Maar uiteraard toch krijgt. Ha, of course. Maar ik verwittig u dus, hieronder volgt een bevallingsverhaal. U kan dus nu stoppen met lezen. Kom niet klagen achteraf, want het zal vermoedelijk nog erger zijn dan met de aardbeien. Nee, zeker. Na bevallen, kan er niks meer echt pijn doen denk ik.
We kunnen de hele historie van hoe Basiel op deze wereld kwam, samenvatten als een lekker comfortabele boemeltrein, die uiteindelijk een TGV is geworden. En hoe jong, niet te doen.
Op zaterdagmiddag is mijn water gebroken. Dat is kei raar. Ik weet nu wel zeker dat die kleine het superwarm heeft gehad daarbinnen, want vruchtwater is lekker warm. In gutsen bleef het eruit komen. We belden naar de verlosafdeling en die zeiden dat we moesten binnenkomen, ook al was er geen wee te bespeuren.
Maar we gingen dus binnen, en dit was de eerste en de laatste keer dat de papa zenuwachtig was. Ze stuurden ons snel weer naar huis. We keken nog een beetje tv, zagen mijn moeder nog een keer en deden alsof er niets aan de hand was, kregen telefoontjes en speelden dat spelletje verder. Omdat er na het voetbal nog steeds geen wee te bespeuren viel, gingen we maar slapen. Raarste nacht uit ons leven. Om 6u zijn we maar opgestaan, omdat er nog altijd niks van activiteit was. Ik was toen zowaar ongelukkig omdat er geen wee te bespeuren is. Wat was ik een onwetend wicht.
Wij opnieuw naar het ziekenhuis, waar de vroedvrouwen achterover vielen dat ik nog altijd niks voelde. Ik sta nu zeker al bekend als die patiënt die maar geen weeën kreeg. Ow yeah, that’s me.
Poging 1 om het toch nog op gang te krijgen: we koteren wat in het gaatje en hopen dat er zo toch iets begint. Ten slotte had ik al ruim 3 centimeter, een kind diep in het bekken en een verkorte baarmoederhals. Supergunstige situatie. Tuurlijk niet. Alles bleef rustig. Op dat moment werd er trouwens ontbijt gebracht voor de papa. Nothing for me, want ik was ‘in arbeid’. En “de papa moet verwend worden, dat we die ook niet verliezen tijdens de bevvalling.”
Poging 2 om toch een kind te baren diezelfde dag: een pilletje om het korte stukje baarmoederhals dat er nog was, weg te krijgen. En dat zou normaal gepaard gaan met weeën. Ze stelden voor dat we een wandeling zouden maken. Ik kan u zeggen dat zondagmorgen het ziekenhuis een beetje creepy is. Geen mens te bespeuren, geen wee trouwens ook niet.
Poging 3: nog een extra pilletje. “Want dat is nu toch wel raar madam, dat ge nog altijd niks voelt. Het gaat nu wel snel komen.” Nee hoor, nikske.
Poging 4: Laatste keer met een pilletje. Op dit moment ook een proficiat van de vroedvrouw, dat ik zoveel geduld heb gehad om de natuur zijn werk te laten doen. “Er zijn er niet veel die dat nog kunnen madam.” Ik zat daar zonder enige wee, maar voelde me toch een klein beetje the queen of the bevallingen.
Omdat er uiteindelijk nog altijd niks gebeurde – had niemand verwacht, ik was op dat moment officieel raar – gingen we over tot de grote middelen. Uiteindelijk had dat ventje geen vruchtwater meer, dus hij moest eruit. Een baxter. De eerste baxter van mijn leven. Om dat ik pas daarna besliste om mijn beha uit te doen, werd het ding al snel versierd met lingerie. Want als ge aan zo’n spel hangt, krijgt ge u beha daar niet meer over. Heel grappig gezicht, toen vond ik het allemaal nog heel grappig. Toen wel ja. Timecheck: 13u. De boemeltrein is op dat moment al meer dan een dag onderweg.
13u45: De vroedvrouw met ochtendshift komt afscheid nemen. Legt me nog eens aan de monitor, waar nog steeds niet al te veel activiteit te zien is aan de kant van de weeën. Ze verzekert me dat ik tegen 21u vanavond wel een kindje zal hebben. Ik geloof haar. En klamp me vast aan 21u vanavond.
Ongeveer een kwartiertje/halfuurtje later begon ik dan toch eindelijk wat te voelen. Zelfs meteen redelijk stevig. Maar bij die eerste 6 weeën kon ik nog babbelen en zelfs luisteren naar mijn lief, die op dat moment op mijn aanvraag al zijn pijnlijkste medische verhalen nog eens bovenhaalde. Ik vond dat ik heel goed was in dat bevallen, sereen en kalm.
