Zwemmen is blessureveilig (in mijn geval is eigenlijk niks echt blessureveilig, ik herinner me bv geen enkel kamp dat ik niet met een plaaster of verband ben thuisgekomen), maar voor de scheenbeenontsteking is het safe. Dus probeer ik wat vaker te gaan zwemmen.

Omdat we deze week housesitten bij vrienden en de Van Eyck daar lekker dicht bij is, trok ik woensdagavond (redelijk laat) nog naar het zwembad. Om daar getuige te zijn van een triple-date.

Inderdaad. Een vrouw. Twee mannen. Veel haantjesgedrag.

Het ging als volgt. Toen ik mijn kleren in het daarvoor voorziene kastje aan het stoppen was, merkte ik rechts van mij twee onwennige mensen op. Ge hoort dat direct aan het soort conversatie en de toon. Het betrof een meisje/vrouw in haar allermooiste bikini (niet van het type dat de baarmoeder het al uitschreeuwt van uitdroging, maar wel oud genoeg dat haar moeder al panikeert dat de dochter nooit meer van straat zal geraken – ik gok maar. Dertig, zoiets). En daarbij een kerel met een lichte welving ter hoogte van de bierbuikzone. Een beetje onwennig over zijn lichaam. Wilde snel in het water (newsflash darling, als het je lukt om haar binnen te doen, dan ga je dat buikje ook moeten exposeren. En so what, zij had ook wat cellullitis).

Bijzonder grappig, toen al. Tijdens het zwemmen houd ik me normaal vooral bezig met het tellen van mijn lengtes en het proberen te vermijden van zwembadwater in mijn neus, mond en oren. Maar nu ook met ontluikende liefde. Vol goede moed zakte ik in het koude water.

Ik begon meteen aan mijn baantjes en kon dus rustig opmerken dat het meisje zich heel strategisch aan de zwembadrand zette. De buik zoveel mogelijk ingetrokken, de pose zo flatterend mogelijk. En net iets te veel lachen met zijn grapjes. Je kent dat wel.

Toen gebeurde er iets vreemds. Plots werd de date een trio. Inderdaad, er verscheen nog een andere vrijgezelle man aan het tafereel, die ook bijzonder veel interesse vertoonde in de dame op de kant van het zwembad in flatterende pose. Groter en slanker dan de andere man, maar een minder schattig snoetje. En oh ja, geen haar. Ze hadden duidelijk met z’n drietjes afgesproken, maar de mannen konden elkaar niet bijzonder luchten. Hilarisch. (meestal zijn het vrouwen die elkaar niet kunnen luchten, toch?)

Ik vind gaan zwemmen persoonlijk een heel erg gekke eerste date, maar ik oordeel niet. Gaan zwemmen met twee mannen die gaan voor dezelfde vrouw, dat is wel overduidelijk geschift. Eerst probeerde het trio namelijk met z’n drieën naast elkaar te zwemmen (the girl in the middle), maar op een woensdagavond is dat in het Van Eyck zwembad geen optie. (Ik ben al blij als ik daar één lengte rechtdoor kan zwemmen!). Bovendien kon bierbuikje niet zo goed volgen. Hij hinkte een beetje achterop, wat bijzonder pijnlijk was.

Daarom werd stilzwijgend beslist om afwisselend naast het meisje te zwemmen. Af en toe wachtte iemand dus aan de kant, om dan weer aan te pikken . En ondertussen stiekem jaloerse blikken werpend naar wie nu naast haar mocht zwemmen. Ik kwam hen regelmatig tegen en kon dus grote flarden van de conversaties oppikken. Ik moest zwaar opletten dat ik niet breed glimlachte. (Want dan loopt dat water zo naar binnen en chloor is niet echt lekker.)

Nog een hoogtepuntje was toch wel toen bleek dat haar make-up was uitgelopen. Inderdaad. Dat kind had make-up opgedaan. Logisch voor een eerste date, maar minder geschikt in een zwembad. Een eerste date in het zwembad is dus dom. Werkelijk. Maar de lange maakt er handig gebruik van om met lichte aanrakingen duidelijk te maken waar er nog wat uitgelopen mascara hing. Voorsprong op bierbuikje daar, die was nog niet tot een echte aanraking gekomen.

Zo ging het door. Het was een schitterend schouwspel.

Ik kan u jammer genoeg niet vertellen hoe het verhaal is afgelopen. Toen ik een kilometer gezwommen had, ben ik namelijk uit het water gestapt. Het trio hing toen te babbelen langs de badrand.

Maar als ik een gokje mag doen. Er is zo’n spreekwoord. Iets van twee honden die vechten om een been.

Ik hoop het alvast. Voor haar moeder.