Het spijt me voor alle mensen die hier normaal gezien komen lezen om mijn hilarische, fantastisch geschreven en briljante verhalen. En ook sorry aan alle mensen die stilaan genoeg hebben van al het zwangerschapsgedoe dat hier rondhangt. Het spijt me oprecht, want ik begrijp het namelijk volledig.
Ik zal u zeggen, ik heb er ook mijn buik van vol. Ha, amai, zo’n woordspeling met bijna 40 weken zwanger,die is nog bij de pinken. Dat denkt u nu vast. En daarvoor merci.
Want ikzelf besta precies alleen nog maar uit een baarmoeder. Eentje die volgens sommige mensen zo gigantisch groot is geworden, dat ik in het Guiness Book of Records zou moeten komen. Deze keer komt het van sympathieke familie, waarvan bepaalde onderdelen bepaalde decennia geleden 28 kilo zijn bijgekomen tijdens de zwangerschap (hier 10) en toch ‘nog nooit zo’n gigantische buik’ hebben gezien. Ik geloof dat dus niet, maar ik kan er ook niet meer tegen.
Wij zijn zo ongelooflijk benieuwd naar Hugo, dat we het bijna niet meer uithouden van de spanning. En ik zie het echt niet zitten om nog lang zwanger rond te lopen en zodoende NOG dikker te worden. Ik denk dat mijn lief een beetje last heeft met mij. Maar zeg het niet verder.
Maar serieus. De kaartjes zijn klaar, de doopsuiker is genoeg gevuld om een ziekenhuisbezoekstorm te overleven, de valiezen staan klaar (eentje voor Hugo en eentje voor mij, dat is toch niet overdreven e?), er staat een superwieg naast ons bed, een bedje in de kamer van Hugo en de verhogingsblokjes voor het park die even kwijt waren, zijn besteld. En ok, mijn huis is niet helemaal gepoetst, maar ik heb daar gewoon geen zin meer in. En nog niet alle was is gestreken, maar zelfde probleem. And so what.
Ik wil gewoon bevallen. Allez, dat is niet waar. I want to get it over with. Want om heel eerlijk te zijn, ben ik ook wel doodsbang. Maar ik ben ook niet de enige die wil dat het vooruitgaat. Er loopt hier iemand rond die als ik zucht heel verwachtingvol vraagt “Heb je misschien pijn in je buik of in je rug?”. (Begrijp: mag ik eindelijk in de auto springen en naar Sint Lucas rijden? – Ik moet er wel even bijvertellen dat we zo ongeveer op reserve rijden, dus dat hij best wel nog eens gaat tanken. Ik zie het niet bepaald zitten om onderweg stil te vallen)
Maar enfin. Er gebeurt hier dus helemaal niks. (Behalve dat ik gigantisch moe ben, maar ook niet echt kan slapen) En door er zo hard op te zitten te wachten, gaat het ook niet sneller gaan natuurlijk. Zitten wachten op een bevalling, dat is niet bepaald leuk. En ik weet dat het sebiet kan gebeuren, maar ook dat het nog meer dan een week kan duren (oh help, please niet).
Dus, entertain mij. Vertel me hoe ik een minder fantastische baarmoeder kan maken, zodat Hugo het er niet meer zo leuk vindt. Of gewoon, hoe hebt gij dat overleefd?
Doodsbang voor de bevalling hoef je niet te zijn Sofie.. ‘t Is natuurlijk bij iedereen anders. Maar ik, opperflauwvaller, heb het overleefd. Zonder flauw te vallen! En vlotjes zelfs. Oké, het dééd pijn, die weeën. Maar dat van dat stofke in’t vrouwenlichaam die die pijn doet vergeten, da’s dus echt waar he. Niet meteen de eerste dagen, maar na een week denk ik al ‘och, dat viel eigenlijk wel mee!’. Vang die weeën op jouw manier op, op een manier waar je je goed bij voelt. Komt allemaal goed!
