijk waren jullie onze grote voorbeelden. Want wij kennen dat niet meer, zo’n eensgezindheid, zo’n solidariteit. Het spreken met één stem. Het postmodernisme, weet u wel. Tot vandaag was uw generatie ons grote voorbeeld. Maar u doet ons geloven dat we geen dingen in beweging kunnen zetten, dat we moeten zwijgen en knikken, en het zelf maar moeten oplossen. Maar weet u wat, meneer, het zelf oplossen, dat doen we, hoor. Elke dag opnieuw.
Hey,
Nu vraag ik mij, als alleenstaande 40 jarige mama van een tweeling van bijna 4 jaar, af hoe je in een gezin met 2 full-time werkende ouders NIET kunt rondkomen. Ik hoor jullie al allemaal reageren : je moet een ander z’n rekening niet maken.
Bij komt maandelijks zo’n 2000 euro (loon van 4/5de werken, kindergeld, vergoeding tijdskrediet) binnen. Zelfs in de tijd dat de kids nog op de crèche waren slaagde ik er nog in om een comfortabel leven te leiden, een huis af te betalen, verder te verbouwen, af en toe eens een weekendje weg te gaan, én te sparen. En ik durf met trots te zeggen dat ik nog nooit een maand onder nul gegaan ben op m’n rekening. Ik hou het budget goed in het oog, en er zijn maanden dat ik wat op de rem moet staan, maar het principe is : wat ik niet heb, geef ik niet uit. Ik ben mij heel goed bewust welke rekeningen wanneer moeten betaald worden en schik mij daar naar.
Wij hebben het warm in ons huis, eten gezonde voeding, lopen goed en proper gekleed. Eten weggooien doe ik zelden tot nooit, alle restjes worden hier verwerkt of ingevrozen.
Wij gaan niet op ski- of zonvakantie. Er is nog veel werk aan ons huis, dat ik 11 jaar geleden kocht. Mijn kinderen hebben geen spaarrekening, ik investeer het liever in hun opvoeding en wil hen veel ervaringen meegeven, veel kansen geven om de wereld te ontdekken (en dat hoeft daarvoor niet een reis naar de andere kant van de wereld te zijn).
Ik koop heel veel tweedehandsspullen (op beurzen en sites) : kledij voor de kinderen(voor mezelf omwille van geen ideale maten lukt dat niet), boeken, speelgoed, dvd’s. Nieuwe kledij voor de kinderen in de solden. Aan de volle pot koop ik geen 10 stuks per jaar.
Ik probeer mij een beetje af te zetten tegen onze materialistische maatschappij, maar ik merk zelf dat dit verdomde moeilijk is. Ik ken kinderen van 4 die al een eigen i-pad hebben. Ik besef maar al te goed dat we er allemaal een beetje in meegesleurd worden, in die media-tisering, maar ik stel het graag nog allemaal een beetje in vraag, en probeer daar een beetje bewust mee om te gaan. Misschien naïef, maar toch…
En moest ik nu weer full-time gaan werken gaat er uiteindelijk netto misschien 200 euro meer binnenkomen (na wegvallen RVA-vergoeding, meer opvang kinderen op school) maar ik ben er van overtuigd dat die mij niet gelukkiger gaan maken. Verre van. Als mijn tijdskrediet uitgeput is moet ik misschien weer full-time aan het werk of niet…. Voor mijn pensioen zou het inderdaad beter zijn dat ik weer full-time ga werken maar die woensdag thuis is mij zoveel waard, en niet alleen voor die quality-time met de kinderen maar gewoon ook voor mezelf. Want kinderen hebben echt niets aan een overstresste ouder hoor. En die stress, jongens toch, dat doen we toch vooral onszelf aan hoor. Want iedereen wil zo graag in dat perfecte plaatje passen (ideale werknemer, boeiend sociaal leven, veel sporten, een huis uit de boekjes die altijd spic en span is, enz…)
Dus beste Sofie, leg de illusie van de perfectie aan de kant en ga gewoon minder werken. Geloof me, het is een zegen.
de tijdskrediet/allerhande aangepaste deeltijds-werk-regelingen bestaan – maak er dan toch gebruik van!
