Het plan was om in dat_lange_zwangerschapsverlof een echte huisvrouw te worden. Eén van de voornemens was ook om echt te gaan bakken. Ik vind dat namelijk leuk (en lekker), maar kom er meestal niet toe. Bovendien zijn de meeste bakexperimenten tot nu toe niet bepaald fantastisch verlopen. Enfin, dat zwangerschapsverlof is bijna voorbij en ik heb nog niks gebakken. Ik had dan ook geen enkel excuus om nee te zeggen, toen de reclamejongens me vroegen om te werken met het nieuwe zoetmiddel van Canderel (calorie-arm, vreugdedans): sucralose.

Vol goede moed heb ik me op de recepten gestort, die je hier terugvindt. (Ze geven daar ook elke dag 25 potten weg, dan kan je het zelf ook eens proberen!) Ik vond vooral de citroentaart heel lekker klinken (en niet te ingewikkeld). Maar hoewel ik een heel mooi, correct en volledig boodschappenlijstje had gemaakt, is mijn warhoofd het vervolgens vergeten mee te nemen naar de winkel. Ik had de gelatineblaadjes dus niet bij en dat ligt ook niet standaard in mijn keukenkast. Geen probleem, de plannen werden gewijzigd naar deze ananascake.

Alles verliep schitterend goed, ik had er goede hoop in dat dit mijn eerste topcake zou worden.  De vorige keer had mijn baksel een mooi maar niet te vreten zwart jasje, maar deze keer heb ik naast de oven gekampeerd. En het bleek niet nodig, want er brandde helemaal niets aan. En met de fantastische tip van het satéstokje (steek het erin en het moet er proper uitkomen), kon het niet misgaan. Het bijhorende sausje was al heel goed gelukt en lekker!

Maar ja, het is dus wel misgegaan. Er kwam een topcake uit de oven, maar toen ik het uit zijn bakvorm wilde halen, ging het mis. Jammer. Misschien moet je daarmee wachten tot de cake is afgekoeld? Of misschien ligt het gewoon aan mijn onhandigheid? Anyways, de smaak zat wel echt goed. En daar ging het ten slotte om. Proef je een verschil met gewone suiker? Niet dus. Even lekker in een goed stukje cake. Maar wel minder bezwarend voor mijn heupen! Winner, winner, winner!

Ik heb deze week de suiker altijd proberen te vervangen door sucralose en ook door stevia (het nieuwe wonderzoetmiddel, you know), met wisselend succes.

Verse muntthee: Even lekker, alleen iets moeilijker te doseren. Zowel met stevia als met sucralose. Maar als je wat oefent, krijg je dat volgens mij wel onder de knie.

Pannenkoeken: Het deeg is even lekker, maar als topping is de stevia niet te vreten. Als je dat ‘puur’ eet, krijg je een bijzonder bittere nasmaak. Met sucralose was het wel lekker, maar toch minder lekker dan met gewone suiker.  Jammer voor mijn heupen, in deze. Je hebt dan ook geen donkerbruine of kindjes-variant. (Wij noemen dat vroeger kinnekes-suiker, van die suiker waar een kindje op de verpakking staat. Maar volgens mijn lief is dat gewone bruine suiker. Bruine suiker is voor mij dan weer kandijsuiker. Maar soit, hij snapt ook nog altijd het verschil tussen boterkoeken en koffiekoeken niet).

Het ging over dat nieuwe product dus, sucralose. Als gewone suiker even gezond zou zijn als verse groenten en je er niet dik van zou worden, zou ik stevia waarschijnlijk links laten liggen. Maar het is een beter alternatief dan het ongezonde aspartaam. Van sucralose ben ik grotere fan. Dat is echt even lekker in gerechten of dranken, puur is er nog een beetje werk aan.

Dat de cake mislukt was, heeft niks te maken met de sucralose, wel met mijn onhandigheid. Van smaak was het een toppertje. Op naar de volgende – caloriearmere – baksels!