Succes! En ook zeker de eerste weken na de bevalling, want dat kleintje vergt effectief veel energie en slaap… 😉
Je moet echt niet bang zijn, en trouwens, there’s no way back 😉 Als je echt vergaat van de pijn is er nog altijd de epidurale verdoving, ik heb daar ook 2 keer gebruik van gemaakt. En dat wachten op het einde…het hoort erbij, helaas. Ik ben 2 keer over tijd gegaan en werd daar echt gek van. Maar ik ben dus wel ervaringsdeskundige, dus toch wat tips om de periode van wachten wat door te komen:
– ga nog zoveel mogelijk uit eten met uw lief. Nu het nog kan.
– maak zoveel mogelijk uitstapjes. Naar ‘t stad, naar de ikea, naar de winkel, whatever. Dat doet de tijd wat vooruit gaan.
– lees wat onnozele chicklits. Dat kan eens fijn zijn om de gedachten wat af te leiden.
– ga nog zoveel mogelijk op café met uw lief. Nu het nog kan.
– trek u niks aan van wat andere mensen over uw buik zeggen. Maar echt niks. Trouwens, ik heb de foto’s eens bekeken, uw buik ziet er perfect normaal uit voor een hoogzwangere vrouw, ik vind ‘t zelfs een hele mooie buik!
– sluit je af voor alle mogelijke bevallingsverhalen. Je ziet ‘t wel als het zo ver is.
– Probeer zoveel mogelijk te slapen, en rust overdag ook wat. ‘t Kan maar helpen voor de periode erna.
Veeeeeeeeeel succes, in elk geval!
Ik troostte mij altijd met de gedachten dat de mensen dat alleen maar zeiden (van nog nooit zo’n dikke buik gezien) dat dat kwam omdat ik één van de weinige nog zo kei actieve vrouwen was, als 40 weken zwanger zijnde.
Mijn tip is: bestel eens vettig eten ofzo. Ik ben twee keer bevallen na het halen van take out food (de eerste keer frieten van t frituur, de tweede keer Chinees) 😉
En ja, ge zijt het beu, en ja, het is een mega cliché, maar serieus: geniet nog wat van de rust. IT WILL ALL NEVER (écht never!) be the same!! Kijk nog wat Vitaya en Vijf tv, en vrouwenfilms, en lees boekskes en doe dutjes overdag….nu het nog kan.
Ik troostte mij ook met de gedachten: dat het nog niet begint is het teken dat de baby nog niet helemaal klaar is. Als ik nog een beetje meer geduld heb, dan is de baby er ook klaar voor, en dat zal zich dan vertalen naar een kei vlotte bevalling 🙂
En als ge het écht beu zijt: gaat veel wandelen en hebt seks. T’is ook écht waar: dat kan de dingen in gang zetten. En als ge het écht écht écht beu zijt, kunt ge toch aan uw gynaecoloog vragen om een klein beetje te helpen door u te strippen. Dat werkt toch bij de meeste mensen denk ik.
Ik ben een keer 10 dagen en een keer een week overtijd gegaan. De eerste keer begonnen ze te bellen, van zijde nu nog nie bevallen? Ergerlijk. De tweede keer stonden ze hier gewoon al op kraambezoek terwijl de baby nog niet geboren was :-S
En zoals hierboven gezegd, geniet er toch maar van, want het wordt nooit meer hetzelfde. Maakt uzelf moe door in ‘t stad te gaan lopen, als ge moe zijt kruipt ge in uw bed met een makkelijk boekske, en als uw ogen toevallen, slaapt ge. Overdag. Nu het nog kan. Zonder op het ritme van een baby te moeten leven.
En die buik? Tsja. Al die commentaren over je hoofd laten gaan. Ik had echt een mega-buik (kind van 4 kilo, week overtijd, 17 kilo bij, need I say more?), ik had het gevoel dat ze met me lachten als ik aan de bushalte stond te wachten. Maar nog een beetje en die dikke buik is weg.