Tot je er inderdaad bij je werkgever om vraagt…
En zelfs al je het toch bekomt, wordt jij altijd geviseerd als ‘het probleem’ – want ja, iemand die 1 vaste dag/week afwezig is, dat is “moeilijk voor de planning” (???)
Of ze schuiven 100% (liefst nog 120%) taken in je 80% werktijd – allemaal simpel toch?
Bedankt Sofie voor jouw moedige stellingname, namelijk dat je er wil zijn voor jouw kind! Dit zou nochtans de allernormaalste, de natuurlijkste zaak van de wereld moeten zijn. Bedankt dat je ervoor gezorgd hebt dat mensen zoals ik, die het zorgen voor kinderen ontzettend belangrijk vinden, zo een stem hebben gekregen! Ik was zelf ook boos toen ik Monica De Coninck hoorde zeggen dat vrouwen beter niet deeltijds gaan werken!!! En ja, ik weet dat ik in mijn eigen vel snijd door deeltijds te gaan werken, ik verdien nu minder, moet hard mijn best doen om toch mee te zijn op het werk waar ik maar de helft van de tijd aanwezig ben (stress), ik mis alle promotiekansen, ik kan ook niet weg (het gevoel van vastgekluisterd te zijn) omdat het moeilijk is te solliciteren voor een job met deeltijdse uren die aansluiten op de school (die job heb ik nu wel, yes!), en later ga ik nog eens een pensioen hebben dat veel lager is dan van veel mensen die minder dan mij zullen gewerkt hebben. Moeders nemen immers veel onbezoldigde taken voor hun rekening die belangrijk zijn voor de samenleving! En ik ben daar trots op maar vind wel dat de maatschappij verkeerd in elkaar zit… met politici zoals Monica De Coninck zal het NIET in orde komen.
Het hoopgevende: mijn zoontje is op alles ver vooruit!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! veel verder dan kinderen waarvan de ouders alleen maar oog hebben voor hun eigen carrière, geldgewin of pleziertjes. Ik deel ook jouw bezorgdheden: ga ik als bejaarde de eindjes aan elkaar kunnen knopen. En stel dat ik ziek word, dan krijg ik slechts een uitkering op een halftijds loon… (Zie wat een waaghals ik ben door voor mijn kind te willen zorgen!!!!) Ik wens jou het allerbeste toe en dat je ook keuzes mag/kan maken waar je kan blijven achter staan x Anneke
Beste Sofie,
Ik doe je een voorstel. We zullen wisselen. Jij wordt alleenstaande moeder. Je hebt nog 1 zoon thuis die op kot zit met de bijkomende kosten. Je hebt 2 chronische ziektes met de bijhorende ziektekosten. Je leeft van een invaliditeitsinkomen. Je moet ook je hypotheek betalen maar je hebt geen partner om dat te delen. Al de andere kosten moet je ook alleen dragen… Ik stop maar, ik kan nog uren doorgaan. De eerste vereiste in je leven (en het is een cliché) is gezond zijn. Je bent dat (denk ik toch). Wees eens positief met wat je kunt. En start met een budgetboek! Dan zie je tot en met de laatste euro waar je geld naartoe gaat, je zult verschieten waar je nog op kunt besparen.
@Tine :Er zijn tweeverdieners (mensen die elke dag weer op moeten staan om hard te werken) die geen hypothecaire lening kunnen vast krijgen of afbetalen. Jij zou héél blij mogen zijn dat je met een invaliditeitsinkomen (betaald door die harde werkers) surtout een huis kan afbetalen en zelfs alleen. Leg dit eens op de weegschaal!
Tav Iedereen:
Ik heb uw gegevens na een uitgebreide online zoeken. Ik ben de heer Harry
Poort van de Harry Poort Lening Firm heeft een kans opengesteld voor een ieder in
behoefte van een financiële hulp voor Schuld consolidatie, persoonlijke lening,
zakelijke lening etc, geef ik uit lening aan ernstige minded individuen. Mijn tarieven
zijn erg goedkoop en betaalbaar. We beheren ook onder de korte en lange termijn
leningen
op 3%. Ik ben God vrezen en ik heb respect voor mijn medemensen. bereiken
mij vandaag voor die lening die je altijd nodig hebben gehad en krijgen de lening nu.