Een halfuur later niet meer. Toen dacht ik dat ik dood ging. Nee serieus, ik heb dat ook geroepen. Ik ben in een weeënorkaan terecht gekomen. Sterven. En ik zat er maar mee in mijn hoofd dat ik dit nog moest volhouden tot 21u vanavond. “Gij zijt zot zeker? Geef mij iets. Nu woman. En zeg verdorie, shut the fuck up wijf dat ik dat hier goed doe. Ziet ge niet dat ik doodga van de pijn?” (Ik draaide trouwens af en toe ook echt weg, van de pijn)
Time between contractions: non-existant. (We spreken nu ongeveer over 14u45)
Dat betekent dat de ene superhevige wee, meteen na de andere kwam. Ik brulde en tierde, kroop en vloekte. Ik heb geloof ik ook mijn middelvinger heb opgestoken naar Tom, die alleen maar lief wilde zijn. Ik vroeg of ze mij wilde dooddoen. Ik heb dat echt gevraagd ja. En niet op een vriendelijke manier. De vroedvrouw pufte met me mee en voelde een keer. Hopla, op een dik halfuur van 3 naar 8 centimeter. Ik hoop dat vrouwen die al bevallen zijn, nu verstaan welke soort weeën er in dat dik halfuur gepasseerd zijn. De ergste die er zijn.
Ongeveer twee weeën later, kwam er een oerkracht over mij. Later zou blijken dat zoiets persdrang heet. Ik tierde het kot bijeen en kreeg droogweg te horen dat ik niet mocht roepen. Hela maat, ligt gij hier dood te gaan of wat? Nee, ik wel, dus als ik wil roepen, dan mag ik toch roepen zeker? Ondertussen werd ik in allerijl naar het verloskwartier gereden. Ik weet er niks meer van, ik draaide af en toe weg van de pijn.
Geen idee ook hoe ik van dat bed naar de beugels ben geklommen, ik was in trance. (Not the good kind). Maar ik ben er geraakt. En ik moest persen. En zwijgen, om mijn adem voor andere dingen te kunnen gebruiken. De gynaecoloog van wacht komt vrolijk binnengewandeld en gooit er nog een “oei, zonder epidurale uit”. Ge doet gewoon verder. Tom voorzag me tussendoor van een klein beetje water, want ik heb nog nooit zo’n droge mond gehad. En ge doet verder. Ze koteren in uw lijf, ze bevelen u dingen te doen terwijl ge denkt dat ge doodgaat. Maar ge doet het toch. Tussen de persweeën zat soms wel een halve minuut, een opluchting na de weeënorkaan.
Om 15u15 zei de gynaecoloog, “als ge flink uw best doet, dan hebt ge tegen 15u30 een kindje.” Om 15u18 was Basiel er. Ik heb dus flink mijn best gedaan. Ik leefde nog, maar ik was ook dood. En van de wereld. En ondersteboven. Want er ligt plots een kindje op u. Het mooiste van de hele wereld.
Ik zal u besparen wat er daarna nog volgde. Maar laten we het er op houden ‘dat het maar een paar keer per jaar voorkomt’ – en dat ik bijna alsnog geopereerd moest worden. Maar uiteindelijk hebben ze de placenta er toch nog manueel uitgekregen. Pijnlijke affaire, maar na de weeënstorm en bevalling, kon het me toch ook niet zoveel schelen. En tegen dat er dan genaaid kon worden, bleek de verdoving niet goed meer te werken. Ik voelde dus elke steek. Zoals ik al zei, dat hoefde u waarschijnlijk niet te weten.
Maar kijk, u weet het nu toch. Een supersnelle bevalling. Kort maar ongelooflijk krachtig. Als ik heel eerlijk ben, ben ik er nog altijd niet goed van. En denk ik er nog vaak aan terug. Want zoveel pijn heb ik echt nog nooit in mijn leven gehad. Maar natuurlijk, het is het allemaal waard. Meer dan waard.
En ik zal het ooit wel vergeten, want we willen graag nog kindjes. Ja, toch e?
Maar daar doet ge het voor he.
Proficiat!
En respect, veel respect!
Ik vond mijn lange bevalling niet leuk en pijnlijk en liefst nooit meer. Maar als ik dit hier lees… respect dus 🙂
Bij mij noemden ze dat een knalarbeid. En of het knalde! Wel epi maar zo laat dat het vooral geholpen heeft om de ambetantigheden achteraf niet te voelen. Na 2 jaar trouwens nog niet vergeten hoor, dat is een fabeltje 😉 Maar zo’n schoon mannetje, proficiat allebei! Super gedaan!