Hier ook een mega-buik gehad (11 kilo bij) maar 2 maanden na de bevalling was die alweer weg. En ‘t is een schoon buikske dat van jou, laat je vooral niks wijsmaken! Succes met het wiegje, E heeft er dolgraag in geslapen, zeg maar aan Hugo hoe knus het er is en dat hij er vaart achter zet 😉 Langs de andere kant, geniet zoveel je kan nu van de laatste dagen want de eerste dagen met baby zijn vreselijk vermoeiend, dus nu je je kan voorbereiden op de wervelstorm die eraan komt, doen!
Hey Sofie,
ik ben twee keer meer dan 20kg bijgekomen en die zijn er allemaal afgevlogen van achter die koters te crossen 😉 en ach die bevallingen, het komt zoals het komt. Zoonlief na 10u in het ziekenhuis en dochterlief, 10 dagen na datum boenk op 2u tijd thuis wegens niet op tijd in het ziekenhuis geraakt 😉
En zie, we kunnen nog altijd lachen 😉 geniet van je laatste dagen en ga vooral veel terraskes doen (als het weer meezit) xxx veel succes aan jullie allemaal xxx Helga
Over overtijd gaan kan ik (gelukkig) niet meepraten, maar geloof me, te vroeg bevallen is ook allesbehalve leuk (lees: 3x keizersnede door complicaties bij de kindjes). Dus mss is het wel juist een heel goed teken dat Hugo daar lekker blijft zitten?
Hoe dan ook, bevallen is onomkeerbaar. Maar je gaat dat goed doen!
Gaan wandelen rond de Blaarmeersen (en regelmatig zitten op een bankje), gezellig eten met mijn lief, melige films kijken op televisie, lezen, nog eens afspreken met vriendinnen, wandelen tot in het dichtsbijzijnde park, familiebezoekjes,… geen spectaculaire dingen dus, maar ik heb er toen wel van genoten, eigenlijk. En lezen mis ik sindsdien wel, moet ik zeggen. Ik lees geen tiende meer van toen.
En gewoon aanvaarden dat je een fantastische baarmoeder hebt, die nadien weer snel naar oorspronkelijke afmetingen zal terugkrimpen, waar Hugo graag verblijft. En dat je buikje er geweldig uitziet en helemaal niet gigantisch. Gewoon hoogzwanger.
Ik vind je buik een gewone omvang hebben. Ik ben nu 33,5 weken zwanger van de tweede. Een groot boeleke zo zegt de gynaecoloog (op 32 weken geschat op 2,300kg), eentje dat ze gaan moeten opvolgen… Ik heb nu bijna dagelijks pijn aan mijn buik, want hoewel er in mijn ogen nog amper ruimte is om te bewegen, wordt er nog stevig rond gewoeld in mijn buik. Ik ben nu ongeveer 10kg bijgekomen en dat zit allemaal in mijn buik die recht naar voor is gegroeid.
Bij mijn eerste zwangerschap ben ik op 38 weken bevallen van een jongen die ook fors gebouwd was (3,850kg) en ik heb nu schrik dat we een baby van 4 kg gaan krijgen (echt niet meer dan dat hoop ik). Ik heb al gezegd dat ik nu ook op 38 weken ten laatste zal bevallen en dat ze het anders maar in gang moeten zetten…
Ik had bij mijn tweede een zodanig dikke buik dat die overal medeleven opwekte. Ben ook niet groot dus ‘t was echt alsof ik gewoon elk moment kon omver rollen. Mijn ma is er nog altijd niet helemaal over heen, dat ze mij zo lang heeft moeten zien afzien… (terwijl het er erger uitzag dan het was).
Ben geen enkele keer over tijd gegaan (laatste keer was een geplande keizersnede), maar bij mijn eerste was ik het aan 39,5 weken zo beu dat ik de trappen ben beginnen op en aflopen. Die avond schoot het in gang… Toeval? Wellicht wel. Dus probeer mijn voorbeeld a.u.b. niet te volgen. 🙂
Bij mijn tweede (4,4 kg en 54 cm) was ik 17 kg bijgekomen en door bekkeninstabliteit kon ik bijna niet meer lopen. Verschrikkelijk. Ik liep al drie weken rond met 4 cm opening en ben toch 4 dagen overtijd gegaan. Ook verschrikkelijk. En de epidurale werkte niet zoals het hoorde. Maar dat ging allemaal. Ik dacht al maanden op voorhand dat ik zou crashen omdat ik de hele tijd misselijk was – ik heb nog staan overgeven op 36 weken. Het was een helse zwangerschap. Ik was gigantsich blij dat ik ein-de-lijk mocht beginnen persen. Ik perste al mijn frustraties van de voorbije 9 maanden eruit.