Houd er rekening mee dat dit aanbod wordt geopend om elke ernstige minded
individuen, bedrijven en bedrijven die wenst te verkrijgen van een lening om hun lossen
financiële problemen, zoals de oprichting van nieuwe bedrijven, het herstel van oude
degenen of betalen schuld etc. Vanuit deze firma we opereren op een 24 uur dienst en
geven we onze klanten de beste service, want dat is alles wat we weten hoe
best doen.
Wij bieden de volgende leningen categorie;
* Persoonlijke Lening
* Business Loan
* Schuld consolidatie lening, etc
Minimum van $ 3.000,00 en een maximum van $ 90,000,000.00
Vul hieronder als u geïnteresseerd bent in ons aanbod zijn;
(1) Volledige Namen:
(2) Contact / Postadres:
(3) Staat / Land:
(4) Bedrag nodig als lening
(5) Lening duur:
(6) Beroep:
(7) Cell-Telefoonnummer:
(8) Maandelijks Inkomen:
(9) Leeftijd:
(10) Sex
Contact op met onze lening officier de heer Harry Poort onderzoeken;
E-mail: harrygateloanfirm@gmail.com
Garantie Lening Aanbieding Nu solliciteren LLL
Harry Poort
Thanks,
De heer Harry Poort
CEO
Ik ben 62, 3 prachtige kinderen en “op rust” na een voltijds loopbaan (kaderfunctie).
Mijn loon verdween, zeer vele jaren, bijna integraal naar kinderopvang en hulp in het huishouden.
Dat is een keuze die ik gemaakt heb.
Dag Sofie,
Ik wou je even vragen om je “optimisme” inzake de pensioenen te bewaren. Reeds vier maanden werken de beste pensioenexperten van ons land in de Commissie “Pensioenhervorming 2020-2040” heel hard aan een degelijk antwoord op het pensioenvraagstuk en in het bijzonder op de gerechtvaardigde vraag van jonge mensen naar meer zekerheid wat hun pensioenrechten betreft. Het rapport zal in de lente van 2014 worden gepresenteerd.
Met vriendelijke groet,
Koen
mensen lief
ik ben een alleenstaande moeder en werk fulltime.
ik doe elke maand men best maar het lukt me niet.
vooral door de slechte huurwoningen, amper isolatie, versteken ze de ramen dan vergeten ze de isolatie in de rolluikbakken, bruin koud water, waardoor ik nie anders kan dan warm water te gebruiken waardoor ik meer verbruik heb v aardgas, elektriciteit dat niet geaard is, alles wat ik vastneem zoals pc, wafelijzer ed voel je het gewoon.
hoge facturen en een huur dat te hoog is dat is iets wat de regering moet aan veranderen, moest ik 300 euro per maand minder betalen aan facturen zou het veel leefbaarder zijn en kan ik ook eindelijk eens warm eten!!!
en ik ben heel zeker niet de enige.
dan kunde ook zagen over mijnen auto dak heb, die heb ik nodig om te gaan werken, het openbaar vervoer gaat niet naar de onthaalmoeder en brengt me niet naar men werk…
en ja wij Belgen zijn te laf en te soft om op straat te komen en onzen bek open te doen!!
hallo,
ik ben een alleenstaande mama met een zoon en graag zou ik full-time werken mijn zoon is ondertussen 12 jaar en begint aardig zen plan te trekken maar ik kan je vertellen dat ik men job een aantal jaar geleden heb moeten op zeggen daar ik in de verlof periode geen opvang kon vinden voor men zoon ik moest namelijk beginnen om 7.30 s’morgens en in vertrok om 6.30h om op tijd op men werk te zijn het vinden van een opvang is dan onbegonnen werk want die gaan pas open om 08.00h en bij de onthaalmoeder kon hij ook niet terecht daar kindjes onder de 6 jaar voorrang hebben ik heb maanden gezocht naar een oplossing maar die was er niet dus heb ik gedaan wat elke mama volgens mij zou moeten doen men job die graag deed opgezegt nu ondertussen ben ik werkloos en komen we met moeite rond men lichaam geeft het op en wil niet meer mee ik wel nog wel maar het lukt niet meer ik hoop toch nog een baan te vinden waar ik nog wel mee kan ook dit is het gevolg van zware arbeid geen diplomas dan moet je maar aannemen wat je krijg ik ben de politiek hier in da belgen land meer dan beu.
