(Note: dit is een post die niet geschikt is voor (schoon)moeders of oma’s. Van mij. En voor iedereen die dacht dat wij heel braaf zijn tot we gaan trouwen – en het liever allemaal negeert. Dat het gebeurt. I strongly advice you to stop reading)

U hoeft ook niet bang te zijn. Het is niet dat ik hier ons leven tussen de lakens ga blootleggen. Daarvoor zal ik wel eens een anonieme blog opstarten. Want ja, uiteraard zou het wel goede verhalen opleveren. Maar niet dus. Dit is een blog over hoe ik me erger aan seks op den televies. In de film. Op het scherm.

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben vóór een streepje seks op de buis. Soms hoort het er gewoon bij om het verhaal geloofwaardig te maken. Maar precies daarover wil ik toch wel graag een boompje opzetten. Over die geloofwaardigheid. In combinatie met seks.

Ik erger me namelijk dood aan het hele gedoe. Het is te zeggen, aan het gedoe dat er niet is. Als mensen op het scherm het hoogste punt bereiken, dan krijg je naast de nodige auditieve ondersteuning (denk Meg Ryan in When Harry Met Sally) ook een goddelijke facial expression (ik denk dat niemand ooit zijn/haar eigen gezicht wil zien op dat moment). En daarna is er meestal een romantische zucht en beide partners draaien elk naar hun eigen kant. Of kruipen tegen elkaar, dat hangt een beetje van het verhaal af. Maar opkuis. Dat is er dus nooit. Never. (Tenzij misschien bij een komedie waarbij net dat aspect wordt uitgespeeld). Vlekken, druppen, nattigheid. Nada. Terwijl, laat ons eerlijk zijn. Dat is er vaak toch gewoon wel.

(Trouwens. In dat verband wil ik toch even  een kleine randopmerking maken. Er wordt nooit over gesproken, maar er zijn kleenex-mannen en handdoek-mannen. Heb je dat ook al opgemerkt? Ik vind dat persoonlijk heel grappig. Maar dit geheel ter zijde)

Ten tweede. Mensen hebben zogezegd ‘gemeenschap’ (ik heb dat altijd een vreselijk woord gevonden – zo hippie) op tv. Ik weet dat het niet echt is (ik hoop het althans), maar ik word er gek van dat ze hun lichaam voor elkaar zitten te verbergen. Je weet wat ik bedoel. De helft van de tijd houden de vrouwen het deken of het laken angstvallig voor hun boezem. Want o wee dat de man die net in mij heeft gezeten zou zien hoe mijn borsten eruit zien. Tss. Belachelijk.Kijk, ik hoef niet meteen borsten te zien. Maar ik vind, als ge probeert om een geloofwaardige vrijpartij neer te zetten omdat het functioneel is in het verhaal, dan moet ge ook niet belachelijk doen over een paar borsten. En daar zeker geen stand-in voor vragen, Lien Van de Kelder.

Voila, dat moest er gewoon even uit.

Ik had het ook kunnen opvangen in een handdoek of kleenex. Maar dan had u nu niet deze smile op uw gezicht. Ja, amuseer u maar vanavond.

Met de televisie. Of met iets anders (knipoogt)