Moe is zelfs niet meer het woord. Ik ben gewoon uitgeput. Het is mijn vierde week op het werk en ik val om van de slaap. En een stuk van de uitputting is – waarschijnlijk – te wijten aan het kolfverhaal.
Borstvoeding is fantastisch, ik ben een ongelooflijke fan. Zolang je bij je kind kan zijn tenminste. Leven als een kolfkoe die een paar keer per dag aan de machine hangt, dat verhaal is (voor mij) heel wat minder positief. Ik ben er vol goede moed aan begonnen, maar ik moet eerlijk toegeven dat het me bijzonder zwaar valt. Ik hang precies veel vaker aan de kolf, dan dat ik mijn zoon kan aanleggen. En dat vreet zwaar aan me.
Een gemiddelde dag begint om 5u40 en het is meestal ongeveer 17u20 als ik met de buggy opnieuw ons huis binnenrijd. In die tijd heb ik al minstens 3 keer aan de kolf gehangen en voor het ventje en ikzelf iets kunnen eten, gebeurt het nog een keer. Ik begin die machine zo langzamerhand te haten, want echt leuk is dat niet. Je kan echt niets anders doen als je dubbel kolft. En met een zoon die gigantisch veel drinkt, is het al kolvend heel moeilijk om dat bij te houden.
Op weekdagen sta ik een halfuur vroeger op om te kolven. Daarna geef ik Basiel ook nog een droomvoeding. Vervolgens kruip ik op het werk twee keer per dag op het gehandicaptentoilet om af te kolven. Als we thuiskomen, nog een keer kolven. En als Basiel in bed ligt, zet ik me nog eens aan de machine. Allemaal om het ventje overdag van genoeg melk te voorzien. U kan zich voorstellen wat er gebeurt als ik om de een of andere reden in het weekend of ‘s avonds ook nog even weg moet? Nog meer (proberen) te kolven. Het is een ware uitputtingslag.
Nie pleuje zeggen ze in Gent, maar ik heb het toch gedaan. Zaterdag is hij vijf maanden geworden en hebben we hem groentepap gegeven. Niet dat het een groot succes was (hij moest er niet van weten), maar het was wel een enorme stap in mijn hoofd. Eentje die volgens mijn plannen een maand te vroeg kwam. Maar hey, motherhood is uw vooropgestelde plannen laten varen, zover was ik al.
Het wordt zelfs nog erger, want ’s avonds heb ik hem ook een flesje bijgegeven. Kunstvoeding dus. De grote vijand. Maar eerlijk waar, ik kan niet meer. Ik vind het nog steeds fantastisch om hem aan de borst te leggen, maar al dat kolven begint me zwaar tegen te staan. Als hij eventueel ’s nachts wakker wordt met honger (wat tegenwoordig soms weer gebeurt), dan ga ik altijd eerst kolven (omdat ik dan veel melk heb). Zo heb ik al op een zaterdagnacht om 4u zitten kolven, thank god voor Vitaya. Of om 6u. Op de dag dat ik wat langer mag slapen. Of op alle mogelijke andere momenten.
Vijf dagen op zeven werken, opstaan voor dag en dauw en ondertussen toch nog proberen om een klein veelvraatje van exclusieve borstvoeding te voorzien. Oh boy. Wat is dat zwaar. Ik dacht dat het volledig aan mij lag, maar na overleg met ervaringsdeskundigen blijkt borstvoeding gewoon heel vermoeiend te zijn. Zij zeggen allemaal dat ik het gigantisch ga voelen als ik ermee stop. (Ik heb er nooit iets van gevoeld toen ik nog thuis was, vandaar de verwarring. Toen was ik veel uitgeruster dan nu)
Voor alle duidelijkheid, ik ga er niet mee stoppen. Ik ga het nog proberen vol te houden tot Kerstmis, maar wel aangevuld met groentepap en flesjes. En als de productie het volhoudt, blijf ik daarna ’s morgens en ’s avonds aanleggen.
Maar. We zullen wel zien.
Ik vecht heel erg tegen het gevoel dat ik nu niet gefaald heb, maar het is moeilijk. Tegelijkertijd vecht ik ook tegen de tranen die opwellen als ik denk aan het eventuele afscheid van borstvoeding. Ik ben al van mezelf een emo-kip, maar als een mens moe is, dan wordt het nog erger zeker?