Tot mijn spijt moet ik zeggen of liever schrijven dat velen die reageren op de brief de toon ervan niet snappen.Het is een terechte schreeuw van jonge mensen in een wereld die hoe langer hoe meer onleefbaar aan het worden is.Hoe goed of hoe slecht we allemaal omgaan met onze eigen problemen is hier niet aan de orde.Het antwoord van de betrokken minister is daarentegen zonder inhoud en op het randje zeer laf te noemen.Ze legt de verantwoordelijkheid en eventuele oplossing in de schoot van de vragensteller en vervalt voornamelijk in de “ik heb dat niet gezegd” vorm zoals het onze vooringenomen politici past.Waar het om gaat is dat steeds meer van onze jonge mensen niet meer weten van welk hout pijlen te maken.De druk op hun schouders wordt steeds groter terwijl ze elke dag met schuldgevoelens overladen worden om toch maar aan het systeem te beantwoorden.Ik heb Abraham al ontmoet maar zie dezelfde symptomen de kop opsteken bij mijn kinderen.Jonge mensen met diploma’s om u tegen te zeggen maar die als kanonnenvoer opdraven om een meester te dienen die ze eigenlijk liever niet ziet verschijnen.Deze meesters hebben jarenlang hun kop in het zand gestoken en verschuiven de door hen gecreëerde problemen door naar een generatie die ze laten opdraaien voor hun geknoei.Hoog tijd dat vaders en moeders de barricaden betreden, hun verantwoordelijkheid nemen en deze knoeiers een halt toe roepen.
dat er eens gekeken wordt naar praktijken van mensen die twee uitkeringen krijgen, ze zeuren in adressen om beiden het hoogste leefloon te krijgen en geen enkele bijdrage aan de maatschappij willen leveren…dat zou al een aardig potje voor pensioenen knn opleveren
de politiek staat ver van het gewone leven…de regels en wetten die ze uitvaardigen zijn ernaar.
het zijn er van wereldvreemde mensen die duidelijk niet weten wat werken inhoud…niet weten wat er tussen de bevolking heerst,
het feit dat ze mensen zullen laten werken , is er een voorbeeld van, niemand houd dit vol behalve zij zelf….omdat het dan ook niets met werken te maken heeft,
de problemen in de brief zijn er zoals er zoveel mensen hebben, tijdsnood voor jezelf is er één van, alles word duurder dus je moet met twee werken om te kunnen overleven, en dan noch lukt het nipt, omdat de lonen zo laag liggen en bovendien nog afgeroomd ook!!
ook daar kunnen ze niet van meepraten, als je 17.000 euro hier en daar ook nog eens een grote som want ze hebben allemaal de nodige jobs….en zo ga je verder….neen het leven is niet leuk..punt
Mijn 3 kinderen verlaten dit jaar alle 3 het nest. Zij hebben van kleins af geleerd om met weinig materiële middelen tevreden te zijn. Toen wij trouwden was mijn man arbeider. Ik vond geen werk en toen ons eerste kind geboren werd, ben ik (voorlopig) definitief thuis gebleven. Wij hadden een eenvoudig leven, maar alles om gelukkig en ontspannen te zijn: we woonden in een leuke sociale woonwijk, onze kinderen speelden buiten op het pleintje, ze droegen veel 2de handskleding (niemand die dit merkte, ook zij zelf niet), wij gingen niet op reis en misten dat ook niet. Het enige wat soms opviel was dat vriendjes meer en duurdere cadeau’s en speelgoed kregen. Wij hadden een 2de handse auto, maar ik deed alles met de kinderen met de fiets en te voet. Pas toen de jongste 8 was, ben ik 4/5 gaan werken en mijn man kreeg promotie en een bedrijfswagen. We konden nu op reis gaan, naar de film, uit eten, gaan shoppen, enz. We kochten een eigen huis. Het gevolg was dat het drukker werd. Er moest meer afgesproken en georganiseerd worden. Het was een hele aanpassing. Maar uiteindelijk vonden we een nieuw evenwicht. Achteraf gezien ben ik nog altijd blij dat het zo gegaan is, nl. dat ik rustig thuis was toen de kinderen klein waren en dat ik uit werken ging als ze al redelijk zelfstandig waren. Zelf zijn ze daar ook blij om. Eén van de gevolgen is, dat soberheid en zuinigheid mijn en hun 2de natuur is en dat we begripvol zijn t.o. medemensen die met minder moeten rondkomen. Het enige minpunt is nu, dat ik bij een scheiding amper zal rondkomen en dat ik later een mini-pensioentje zal hebben. Maar daar lig ik niet wakker van. Er zijn mogelijkheden: misschien met één of meer vriendinnen samenwonen. Eén van de kinderen stelde zelfs voor om bij hem te komen wonen!
