Het is niet dat ik hier iets nieuws ga vertellen. Want er zijn mensen die denken dat ik ongeveer alles op het internet gooi. Dat is totaal niet waar, maar ik moet mij vaak wel zwaar inhouden. Ik zal u niet vertellen over de posts die het niet halen, maar waardoor ik wel even mijn frustratie kwijt ben. Of posts die gewoon echt niet geschikt zijn voor publicatie, ook al zou er een groot publiek voor zijn. (ja, gniffel maar)

Anyway. Ik was gisteren zes maanden samen met mijn toplief. Dat is niet indrukwekkend, hoor ik u denken. En dat is het misschien niet, maar we kunnen de tijd niet sneller doen gaan natuurlijk. En waar mensen in den beginne in shock waren van onze relatie en het tempo, hebben ze nu het gevoel dat het zelden anders geweest is. Tenzij in een verre herinnering. We are quite established, you could say.

Nu, dat is hier geen normaal parcours geweest of zo. Dat was hier eerder een TGV-rit. (Ik besef dat er mensen zijn die dit verhaal al te vaak hebben moeten horen, maar ge moogt ook stoppen met lezen. Ge hebt vast wel leuke andere dingen te doen. Zoals de afwas. Of die rekening van Telenet betalen. Fuckers trouwens, alweer opslag ofwat?).

Ik had mijn lief nog nooit gezien, alleen maar van gehoord. Er was iemand die wel iets zag in onze combo. Omdat we haar niet wilden teleurstellen, hebben we dan maar eens afgesproken. Ik zeg ‘eens afgesproken’, maar ik bedoel in het holst van de nacht virtueel pratend grote woorden gebruikt. Genre “Ik kom nu naar u met pannenkoeken” – “Och jong, ge gaat meteen in mijn bed moeten komen liggen dan, want het vriest hier binnen”. Wat volledig de waarheid was op dat moment. Zo gezegd, zo gedaan.

“Hey. Ik ben Tom”. (tiens, dat had ik niet verwacht)

“En ik Sofie. Allez, hier woon ik. Maar zoals ge merkt is het hier ijskoud (geen verwarming remember). Dus ja, anders gaan we gewoon echt onder de deken liggen?”.

Waarop mijnheer Brutin stripte tot op zijn boxershort (van het juiste type, overigens) en in mijn bed dook. Op zijn helft wel te verstaan. Bizarre situatie. Losbandig ook. En ook niet, want ik had speciaal voor de gelegenheid een pyjama aangetrokken.

Die nacht werd er veel gepraat. Tegen de ochtend werd er gekust. Slechts één kleine en verwarrende, maar wel wereldschokkende kus. Omdat hij geen tandenborstel bij had en ik hem ook geen exemplaar van Nostalgie had aangeboden, was dat ongepoetst ja. (toch van zijn kant). Daarna was het ongeveer een week een beetje raar. Zo van, wat is dat hier eigenlijk? We hebben het een entiteit gedoopt.

Achter een week is de verliefdheid compleet toegeslagen. Ik heb wat meubels verschoven in zijn appartement (lees: van een bacherlordump een huis gemaakt) en mijn boel verhuisd. Samenwonen, dat gingen we wel eens proberen. Want wij voelden plots allebei. Dit voelt alsof het wel eens voor de rest van ons leven zou kunnen zijn. Een maand later ook echt mijn appartement opgezegd. Want dat ging ons bijzonder goed af, dat samenwonen.

Toen we een week of wat later een serieus gesprek hadden op de E40, ging het plots over huizen kopen. En omdat we het aan onze status verplicht waren, hebben we dat ook ongeveer binnen de twee weken gevonden. En gekocht. De wereld was in shock (of onze ouders, dat kan ook)

Op maand drie zaten we bij de notaris, voor de compromis. Op maand vier, vijf en zes zijn er geen echt spectaculaire dingen meer gebeurd. Ik begrijp dat sommige mensen dat een beetje jammer vinden. Maar ik kan er ook niet aan doen dat er ondertussen geen huwelijksaanzoek gekomen is. En dat er een weddenschap loopt over wanneer ik drachtig zal zijn en zal werpen, dat is compleet ongepast jongens. Want ik vind het nog veel te vroeg voor seks, weetwel.

Gisteren was een gewone dag. Maar ook een heerlijke. Ik krijg nog elke dag mails van mijn lief, die me doen beseffen dat ik wel degelijk buikspieren heb. Ik verlang elke dag naar het moment dat ik thuiskom en stevig binnengedraaid word/een dikke knuffel krijg (hang allemaal af van mijn emostand, alle vrouwen begrijpen mij, toch?). Samenwonen is het beste wat mij ooit overkomen is, ik vind het ongelooflijk genieten.

We hebben mosselen gegeten, zaten dan te vol voor het dessert (pannenkoeken, of wat had u gedacht). Maar gelukkig bestaan er ook alternatieve desserts. (aha, dat wilde u niet weten, maar u bent ook niet verrast)

Weet je wat het is? Het leven is niet perfect. Maar wel zalig. Elke morgen als ik wakker word. Rol ik even naar de andere kant. Naar een warm lichaam. Waarop ik dan voorzichtig een kusje geef.

Terwijl ik denk. Maat. Jij bent de man van mijn leven.

Op naar de toekomst.