Weet je, hoe erg het ook wordt: je kan niks anders doen dan wachten. Vloeken en zo, dat helpt helaas allemaal niks. Veel wandelen helpt misschien wel. Als je dat nog kan, natuurlijk.
Ze zeggen dat je moet genieten van die laatste dagen, maar ik heb dat eigenlijk niet gekund. En om eerlijk te zijn: ik vond die eerste dagen ook best verwarrend en vermoeiend, ook al zag ik mijn mormeltjes toch zo ontzettend graag.
Ik keek veel naar films die laatste zwangere dagen. Zo ging de tijd rapper.
Laat het maar gewoon allemaal komen, er is toch geen andere optie. En je zal zien dat dat allemaal zal lukken. Binnenkort kom je hier posten dat je bevallen bent!
Wachten kan lang duren maar bekijk het als exclusieve tijd voor jezelf en ga ervan uit dat het nog 10 dagen duurt. Geniet ! Van een boek, een koffie, Gent, je benen omhoog, internet, kijken naar je babykleertjes, dromen over je baby’tje, muziek, sudoku’s/wordfeud/ angry birds spelen… Rust en geniet ! Hugo komt gauw!
Ik ben 2x te vroeg bevallen (5 dagen en 2.5 weken) en elke keer met keizersnede. De eerste keer ben ik de laatste niet-werkweek elke dag naar het ziekenhuis 20km verderop gereden omdat mijn mama een zware operatie had gehad (om van de stress nog te zwijgen want het was levensbedreigend). Ik stond ‘s morgens extra vroeg op om de doopsuiker af te werken en te koken en te strijken. En dat terwijl ik al slecht sliep sinds mijn 2e maand wegens carpal tunnel syndrome, vochtophoging vanaf mijn vierde maand en nachtelijke interventietelefoontjes voor het werk. De tweede keer ben ik de laatste 2 niet-werkdagen gehold van kinderwinkel naar drukker naar fotograaf. Na 3 jaar heb ik soms nog het gevoel dat ik er nog niet van bekomen ben. Mijn gynaecoloog had me gewaarschuwd dat de weerslag van mijn drukke zwangerschappen achteraf wel zou komen. Mijn eerste kindje vraagt sinds zijn geboorte ongelooflijk veel energie van mij. Hij heeft nooit graag geslapen tenzij dicht bij mama. Vaak denk ik dat hij letterlijk aan mij plakt (fysiek dan want hij heeft zijn eigen zin en wil). Mijn tweede kindje (onverwacht al na 18 maand) was gelukkig een superrustige baby ! Zo moest de eerste niet te veel van zijn aandacht afstaan 😉
Het is super, kindjes en natuurlijk ben je heel ongeduldig en nieuwsgierig maar probeer toch te genieten. Nu kan je jezelf nog op de eerste plaats zetten !
Succes met de bevalling ! Ik vind het zo spijtig dat ik een natuurlijke bevalling niet heb mogen meemaken. Bij een keizersnede zie je niet af maar eerlijk gezegd is dat toch een koude bedoening. Je krijgt je baby’tje 15 seconden te zien en dan verdwijnt hij samen met de papa. Het duurt dan nog een uur eer je dichtgenaaid bent en dan mag je nog anderhalf liggen wachten op de recovery tot je benen wakker zijn eer je bij je baby mag. De eerste keer heb ik pas op de vijfde dag zelf een badje kunnen geven, ervoor kon ik niet lang genoeg recht staan.