Wat ik eigenlijk wou zeggen:
De kunst zit erin je ‘eisen’ bij te stellen volgens je (financiële) mogelijkheden.
Durf je eigen leven te leiden, en wees niet bang om misschien niet om aan ‘de verwachtingen van de maatschappij’ te voldoen en zoek creatieve oplossingen. Die verkleinen dikwijls ook nog je ecologische voetafdruk!
Wat ik ook wil zeggen: laat je nooit schuldgevoelens aanpraten, sta achter je beslissingen!
En laat je vooral niet de les spellen door mensen zoals Grete Remen die waarschijnlijk zóveel geld kan uitgeven aan huispersoneel, dat zij haar leven volledig kan (én mag!) wijden aan haar werk.
Als wij Belgen niet voltijds gaan werken allemaal hoe kunnen ze dan al die vluchtelingen eten , drinken en kleren geven plus nog eens elk een maandloon.
Voor je dergelijke zaken aanhaalt dien je wel te weten waarover je spreekt. Wees maar gerust, ze krijgen geen nieuwe kleren, gewoon kleren die de modale Belg normaal zou weg gooien, ook geen maandloon….. Prijs je gelukkig met wat je hebt en wees blij dat je niet in hun situatie zit.
Ook veel Belgen worden op dezelfde manier geholpen.
Voor je aan heel dit gebeuren begon, had je de keuze!
Wie zegt dat je op je 25 jaar al kinderen moet nemen, een goede job moet hebben, een deftig huis, een goed loon, een perfecte relatie? Willen we allemaal niet TE snel ons ideale leven hebben?
Ik ben dit hier allemaal beginnen te lezen, maar uiteindelijk opgegeven, want in de jaren ’80 moesten we ook met 2 gaan werken als je een gezin had en een klein huisje
Een gezin met 3 kinderen, kinderopvang NIET fiscaal aftrekbaar, GEEN mogelijkheid tot loopbaanvermindering met premies, enz…
Dan, als je kinderen in de puberteit komen loopt het mis, je komt er alleen voor te staan, spaarcentjes verdwenen, kindern middelbare school, dan hogeschool en universiteit, maar je moet verder. Fulltime job dan maar combineren met bijstuderen om hogerop te kunnen geraken, studeren en examens afleggen samen met de examens van je kinderen …. Het bestaat hoor, het kan lukken, tenminste als je dat wil…… Jaren helemaal geen reizen maar tijdens de vakantieperiodes wel genieten van het samenzijn met je kinderen, geen restaurantbezoekjes, inkopen zoals kleren vooral tijdens de solden en dan nog in gewone zaken, geen merkkleding, enz……
Nu ben ik een trotse mama, met 3 grote kinderen die zelf ook al mama en papa zijn en niets te kort zijn gekomen.