Vooreerst EEN DIKKE PROFICIAT MET BASIEL…en ja, héél herkenbaar…dat is bevallen !!!
Bij de één gaat het trager, bij de ander vlotter maar pijn doet het sowieso, laat ons daar eerlijk over blijven…
Ook ik kreeg telkens geen spontane opening en werden de drie bevallingen na de eerste ingeleid om erger te voorkomen…(drie dagen onregelmatige weeën zonder opening als gevolg van die weeën…met een immens meconium waaraan kindje 1 zich tegoed deed – als je begrijpt wat ik bedoel – bijna slecht geeindigd maar door opmerkzame huisarts werd de bevalling uiteindelijk ingeleid)…
Toch hield me dit niet tegen om binnen een tijdspanne van 3j6m vier kinderen op de wereld te zetten !
Bij een eerste bevalling hoort ook de stress en de onzekerheid van ‘help, wat is de volgende stap, wat gaat er nu gebeuren,…’
Bij de tweede, derde en vierde bevalling was ik ook veel relaxter, nam s morgens rond vijf uur een zalig bad, voor de laatste keer met beeb in de buik en t gedacht ‘straks’ weer mama te worden, vertrokken we richting materniteit en verliep alles véél rustiger dan die eerste memorabele keer…
Ja, ge zult het wel weer zien zitten…
Wow. Respect. Je hebt dat echt supergoed gedaan!
Als ik dit lees, dan ben ik content dat ze bij mij toch nog redelijk snel daar waren met hun epidurale. Ik heb die “weeënstorm” zo’n 2 uur moeten doorstaan en dat volstond precies wel, vond ik 😉 Dus nogmaals: respect!
Haha, heel herkenbaar, inderdaad. Bij mijn eerste pakten die pilletjes en die baxters ook niet en mocht ik na 24 uur naar huis, om een week later terug te komen en heel die handel weer van voren af aan te beginnen. Dat hadden ze ook nog nooit gezien.
Maar hé, je bent ervan af. Keigoed gedaan, zeg! En nu wil je het misschien bij een houden, maar dat slijt, die pijn, die herinnering. En kind twee gaat gegarandeerd stukken vlotter.
Genieten, jong, zoveel mogelijk. Want het is zo kort, die babytijd.
Doet dat goed!
Ja man, en ik dacht dat ik een supersnelle bevalling heb gehad (4u tussen geboorte en binnenkomen in de kliniek, in 3u van 4 naar 8 cm, net zoals jou zonder epi). Respect!!!!! Dat verhaal achteraf had je kunnen missen als kiespijn, niet… Maar het resultaat mag er wel wezen he, schoon ventje,nog eens proficiat!
maar je hebt het wel mooi helemaal zelf gedaan!
en voor een eventuele volgende keer weet je, als je denkt dat je dood gaat is het einde echt in zicht..kan me voorstellen dat het vooruitzicht nog uren door te moeten wel bij droeg aan de paniek.
goed gedaan en ik hoop dat jullie mooie mannetje je wel een beetje bij laat komen..
Proficiat!! Het blijft toch afzien hé! Maar nu begint het mooiste hoor!
Bijna een gelijkaardige bevalling gehad, alleen er veel langer over gedaan. Water gebroken, geen weeën en alles moeten op gang trekken. Bij mij gingen ondanks de weeën de centimeters helaas niet vooruit waardoor ik zelfs nog op handen en voeten heb moeten zitten. Een uur aan een stuk, ja!
Ook achteraf problemen gehad met de placenta, en helaas zelfs daardoor op sterven gelegen. Twee maal! Dus wees blij dat ze het er volledig uitgekregen hebben. Twee weken later lag ik nog altijd in het ziekenhuis na 2 operaties en 11 zakjes extra bloed.
Maar twee maand later ben je dat al terug vergeten hoor! Wees gerust! En dan zie je het al terug zitten om het allemaal nog een keer te doorstaan…
Het is toch een flinke bevalling geweest als ik dat zo lees. Maar ik denk dat iedereen wel zo zijn eigen verhaal heeft. In mijn geval hebben ze het twee keer op gang moeten trekken. Ik heb dus geen ervaring met het stromen van het vruchtwater of spontane weeën die beginnen. Vergeten doe je het nooit, maar op een bepaald ogenblik vervaagd het een beetje ! Geniet van de mooie tijd samen met jullie klein mannetje.
RESPECT! Zo’n placenta manueel verwijderen *slik* ik heb daar ooit naast gestaan toen ze dat bij iemand deden en ik ben er nog van in trauma. Was het pijnlijkste wat ik ooit gezien heb. Zéker toen ik later hoorde dat ze dat in veel ziekenhuizen onder (snelle, lichte) narcose doen.