Enfin. Het is niet de bedoeling dat dit een deprimerende post is. Er zijn ook goede kanten aan het verhaal. Zo ben ik zondag nog eens op de weegschaal gaan staan. Dat was door omstandigheden (lees: een combinatie van angst en platte batterijen) geleden van de week dat ik uit het ziekenhuis kwam. En daar stond zowaar een getal op dat 4 kg minder was dan op het moment dat ik zwanger werd. Vreugdedans! Nog 3kg van een aanvaardbaar gewicht, nog 8kg van een absoluut droomgetal. (genre, zoveel woog ik in mijn studententijd)
Maar dus geheel en al zonder te willen zagen, het vat is af. En ik worstel, maar een goede mama zorgt ook voor zichzelf, toch?
Een goede mama zorgt in de eerste plaats voor zichzelf (maar alle goede mama’s zijn de eerste om die goede raad voor zichzelf in de wind te slaan).
En voor eens en altijd, je hebt niet gefaald. Ik heb trouwens eens ergens gelezen dat de beste ouders, de “goed genoeg-ouders” zijn, diegenen die niet de perfectie nastreven (en wat was ik blij om dat te lezen, want ik had altijd het gevoel dat anderen veeeeeeeeeel betere moeders waren). Want eigenlijk, geef toe, we zouden wel het ideale leven willen, maar de realiteit is niet ideaal. De perfectie is niet van deze wereld. Dus moeten we ons daaraan aanpassen. Bij elke nieuwe stap opnieuw. En opnieuw.
Geniet de komende weken dubbel en dik van de momenten dat je hem wel nog kan aanleggen (en dat kan je nog een hele poos volhouden), zonder je hoofd vol afkolftoestanden te vullen. Geniet vooral van je mannen, dat is het allerbelangrijkste.
laat die tranen gewoon vloeien, het hoort er allemaal bij. Het is ook gewoon emotioneel dat mama zijn. Elke dag opnieuw moet je grenzen verleggen, dingen doen of laten die je daarvoor nooit kon inbeelden dat je dat ooit zou doen. Mama zijn is een werkwoord, cliché cliché maar o zo waar. Zorg goed voor jezelf want vermoeidheid is de ergste vijand van elke mama.
Echt, mega-bewondering dat je zo’n schema al vier weken volhoudt. En zoals je zelf zegt, wat is Basiel met een mama die volledig uitgeput is. Twee vriendinnen van mij geven trouwens een 8-maandertje en een 14-maandertje nog steeds borstvoeding, in combinatie met een drukke job. Je hoeft dus helemaal nog niet volledig afscheid te nemen van de borstvoeding.
En wat herken ik dat emo-verhaal. Toen ik bij mijn oudste zoontje tijdens één van de laatste nachtvoedingen tot het besef kwam dat het misschien de allerlaatste was, heb ik wederhelft uit bed gestampt met het bevel om het fototoestel te halen. Ik wou het vereeuwigen, wat goed gelukt is, want één van die foto’s hangt hier 1m op 1m in onze living. Zal hem bij gelegenheid eens op de blog zwieren.
Ik ben een andere Veerle maar ben het wel eens met de Veerle hierboven.
Je hebt NIET gefaald. Je hebt een afweging gemaakt en die had een ander resultaat dan je eerst had gedacht. Dat is alles. Basiel heeft 5 maanden moedermelk gekregen, dat is fantastisch!
Ten tweede: ik ben bij mijn zoon gestopt met BV omdat ik continu ziek was. Ik had al een heel zware zwangerschap achter de rug en had geen tijd om de recupereren. De BV op zich liep heel goed, ik had veel melk en nauwelijks kloven. Maar de BV putte me nog meer uit en ik had het ene na het andere: zware sinusitis (en ik kon niks nemen dat hielp), spruw (mijn zoon ook) en dan nog een dubbele borstontsteking. En dat op 3 weken tijd. Ik was ook op. Ik ben dus gestopt, en het was ineens gedaan met ziek zijn. Ik had weer energie.