Nu hoor ik jullie toch klagen over vrouwen die full time werken. Ik klaag niet, maar als ik het zo lees heb ik alle recht hiertoe. Onze zoon is 19 jaar geleden geboren en binnen een half jaar werd mijn man invalide. Ik ben gebombardeerd tot kostwinner. Nadat mijn man is overleden (3 jaar geleden) ben ik alles in 1 geworden. Moeder, kostwinner, vader, huisvrouw, tuinman, alles moeten we doen en moeten we kunnen. En dan heb ik het nog even niet over mijn eigen strubbels met het leven. Ik ben maar een simpele bediende, dus een bescheiden inkomen. En nee heb nog steeds geen hopen geld op de bank staan, dus zorgen over rentedaling hoef ik me gelukkig niet te maken. Dan beginnen ze over full time werken (ik werk meer dan 40 uur en reis minimaal 13 uur in de week zonder file) en over langer werken, maar ze spreken wel allemaal over 2 full timers, dan komt er toch ook 2 x zoveel binnen nietwaar? Maar hier draait het enkel om het geld dat de overheid nodig heeft, tegen de tijd dat ik met pensioen zou mogen ben ik opgebrand en krijg ik waarschijnlijk 6 plankjes mee bij mijn afscheid. Dat scheelt weer voor de overheid. En dat alles om de economie draaiende te houden??? Maar vergeten we niet in het hier en nu te leven?????? Ik klaag niet, het is niet anders dan het is. Had andere toekomst voor ogen, maar hierboven denken ze er toch anders over. Ik kan de rekeningen betalen en heb, behalve de hypotheek, geen schulden. Er zijn mensen die het slechter hebben. Ik ben financieel onafhankelijk en daar ben ik best trots op. En nee ik kan geen merkkleding kopen en nee ik kan niet 3 x per jaar op vakantie en nee ik heb geen I pod en niet de laatste trends in mijn huis en tuin. Maar ik leef en weiger me op te stellen als een robot die de grote meute volgt in de drang naar luxe. Mensen die niet full time willen en hoeven te werken moeten dat niet doen, mensen die vinden al die luxe brood nodig te hebben moeten dan ook niet klagen dat ze allebei full time moeten werken voor die luxe. Het is een kwestie van accepteren dat als je iets wilt, dat je ook iets zult moet laten. Het wordt pas heel kwalijk als de overheid mensen gaan dwingen wegens gebrek aan eigen inkomsten. En als we nu eens alle amtenaren part time lieten werken ???? dan hebben we niet zoveel uitgaven!!!!!!!!!!!
Een alleenstaande – full time werkende moeder, die ook nog probeert gelukkig te zijn.
Woow sofie,
Een brief geschreven alsof het mijn leven is (of bijna toch, ik ben niet zelfstandig en heb 2 zoontjes) diezelfde vragen die ook in me opkomen maar die ik niet durf te stellen of aan durf te denken omdat ik er dan alleen maar negatieve commentaar op krijg of triest van word.
Doch zou ook ik er graag meer kunnen zijn voor ons kindjes
maar dat lukt niet mede ook niet financieel
Een brief om over na te denken , en echt zeer fijn dat het ook eens onder woorden gebracht is en gepost.
Dikke proficiat
Leuke verhalen weer zusje!
Het doet me pijn dat we elkaar weinig zien maar zo kan ik je toch nog wekelijks volgen.
Dringend nog eens meeten !
Dikke kus,
T.
Hallo Am heer Robert Milan, Ben legitieme en betrouwbare lening lender.I geven leningen op een duidelijke en begrijpelijke termen en voorwaarden op 3% rente. Vanaf $ 8000 tot $ 7.000.000 USD en Euro Only. ik geef
out Business Leningen, persoonlijke leningen, leningen voor studenten, auto leningen en leningen af te betalen rekeningen. Als u een lening nodig hebt wat je hoeft te doen is voor u om mij rechtstreeks onmiddellijk nu contact op: robertmilan97@yahoo.com
Vul hieronder het aanvraagformulier in en contact met mij op.
Voornaam ……………..
Achternaam ……………..
Beroep ……………..
Sex ………………..
Land ………………
Staat …………….
Maandelijks inkomen ………………
Bedrag dat nodig is ……………
Duur …………………
Telefoonnummer …………………
Thuisadres
God Bless You.
Mijn naam is de heer Mason Clark ik ben een particuliere geldschieter die geven lening aan particulieren. Heb je al afgewezen door zoveel banken ingeschakeld? Heeft u financiering nodig om uw bedrijf te vestigen? Heeft u financiering nodig voor de uitbreiding van je bedrijf? Of heb je een persoonlijke lening? Mijn rente 2% is zeer betaalbaar en onze lening proces is zeer snel ook. Ik ben zeer bereid om al uw financiële problemen te maken. Als je echt klaar om uw financiële problemen opgelost, zoek dan niet verder en een aanvraag voor een lening vandaag. Als u geïnteresseerd bent kunt u contact met ons op via e-mail: masonclarkloanfirm@outlook.com
Met vriendelijke groet.