En inderdaad: naaien bij uitgewerkte verdoving: auwie!!
Maar: the best is yet to come nu dus! No more pain voor minstens….9 maand 😉
Fijne, rustige tijden gewenst met Basiel, wat een coole naam trouwens!
Eerst en vooral: goed gedaan!!
En dan: geweldig verhaal! Dat zal Basiel nog vaak verteld worden, denk ik.
En tenslotte: dat em zijne moederkesdag maar nooit vergeet! 😉
In tegenstelling tot bovenstaande reacties heb ik nog geen ervaring met bevallingen. Maar ik ben wel een dikke 6 maand zwanger. Ik had dit dus mogelijk beter niet gelezen….
Maar hey, het gaat hier wel degelijk om jou. En dan is een ‘geproficiateerd’ toch duidelijk op zijn plaats. Goed gedaan! Geniet van dat kleine prutsje 🙂
ik nam er iets om te knabbelen bij, settelde mij aan mijn computer en begon aan uw verhaal.. miljaar, ik dacht altijd dat dat overroepen werd die bevallingen..
was je nadien snel de oude of bleef je je miserabel voelen?
Het doet allemaal nog een beetje pijn en ik ben er wat groggy van. En ook wat bloedarmoede omdat ik zoveel bloed verloren heb. Maar op zich is een snelle bevalling ook een snelle recuperatie. Het gaat dus wel. Maar mentaal is iets anders. Ik heb er nog nachtmerries over. Maar ik ga dat ooit vergeten of daar toch heel hard mijn best voor doen 🙂
Goh, lijkt me écht geen pretje. Bij mijn tweede werkte de epidurale niet goed en ik voelde ook elke steek tijdens het naaien. En die gynaecoloog maar herhalen: blijven ademen! Je bent aan het hyperventileren! Ja, je zou voor minder.
Voor de rest was het geen ervaring om in te kaderen, maar nachtmerries heb ik niet gehad.
Bij mijn eerste ging het heel goed, met een pijnloze epidurale op het juiste moment.
Ooo, herkenbaar. Hier na 10u weeën slechts 1 centimetertje bij de 3cm die ik al had. Om dan vliezen te breken en op ‘n uur van 4cm naar 10cm én bevallen te gaan. Godzijdank een geweldige vroedvrouw die me erdoor gesleurd heeft (ik had op voorhand gezegd dat ik absoluut geen epidurale wou en ze probeerde alles om me aan de persweeën zonder te krijgen), maar ik dacht echt dat ik dood ging van de pijn! Als kers op de taart was het voor Oskar allemaal wat te veel, en in plaats van ‘n klein hoopje mens op m’n buik werd mijn klein hoopje mens weggebracht in ‘n couveuse 🙁 we waren zo lam geslagen, het gign dan zo snel, dat de papa zelfs niet meeging met onze kleine vent. Iets waar ik nu, 4 maanden later, nog veel aan denk… Gelukkig kwam het allemaal goed met onze vent.
En de placenta… Bij mijn eerste werd die ook manueel verwijderd, alleen was die simpele gynaecologe van wacht al beginnen naaien.
Maar als ik je één tip mag geven: laat met ‘n echo nakijken of hij volledig weg is. Ik was amper een dag thuis toen ik ben beginnen bloeden als nooit tevoren. In het midden van de nacht een currettage en zakken bloed krijgen, met je kleine spruit naast je op een klein kamertje… Echt, laat je zeker nakijken, bij de minste twijfel die er is!
Maar geniet geniet geniet! Kus voor Basiel!
Mijn reactie van enkele dagen geleden is verdwenen … Eerst en vooral chapeau voor je knalprestatie! En voor Saskaya: ik vond dat eigenlijk magisch, die hele gebeurtenis, maar je moet de tijd krijgen, en ook weer niet te veel. Ik wou echt niet ingeleid worden, omdat het dan ontzettend snel gaat en je lijf geen kans heeft om zich te wapenen met endorfines. De weeën rond de 8 cm waren inderdaad behoorlijk heftig en ik zou ook een epidurale gevraagd hebben, ware het niet dat ik nog naar het ziekenhuis moest vertrekken! Mijn vroedvrouw thuis was ook even in snelheid gepakt. Zodra ik in het ziekenhuis was, was het al 9 cm en een uur later, lag ze in mijn armen. Placenta is naarbuiten gefloept (arme jij), maar toen ik genaaid werd en de plaatselijke verdoving niet echt werkte, zei mijn gynaecologe: ‘Tja, met een epidurale had je dat niet gevoeld natuurlijk.’ Ik weet nog altijd niet waar ik mijn zelfbeheersing toen vandaan heb gehaald, maar ze heeft zonder letsels het verloskwartier verlaten …