Hopelijk wordt het geen keizersnede voor jou !
Dit ga je niet graag horen maar om 23u ‘s avonds nog een mandeke strijk wegwerken heeft goed geholpen bij mij 🙂
Alle strijk is ondertussen gedaan 🙂
Zo’n buik is meer dan baby alleen he! Mijn dochter had zodanig veel vruchtwater dat ze zelfs voldragen nog kon zwemmen en toerkes draaien. Resultaat: navelstreng 5x (ja, vijf!) rond haar hals. Nog een resultaat: na bevalling (ze woog 3kg) was ik direct 8kg kwijt.
En voor de rest: je moet erdoor en je gaat er gewoon door. En dan ga je keihard genieten, ook al slaap je niet meer en voel je je een melkkoe. Echt. Mama worden is het meest fantastische dat er is. Dat ding wordt geboren en van de 1e minuut weet je het al: als daar ooit iemand een vinger naar uitsteekt… Al de rest is uiteindelijk bijzaak 😀
oh ja, nog vergeten, ps: ik had dus ook volgens iedereen de allergrootste buik ooit, en was maar 10kg bijgekomen..
o nostalgie. ik ging 5 en 4 dagen overtijd. eens de datum gepasseerd stopte ik met wachten en begon plannen te maken (terrasje, taart&koffie, restaurant) en als ik het niet meer verwachtte, waren ze er telkens.
en voor de bevalling: heb vertrouwen in jezelf en je lichaam. ik wens je een schone bevalling (ja, dat kan)
deze kwam ik van de week tegen: http://www.knov.nl/docs/uploads/NRC_20110809_Persen_tussen_de_oren.pdf
Toen ik een week over tijd was, heb ik een groot glas rode wijn gedronken, omdat dat bij een vriendin alles in gang had gezet, en zie: die nacht ben ik bevallen. Het is natuurlijk altijd het laatste trucje dat helpt. Had ik ananas gegeten of Schweppes gedronken, dan was dat mijn nonsens-tip. Ik heb wel echt genoten van die laatste weken. Mijn moeder was telkens ook meer dan een week over tijd gegaan en ik was er volledig op voorbereid. Een paar vriendinnen hadden prematuurtjes gekregen, dus die van mij kon niet lang genoeg blijven zitten. Trots op mijn megabuik, trots op mijn engelengeduld, niet veel kwaaltjes … Ik zei altijd dat vrouwen tijd hebben tot 42 weken en ik wou ook alleen maar goeie bevallingsverhalen horen. Heerlijk zomerweer was het ook (helaas bevallen bij 33°), wat de kraamtijd er niet makkelijker op maakte: te warm om te slapen, zweten overdag, te weinig vocht over voor de borstvoeding (ik drink niet graag; is wel nog goedgekomen), ontploft haar, noem maar op. Maar bevallen vond ik supergoed te doen, zelfs zonder epidurale. Als je tijd hebt tussen de weeën (= pijnloos!) om je op de volgende voor te bereiden, als je weet dat een wee maar maximum 60 seconden duurt, als je daardoor elke keer dichter bij je kindje komt, als je weet dat pijn er is om endorfines te creëren die ook je kindje deugd doen … Met muziek en zacht licht, thee, een washandje, zonder enige adrenaline (werkt het bevallingshormoon tegen), mijn lief dat in mijn onderrug duwde, … Dat persen deed ook geen zeer, dat knippen heb ik ook niet gevoeld, en al de rest erna is van geen tel meer, want dan is je kindje er al. Bonne chance!
Vond het wachten ook wel vervelend, rekening houdend met het feit dat ik weeën had op 25 weken, daarna 12 weken volledig plat lag en niets mocht doen, is meneertje geboren op 41 weken… Ik ben de dag vooraleer ik verplicht binnen moest in het UZ nog eens naar de zee geweest (kerstmarkt want heb er eentje die op 22/12 geboren is) met de gedachte dat het anders veel te lang zou duren om de zee nog eens te zien.
Dus geniet nog van de rust en het met zijn 2 zijn want “things will never be the same”