De heer Mason Clark
Managing Director.
Mason Clark Lening Firm Plc.
Goedendag.
Ik ben de heer Mason Harris Managing Director van de Gannett Loan Investment, een populaire geldschieter heeft de financiële ondersteuning ingeschakeld en geregistreerd om geld te lenen aan mensen als zakelijk of geen krediet of geld nodig om de rekeningen te betalen. Laat ik deze gelegenheid aangrijpen om u te informeren dat aanbod leningen tegen 2% kosten op alle valuta, zoals, €, $, £, van 2000 tot het bedrag van 10,000,000,000,000.00. (Merk op dat de garantie om lening te krijgen van dit bedrijf is 100% gegarandeerd en verzekerd!)
Wij bieden particuliere, commerciële en persoonlijke leningen met een minimale jaarlijkse rentevoet van slechts 2% van 1-40 jaar.
* Geld nodig om af te betalen kredieten en schulden
* Als u een lening om uw eigen bedrijf te financieren?
* U lening voor particuliere bedrijven of leningen voor verschillende doeleinden nodig?
* U zoekt leningen uit te voeren grote projecten
kredietnemer informatie
Aanvrager Naam:
land:
Staat:
adres:
Status:
Geslacht:
Burgerlijke staat:
Leeftijd:
Mobiel nummer:
Lening Bedrag dat nodig is:
Lengte van de lening:
Doel van de lening:
Vul het aanvraagformulier in en stuur het naar dit e-mailadres (gannettloaninvestment@gmail.com). zodat we verder kunnen gaan met uw lening fondsen binnenkort worden overgedragen aan u.
De heer Mason Harris
lening Administrator
Een aantal jaren geleden een huis gekocht met partner. Nu in een scheiding en het huis moeten wij gedwongen verkopen onder de marktwaarde. Restschuld is zo groot dat ik voor de rest van mijn leven moet werken voor een schuld waar ik helemaal niets aan heb. Dus ik denk dat jij nog van geluk mag spreken want ik moet een hypotheek betalen waarvan ik nog niet eens een huis voor krijg!
Bent u behoefte aan een lening van elk soort contact de klantenservice van het bedrijf Gelieve alleen serieuze personen en bedrijven kunt u e-mail:revwilliams740@gmail.com
Hallo, ik ben de heer Leon Derek, de crediteur van particuliere leningen. En ik ben hier om uw dromen waar te maken om een lening te krijgen. Heb je dringend een lening nodig? Heeft u een lening nodig om uw schulden af te betalen? Heeft u een lening nodig voor uitbreiding van uw bedrijf of start u een eigen bedrijf? Wij staan voor u klaar met een lage rente van 2% en u kunt een lening krijgen van € 3.000 tot € 500.000.000 het maximale geleende bedrag en tot 50 jaarlening, bieden wij leningen aan particulieren en organisaties. Neem contact met ons op via ons e-mailadres derekfastloan@gmail.com
Dag iedereen.
HEB JE EEN LENING NODIG ? NU VAN TOEPASSING INDIEN U GEÏNTERESSEERD ZIJN!
Wij bieden de beste lening, bieden wij schuldconsolidatielening tot 5 miljoen * Bedrijfsopzet Lening Tot 10 miljoen * Persoonlijke lening Tot 4.000.000 * Woninglening Tot 5.000.000 * Autolening financiële onderneming Tot 7.000.000 * bedrijfsleningen tot 5.000.000 * Investeringsleningen tot 7.000.000 en meer * ETC
We verstrekken leningen aan particulieren en werken samen in de rente van 3% als u geïnteresseerd bent in het verkrijgen van een lening, stuur ons dan een e-mail.
vriendelijk Neem contact met ons op via e-mail: info.louis.reliableoffer@gmail.com
We verwachten dat uw prompt reageert, wij staan tot uw dienst.
Bedankt en God zegene.