Ik begrijp hoe je je voelt, en bij mij was het dan nog zoveel vroeger. (En bovendien had mijn dochter wél 6 maanden BV gekregen, al liep dat niet van een leien dakje en kwam het neer op voltijds kolven. Maar ik vond dat kolven niet zo erg. Ik installeerde me met een tijdschrift en die recipiënten waren altijd goed gevuld. Zoiets is enorm persoonsgebonden.)
Ik kan nog altijd verdrietig worden als ik denk aan het feit dat ik toen gestopt ben. Maar het is al beter dan in het begin. En uiteraard geniet ik ook geweldig van onze jongen. Die op 6 december 1 jaar wordt!
Ik duim dat je je energie terugvindt. Want inderdaad: goeie mama’s denken ook aan zichzelf.
Opeens vind ik die reis wél een goed idee voor jou. En niks is beter voor zo’n kleintje dan een gezonde mama. Dus je neemt echt wel de juiste beslissingen!
Veerle zegt het mooi, een goeie mama zorgt eerst voor zichzelf. Hoe kan je anders goed voor je kind zorgen?
Respect dat je dat ritme 4 weken hebt volgehouden! Vanaf ik terug voltijds werkte kreeg zoonmans hier poedermelk in de crèche. En wat groentepap. En nu hoop ik dat ik nog eventjes ‘s ochtends, ‘s avonds en ‘s nachts kan geven. Maar ook daar is het motto “‘we zien wel”.
Want inderdaad, baby’s en vaste doelen, dat matcht niet.
Geniet er nog van!!
(en nog een tip om laaaaaaaang te genieten van je zoontje te dragen, ga al maar op zoek naar geweven doeken of ergonomische dragers 🙂 )
Je geeft je zoontje meer dan genoeg liefde. Dat is het belangrijkste voor hem. En voor de rest: zorg heel goed voor jezelf. Dat is het belangrijkste voor jou,je zoon en je lief.
Wees niet te streng voor jezelf, daar wordt niemand beter van.
Beter een mama die zich beter en minder uitgeput in haar vel voelt, dan een mama die de bodem uit de kan haalt om toch maar haar doel na te streven dat ze zo graag wou bereiken, want draai het of keer het, als je totaal kapot bent dan mag je nog zoveel willen genieten van dat kleintje toch lukt het je veel minder goed omdat je lichaam maar één ding wilt en dat is rust, en het feit dat je meer aan jezelf denkt komt automatisch al de rest ten goede want Basiel gaat weer een superopgewekte en energieke mama krijgen en dat is zelfs NOG belangrijker voor zo’n kleintje dan borstvoeding alleen. 🙂
knap gedaan! Gun jezelf nu een beetje energie. En hou er ook rekening mee dat groentenpap ook wel gezond is. En nog een pluspuntje: de kakapampers worden minder vloeibaar, minder kans op lekken 🙂
Ik kan maar 1 iets zeggen….
Stop met je schuldig te voelen, dat alleen al kost tonnen energie.
Misschien moet je jezelf maar eens complimenten gaan geven dat je het al zolang hebt gedaan…
Sorry, maar dat kolven , werken èn borstvoeding geven…vind ik onmenselijk.
Je bent een vrouw…geen supermens hoor…
Laat het los, al dat moeten…je put jezelf uit…in plaats van op de wc te kolven op je werk kan je een lekker koffietje drinken èn een groot stuk chocola erbij, je gewicht is toch al ok…en ‘s avonds kun je relaxed een badje nemen met een maskertje op je snoet en een glas wijn erbij …klinkt veel beter , toch???? Denk je dat Basiel later zal zeggen, “Mama ik ben zo blij dat je me zoveel moedermelk hebt gegeven…en al dat kolven, mama, je bent mijn held!!!”
Neen hoor, je bent zo ook al zijn held.
Katrien x
(ps. ik begrijp je emoties helemaal hoor, 14 jaar geleden had ik hetzelfde met mijn eerste kind…dat kind is nu een puber en kijkt naar mij met een moordenaarsblik als ik iets zeg, vraag of doe…zeker weten van niet dat ik nog zou kolven voor haar, integendeel, ik zou massa’s uien en look eten, kan ze lekker krampen hebben hahaha!!!!)